چشم خمار هزار هزار دیدم صورت زیبا بیشمار دیدم رهزن دل قطار قطار دیدم اما تو بهترین بودی بینظیر آی دلپذیر تو نازنین ترین بودی بینظیر آی دلپذیر حالا که روز به روز عزیزتر میشی آی بینظیر فرصت دوس داشتن و از من نگیر آی دلپذیر گل گلاشون مهر و وفا نداشتن خوب خوباشون با ما صفا نداشتن ناز نازاشون جز ادعا نداشتن تبلی بودن و بجز صدا نداشتن

حبیبی یا نور العین یا ساکن خَیالی عاشق بقالی سنین و لا غیرک فی بالی حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین یا ساکن خَیالی اجمل عیون فی الکون ، انا شفتها الله علیک الله ، على سحرها عیونک معایا، عیونک کفایا، تنوّر لیالی حبیبی حبیبی حبیبی یا نور العین یا ساکن خَیالی

تو مثه طلوع خورشید گاهی سرخی گاهی زردی تو مثه دوا میمونی که واسه شفای دردی تو مثه هوا میمونی تو خود زندگی هستی به شراب سرخ نابی که به من داده ای مستی واسه مهربونی تو الهی که من بمیرم توی لحظه های آخر دستای تو رو بگیرم الهی الهی الهی الهی من بمیرم بمیرم که شاید بیایی دستاتو بگیرم بذا تا برات بخونم با صدای عاشقانه که بدنبال تو هستم با یه شوق کودکانه

گفته بودم اگه برگردی دوباره غم می ره از دل و تاریکی می میره بعد از اون بی تو نشستن ها یه روزی دستای سردمو دست تو می گیره اومدی اما دیدم دست تو سرده گفتی اون روزها دیگه بر نمی گرده اومدی اما دیدم دست تو سرده گفتی اون روزها دیگه بر نمی گر

maj7 maj7 از عشقت میخوانم با یادت میمانم‌ ای تعبیر خوب فردایم از دوری میمیرم خاموشی میگیرم‌ خورشید تابان رویایم در خوابم می آیی در اوج زیبایی‌ چشمانت دریای بی پایانم لبخندت بارانی با قهرت میدانی‌ درگیر شب های بی بارانم دنیای منی ای هم نفسم‌ وابسته ی توست جان و نفسم زیبایی تو شیدایی من‌

ﺑﺎز ﭘﺎﻳﻴﺰ ﻣﺮا ﻳﺎد ﺗﻮ اﻧﺪاﺧﺖ ﺑﺒﻴﻦ ﺳﺨﺖ اﻓﺴﺮده دل و ﺳﺎﻛﺖ و ﺑﻰ رﻧﮓ ﺷﺪم ﻣﻴﺮوم در دل اﻳﻦ ﺟﺎده ی ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ﺑﻌﺪ ﺗﻮ ﺑﺎز ﻫﻤﺎن ﺷﺎﻋﺮ دﻟﺘﻨﮓ ﺷﺪم ﻣﻦ ﭘﺮﻳﺸﺎن ﺗﺮ از آﻧﻢ ﻛﻪ ﺗﻮ زﺧﻤﻢ ﺑﺰﻧﻰ ﻏﻢ ﭼﺸﻤﺎن ﺗﻮ ﺑﺮ اﻳﻦ دل دﻳﻮاﻧﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﺑﺎ ﻛﻪ ﻧﺠﻮا ﺑﻜﻨﻢ اﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ را ﺑﺎز ﭘﺎﻳﻴﺰ رﺳﻴﺪ و دﻟﻢ ا

ﻫﻤﻪ ﻋﻤﺮم رو ﺳﻮزوﻧﺪی دﻟﻢ ﺑﺒﻴﻦ رﻓﺘﻪ ﺗﻮ ﺟﺎ ﻣﻮﻧﺪی دﻟﻢ ﮔﻤﻢ ﻛﺮدی ﻣﻨﻮ ﺗﻮ ﻧﺎﻛﺠﺎ ﺑﮕﻮ آﺧﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻮﻧﺪی دﻟﻢ ﻣﻦ از دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﺎراﺣﺘﻢ ﺗﻮ دﻳﮕﻪ زﺧﻢ روی زﺧﻤﺎم ﻧﺰن آﺧﻪ ﺳﻨﻰ ﻧﺪارم ﻟﻌﻨﺘﻰ ﻛﻪ ﺷﻮﻧﻪ ﻫﺎم ﺑﻪ ﭘﺎﻳﻴﻦ ﺧﻢ ﺷﺪن دﻣﺎر از روزﮔﺎر ﻣﻦ در آوردی دﻟﻢ ﭼﻘﺪ ﻏﺼﻪ ی اﻳﻦ و اوﻧﻮ ﺗﻮ ﺧﻮردی دﻟﻢ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮدی ﻣﻮﻫﺎﻣﻮ ﺑﺲ ﻛﻦ اﻳﻦ دﻟﺘﻨﮕﻴﻮ ﺑﺒﻴﻦ ﺗﻮ ﭼﻪ ﺑﻠﺎﻳﻰ ﺳﺮم آوردی دﻟﻢ دﻣﺎر از روزﮔﺎر ﻣﻦ در آوردی دﻟﻢ ﭼﻘﺪ ﻏﺼﻪ ی اﻳﻦ و اوﻧﻮ ﺗﻮ ﺧﻮردی دﻟﻢ ﺳﻔﻴﺪ ﻛﺮدی

دوباره خاطره هات تو سرم قطار شد روی شونه هام غمه لعنتیت سوار شد آخرین خنده ی تو جلو چشمام تار شد هر یه دونه خاطره ات یه پاکت سیگار شد یه خیابون درد و یه دل شبگردو دنیای نامردو جاگذاشتی واسم یه غم کش دار و چشم های بیدار و تل ته سیگارو جا گذاشتی واسم زخم

نپرس در هوای تو کدام لحظه گم شدم همان همان زمان که رفتی من از شروع ماجرا به انتها رسیده ام نشان به آن نشان که رفتی پس از تو خانه خانه نشد هوایم عاشقانه نشد جنون مرا ندیده گرفتی در آن غروب سرد خزان تو را صدا زدم که بمان ولی تو ناشنیده گرفتی به یک نگاه آشنا تمام هستی مرا گره زدی به تار و پودت در ان

میدونم دوسم نداری دیگه پیشم نمیمونی بذار تا بهت بگم که یه چیزایی نمیدونی تو واسم عزیز جون بودی توی رگ هام مثل خون بودی کاشکی با من مهربون بودی کاشکی با من مهربون بودی به یاد تو بودم حتی وقتی تو به یاد من نبودی حتی وقتی دلمو شکوندی حتی وقتی رفتی و نموندی به یاد تو بودم حتی وقتی تو با غریبه نشستی حتی وقتی تو نامه نوشتی عاشق یه کس دیگه ای هستی

ﻳﻪ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺑﻰ ﻗﺮاری ﻛﻪ ﺑﺎز ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺑﻴﺪاری ﻣﻴﻔﻬﻤﻰ ﻛﻪ دوﺳﻢ داری ﻳﻪ ﺷﺐ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﻮﻧﺪی ﻣﻴﻔﻬﻤﻰ ﻣﻦ ﻛﻰ ﺑﻮدم ﻣﻴﻔﻬﻤﻰ ﭼﻪ دردی دااااااااری ﻳﻪ ﺷﺐ ﻛﻪ دﻳﺪی ﻣﺜﻞ ﻳﻪ ﺷﻤع رو ﺑﻪ ﺑﺎدی ﻣﻴﻔﻬﻤﻰ ﺗﻠﺨﻪ آزادی ﻣﻴﻔﻬﻤﻰ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ و ﺑﻪ ﻗﻠﺒﺖ راه ﻣﻴﺪادی ﻳﻪ ﺷﺐ ﻛﻪ ﻳﺎدم اﻓ

میپرسی تا کی‌ تا وقتی دونه به دونه‌ موهات سفید شن میپرسی تا کی‌ تا وقتی تو هستی اما من دیگه نیستم میپرسی تا کی‌ تا وقتی نوه هامونو ببریم دریا میپرسی تا کی‌ تا وقتی چروکیده خطای دستام من میخوام با تو پیــــــــــر شـــم‌ یا با تو یا هیــــــــــــچـکس

بی ستارست آسمون نیمه جونه شهر قلب هر دوتامون بسه دیگه بسه دیگه بینمون هر قصه ای بود غصه ای بود شاد و غمگین اشتباه بود بسه دیگه بسه دیگه دیگه باورت بشه یا نه دلم ازت شکسته رد میخایی که کوبیدی رو این دیوار نشسته قاب عکساتو ببر رد میخاتو ببر روی این دیوار کج ترک زیاده چشماتو ازم بگیر دست

آدم برفی گریه نکن آب شدی چرا نفهمیدی و عاشق آفتاب شدی آدم برفی همیشه دل سرد باش با خورشیدت قهر باش گریه نکن مرد باش آدم برفی یه وقتایی باید از عشقت دور باشی واسش یکمی مغرور باشی حتی اگه مجبور باشی ببینی و کور باشی باید از عشقت دور

ﻧﺒﺎﺷﻰ ﻧﻔﺴﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﻧﻴﺴﺖ ﻳﻪ وﻗﺘﺎ دﻣﻐﻢ ﺑﻰ رﻣﻘﻢ دﺳﺖ ﺧﻮدم ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻠﺎﻓﻢ ﻣﺜﻞ اون ﻣﻮج ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﻣﺴﻴﺮو ﻣﺜﻞ ﭘﻴﺮﻫﻨﻰ ﻛﻪ ﮔﻢ ﻣﻰ ﻛﻨﻪ ﻋﻄﺮ ﻛﺴﻰ رو دﻟﻢ دﻳﻮوﻧﻪ ﺧﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﻋﺎﺷﻘﻰ ﻛﺎر زﻣﻮﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺳﻤﺘﻰ ﻣﻰ رم از ﺗﻮ ﻫﺰاروﺻﺪ ﻧﺸﻮﻧﻪ اﺳﺖ آﺧﻪ دﻟﻢ ﺑﺮات ﭘﺮ ﻣﻰ زﻧﻪ ﭼﺠﻮری ﺑﻰ ﻣﻦ ﺧﻮﺷﻰ اﻳﻦ رﺳﻢ دﻟﺒﺮﻳﺖ ﺷﺪه

هر عبورت مثل یک پایان شد‌ هر قدم که دور شدی طوفان شد عاقبت بین من و احساسم‌ قصه ی این گوی و این میدان شد هر مسیری با تو بود ویران شد‌ قطره های اشک این چشمان شد آن فرشته که همه دنیام بود‌ عاقبت در غالب انسان شد در دلت چه ها نبود که بر زبانت رسید‌ چه کرده بودمت به جانت رسید که از من عاشق بی قید و شرط‌ به تو فقط یه بغض امانت رسید هنوزم مو به موی من‌ فدای تار م