Am
واسه ی دنیا بودم بچه ی مردم
Em
شب که خواب بودم 

خندم رو دزد از سرم برد
Am
من ی درخت بودم پر از گل
Em
ی وسط بهار به تنم رعدبرق خورد
Am
هیچکی پیش من نبود جز سایه ی من
Em
شده بود صاحب تبر همسایه ی من
Am
غصه تو رگ و ریشم جوونه زد 
C                             
در گوشم میخوند هم آیه ی غم
F
نه میزد بارون یکم جون بگیرم
G
نه خشک میشد ریشم که آسون بمیرم
F
نه خورشید میتابید به بالا پرم
G
فقط بیشتر میشد هرروز درد تو سینم
Am
نه هیچکی نفهمیدم
Em
دارم تقاص چیو پس
Am                  C
نه هیچکی نفهمیدم
Em                   C
من از ته دل نخندیدم
Dm
نه هیچکی نفهمیدم
Em                            C
همه چیمو دارم از دست میدم
Am
هیچکی نفهمیدم
Am                             
چون تظاهر کردم نترسیدم
Am
یه روزی تنگ غروب وقتی که خورشید رفت
Em
خواستم خودمو دار بزنم
Am
انقدی تنها بودم 
Em
غم تو ریشمو یهو زد به سرم
Am
هرچقدر سعی کردم نرسیدم به اون بالا
Em
شاخه هام یکی یکی میوفتادن
Am
حالم آشوب بود

احساسم رو دیروز 
Em
پایه ریشه یکی به آب دادم
F
گیریم که بهار میاد ریشم جون بگیره
G
ولی این شبهای تنهایی چی
F
کاش میشد یکی بیاد برسه ب جون من
G
بیوفته به جونم با تبر یا قیچی
Am
نه هیچکی نفهمیدم
Em
دارم تقاص چیو پس
Am                  C
نه هیچکی نفهمیدم
Em                   C
من از ته دل نخندیدم
Dm
نه هیچکی نفهمیدم
Em                            C
همه چیمو دارم از دست میدم
Am
هیچکی نفهمیدم
Am                             
چون تظاهر کردم نترسیدم