آکوردهای پوران

شب بود بیابان بود زمستان بود بوران بود سرمای فراوان بود یارم در آغوشم هراسان بود از سردی افسرده و بی‌جان بود در فکر آن سیمین‌بر خوشگل از جسم و جان خود بودم غافل می‌کوشیدم بهرش از جان و دل می‌بردمش با خود سوی منزل گیـــــــســـویش از باد و باران گشته آشفــــتــه در مویش گویی مروارید غلتان سفته طی شد راه دشوار آخر بر من و یار

چ*شمای من میل به گری*ه داره می خواد بباره د*ل نمی دونی که چه حال*ی داره چه حالی داره غ*صه به جز گریه دوا ن*داره خدا نداره ه*ر چی تو دنیا غمه مال* منه ر*وزی هزار بار دل من م*ی شکنه د*ل دیگه اون طاقتا رو ن*داره خدا نداره پ*شت سر هم داره بد م*یاره خدا میاره ا*ز در و دیوار واسه دل م*ی باره خدا می باره