از روزی که تو رفتی پریده رنگ شادی اما خورشید می تابه مثل یه روز عادی چطور هنوز پرنده داره هوای پرواز چطور هنوز قناری، سر می ده بانگ آواز مگر خبر ندارن، تو رفتی از کنارم چرا بهت نگفتن، بی تو چه حالی دارم به چشم خسته من، آسمون از سنگ شده لعنت به این تنهای

آسون نشو ای همسفر ویرون نشو ای در به در منو بگیر از همهمه منو به خلوتت ببر معجزه کن خاتون من تولدی دوباره کن منو ببر به حادثه شبو پر از شراره کن ستاره پرپر میکنی ای نازنین گریه نکن پروانه آتش میزنی تو اینچنین گریه نکن گریه نکن ای شب زده ای شب نشین گریه نکن

همین خوبه که غیر از تو همه از خاطرم میرن هنوز گاهی سراغت رو از این دیوونه میگیرن به جز تو همه میدونن واست این مرد میمیره واسه همین جداییتو کسی جدی نمیگیره همین خوبه همین خوبه همین خویه همین خوبه همین خوبه که با اینکه چشاتو روی من بستی

رفتنت مثل یه حادثه برام موندنیه حالا آواز سفر کردن تو خوندنیه لحظه ها ثانیه ها طاقت موندن ندارن می سوزونن اما خوب فکر سوزوندن ندارن یه روزی لحظه هامون رنگ بنفشه ها بودن تو هوای خونمون عطر آلاله ها بودن تن من جسم تو یکی نبودن اما یه جون زیر آفتاب جدا اما یکی سایه هامون حالا اون اسب بزرگ آهنی منتظره

پشت دیوار شب یه راهی داره که می ره یه راست در خونه ی ستاره چهار قدم از ور دل ما که رد شی میبینی ماه شب چارده داره خورشید خانوم ابروشو برمی داره خورشید خانوم ابروشو برمی داره بیا بریم اونجا که شباش بوی تو باشه تو هواش باد که

مولای سبز پوش ای اعتبار عشق شاعرتر از بهار ای تکسوار عشق در اشکریز باغ وقتی که گل شکست وقتی که آفتاب در من به شب نشست نام عزیز تو فریاد باغ بود یاد تو در خسوف تنها چراغ بود شب بی دریغ بود من تلخ و ناامید تو می رسیدی و خورشید می رسید وقتی پرنده ها دلتنگ می شدند دلتنگ می شدی وقتی شکوفه ها بیرنگ می شدند بیرنگ می شدی

زیر این گنبد نیلی زیر این چرخ کبود توی یک صحرای دور یه برج پیر و کهنه بود یه روزی زیر هجوم وحشی بارون و باد از افق کبوتری تا برج کهنه پر گشود برج تنها سرپناه خستگی شد مهربونیش مرهم شکستگی شد اما این حادثه ی برج و کبوتر قص

آدم که یاد گذشته هاش میفته چشمونش از گریه اشک آلود میشه تصویری از روزهای رفته میبینه که در اون هر چهره ای نابود میشه هر پرستویی که به سویی میپره خبر پایون فصلی رو میبره هر گل تازه ای که چشـم باز میکنه به خودم میگم که این نیز میگذره میگذره می

گر تو را بخت یارا نه چندان به کام است ور تو را گوشه ی تیرگی ها مقام است اشک و آهت نبخشد پناهی که دنیای ما را عشق می باید این روزگاران خدا را هرچه خواهی تو از لطف او آرزو کن چاره ی خویش را از دلت جستجو کن دامن دیو افسردگی ها رها کن که باری

میگفتم اگه از کنارم بری شاید بوی بارونو یادت بره نشونیمو حتی نوشتم برات شاید این خیابونو یادت بره میگفتم یه مدت ازم دور شی مبادا به این دوری عادت کنی حواست نباشه دلم با توئه خدایی نکرده خبانت کنی میگفتم ازم دور شی ممکنه یه جایی ار این فاصله خسته شی بیفته تب شونه هام از سرت به یه شونه ی تازه وابسته شی

اسمِ تو که رومه یه جورِ خوبی آرومم احساس میکنم یه دنیا امنیت دارم هر جایِ دنیام منو با اسمِ تو میشناسن تَرکَم نکن من پیشِ تو اهمیت دارم ببین چی کار کردی با قلبِ این همه عاشق هر کی ازت دوره دلش میخواد برگرده تاریخِ قبل از عشق یا تاریخِ بعد از عشق کشفِ تو سرنوشتِ تاریخو عوض کردهـــ هوات هوایی میکنه خاکِت مثِ خون میکِشه

بوی موهات زیر بارون ، بوی گندم زار نمناک ... بوی سبزه زار خیس ، بوی خیس تن خاک جاده های مهربونی ، رگای آبی دستات ... غم بارون غروب ، ته چشمات تو صدات قلب تو شهر گل یاس ، دست تو بازار خوبی ... اشک تو بارون روی ، مرمر دیوار خوبی ای گل آلوده گل من ، ای تن آلوده ی

اسم من از یاد تو رفت ای آنکه در آینه ای این چهره ی خسته منم این آه سینه سوز من دیوار سرد فاصله است بین من و هم سخنم فریاد من سکوت تو لب تو باز و بی صدا عروسکی به شکل من غریبه اما آشنا

در دل کو ه غرور بر سر قله دور قلعه ای از فولاد قد کشیده سوی نور کسی از این همه مرد دستی از این همه دست فاتح قلعه نشد نه به تدبیر و نه زور روح من آن کوه است دلم آن قلعه سخت که ندارد به درون ت ر س شکست

اگه سبزم، اگه جنگل، اگه ماهی، اگه دریا اگه اسمم همه جا هست، روی لب‌ها، تو کتابا اگه رودم رود گنگم، مثل مریم اگه پاک اگه نوری به صلیبم، اگه گنجی زیر خاک واسه تو قد یه برگم، پیش تو راضی به مرگم واسه تو قد یه برگم، پیش تو راضی به مرگم اگه پاکم م

آخر قصمه اما قصه ی آخرم این نیست آخرین راهی که باید من ازش بگذرم این نیست آرزوهامو برای خاطراتم دوره کردم کجای خاطره باید پی آرزو بگردم خسته ام از هرچه رسیدن اگه پشتش سفری نیست برکه ی امن و نمیخوام وقتی موج خطری نیست می رسم نه واسه موندن من مسافرم همیشه