آکوردهای سیاوش قمیشی

تموم زندگیتو دادی تا که‌ تموم زندگیتو پس بگیری هزارون بار از اول شمردی‌ هزارون بار مردی تا نمیری دلت میخواست جهانی رو ببینی‌ که توش ناحق حریف حق نمیشه میشه خندید و خندوند از ته دل‌ ولی ساده دلی احمق نمیشه

برقرار باشی و سبز گل من تازه بمون نفسم پیشکش تو جای من زنده بمون باغ دل بی تو خزون موندنی باش مهربون تو که از خود منی منو از خودت بدون غزل و قافیه بی تو همه رنگ انتظاره این همه شعر و ترانه همه بی عطر و بهاره موندنی باشی همیشه لب پاییزو نبوسی نشه پرپر شی عزیزم

هرچه تیره تر بشی‌‌ ای شب سرد ما مثه هر چی‌ ستاره روشنیم تو تبر بشی‌ واسه ریشه‌ی ما شک نکن بازم جوونه می زنیم همه‌ی سازامونم که بشکنی با سرود خنده‌مون چه می کنی‌ راه آرزومونو بستی ولی‌ با پر پرنده مون چه می کنی‌ نمیشه خورشیدو حاشا بکنی‌ حتی پشت سایه‌ ها و پرده ها یه روزی همه کبوتر م

اي كه سياه چشمات همرنگ روزگارم از دست تو چه روز و چه روزگاري دارم هزار تا وعده دادي نيومدي ما رو كاشتي اين دل مهربون و چشم انتظار گذاشتي براي بي وفائي هزار بهونه داري هزار و يك شكايت از اين زمونه داري چشم انتظارم نذار تاريك و تارم نزار

اگه دلتنگ بهاری اگه سایبون نداری دستامو بهت می دم تا توی باغچه تون بکاری اگه دیگه خسته ای از این همه چشم انتظاری چشمامو بهت می دم تا پشت پنجره بذاری من می خوام هر چی که دارم به تو تقدیم کنم همه ی دلخوشیامو با تو تقسیم کنم همه اعضای تنم تنها از عشق تو پرن اگه سهم تو نباشن به چه دردی می خورن

هوای خانه چه دلگیر می شود گاهی از این زمانه دلم سیر می شود گاهی عقاب تیزپر دشتهای استغنا اسیر پنجه ی تقدیر می شود گاهی صدای زمزمه ی عاشقان آزادی فغان و ناله ی شبگیر می شود گاهی نگاه مردم بیگانه در دل غربت به چشم خسته ی من تیر می شود گاهی

نگاهی می کنی ما رو مگه عاشق ندیدی تو یا شاید دیدی و رسواترین عاشق ندیدی تو یا ما مجنونیم و خونه خرابی عالمی داره یا عشقت مونده و دست از سر ما برنمی داره خداییش فرقی هم انگار نداره یا اگه داره دل رسوای ما بند کرده و بازم گرفتاره الهی دلخوشی باشه پن

دلم می گیره میری یه جای دیگه گیری نمی دونم ولی با من چه بد می کنی میری می دونستم اسیری از این قصه تو سیری نمی دونی ولی با من چه بد می کنی میری تو امیدمو پر دادی هدر دادی تو عشقو پریدم بیخیال تو و عشقت تو رویاهامو خشکوندی چه کردی با غرورم بریدم منم ا

دلم تنگه ولی اینجا کسی چشم انتظارم نیست همه هستن ولی افسوس اونی که دوست دارم نیست همش حس میکنم انگار رو سینم کوه آواره آخه دلتنگی و غربت یه درد دیگه ای داره برای من که دلتنگم تو هم دردی و هم درمون اگه بودی نمیمردن امید و آرزوهامون تو رفتی و

از عذاب جاده خسته نرسیده و رسیده آهی از سر رسیدن نکشیده و کشیده غم سرگردونیامو با تو صادقانه گفتم اسمی که اسم شبم بود با تو عاشقانه گفتم با تنم زخمی اگه بود بی رمق بود اگه پاهام تازه تازه با تو گفتم اگه کهنه بود دردام من سرگردون ساده

گر حال تو هم چون منه آشفته خراب است گر خواهش دلهای منو تو بی حساب است ای وای به حال هر دوی ما ای وای به حال هر دوی ما

از اینجا تا ته دنیا حصار و میله و دیوار مث کابوس زندونی پر از تنهایی و تکرار عذاب موندن اینجا منو خاکستری کرده به هر گوشه که میچرخی فقط تاریکه و سرده غم پنهون قاب خالی از عکسم رو این دنیای وارونه منم تنها که برعکسم سکوتم رو نمیفهمه در و دیوار این خونه بریده از همه عال

من و تو دوتا پرنده، تو قفس زندونی بودیم جای پر زدن نداشتیم، ولی آسمونی بودیم ابر و باروونو می دیدم، اما دنیامون قفس بود چشم به دور دستا نداشتیم، همینم واسه ما بس بود اما یک روز اونایی که ما رو باهم دوست نداشتن تو رو پر دادنو جاتم، یه دونه آیینه گذاشتن منه خوش باور ساده، فکر میکرد

منم و شاخ غمی که تو دلم جوونه کرده من و یاد خوبی تو که دلو دیوونه کرده من و رنگ مخمل شب ، من و برق صد ستاره که تو عمق تیرگی ها باز تو رو یادم میاره نباشی تو خاطر من مثه اینکه زندگی نیست مثل اینکه رنگ دریا آبی همیشگی نیست یاد من اگرچه نیستی تو رو با خودم میدونم چشم

گل آویز ایوون شکوفه های گلدون خزون میکنه میری سراغی نمیگیری همه خاطره هامون غم و دلهره هامون یه زندون نفس گیره همش روزای دلگیره تو میری بی خبر من و دل دربه در میمونی پشت سر تو و شوق سفر دل خوش باورم غرق خیاله میمونه منتظر شاید دوباره بره پاییز و سرشه ا

مانده ام در پس دیوار توی‌ این شام دل آزار یاری ام ده ای تناور فانوس شبو نگهدار که راهم تاریک و دوره پرِ خاره بی عبوره آخه تو خودت میدونی که چشات دنیای نوره من برای با تو بودن هر مترسکو شکستم وقتی چشمامو می‌بستم دل به یاری تو بستم ولی تو تنها تر از مندل به ت

سفرت سلامت ای یار تو برو خدانگهدار واسه‌ی تو روزای خوب، واسه من غمِ دیدار تو برو خدا به همرات برسی به آرزوهات منم اینجا تک و تنها، دلخوشم به یاد چشمات آرزومه که نگاهت بشه روشن به ستاره بتابه ماه توی شبهات بتابه بازم دوباره هرجایی که پا میذاری، پُره از

صدای خش‌خش برگای خزونی توی گوشم ناله می‌کرد، آسمون بغضشو تو پرده‌ی ابرای سیاهش پاره می‌کرد رعدو برق نگاه شهرو با صداش خواب زده می‌کرد زمین ازاینهمه سنگینی باربه روی شونش گله می‌کرد همچنان پای پیاده فارغ از صدای خشم آسمونی بی‌خیال از ناله‌هاو گله‌های بر

واسه بی تابی روزای پر از حسرت و اه واسه بی خوابی چشمای ترو خیره براه واسه سنگینی آوار غم تنگه غروب واسه دلگیری بارون تو شب غربت ماه واسه من مرهم زخمم غزل و ترانه شد تب پر شور نوشتن یه شروع تازه شد میخوام قصمو بدونن همه شب زدها قصه غروب پاییز که پر از ستاره شد قصه غروب پاییز که پر از ستاره شد ای که

مسافر شهر غمی غریبی مثله خودمی تو صورتت پر از غمه غصه داری یه عالمه دوست داری درددل کنی دلت گرفته از همه غریبه توی غربت نگی چی شد محبت بگی میگن دیوونه‌س حرفاش چه بچه‌گونه‌س تقصیر آدما نیست این همه درد دوا نیست آب و نون و نفس کجا اومدی تو قفس توهم مثله همه‌ی ماها سر دو راهی موندیو دلو به دریاها زدی

برای روز میلاد تن خود من آشفته رو تنها نذاری برای دیدن باغ نگاهت میون پیکر شبها نذاری همه تنهایی ها با من رفیقن منو در حسرت عشقت نذاری برای روز میلاد تن خود منو دور از دل و دیدت نذاری دلم دلتنگه و مهرت رو میخواد دلم رو در پی غم ها نداری میام تنها توی قلب میشینم منو قلبت رو جایی جا

عجب ای دل عاشق تو هم حوصله داری تو این سینه نشستی هزار تا گله داری یه روز عاشق نوری یه روزی سوت و کوری یه روز مثل حبابی یه روز سنگ صبوری پر از شک و هراسی همیشه بی حواسی پر از حرفی و خاموش یه قصه و فراموش پر از راز نگفته یه کوله بار بر دوش یه بی طاقت خسته به انتظار

کی مهربونیت وگرفت از منه غرقابه درد کی دستای عزیزتو تبر برای ساقه کرد کینه کی یاد توداد تو هم شدی مثل همه از تن گرم عاشقت کی ساخته یک مجسمه نمیشه باورم تویی نه اینکه چمشای تو نیست توطاقتت نبود منو ببینی با چشمای خیس قدتموم دردمن تو داشتی کهنه مرحمی

بهت قول میدم نبینی منو بهت قول میدم سراغت نیام بهت قول میدم عزیز دلم که چشمت نیفته دیگه توو چشام که انقدر اشکام عذابت نده دیگه قسمت روزگارت نشم بهت قول میدم نمونم برم که یک لحظه هم بی قرارت نشم یه بارم نیارم دیگه اسمتو با این بغضی که توو گلوی منه قراره که خوشبخت باشی برو بهت قول میدم دلم نشکنه

من اگه هنوز میخونم واسه خاطر دل توست شعر من صدای غم نیست هم صدای حسرت توست عزیزم اگه خزونم واست از بهار میخونم تورو تنها نمیذارم گرچه تنها جا میمونم اگه تو شبای سردت با خودت تنها میشینی من برات میخونم از عشق تا که فردارو ببینی اگه هم صدای اشکی واسه آرزوی برباد من برات میخونم ای گل نوبهارو نبر از یا

فرشته اومدی از دور چطوره حال و احوالت یکم تن خسته راهی غباره رو پرو بالت فرشته اومدی از دور ببین از شوق تابیدم می دونستم میای حالا تورو من خواب می دیدم چه خوبه اومدی پیشم تو هستی این یه تسکینه چقدر آرامشت خوبه چقدر حرفات شیرینه فرشته آسمون انگار خلاصس تو دو تا بال

هی بازیگر گریه نکن، ما هممون مثلِ همیم صبحها که از خواب پا میشیم نقاب به صورت می زنیم یکی معلم میشه و یکی میشه خونه به دوش یکی ترانه ساز میشه، یکی میشه غزل فروش کهنه نقابِ زندگی، تا شب رو صورتای ماست گریه های پشتِ نقاب، مثلِ همیشه بی صداست

میشه نوازشم کنی وقتی گرفته حالم میشه ببندی بالمو آخه شکسته بالم میفهمی چی میگم بهت می بینی خستگیمو میشه بذارم پیش تو چند روزی زندگیمو میشه بشینی پیشم و یه شعر برام بخونی امشب یه کم تنها شدم میشه پیشم بمونی انگار یه بغضی تو گلوم داره شکسته میشه اینجوری که پلکای تو هی باز و بسته میش

پشت قاب شیشه پنجره ای که شب های منو با خود می بره جایی که گذشته هام مثل تصویر از تو قابش می گذره پشت قاب بی نفس مثل اون پرنده که دلش گرفته تو قفس مثل یک حقیقت رفته به باد منو با خود میبره مثل یه رویا توی خواب شهر من من به تو می اندیشم نه به تنهایی خویش از پس شیشه تو را می بینم

هرگز نخواستم که تو رو با کسی قسمت بکنم یا از تو حتی با خود یه لحظه صحبت بکنم هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت بکنم بگم فقط مال منی به تو جسارت بکنم انقدر ظریفی که با یک نگاه هرزه می شکنی اما تو خلوت خودم تنها فقط مال منی هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت بکنم بگم فقط ما

نگو طفلی دل سپرده یه نفر دلش رو برده بگو چون عاشق قلبش تا به حال از غم نمرده میدونی زندگی سخته بار حرف زور زیاده اون کسی برده که قلبش رو به دست غم نداده نگو طفلکی منم من من شهامتم زیاده هیچ کسی هنوز تو دنیا مثل من که دل نداده مثل پرواز پرنده توی قلب آسمون ها

ای پرنده مهاجر سفرت سلامت اما به کجامیری عزیزم قفسه تموم دنیا روی شاخه های دوری چه خوشی داره صبوری وقتی خورشیدی نباشه تا همیشه سوت و کوری میگذره روزای عمرت توی جاده های خلوت تا بخوای بر گردی خونه گم میشی تو باغ غربت واسه ما فرقی نداره هر

وقتی که دلتنگ میشمو همراه تنهایی میرم داغ دلم تازه میشه زمزمه های خوندنم وسوسه های موندنم با تو هم اندازه میـــــــــــــشه قد هزار تا پنجره تنهایی آواز می خونم دارم با کی حرف میزنم نمیدونم نمیدونم این روزا دنیا واسه من از خونمون کوچیکتره کاش می تونستم بخونم قد هزار تا پنجره طلوع من طلوع من وقتی غروب پر بزنه

قصه منو غم تو قصه گل و تگرگـــــه ترس بی تو زنده بودن ترس لحظه های مرگه ای برای با تو بودن باید از بودن گذشتن سر به بیداری گرفته ذهن خواب آلوده من همیشه میون قاب خالی درهای بسته طرح اندام قشنگت پاک و رویایی نشسته کاش میشد چشام ببینن طرح ا

شب شب که میشه تو کوچه ی غم اشک من میشه ستاره من چشامو به ابرا میدم آسمون بارون میباره میخونم آخ که دیگه فرنگیس عشق تو داغونم کرد به کی بگم که چشمات تو غصه زندونم کرد دلم شده دیوونه خدا خودش میدونه کوچه دلش میگیره سکوتشو میشکونه پنجره ها با فریاد میگن کی باز میخونه

چشمای منتظر به پیچ جاده دلهره های دل پاک و ساده پنجره ی باز و غروب پاییز نم نم بارون تو خیابون خیس یادِ تو هر تنگ غروب تو قلب من میکوبه سهم من از با تو بودن غمِ تلخِ غروبه غروب همیشه واسه من نشونی از تو بوده برام یه یادگاریه جز اون چیزی نمونده تو ذهن کوچه های آشنایی پر شده از پایی

ای که سیاه چشمات همرنگ روزگارم از دست تو چه روز و چه روزگاری دارم هزار تا وعده دادی نیومدی ما رو کاشتی این دل مهربون و چشم انتظار گذاشتی برای بی وفائی هزار بهونه داری هزار و یک شکایت از این زمونه داری چشم انتظارم نذار تاریک و تارم نزار

طاقت بیار رفیق طاقت بیار می شه شنید خندیدن دلخواه رو تو زنده می مونی رفیق طاقت بیار این راه رو طوفان و پشت سر بذار اون سمت ما آبادیه این زمزمه تو گوشمه فردا پر از آزادیه طاقت بیار رفیــــــــــق دنیا تو مشت ماست طاقت بیار رفیـــــ

زمستون گذشت و بهارون گذشت عطش رد شد و عطر بارون گذشت نه غم موندنی بود و نه سر خوشی چه شیرین چه تلخ ، سخت و آسون گذشت یه روز دل خوشی بود و دل بستگی یه روز با فراغ و دل خون گذشت هم از پنجره خنده شادی و هم از حنجره آه بی جون گذشت چه روز ها که جز بی نیازی نبود چه شب ها که با حسرت نون گذشت سحر شب شد و شب سحر شد چنین طلوع و غروب فراوون گذشت گذشت و به ج

وقتی دستام خالی باشه وقتی باشم عاشق تو غیر دل چیزی ندارم که بدونم لایق تو دلمو از مال دنیا به تو هدیه داده بودم با تموم بی پناهی به تو تکیه داده بودم هربلایی سرم اومد همه زجری که کشیدم همه رو به جون خریدم ولی از تو نبریدم هرجا بودم با تو بودم هرجا رفتم تورودیدم

میشه پرنده بشی اما رها نباشی میشه دلت بگیره اسیر غم ها شی حالا که آسمونم دنیای جدیدی نیست ... اونوقت یه جا بشینی محو گذشته ها شی ترسیده باشی از کوچ اوجو ندیده باشی ... واسه یه مشتِ دونه اهلی آدما شی تو سایه ها بمونی درگیر سایه ها شی ... مفهوم زِندگی رو از یاد برده باشی دلت بخواد دوباره از ته دل ب

عسل بانو هنوزم پیشه مایی اگر چه دسته تو تو دسته ما نیست هنوزم با توام تا آخرین شعر نگو وقتی واسه عاشق شدن نیست حالا هر جا که هستی باورم کن بدون با یاد تو تنها ترینـــــم هنوزم زیره رگباره ترانه کنار خاطرات تو میشینم عسل بانو عسل گیسو عسل چشم منو یاده خودم بنداز دوباره بذار از ابر سنگین نگاهم بازم بارون دلتنگی بباره

من اینا رو فهمیدیم از زندگی به جز مرگ هیچ چیزی اجبار نیست که بین من و آرزو های دور به غیر از خودم هیشکی دیوار نیست من اینا رو فهمیدم از زندگی که با سرنوشت میشه جنگید و برد که جنگیدن و باختن بهتره از اینکه نشست و فقط غُصه خورد

زندگی یعنی چکیدن همچو شمع از گرمی عشق زندگی یعنی لطافت گم شدن در نرمی عشق زندگی یعنی دویدن بی امان در وادی عشق رفتن و آخر رسیدن بر در آبادی عشق میتوان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن پر غرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن

منم روی زمین تنها ترین خاک خدا هـمه تـنـم در حسرت یه ﺟای پا ﺟزیره ام ﺟزیره ای که همیشه تو غربتم تنهام نذار ای رهگذر من تشنه ی محبتم تو ندیدی چه غریبه ﺟزیره یه خاکه توی آب اسیره همیشه تـو هـراس مرگه که روزی زیر آب نمیره منم تنها ترین جزیره ی روی زمین

ﻣﻦ و ﻣﺰرﻋﻪ ﻳﻪ ﻋﻤﺮه ‫ﭼـﺸﻢ ﺑﺮاهِ ﻳﻪ ﺑـﻬﺎرﻳﻢ ‫زﻳـﺮ ﺷـﻼق زﻣـﺴﺘـون ‫ﺿﺮﺑﻪﻫﺎ رو ﻣﻲﺷﻤﺎرﻳﻢ ‫ﺗﻮی اﻳﻦ ﺷﺐ ﻏﻴﺮ ﮔﺮﻳﻪ ‫ﻛـﺎر دﻳـﮕـﻪای ﻧـﺪارﻳـﻢ ‫ﻫﺮﻛﻲ ﺧﻮاﺑﻪ ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ‫ﻣﺎ ﺑـﻪ ﺑـﻴـﺪاری دﭼـﺎرﻳـﻢ ‫تن اﻳﻦ ﻣﺰرﻋﻪی ﺧﺸﻚ ‫ﺗـﺸﻨﻪی ﺑﺬرِ دوﺑـﺎرﺳﺖ ‫ﺷـﺐ ﭘـﺮ از ﺣﻀﻮرِ ﺗﻠﺦ

آینده آینده همیشه آخرِ قصه یکی راهی شده رفته یکی مبهوته و یادِ روزای رفته می افته نه اون که میره می خواد و نه اینکه مونده می خنده شاید اینجوری قسمت بود چی میشه بی تو آینده چی میشه بی تو روزایی که هر لحظه ش یه دنیا بود نمیشه بی تو خندید و نمیشه فک

پاییز چشم تو وقتی بباره وقتی که ببینم این بارونه بارونه چشم تو وقتی بباره وقتی که ببینم این پاییزه این بارونه ، این پاییزه ، این بارونه که می باره مثل اشک چشات فایده نداره آسمونی تو می دونی این بارونه ، یا پاییزه اما نه بارونه ، نه پاییزه

لای برگای کتابا دنبال خودت نگرد تو غبارا تو سرابا دنبال خودت نگرد گم نکن خودت را تو دنیای تردید و دروغ زیر آوار نقابا دنبال خودت نگرد باورش کن من تازه رو خود خود توئه اون غریبه که بلای جون تو شده توئه صورتت برام نقابه خودتو نشون بده

ایرونی ساقه و برگ ریشه ساقه از ریشه جدا نمیشه ایرونی ساقه و برگ ریشه ساقه از ریشه جدا نمیشه روزگارمون پاییز میشه اما هیچوقت زمستون نمیشه ایرونی بر قراره همیشه هیچکی مثل ایرونی نمیشه هیچکی مثل ایرونی نمیشه هیچکی مثل ایرونی نمیشه با تمام تلاشی که میشه ساقه از ریشه جدا نمیشه برگهای سبزمون زرد میشه بهارمون زمستون نمیشه ایرونی برقراره همیشه هیچک

روی ﺳﻜﻮی ﻛﻨﺎرِ ﭘﻨﺠﺮه ﻫـﻤـﻪ ﺷـﺐ ﺟـﺎی ﻣـﻨﻪ ﭼﻨﺪ ورق ﻛﺎﻏﺬ و ﻳﻚ دوﻧﻪ ﻗﻠم ﻫـﻤـﻴـﺸـﻪ ﻳـﺎر ﻣـﻨﻪ ﻛﺎﻏﺬای ﺧﻂ ﺧطی از ﻛﻨﺎر در ﺑﺎز ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻴـﭙﺮن ﺗـﻮی ﻛـﻮﭼﻪ ﺳـﺮِ ﺣـﺎل از اﻳـﻨـﻜـﻪ آزاد ﺷـﺪن ﻧﻤﻴﺪوﻧﻦ ﻛﻪ اﺳﻴﺮ دل ﺳﻨﮓ ﺑﺎد ﺷﺪن دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺪاری ﺷﺐ ﻋﺎدﺗﻤﻪ ﻫﻤﺪم ﺳﻜﻮت ﺗـﻨﻬﺎیی ﻣﻦ ﺗﻴﻚ ﺗﻴﻚِ ﺳﺎﻋﺘﻤﻪ ﺗﻴﻚ, ﺗﻴﻚِ ﺳﺎﻋﺘﻤﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﻳﻚ دو

اشکایی که بی هوا رو گونه هام میریزه ابری که از همه ی خاطره هات لبریزه دلی که میخواد بمونه، تنی که باید بره حرفی که تو دلمه، اما ندونی بهتره بیخیاله حرفایی که تو دلم جا مونده بیخیاله قلبی که این همه تنها مونده آخه دنیای تو دنیای دلای سنگیه

ﻣﻦ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮﻧﻢ ﻫﻨﻮز از اﻳـﻨﻮر دﻳﻮار ‫ﻫﺮﺟﺎی ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ‫ﺧـﺎﻃـﺮهﻫﺎﺗـﻮ ﻧـﮕـﻬﺪار‬‬ تو نمیدونی عزیزم حال روزگار مارو توی ذهن آینه بشمار تک تک حادثه هارو ‫ﺧـﻮرﺷﻴـﺪو از ﻣﺎ ﮔﺮﻓـﺘﻦ ‫ﺷﻜﺮ ﺷﺐ ﺳﺘﺎره ﭘﻴﺪاﺳﺖ‬‬ ‫ از ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺟﺮﻗﻪ ﺻﺪ ﺗﺎ ﻓﺎﻧﻮﺳﻪ، ﻳﻪ روﻳﺎﺳﺖ‬ ‫‬

فصل پاییزی من که میرسه فصل اندوه سفر سر می رسه تو سکوت خسته باور من سایه هم فکر جدایی می کنه شاخه سرد وجودم نمی خواد رگ بیداریه لحظه هام باشه نفسم در نمیاد به چشم خواب نمیاد دل من تورو می خواد چشم من گریه می خواد تو عبور از پل خو

برای شنیدن تو که هیچوقت برام حرفی نداری باید بمونم اینجا شاید یه روز بیای ببینی تموم روزام مثل هم مثل همیشه صدای قشنگت همه جا شنیده میشه اما خودت که نیستی ببینی همش عذابه مثل سرابه وقتی میخوام دیگه نیستی نیستی که

خسته شدم بسکه دلم دنبال یک بهونه گشت بس که ترانه خوندم و برگ زمونه بر نگشت بازم کلاغ قصه ها رفت و به خونش نرسید یکه سوار عاشقو هیشکی تو آیینه ها ندید حادثه عزیز من تنها تو موندنی شدی بین همه ترانه هام تنها تو خوندنی شدی دست های سردمو بگیر سقف ما دیوار نداره

می گی دلتنگ دستامی شبا سرده تمومه لحظه ها دردن گلا زرده می گی دلتنگ مهتابی هوا ابره جدایی بعد من شب هاتو پر کرده مارو خواب می کنه انگارصدای تیک تیک ساعت همه بغضای دلتنگی فراموش می کنیم راحت به هم بر می خوریم هر شب عجب دنیای کوچیکی

یه دشت سر سبز یه رود پر آب یه سد محکم داشتیم تو سیلاب ما از خوشی ها دلامون آزرد سد رو شکستیم دنیا رو آب برد حالا از اون درو دشت چیزی نمونده باقی انگار از این میخونه صد ساله رفته ساقی

فاصله یه حرف ساده‌ست بین دیدنو ندیدن بگو صرفه با کدومه شنیدن یا نشنیدن ؛ شنیدن یا نشنیدن ما می‌خواستیم از درختا کاغذ و قلم بسازیم بنویسیم تا بمونیم پشت سایه جون نوازیم آینه‌ها اونجا نبودن تا ببینیم که چه زشتیم رو درخت با نوک خنجر زنده باد درخت نوشتیم

مگه میشه یه پرنده بمونه بی‌آب و دونه مگه میشه که قناری توی بغض آواز بخونه اگه تو بری ز پیشم من همون قناری میشم که تو بغض و گریه‌هاشم میگه میخوام با تو باشم مگه میشه که ستاره توی آسمون نباشه یا گلی به خاطراتم عطر یاد تو نپاشه

لحظه ای با من باش تا از آن لحظه برویم تا گل که ببندم از نگاه تو به هر ستاره پل لحظه ای با من باش تا که از تو نفسی تازه کنم تا از آن لحظه با تو سفر آغاز کنم سفری تا ته بیشه های سرسبز خیال تا به دروازۀ شهر آرزو های محال سفری در خم و پیچ گذر ستاره ها از می

تو عاشق نبودی که درد دل عاشقا رو بفهمی تو بارون نموندی که دلگیری این هوارو بفهمی تو گریه نکردی برای کسی تا بدونی چی میگم دلت تنگ نبوده میخندی تا از حس دلتنگی میگم تو تنها نموندی که حال دل بیقرارو بفهمی عزیزت نرفته که تشویش سوت قطارو بفهمی تو از دست ندادی بفهمی چیه ترس از دست دادن

برو اگه میخوای بری دلت نسوزه واسه من اینجوری که کلافه ای بد تره خب ، دلو بکن بکن دل و از این همه خاطره های روی آب فک کن ندیدیم ما همو حتی یه بارم توی خواب راحت برو یه قطره هم گریه نداره چشم من اشکاشو پشت پای تو ، میخواد بریزه دل بکن

ای آدمک کوکی صبح شد که بیدار شی مثل همه عمرت تکرار شی و تکرار شی صبح بدیت انگار نیست تو توی شبت غرقی بین شب و روز تو انگار که نیست فرقی شب هات مثل روزاته روزات همگی تکرار از دست همه سیری از دست خودت بیزار پرواز واسه تو مرده تو اوج نمی گیری بُردی همه رو از یاداز یاد همه میری

میای از دورترین نقطه‌ی ایمان من اونجا که لحظه‌هام پر‌شدن از‌ یاسمن میای از سکوت شهر پر از ستاره می‌کشی دستامو روی موهات‌دوباره می‌بری با خودت تا اوج بی نهایت اونجایی که تو‌ چشمات موج ‌می‌زنه ‌نجابت آخ که دیگه دل من از‌ تو‌ جدا نمی‌شه

واسه پر کشیدن من خواستی آسمون نباشی حالا پر پر می زنم تا همیشه آسوده باشی دیگه نه غروب پائیز رو تن لخت خیابون نه به یاد تو نشستن زیر قطره های بارون واسه من فرقی نداره وقتی آخرش همینه وقتی دلتنگی این خاک توی لحظه هام می شینه تو میری شاید که فردا رنگ بهتر

تمام سال من بی‌ تو ، پر از سوز زمستونه صدای خنده رو هیچ کس نمیشنوه از این خونه تو رفتی‌ و نگاه من یه دریا درد و غم داره یکی‌ انگار توی سینم گل یأس داره میکاره بی‌ تو قلب جهنم هم ، مثل خونه واسم سرد با اون حالی‌ که تو رفتی‌ ، محال بازی برگرده

خط می کشم رو دیوار همیشه روزی یک بار تو هم شبیه من باش حسابتو نگه دار ببین که چند تا قرنه تن به اسیری دادی دنیات شده شبیه سلول انفرادی تا چشم رو هم میذاری می بینی عمر تموم شد بین چهارتا دیوار وجود تو حروم شد چوب خط این اسیری دیواراتو پوشونده

الهی خم نشی وقتی که دردات رویه شونت مثه یه کوله باره تو میتونی بری از پا نیفتی دیگه این راه برگشتن نداره مسیره زندگی مثله یه روده که آخر دل به دریا میسپاره اگه بالا و

خسته از خستگی یای این دل وا مونده خسته از تو که خیالت پیش من جا مونده خسته از پرسه تو شهری که همش آواره بی تو زیر آسمونی که یه بند می باره به همین سادگیا نیست از تو دل کندن و دوری چه سبک پر زدی از من تو بگو آخه چجوری

تو همون ستاره بودی ، که به من راهو نشون داد سرنوشت من تو بودی ، که مسیرم به تو افتاد رو به بی راهه میرفتم ، اگه تو نمیرسیدی اگه از اون طرف شب ، تنهاییمو نمیدیدی این تو بودی که شنیدی ، هق هق بی کسیامو تو به جون و دل خریدی ، همه دلواپسیامو اگه تو نبودی امرو

بوسه باد خزونی، با هزار نامهربونی زیر گوش برگ تنها میگه طعمه خزونی برگ سبز و تر و تازه، رنگ سبزش رو می بازه غرق بوسه های باد و وحشت روزای تازه می کنه دل از درختو، میشه آواره کوچه کوچه ای که یادگار روزای رفته و پوچه می شینه گوشه ی کوچه، چشم به آسمون میدوزه می کنه یاد گذشته

میشه هیچی رو ندید فقط نگاه کرد روزای مقدس و خوب فدا کرد اما عشق فریاد یک درد عمیقه لبای عشق و نمیشه بیصدا کرد غربت صدای گریم درد بی تو بدونه بیصدا شکستنم صدای شعرای منه مثل خوشبختی تو دوری ازمن اما همیشه طعم گریه های تو تلخی حرفای منه من مصیبت وبا رفتنت شناختم

منو ببخش که حرمت اون همه خاطره شکست منو ببخش که قایق یه زندگی به گل نشست منو ببخش که بودی و این همه سال ندیدمت تنهایی گریه کردی و حتی یه بار نشنیدمت زیباترینِ خاطره پاییز پشت پنجره خواستم بدونی این روزا حال من از تو بدتره صداقت ترانمه بغضی که تویه

من گرفتار سنگینی سکوتی هستم که گویا قبل از هر فریادی لازم است سرما زده و سوزه و پاییز فراری در حسرت روزهای بهاری بق کرده قناری اجاق خونه می سوزه و سرده ببین سرما چه کرده ای وای از اون روزی که گردونه به کام ما نگرده یخ بسته گل گلدون ها ای داد

آخ دلم هیشکی کنارت نیست سرکن با خودت زیر و رو شو، دنیا رو زیر و زبر کن با خودت وقتی می بینی خودت داره کلافه ات می کنه از خودت پاشو خودت باشو و سفر کن با خودت هر زمستون پیش از اینکه ریشه پابندت کن شاخه تو بردار و تمرینِ تبر کن با خودت یا بساز و دونه دونه مرگ برگاتو ببین یا بسوز و

بزن بیرون ببین فصلای سالو بهار و تیر و مردادش مهم نیست پر از زیبایی ذات طبیعت تگرگ و باد بورانش مهم نیست برو از کوچه های شب گذر کن ببین تنهایی هم دنیایی داره خدا همراه شبگردای تنهاست محاله که تورو تنها بذاره بزن بیرون همون وقتای تخلی که دردات گُر میگ

نشو تسلیم هنوزم میشه سَر کرد میون آتیش و خاکستر و باد هنوز میشه از این روزا گذر کرد هنوز حتی توو این دیوونه آباد مدارا کن شبِ یخ بستگی رو زمستون پشتِ دیوار اتاقه نذار گلای گلدونت بمیرن اگه این آخرین میراثِ باغه نترس و پا به پام از شب گذر کن که خورشید پشتِ پلکات

اگه تنها موندی با این همه تنهایی و درد اگه هیشکی به دلِ ساده ی تو وفا نکرد نذار تا غُصه بشه ترانه خونِ زندگیت بگیره رنگ اسارت همه ی دلبستگیت جون بکَن توو تنهاییت اینجوری ساده خم نشو به دلت میرزی تو ، بیشتر از اینا کم نشو جون بکَن توو تنهاییت اینجوری ساده خم نشو به دلت میرزی تو ، بیشتر از اینا

بی پنجره از دیوار ، اطرافتو پُر کردی اینجا تووی این زندون دنبالِ چی میگردی هر چی که غمه انگار ، سنگین شده رو دوشت کِز کردی و زانوتو میگیری توو آغوشت این عمره توئه داره اینجوری حروم میشه دلتنگی این دنیا مگه آخه تموم میشه تا کِی باید اینجوری درگیرِ خودت باشی با گری

سفر ها رفتم و اما ، دلم راضی نشد هرگز پاهام میرفتن این راه و دلم راضی نشد هرگز نشد قانع که تنهایی ، توو کنج غُصه میسوزه میره آروم یک گوشه ، میمونه تا که میپوسه دلم موند و حواسم رفت ، پیِ این راه طولانی همش غرقِ خودم بودم ، توو این دریای طوفانی

بارونو دوست دارم هنوز چون تو رو یادم میاره حس می کنم پیش منی وقتی که بارون میباره بارونو دوست دارم هنوز بدون چتر و سر پناه وقتی که حرف های دلم جا میگیرن توی یه آه شونه به شونه می رفتیم من و تو تو جشن بارون حالا تو نیستی و خیس چشم های من و خیابون

با هر که سخن گفتم در خود گره ای گم بود چون کرم شبان تابان میتابی و میتابم بر هر که نظر کردم گریان و پریشان بود چون ابر سبک باران می باری و می بارم من درد محبت را هرگز به تو نسپردم این عقده ی دیرین را می دانی و می دانم بر مرثیه ام بنگر نقش رخ خود بینی

خوابیدی بدون لالایی و قصه بگیر آسوده بخواب بی درد و غصه دیگه کابوس زمستون نمی بینی توی خواب گل های حسرت نمی چینی دیگه خورشید چهرتو نمی سوزونه جای سیلی های باد روش نمی مونه دیگه بیدار نمیشی با نگرونی یا با تردید که بری یا که بمونی

مگذار که یاد ما را طعم تلخ این حقیقت ببرد این حقیقت است که از دل برود هر آنکه از دیده رود بیا برگرد تا خونه از عادتت سیر نشده تا نگام با یک نگاه تازه درگیر نشده بیا تا اومدنت دیر نشده دلها دلگیر نشده تا هنوز فاصله‌مون جوونه و پیر نشده

من به بن بست نرسیدم راهمو کج کردم با تو مشکلی ندارم با خودم لج کردم دنبال راه فرارم از تو نه از اینجا میدونی فایده نداره بسه دیگه رویا تو چرا خسته نمیشی از من دیوونه از منی که شب و روزام مثل هم میمونه تو چرا چیزی نمیگی این خودش کابوس غصه کم کم جون میگیره دل یهو میپوسه

با تو حکایتی دگر این دل ما به سر کند شب سیاه قصه را هوای تو سحر کند باور ما نمیشود در سر ما نمیرود از گذر سینه ما یار دگر گذر کند شکوه بسی شنیده ام از دل درد کشیده ام کور شوم جز تو اگر زمزمه ای دگر کنم مقصدومقصودم تویی عشق و معبودم تو

آرزو کن واسه فردا اگه امروزتو چیدن آرزوهاتو بغل کن آرزوهات همه چیتن اگه دنیات رفته از دست ، اگه غمگینی و بی کس آرزو کن که حواسِ یه نفر هنوز به تو هست زندگی همین یه باره ، نزار فرصت بره از دست آرزوهاتو بغل کن ، تا خدا هست زندگی هست یکیو خواستی و رفته ، من

تو چشام اشکی نمونده تو دلم حرفی ندارم دیگه وقت رفتنه به سفــــــر دور و درازه انتظار روز برفی تو دلم داغ زده سرما انتظار آفتاب گرم تو دلــــم یــــخ زده امـــــا برف و بوران ابروبارون چیکه چیکه توی ناودون روز ابری روز سرما انتظار روزبرفـــــــــــــــــی اوم اوم اوم

سکوتم از رضایت نیست دلم اهل شکایت نیست هزار شاکی خودش داره خودش گیر گرفتاره همون بهتر که ساکت باشه این دل جدا از این ضوابط باشه این دل از این بد تر نشه رسوایی ما که تنها تر نشه تنهایی ما که کاره ما گذشته از شکایت هنوز هم بایبندیم در رفاقت میریزه تو خودش دل غصه هاشو

دل هیچکی مثل من غربت اینجا رو نداره دیگه حرفای علاقه همه مردن تو دلم مثل گنجشکای بی لونه و بی جای محله دیگه هیجا تو درختا جای من نیست که برم با تو بودن خیلی وقته که گذشته بی تو بودن مثل مهر سرنوشته دیگه اسم تو رو هی زمزمه کردن واسه من نه تو میشه نه فرقی داره بارونه

دو دریچه دو نگاه دو پنجره دو رفیق دو همنشین دو حنجره دو مسافر تو مسیر زندگی دو عزیز دو همدم همیشگی با هم از غروب و سایه رد شدیم قصه عاشقی رو بلد شدیم فکر می کردیم آخر قصه اینه جز خدا هیشکی ما رو نمی بینه دو غریبه دو تا قلب در به در دو تا دلواپس این چشمای تر دو تا اسم دو خاطره دو نقطه چین دو تا دور افتاده ی

توی خونمون به ما میگن فراری توی غربت دم به دم انگشت نگاری دیگه حتی صاحب اون خونه نیستیم بیرون خونه میگن ما تروریستیم وقتی خونه شده بود مثل جهنم ما با ویزای بهشت بریدیم ازهم حالا تو برزخ بد بینی اسیریم نمیتونیم ریشمونو پس بگیریم چاره ای نمونده جز رفتنو رفتن انگار اینو رو پیشونیمو

اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دردﺳﺮ، ﻓــــــﺎﻳﺪه ﻧﺪاره دﻳﮕﻪ ﺗﻮ ، ﺗﻮ دﻟﻢ، ﺟـــﺎﻳﻲ ﻧﺪاری دﻳﻮوﻧﻪ، دﻳﻮوﻧﻪ، ﻛﻪ دﻟﺶ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻴﺮه ﻣیمونه، ﻣیموﻧﻪ، ﺗﺎ ﻛﻪ از راه در ﻣﻴﺮه ﻛﻲ ﺟﻮابِ دردِ ﺑﻲ درﻣﻮنِ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻲ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ آروم ﺑﮕﻴﺮم از ﺗﻤﻮمِ دارِ دنیا ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدی ﺗﻮ ﻓﻘﻂ دﻟﺨﻮشیِ ﻣﻦ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻮدی

وقتی که تنگ غروب بارون به شیشه می زنه همه غصه های دنیا توی سینه منه توی قطره های بارون می شکنه بغض صدام دیگه غیر از یه دونه پنجره هیچی نمی خوام پشت این پنجره می شینم و آواز می خونم منتظر واسه رسیدنت تو بارون می مونم زیر بارون انتظارت رنگ تازه ای دار

دو دریچه دو نگاه دو پنجره دو رفیق دو همنشین دو حنجره دو مسافر تو مسیر زندگی دو عزیز دو همدم همیشگی با هم از غروب و سایه رد شدیم قصه ی عاشقی رو بلد شدیم فکر می کردیم آخر قصه اینه جز خدا هیشکی ما رو نمی بینه دو غریبه دو تا قلب در به در دو تا دلواپس این چشمای تر دو تا اسم دو خاطره دو نقطه چ

گریه کن گریه قشنگه گریه سهم دل تنگه گریه کن گریه غروره مرحم این راه دوره سر بده آغاز هق هق خالی کن دلی که تنگه گریه کن گریه قشنگه گریه قشنگه گریه سهم دل تنگه گریه کن گریه قشنگه بذار پروانه احساس دلت رو بغل بگیره بغض کهنه رو رها کن تا دلت نفس بگیره نکنه تنها بمونی دل به غصه ها ب

بارون امشب توی ایوون مثل آزادی تو زندون بی صفا بی تحرک بی ریا بود توی زندون میکنه جون مرد با همت میدون توی فکر رأی فرجام امیره بی سرانجام نداره حتی رفیقی که بگه دردشو درد دیدن و نگفتن بی سرانجام،توی فکرآسمونه که بباره بلکه تو قطره ی بارون بتونه اشک خدا رو هم ببینه نمیدونه حتی اشکم دیگه فایده ای نداره

اشکای یخیمو پاک کن درای قلبتو وا کن صدای قلبمو بشنو من چه کردم با دل تو کاشکی تو لحظه آخر عشقو تو نگام میخوندی قلب تو صدامو نشنید رفتی با غریبه موندی اگه یک روز بگم از این حکایت که به تو کردم عادت دلم پیش دلت مونده تو زندون رفاقت رفاقت اگه یک شب برسم به حقایق میشم خدای عاشق

چندتا عکس یادگاری با یه بغضو چندتا نامه چندتا آهنگ قدیمی که همه دل خوشیا مه آینه ای که رو برومه غرقه تو بهت یه تصویر بارونای پشت شیشه منو تنهایی و تقدیر دست من نیست نفسم از عطر تو کلافه می شه لحظه ای که حسی از تو به دلم اضافه می شه باورم نمی شه اما این تویی که داره

تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخت خوش بخت جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت ارزش نیست جواب هم صدایی ها پلیس ضد شورش نیست نه بمب هسته ای داره و نه بمب افکن نه خمپاره دیگه هیچ بچه ای پاشو روی مین جا نمیزاره همه ازاد ازادن همه بی درد بی دردن

خیلی ممنون انقد آسون منو داغون کردی واسه احساسی که داشتم دلمو خون کردی تو که هیچ حسی به این قصه نداشتی واسه چی منو به محبت دوروزه مهمون کردی همه عا لم می دونستن که بری می میرم اما رفتی و همه عالمو حیرون کردی خیلی ممنون واسه هرچی که آوردی به سرم خیلی ممنون ولی من ه

آخه من هیچی ندارم که نثار تو کنم تا فدای چشم های مثل بهار تو کنم می درخشی مثل یک تیکه جواهر توی جمع من می ترسم عاقبت یه روز قمارت بکنم من مثل شبهای بی ستاره سرد و خالیم خب می ترسم جای عشق غصه رو یار تو کنم تو مثل قصه پر از حادثه هستی نمی خوام

میرم از شهرِ تو با یه کوله بار از خاطره دلِ من مونده پیشت گرچه پاهام مسافره می گذره همراهِ جاده یادِ تو از روی یادم توی راه دریغ از ابری که بباره واسه حالم توی هر گوشه ی این شهر، دارم از عشقِ تو یادی می سوزونه منو یادِ دلی که به من ندادی

پرنده های قفسی، عادت دارن به بی کسی عمرشونو بی هم نفس، کِز می کنن کُنجِ قفس نمی دونن سفر چـــیه، عـــاشقِ در به در کیه هرکی بریزه شادونه، فکر میکنن خـــداشونه یه عمره بی حبیبن، با آسمون غریبن این همه نعمت امـــا همیشه بی نصیبن چه می دونن به چی میگن ستاره چه می دونن د

من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و گرم واسه عشق بازی موجا قامتم یه بستر نرم یه عزیز دردونه بودم پیش چشم خیس موجا یه نگین سبز خالص روی انگشتر دریا تا که یک روز تو رسیدی توی قلبم پا گذاشتی غصه های عاشقی رو تو وجودم جا گذاشتی

دل هیچکی مثل من غربت اینجا رو نداره دیگه حرفای علاقه همه مردن تو دلم مثل گنجشکای بی لونه و بی جای محله دیگه هیچ جا تو درختا جای من نیست که برم با تو بودن خیلی وقته که گذشته بی تو بودن مثل مهر سرنوشته دیگه اسم تو رو هی زمزمه کردن واسه من نه تو میشه نه فرقی داره بارونه از

صورت عکس تو آلبوم خیسه دوباره خاطرتو بوسیدم این سوال بی جواب و از خودم تا حالا هزار دفعه پرسیدم با کدوم ترانه باز جون می گیره نبض اون حنجره که فیروزه میدونم بدون تو فردای من رنگ خاکستری دیروزه تن تشنه مثل خورشید بی سرزمین تر از باد کولی تر از ترانه بی پرده

تو یه تاک قد کشیده پا گرقتی روی سینم واسه پا گرفتن تو عمریه که من زمینم راز قد کشیدن تو عمریه دارم می بینم داری می رسی به خورشید ولی من بازم همینم می زنم چوب زیرساقت واسه لحضه های رستن ریختن آب یر پاهات هی منو شستن و شستن توی سرما و تو گرما واسه تو نجاتم عمری تو هجوم باد وحشی سپربل

من از صدای گریه تو به غربت بارون رسیدم تو چشات باغ بارون زده دیدم چشم تو همرنگ یه باغه تو غربت غروب پاییز مثل من از یه درد کهنه لبریز با تو بوی کاهگل و خاک عطر کوچه باغ نمناک زنده میشه با تو بوی خاک و بارون عطر ترمه و گلابدون زنده میشه تو مثل شهر کوچیک من

ﻣﻦ ﺧﻮش ﺧﻴﺎل ﺳﺎده ﺣـﺎﻻ ﺑـﺎ ﭘـﺎی ﭘـﻴـﺎده دﻧـﺒـﺎﻟﺖ دارم ﻣﻴـﮕﺮدم ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺑﺎ ﺷﺐ و ﺟﺎده ﭘﺮم از ﺣﺴﺮت و ﺧﻮاﻫﺶ واﺳـﻪ ﻳﻚ ﻟـﺤﻈﻪ ﻧﻮازش ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎر ﻏﻢ رو دوﺷﻢ رﻫـﺴﭙﺎر ﺷـﻬﺮ ﺳﺎزش ﺗﻮ ﻗﺎﻣﺖ ﺳﻴﺎه ﺷﺐ وﻗﺘﻲ ﺳﺘﺎره ﻣﻴﻤﻴﺮه اﻧـﮕﺎر ﻣﻴـﺨﻮاد ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ واﺳﻪ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺗﻮ دﻳﺮه از ﻣﻦِ ﺧﺴﺘﻪ رو ﺧﻂ

خیلی وقته دیگه بارون نزده رنگ عشق به این خیابون نزده خیلی وقته ابری پرپر نشده دل آسمون سبک تر نشده مه سرد رو تن پنجره ها مثل بغض توی سینه منه ابر چشمام پر اشکه ای خدا وقتشه دوباره بارون بزنه خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده قلبم از دوری تو بدجور دلتنگ شده بعد تو

من همونم که همیشه غم و غصه ام بی شماره اونی که تنها ترینه حتی سایه ام نداره این منم که خوبیامو کسی هرگز نشناخته اون که در راه رفاقت همه هستی شو باخته هر رفیق راهی با من دو سه روزی همسفر بود ادعای هر رفاقت واسه من چه زود گذار بود هر کی با زم

ای که سیاه چشمات همرنگ روزگارم از دست تو چه روز و چه روزگاری دارم هزار تا وعده دادی نیومدی ما رو کاشتی این دل مهربون و چشم انتظار گذاشتی برای بی وفائی هزار بهونه داری هزار و یک شکایت از این زمونه داری چشم انتظارم نذار تاریک و تارم نزار بیشتر از این غصه رو تو کوله بارم نذار چه روز و روزگاریه وای چه شبهای ت

تو بارون که رفتی شبم زیر و رو شد یه بغض شکسته رفیق گلوم شد تو بارون که رفتی دل باغچه پژمرد تمام وجودم توی آینه خط خورد هنوز وقتی بارون تو کوچه می باره دلم غصه داره دلم بی قراره نه شب عاشقانس نه رویا قشنگه دلم بی تو خونه دلم بی تو تنگه یه شب زیــر بارون که چشمم به راهه

من میگم منو شکستن چشم فانوسمو بستم تو میگی خدا بزرگه ما امیده به شب من من میگم آخه دلم بود اونکه افتاده به خاکت تو میگی سرت سلامت آیینه ها زلال و پاکه آیینه ها زلال و پاکه اینه که فاصله ها رو نمیشه باگریه پر کرد یکیمون بهار سرخوش یکیمون پاییز پردرد من میگم فاصله مرگه بین دستای تو بامن تو میگی زندگی اینه حاصل عشق تو با من من میگم حالا بسوزم یا که با غصه بسازم تو میگی فرقی نداره من که چیزی نمی بازم

من فقط عاشق اینم حرف قلبتو بدونم الکى بگم جدا شیم تو بگى که نمیتونم من فقط عاشق اینم بگى از همه بیزارى دوسه روزپیدام نشه تا ببینم چه حالى دارى من فقط عاشق اینم عمرى از خدا بگیرم انقدر زنده بمونم تا به جاى تو بمیرم من فقط عاشق اینم روزایى که با