آکوردهای داریوش

سلام سلام سلام ای خاک خوب مهربانی درفش درفش درفش سر فراز کاویانی سلام ای گم شده در بودن خویش به یغما رفته هم آیین و هم کیش سلام سلام سلام ای سرزمین آریایی دریغ دریغ دریغا دوری و درد و جدایی سلام ایران من کی رفتی از یاد ک

عصر ما عصر فریبه عصر اسمای غریبه عصر پژمردن گلدون چترای سیاه تو بارون شهر ما سرش شلوغه وعده هاش همه دروغه آسموناش پر دوده قلب عاشقاش كبوده كاش تو قحطی شقایق بشینیم توی یه قایق بزنیم دلو به دریا من و تو تنهای تنها خونه هامو

میون این همه کوچه که به هم پیوسته کوچه ی قدیمی ما کوچه ی بن بسته دیوار کاهگلی یه باغ خشک که پر از شعرای یادگـــاریه مونده بین ما و اون رود بزرگ که همیشه مثل بودن جاریه صدای رود بزرگ همیشه تو گوش ماست این صدا لالایی خواب خوب بــــــچه هاس

دوباره بازخواهم گشت در گلخانه ها را باز خواهم کرد تمام آسمان را آبی پرواز خواهم کرد تو را در کوچه های کودکی آواز خواهم کرد دوباره بازخواهم گشت دوباره بازخواهم گشت تمام قفل ها را باز خواهم کرد از آنـــجایی که ماندم ناتمام آغاز خواهم کرد تو را ای خانه ی بــــر آب تو را ای تشنه

شرمت باد ای دستی که بد بودی بدتر کردی هم بغض معصومت را نشکفته پرپر کردی هم بغض معصومت را نشکفته پرپر کردی ننگت باد ای دست من ای هرزه گرد بی نبض آن سرسپرده ات را بی یار و یاور کردی ای تکیه داده بر من ای سرسپرده بانو با این نادرویشی ها آخر چرا سر کردی دستی با این بی رحمی دیگر بریده بهتر بر من فرود آر اینک بغضی ک

عروسک قصــه ی من گهواره ی خوابت کجاست قصر قشنگ کاغذیت پولک آفتابــــت کجاست بال و پر نــــقره ای کفتر عشقمو کــــی بست آینه ی طوطی منو سنگ کدوم کینــه شکست عروسک قــــصه ی من زخمه شکـــــــسته با تنت بمیرم ای شکسته دل چه بی صداست شکستنت

به خیالم کــه تو دنیا واسه تو عزیزترینم آسمونهــا زیر پـامه اگه با تو رو زمینم به خیالم که تو با من یه همیشه آشنایی به خیالم که تو با من دیگه از همه جدایی من هنوزم نـــــگــرانم که تو حرفامو ندونی این دیگه یه التــــماسه من می خوام بیای بمونی من و تو چه

در تب و تاب رفتنم به فکر راهی شدنم تو ای هميشه همسفر مرا شناختی تو اگر مرا پس از من بنويس به هر کس از من بنويس ای تو هوای هر نفس هر نفس از من بنويس مرا به دنيا بنويس هميشه تنها بنويس به آب و خاک آتش و باد برای فردا بنويس تو جان من باشو و بگو به ياد من باش و بگو

لالا لا لا گل زیره بابات دستاش به زنجیره میگه هرگز نگو دیره که هر روز روز تقدیره لالا لا لا گل گندم چی اومد بر سر مردم میون آتش افتادیم شدیم از روی دنیا گم لا لا لا لا بد آوردیم به نام زندگی مردیم خیانت شکل یاری شد ز یاران پشت پا خوردیم لا لا لا لا گل لاله

از دست عزیزان چه بگویم گله ای نیست گله ای نیست گر هم گله ای هست دگر حوصله ای نیست حوصله ای نیست حوصله ای نیست سرگرم به خود زخم زدن در همه عمرم هر لحظه جز این دست مرا مشغله ای نیست دیریست که از خانه خرابان جهانم بر سقف فرو ریخته

به تو می‌گم که نشو دیوونه ای دل به تو می‌گم که نگیر بهونه ای دل من دیگه بچه نمی‌شم آه دیگه بازیچه نمی‌شم من دیگه بچه نمی‌شم آه دیگه بازیچه نمی‌شم به تو می‌گم عاشقی ثمر نداره واسه تو جز غم و دردسر نداره من دیگه بچه نمی‌شم آه دیگه بازیچه نمی‌شم من دیگ

برای من که دل پیرم چه اندوه آوری ای عشق فراز تلخ فریادی سرود خنجری ای عشق سراغ من نیا ای عشق غم دلبستگی تا کی به من بخشیده دلسنگی شکستن های پی در پی چه تلخه گم شدن در خود به یک بیهوده دل بستن چه سخته جنگ من با من برای موندن و رفتن برای موندن و رفتن برای من که دل پیرم چه اندوه آوری ای عشق

وطن پرنده ی پر در خون وطن شکفته گل در خون وطن فلات شهید و شب وطن پا تا به سر خون وطن ترانه ی زندانی وطن قصیده ی ویرانی ستاره ها اعدامیان ظلمت به خاک اگر چه می ریزند سحر دوباره بر می خیزند بخوان که دوباره بخواند این عشیره ی زندانی

از عذاب جاده خسته نرسیده و رسیده آهی از سر رسیدن نکشیده و کشیده غم سرگردونیامو با تو عاشقانه گفتم اسمی که اسم شبم بود با تو صادقانه گفتم من سرگردون ساده تو رو صادق می دونستم این برام شکسته اما تو رو عاشق می دونستم تو تموم طول جا

خدایم خدا یم آه ای خدایم صدایت می‌زنم بشنو صدایم شکنجه‌گاه این دنیاست جایم به جرم زندگی این شد سزایم آه ای خدایم بشنو صدایم مرا بگذار با این ماجرایم نمی‌پرسم چرا این شد سزایم آه ای خدایم بشنو صدایم گلویم مانده از فریاد و فریاد ندارد کس غم مرگ صدا را

باز هم آفتاب غروب کرد و شب اومد به جون خسته‌ام باز هم تب اومد باز هم از لاله خونین قلبم خدایا بانگ یارب یارب اومد شب اومدباز شب اومد باز شب اومد به جون خسته‌ام باز هم تب اومد هوا تاره چراغ هم سوت و کوره تنم داره می‌سوزه مثل کوره خدایایار من کی برمیگرده

معلم تاریخ ما عاشق آزاده‌‌ای بود فقط یه قصه‌گوی خوب، مشرقی ساده‌‌ای بود معلم تاریخ ما هرگز به ما نگفت چرا گذشته‌ها رو قصه کرد نه چند و چون ماجرا تاریخ، وحشت‌کده‌‌ای بی‌شرم و بی‌ترحم است دریای آتش است و خون، پیوسته در تلاطم است شمشیر فاتحان قلم، مُرکب، خونِ مردم است در این هیاهوی غریب، معنای آدمی گم اس

برای من که در بندم چه اندوه آوری ای تن فراز وحشت داری فرود خنجری ای تن غم آزادگی دارم به تن دلبستگی تا کی؟ به من بخشیده دلسنگی An شکستنهای پی در پی در این غوغای مردم کش در این شهر به خون خفتن خوشا در چنگ شب مردن ولی از مرگ شب گفتن چرا تن زنده و عاشق کنار مرگ فرسودن چرا دلتنگ آزادی گرفتار قفس بودن

ای بزرگ موندنی ای طلایه دار روز سایه گستر رو تن از گذشته تا هنوز ای صدات صدای نور تو شب پوسیدنی ای سخاوت غمت بهترین بوسیدنی واسه این شرقی تن داده به باد تو گوارایی حس وطنی تو شقاوت شب قرن یخی تو شکوفایی تاریخ منی اگه شعرم زمزمه توی بازار صداست طپش قلبم اگه پچ پچ شاپرکهاست

بمان مادر، بمان در خانه خاموش خود مادر كه باران بلا میباردت از آسمان بر سر در ماتم سرای خویش را بر هیچكس مگشا كه مهمانی بغیر از مرگ را بر در نخواهی دید بمان مادر، بمان در خانه خاموش خود مادر زمین گرم است از باران بی پایان خون امروز ولی دل های خونین جامگان در سینه ها س

می‌نویسم از غروبم، از سقوط هفت هزار سال از افول یک تمدن، مرگ شعر، شکستن بال می‌نویسم از جوانی از رگ سبز گذشته از تبار کوه دماوند از کتاب نانوشته رنگ این سالای آخر، رنگ نسلِ بوفِ کوره مثل خودکشیِ صادق، از غم مرگِ غروره زیر پاهای تو هستم، تو منو زنده نگهدار

شبامون آخ که چه تاریک و چه سرده دلامون جای غمه لونه ی درده تورو بی من منو دور از تو گذاشته چی بگم؟ با من و تو دنیا چه کرده؟ آسمون با من و تو قهره دیگه هر کدوم از ما تو یک شهر دیگه تو دلم این همه غم جا نمیگیره چی به جز غم داره این دل که اسیره گفتی از یاد میره این غمها یه روزی تو دلم ریشه دووند

ای نازنین ای نازنین در آینه ما را ببین از شرم این صد چهره ها در آینه افتاده چین از تندباد حادثه گفتی که جان در برده ایم اما چه جان در بردنی دیریست که در خود مرده ایم ای نازنین ای نازنین در آینه ما را ببین از شرم این صد چهره ها در آینه افتاده چین اینجا بجز درد و دروغ هم خانه ای با ما نبود در غربت من مثل من هرگز کسی تنها نبود ع

یادمه بچه بودیم تو گذشته های دور اون زمان که قلب ما پر بود از شادی و شور روزی که تو رو دیدم.......... موهاتو بافته بودی با گل سپید یاس................ گلوبند ساخته بودی بعد از اون روز قشنگ از خدا راضی شدم از دم صبح تا غروب با تو همبازی شدم

گفت دانایی که گرگی خیره سر هست پنهان در نهاد هر بشر لاجرم جاری است پیکاری سترگ روز و شب مابین هر انسان و گرگ زور بازو چارۀ این گرگ نیست صاحب اندیشه داند چاره چیست ای بسا انسان رنجور پریش سخت پیچیده گلوی گرگ خویش هرکه با گرگش مدارا میکند) 2x(خلق و خوی گرگ پیدا میکند در جوانی جان گرگت را بگ

توی این دنیای بی‌حاصله بودن با همه شکستگی‌های دل من با همه تلخی قصه تو و من من که حیفم میاد از گلایه کردن ارزش گلایه من بیش از اینهاست نه برای اون کسی که اهل سوداست کسی که لحظه به لحظه رنگ دنیاست من ساده به خیالم از خود ماست سهم من از تو چه بوده غیر آزار تویی که دنیا برات شده یه بازار

دنیای این روزای من هم قد تنپوشم شده انقدر دورم از تو که دنیا فراموشم شده دنیای این روزای من درگیر تنهایی شده تنها مدارا میکنی دنیا عجب جایی شده هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن میکنم آینده ی این خونه رو با شمع روشن میکنم در حسرت فردای تو تقویممو پر میکنم هر روز این تنهاییو فردا تصو

ای به داد من رسیده تو روزای خودشکستن ای چراغ مهربونی تو شبای وحشت من ای تبلور حقیقت توی لحظه های تردید تو شبو از من گرفتی تو منو دادی به خورشید اگه باشی یا نباشی برای من تكیه گاهی برای من که غریبم تو رفیقی جون پناهی یاور همیشه مؤم

دلم مثل دلت خون شقایق چشام دریای بارونه شقایق مثل مردن میمونه دل بریدن ولی دل بستن آسونه شقایق شقایق درد من یکی دو تا نیست آخه درد من از بیگانه ها نیست کسی خشکیده خون من رو دستاش که حتی یک نفس از من جدا نیست شقایق وای شقایق گل همیشه عاشق

ضيافت هاي عاشق را خوشا بخشش خوشا ايثار خوشا پيدا شدن در عشق براي گم شدن در يا چه دريايي ميان ماست خوشا ديدار ما در خواب چه اميدي به اين ساحل خوشا فرياد زير آب خوشا عشقو خوشا خون جگر خوردن

آهاي مردم دنيا آهاي مردم دنيا گله دارم گله دارم ... من از عالمو آدم گله دارم گله دارم آهاي مردم دنيا آهاي مردم دنيا گله دارم گله دارم ... من از دست خدا هم گله دارم گله دارم شما كه حرمت عشقو شكستين ... كمر به كشتن عاطفه بستين

به صلیب صدا مصلوبم ای دوست تو گمان مبری مغلوبم ای دوست شرف نفس من اگه شد قفس من به سکوت تن ندادم تا نمیرم بی‌کفن وقتی گفتن یه گناه بود مثل دیدن یا شنیدن معنی آواز هم این بود ته بن‌بست داد کشیدن وقتی حتی توی خلوت فکر آزادی قفس بود

گل بارون زده من گل یاس نازنینم میشکنم پژمرده میشم نذار اشکاتو ببینم تا همیشه تورو داشتن داشتن تمام دنیاست از تو و اسم تو گفتن بهترین همه حرفاست با تو با تو اگه باشم وحشت از مردن ندارم لحظه هام پر میشه از تو وقت غم خوردن ندارم ای غزلواره د

میون این همه کوچه که به هم پیوسته کوچه ی قدیمی ما کوچه ی بن بسته دیوار کاگلی یه باغ خشک که پر از شعرای یادگاریه مونده بین ما و اون رود بزرگ که همیشه مثل بودن جاریه صدای رود بزرگ همیشه تو گوش ماست این صدا لالایی خواب خوب بچه هاست

9 بوي گنـــدم مــال من هر چي كه دارم مــال تو يه وجب خاك مال من هرچي ميكارم مال تو اهل طاعوني اين قبيله ي مشرقيم تويي اين مسافر شيشه اي شهر فرنگ پوستم از جنس شبه پوست تو از مخمل سرخ رختم از تاوله تن پوش تو از پوست پلنگ تو به فكر جنگل آهنو آسمون خراش من به فكر يه اتاق اندازه ي تو

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من این حرف و معما نه تو خوانی و نه من پس از پس پرده گفتگوی من و تو چون پرده بر افتد نه تو مانی و نه من رهگذار عمر سیری ست در دیاری روشن و تاریک رهگذار عمر راهی ست در فضایی دور یا نزدیک کس نمی داند کدامین روز می آید کس نمی داند کدامین روز میمیرد چیست این افسانه هستی خدایاچیست

تو اون شام مهتاب کنارم نشستی عجب شاخه گل وار به پایم شکستی قلم زد نگاهت به نقش آفرینی که صورت گری را نبود اینچنینی پری زاد عشقو محاسا کشیدی خدا را به شور تماشا کشیدی تو دونسته بودی چه خوش باورم من شکفتیو گفتی از عشق پر پرم من تا گفتم کی هستی تو گفتی یه بی تاب تا گفتم دلت کو تو گفتی که دریاب قس

به خیالم که تو دنیا واسه تو عزیز ترینم اسمونا زیر پامه اگه با تو رو زمینم به خیالم که تو با من یه همیشه اشنایی به خیالم که تو با من دیگه از همه جدایی من هنوزم نگرانم که تو حرفامو ندونی این دیگه یه التماسه من میخوام بیابی بمونی من تو چه بی کسیم وقتی تکیمون به باده

شب از مهتاب سر میره تمام ماه تو آبه شبیه عکس یک رویاست تو خوابیدی جهان خوابه زمین دور تو میگرده زمان دست تو افتاده تماشا کن سکوت تو عجب عمقی به شب داده تو خواب انگار طرحی از گل و مهتابو لبخندی شب از جایی شروع میشه که تو چشماتو میبندی

ای که بی تو خودمو تک و تنها می بینم هر جا که پا می ذارم تو رو اونجا می بینم یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود قصه غربت ما قد صد تا قصه بود یاد تو هر جا که هستم با منه داره عمر منو آتیش می زنه تو برام خورشید بودی توی این دنیای سرد گونه های خیسمو

به دنبال کدامین قصه و افسانه میگردی در این بیغوله رد پایی از یاران نمیابی چراغ..... شد خاموش و این افسانه روشن شد که در شهر ددان میراثی از انسان نمیابی در دو روز عمر کوته سخت جانی کرده ام با همه نامهربانان مهربانی کرده ام همدلی هم آشیانی همزبانی کرده ام بعدازاین برچرخ بازیگرامیدم نیست نیست آن سرانجامی که بخشایدنویدم نیست ن

خسته و در به در شهر غمم ... شبم از هر چه شبه سیاه تره زندگی زندون سرد کینه هاست ... رو دلم زخم هزار تا خنجره چی میشد اون دستای کوچیکو گرم ... رو سرم دست نوازش میکشید بستر تنهایو سرد منو ... بوسه ی گرمی به آتیش میکشید چی میشد تو خونه ی کوچیک من ... غنچه های گل غم وا نمیشد

کفترِ کشته پروندن نداره رو خاکو خون آب کشوندن نداره کفترِ کشته پروندن نداره کتابِ کهنه ، که خوندن نداره داره از تنهایی گریم میگیره توی این شهر دیگه موندن نداره کی میشه که منو تو ما بشیمو رها بشیم مرغِ پر بسنه که کشتن نداره وقتی کشنی دیگه گفتن نداره از یه دریچه ی تاریکو سیاه

عشق به شکل پرواز پرندس عشق خواب یه آهوی رمندس من زائری تشنه زیر باران عشق چشمه آبی اما کشندس من میمیرم از این آب مسموم اما اونکه مرده از عشق تا قیامت هر لحظه زندس من میمیرم از این آب مسموم مرگ عاشق عین بودن اوج پرواز یه پرندس

رو به تو سجده می کنم دری به کعبه باز نیست بس که طواف کردمت مرا به حج نیاز نیست به هر طرف نظر کنم نماز من نماز نیست مرا به بند می کشی از این رهاترم کنی زخم نمیزنی به من که مبتلاترم کنی از همه توبه می کنم بلکه تو باورم کنی قلب من از صدای تو چه عاشقانه کوک شد تمام پ

اگه حتی بین ما فاصله یک نفسه نفس من رو بگیر برای یکی شدن اگه مرگ من بسه نفس من رو بگیر ای تو هم سقف عزیز ای تو همه گریه ی من گریه هم فاصله بود گریه ی آخر ما آخر بازی عشق ختم این غائله بود حدس گر گرفتنت در تنور هر نفس غم نه اما کم که نیست هم شب تازه ی تو ترکش پر تیرعشق سنگ سنگر هم که نیست

به وسعتت جهانمو شکنجه زار میکنم ببین من از هجوم تو کجا فرار میکنم من از نگاه کردنت پرستشو شناختم خدا رو سجده میکنم از این بتی که ساختم به من بهانه ای بده که کم شه باورم به تو به من که هر شب از خودم پناه میبرم به تو به من بهانه ای بده که کم شه باورم به تو

هر جا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه ای ترس تنهایی من اینجا چراغی روشنه اینجا یکی از حس شب احساس وحشت میکنه هر روز از فکر سقوط با کوه صحبت میکنه جایی که من تنها شدم شب قبله گاهه آخره اینجا تو این قطب سکوت کابوس طولانی تره من ماه میبینم هنوز این کور سوی روشنو

ضیافت های عاشق را خوشا بخشش خوشا ایثار خوشا پیدا شدن در عشق برای گم شدن در یار چه دریایی میان ماست خوشا دیدار ما در خواب چه امیدی به این ساحل خوشا فریاد زیر آب خوشا عشقو خوشا خون جگر خوردن خوشا مردن خوشا از عاشقی مردن اگر خوابم اگر بیدار اگر مستم اگر هوشیار

لبخند بزن لبخند بر این منه بی لبخند لبخند تو یعنی عشق آزادی من از بند لبخند بزن ای عشق بر این من افسرده برمن که دلم تنگ است با مرگ جهان مرده لبخند تو یعنی گل آواز بهار من برگشتن ساعت ها جستن از حصار من لبخند تو یعنی صبح آغاز شکفتن ها زیبا شدنه دنیا دریا شدن دریا از خاطره تاریکم ای حادثه ی روشن

لا لا لا لا گل خوشرنگ بیتا ... لالایی کن رو بال شعر بابا لالا کن دخترم رو سینه ی من ... که شب رد شه دوباره از سر ما لالایی دختر گلبرگو شبنم ... لالایی شاخه ی گلپوش مریم لالا کن زیر طاق خوابو رویا ... که جا وا کرده شب تو کوچه کم کم لا لا لا لا که بارون دلنوازه ... نسیم خیس کولی یکه تازه

شب آغاز هجرت تو شب در خود شکستنم بود شب بی رحم رفتن تو شب از پا نشستنم بود شب بــــی تـو شب بی من شب دلمرده های تنـــها بود شب رفتن شب مردن شب دل کندن من از ما بود واسه جشن دلتنگی ما گل گریه سبد سبد بود با طلوع عشق منو تو هم زمین هم ستاره بد بود از هجرت تو شکنجه دیدم کوچ تو اوج ریاضتم بود چه مومنانه از خود گذش

یه دیواره، یه دیواره که یه عمر آزگاره اونورش همیشه بن‌بست اینورش هیچی‌ نداره یه طرف همه سیاهو یه طرف همه سفیدیم این طرف ریشه نداریم اون طرف ریشه بریدیم اگه از دیوار خونه چشممون جدا نمی‌شد یه درخت پیر انجیر همه چیز ما نمی‌شد بسکه زندگی‌ نکردیم وحشت از مردن نداریم

طعم خیس اندوه و اتفاق افتاده یه آه خداحافظ ، یه فاجعه ی ساده خالی شدم از رویا ، حسی من و از من برد یه سایه شبیه من پشت پنجره پژمرد ای معجزه ی خاموش ، یه حادثه روشن شو یه لحظه ، فقط یه آه ، هم جنس شکفتن شو از روزن این کنج خاکستری پرپر مشغول تماشای ویرون شدن من شو

خونه این خونه ی ویرون واسه من هزارتا خاطره داره خونه این خونه ی تاریک چه روزایی رو به یادم میاره اون روزا یادم نمیره دیوارِ خونه پر از پنجره بود تا افق همسایه ی ما دریا بود ستاره بود منظره بود خونه خونه جای بازی ، برای آفتابو آب بود پر نور واسه بیداری پر سایه واسه خواب بود پدرم میگفت قدیما کینه هامونو دور انداخته بودیم

وای که چقد این دل عاشق بلاس میون دل با من همیشه دعواس بدل میگم غمو تو خونت را نده میگه جونم مهمون حبیب خداس چی میشه گفت به این دل دیونه هر چی میگم باز میگیره بهونه چی میشه گفت به این دل دیونه هر چی میگم باز میگیره بهونه کاشکی دلم غصه ی پنهون نداشت خونهء غم حیات و ایون نداشت پر میکشید خنده روی لبانم ابر چشام یه قطره بارون نداشت چی میشه گفت به این دل دیونه هر چی میگم باز میگیره بهونه چی میشه گفت به این دل دیونه هر چی می

آهنگ همصدا از داریوش اگه هم صدام بودی)2 هیشکی حریفم نمیشد کوه اگه رو شونه هام بود کمرم خم نمیشد تو اگه خواسته بودی)2 تو اگه مونده بودی موندنی ترین بودم عمر صدام کم نمیشد اگه زخمی می شدم به دست تو مرحم بود زخم قیمتیِ من محتاج مرحم نمیشد اگه بارونِ عزیزِ با تو بودن می گرفت گل سرخ قصه مون تشنه

امان از راه بی عابر امان از شهر بی شاعر A امان از روز بی روزن امان از این همه ره رهزن امان از باد بی باده امان از سرو افتاده امان از تیغ بی دردان به جای بوسه بر گردن امان از سایه ی بی سر بر این درگاه درد آور امان از ناتمام تو E امان از ناتمام من امان از روز بی دریا امان از

من از تو راه برگشتی ندارم ... تو از من نبض دنیامو گرفتی تمام جاده ها رو دوره کردم ... تو قبلا رد پاهامو گرفتی من از تو راه برگشتی ندارم ... به سمت تو سرازیرم همیشه تو میدونی اگه از من جدا شی ... منم که سمت تو میرم همیشه مسیر جاده بازه رو بِم اما ... برای دل بریدن از تو

وقتی که گل در نمیاد سواری اینور نمیاد کوه و بیابون چی چیه وقتی که بارون نمیاد ابر زمستون نمیاد این همه ناودون چی چیه حالا تو دست بی صدا دشنه ی ما شعر و غزل قصه ی مرگ عاطفه خوابای خوب بغل بغل انگار با هم غریبه ایم خوبیه ما دشمنیه کاش منو تو میفهمیدیم اومدنی رفتنیـــــــه اومدنی رفتنیه تقصیر

کجای این جنگل شب پنهون میشی خورشیدکم پشت کدوم سدِ سکوت پر میکشی چکاوکم چرا به من شک میکنی من که منم برای تو لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو لبریزم از عشق تو و سرشارم از هوای تو دست کدوم غزل بدم نبض دل عاشقمو پشت کدوم بهانه باز پنهون کنم هق هقمو گریه نمیکنم نرو آه نمیکشم بشین

ببین تمامِ من شدی اوج صدای من شدی بتِ منی شکستمت وقتی خدای من شدی ببین به یک نگاه تو تمامِ من خراب شد چه کردی با سرابِ من که قطره قطره آب شد به ماه بوسه میزنم به کوه تکیه میکنم به من نگاه کن ببین به عشق تو چه میکــــنم منو به دست من بکش به نام من گناه کن اگر من اشتباهتم همیشه اشتباه کن نگو به من گناه تو به پای من حساب نی

تو غربتی که سرده تمام روز و شبهاش غریبه از من و ما . عشق من عاشقم باش عشق من عاشقم باش. که تن به شب نبازم با غربت من بساز .تا با خودم بسازم عشق من عاشقم باش. عشق من عاشقم باش تو خواب عاشقا رو تعبیر تازه کردی کهنه حدیث عشق و تفسیر تازه کردی گفتی که از تو گفتن یعنی نفس کشیدن از خود گذشتن من یعنی به تو رسیدن قل

امکان نداره حس تو از یاد این خونه بره دردی که با عشق اومده با مرگ میتونه بره دنیامو دادم دست تو از هر طرف بن بست شه جدا کجا دیدی کسی با قاتلش همدست شه جدا کجا دیدی کسی با قاتلش همدست شه تب میکنم از فکر تو تا با خودم همدرد شم

سراب رد پای تو کجای جاده پیدا شد کجا دستاتو گم کردم که پایان من اینجا شد کجای قصه خوابیدی که من تو گریه بیدارم که هر شب هرم دستاتو به آغوشم بدهکارم تو با دلتنگیای من تو با این جاده همدستی تظاهر کن ازم دوری تظاهر میکنم هستی تو آهنگ سکوت تو به دنبال یه تسکینم

گفتم تو چرا دور تر از خواب و سرابی خواب و سرابی گفتی که منم با تو ولیکن تو نقابی اما تو نقابی فریـاد کــشیــدم تو کجایی تو کجـــایی گفتی که طلب کن تو مرا تـــا کـــه بیابی فریـاد کــشیــدم تو کجایی تو کجـــایی گفتی که طلب کن تو مرا تـــا کـــه بیابی چــون هــمسفر عــشــق شـــدی

چشم من بیا منو یاری بکن گونه هام خشکیده شد کاری بکن غیر گریه مگه کاری میشه کرد کاری از ما نمیاد زاری بکن اونکه رفته دیگه هیچوقت نمیاد تا قیامت دل من گریه میخواد هر چی دریا رو زمین داره خدا با تموم ابرای آسمونا کاشکی میداد همه رو به چشم من تا چشمام به حال من گریه کنن اونکه رفته دیگه هیچوقت نمیاد

تو غربتی که سرده تمام روز و شبهاش غریبه از من و ما . عشق من عاشقم باش عشق من عاشقم باش. که تن به شب نبازم با غربت من بساز .تا با خودم بسازم عشق من عاشقم باش. عشق من عاشقم باش تو خواب عاشقا رو تعبیر تازه کردی کهنه حدیث عشق و تفسیر تازه کردی گفتی که از تو گفتن یعنی نفس کشیدن از خود گذشتن من یعنی به تو رسیدن قل

تنگه غروبه خورشید اسیره میترسم امشــــب خـــوابم نگیره میترسم امشــــب خـــوابم نگیره سیاهی شب چشماشو وا کرد ســـتاره مـــــن تـــــو رو صداکرد ســـتاره مـــــن تـــــو رو صداکرد باز مثل هر شب از دیده پنهون یه مرد عاشق بــا چشم گــریــون اواز میخونه از پشت دیوار کی خوابه امشب کـــی مونده بــــیــــدار چرا شب ما صحر نمیشه گــــل ستــــاره پـــر پر نمیشه تو

عاقبت ظلم تو رو یه روزتلافی میکنم اشکلمو پاک می کنم با دل توانی میکنم میاد اون روزی که تو قهر دلم را ببینی چشما تو باز می کنی حقیقت و خوب میبینی میاد اون روزی که من نامه هاتو پلره کنم میاد اون روزی که من غم ذلمرو چاره کنم اگه اون روز برسه منم برات ناز میکنم با

کوه و میزارم رو دوشم،رخت هر جنگو میپوشم موج و از دریا میگیرم،شیره ی سنگو مینوشم میارم ماه و تو خونه،میگیرم بادو نشونه همه ی خاک زمینو،میشمرم دونه به دونه اگه چشمات بگن آره هیچکدوم کاری نداره اگه چشمات بگن آره هیچکدوم کاری نداره دنیا رو کولم میگیرم

این روزا گوزن رو سر نمی برن میشکنن شاخشو میفرستن تو باغ این روزا طاقو نمیریزن سرش سر گله شونو میکوبن به طاق آخر نمایشا عوض شده همه نقش همو بازی می کنن اونایی که چشمشون به قدرته هم پیاله هاشو راضی می کنن نمی دونم اگه برگردیم عقب دل طوقی واسه کی پر میزنه

تو سینه این دل من میخواد آتیش بگیره مونده سر دوراهی چه راهی پیش بگیره یکی حالا پیدا شده قدر اونو میدونه رگ خواب یار منو رقیب من میدونه وای دارم آتیش میگیرم دیگه از غصه و غم دلم میخواد بمیرم وای اگه برگرده پیشم براش پروانه میشم ازش جدا نمیشم

عشق به شکل پرواز پرندس عشق خواب یه آهوی رمندس من زائری تشنه زیر باران عشق چشمه آبی اما کشندس من میمیرم از این آب مسموم اما اونکه مرده از عشق تا قیامت هر لحظه زندس من میمیرم از این آب مسموم مرگ عاشق عین بودن اوج پرواز یه پرندس تو که معنای عشقی

حالا که کار تو شده پر از نیرگ و ریا حالا که دل تو شده فرسنگ ها دور ار خدا به من نگو دوست دارم که باورم نمی شه نگو فقط تو رو دارم که باورم نمیشه تو با این چرب زبونیت هی به من دروغ میگی می خواهی گولم بزنی هی به من دروغ می گی به من نگو دوست دارم که باورم نمی شه

ای که بی تو خودمو تک و تنها می بینم هر جا که پا می ذارم تو رو اونجا می بینم یادمه چشمای تو پر درد و غصه بود قصه غربت ما قد صد تا قصه بود یاد تو هر جا که هستم با منه داره عمر منو آتیش می زنه تو برام خورشید بودی توی این دنیای سرد گونه های خیسمو دستای تو پاک می کرد حالا اون دستا کجاست اون دو تا دستای خوب چرا بی صدا شده لب قصه های او