بیا کنارم سرو ناز بی تاب بیا کنارم زیر طاق مهتاب عطش ببازیم به نسیم دریا غزل برقصیم تا طلوع فردا بیا کنارم ساقه ی بهاره رو فرش برگ و پولک ستاره خمار شعرم می شکنه پیش تو عجب شرابی نفس تو داره گل بهارم در انتظارم حریق سبزی بـیا کــنــارم تن حریرت جوی عطر جاری صدای گرمت غیرت قناری

توی راه عاشقی فرصت تردیدی نیست میدونی تو قلب من نقطه ی تزویری نیست گریه ی شبونه رو جز تو که تسکینی نیست مثل این شکسته دل هیچ دل غمگینی نیست تو چه دیدی که بریدی تو ز هم پاشیدی تو چه بیهوده ز من رنجیدی به چه جرمی چه گناهی تو منو سوزوندی غم عالم به دلم کوبوندی به تو نفرین دل عاشق دل زار تو منو غرق خجالت کردی من آزاده ی مغرورو ببین تو چ

آسمان چشم او آینه کیست آنکه چون آیینه با من روبرو بود در دو نفرین در دو نفرین بر سفر باد سرنوشت این جدایی دست او بود گریه مکن که سرنوشت گرمرا از تو جدا کرد عاقبت دلهای ما با غم هم آشنا کرد چهره اش آیینه کیست آنکه با من روبرو بود دردونفرین بر سفر این گناه از دست او بود

از دست من میری از دست تو میرم تو زنده میمونی منم که می میرم تو رفتی از پیشم دنیامو غم برداشت برداشت ما از عشق با هم تفاوت داشت این آخرین باره من ازت می خوام برگردی به خونه این آخرین باره من ازت می خوام عاقل شی دیوونه اونقدر بزرگه تنهایی این مرد که حتی تو دریا نمیشه غرقش کرد من عاشقت هستم این و نمیفهمی یه چیزو میدونم

تو یه مهتاب یه شب تابستون دستهای سرد تو توی دستم می گذشتیم با هم از آن کوچه شهر کوچه رو می خوندی توی گوشم تا نیایی به کنارم نمی خونم نمی مونم بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم توی گوش من یه صدا بود یه صدای آشنا بود که می گفتی سفر از پیش تو هرگز نتوا

عاشقم من عاشقی بی قرارم کس ندارد خبر از دل زارم آرزویی جز تو در دل ندارم من به لبخندی از تو خرسندم مهر تو ای مه آرزومندم بـــرتو پـــا بــندم از تو وفا خواهم من ز خدا خواهم تا به رهت بازم جان تا به تو پیوستم از همه بگسستم بر تو فنا سازم جان خیزو با من در افقها سفر کن دلنوازی چون نسیم

روز پاییزی میلاد تو در یادم هست روز خاکستری سرد سفر یادت نیست ناله نا خوش از شاخه جدا ماندن من در شب آخر پرواز خطر یادت نیست تلخی فاصله ها نیز به یادت ماندست نیزه بر باد نشست است و سپر یادت نیست یادم هست یادت نیست یادم هست یادت نیست

به کسی بر نخوره بر نخوره من یکی پنجرمو میبندم این همه پنجره باز بسه من به قاب آئینه میخندم به کسی بر نخوره بر نخوره من یکی پیش خودم میمونم در شب بی کسی و بی حرفی برای دل خودم میخونم خواب بودم بیدار شدم آشتی کردم با خودم خواب بودم بیدار شدم آشتی کردم با خودم به کسی چه این صدا این حنجره مال منه کی مثه من لحظه

اگه تا روز قیامت داشتنت نباشه قسمت add9 چشم به راه تو میمونم با دلی پر از صداقت اگه با اشکای گرمم دل سنگ برام بسوزه 9 اگه جسم من بپوسه بعد دنیای دو روزه اگه نقش قصه ها شی مه روی قله ها شی بری و از من جدا شی اگه باشی یا نباشی نه فقط عاشقت هستم مرحمی رو قلب خسته ام

میون آتیش بازی چشمای تو قدم زدم شاید که باورت بشه معنی عشقو بلدم نگاه تب دارمو تو چشمای تو جا میذارم به خاطر دیدن تو پنجره رو وا میذارم یه معنی تازه میدی به شعر دلسپردگی با تو چه سبز و روشنم بی تو محاله زندگی

پی اسم تو میگشتم ته یک فنجون خالی دنبال یه حرف تازه یه تبسم خیالی فنجونای لب پریده قهوه های نیمه خورده من و عشقی که واسه همیشه مرده دل به عشق تو سپرده فال تو رنگ فریب و گریه های عاشقونست فال من طنین آخرین ترانست رنگ قهوه ای چشمات رنگ خوابه که تا شهر بی نهایت منو برده اونجا که آخر عشقه اونجا که مرز سرابه

تو بارون که رفتی شبم زیر و رو شد یه بغض شکسته رفیق گلوم شد تو بارون که رفتی دل باغچه پژمرد تمام وجودم توی آینه خط خورد هنوز وقتی بارون تو کوچه می باره دلم غصه داره دلم بی قراره نه شب عاشقانس نه رویا قشنگه دلم بی تو خونه دلم بی تو تنگه یه شب زیــر بارون که چشمم به راهه

گریه کردم گریه کردم اما دردمو نگفتم تکیه دادم به غرورم تا دیگه از پا نیوفتم گریه کردم گریه کردم چه ترانه بی اثر بود مثل مشت زدن به دیوار اولین فصل شکستن آخرین خدانگهدار من به قله می رسیدم اگه هم ترانه بودی صد تا سد رو می شکستم اگه تو بهانه بودی اگه هم ترانه بودی اگه تو بهانه بودی اگه هم ترانه بودی اگه تو بهانه بودی

میدونی دل اسیره اسیره تا بمیره میدونی بدونه تو دلم آروم نگیره میدونی دل تنگه نموده آهنگه تو ولی بیهوده جویم بسی بیهوده گویم به من بگو بی وفا حالا یاره که هستی خزانه عمرم رسید نو بهاره که هستی میخوام برم دور دورا دلم طاقت نداره دست غمه تو دار روزامو میشماره

سفر کردم که یابم بلکه یارم را نجستم یار و گم کردم دیارم را نجستم یار و گم کردم دیارم را از آن روزی که من بار سفر بستم به هر جایی که رفتم در به در هستم به هر جایی که رفتم در به در هستم فراموشم مکن من یار دیرینم

یه دیواره ، یه دیواره ، یه دیواره یه دیواره که پشتش هیچی نداره تو که دیوارو پوشیدن سیه ابرون نمیاد دیگه خورشید از توشون بیرون یه پرندست ،‌یه پرندست ، یه پرندست یه پرندست که از پرواز خود خستست بن و بالشو بستن دست دیروزا نمیاد دیگه حتی به یادش فردا یه روز یه خونه ای بود ک