آکوردهای اشکان ماهری

گر می فروش حاجت رندان روا ایزد گنه ببخشد و دفع بلا کند ساقی به جام عدل بده تا گدا غیرت نیاورد که زمین پر بلا کند حقا کز ازین غمان برسد مژده ی امان گر سالکی به عهد امانت وفا کن گر رنج پیش آید گر راحت ای حکیم نسبت مکن به غیر که اینها خدا کند که اینها خدا کند ما را

مرا می بینی و هر دم زیادت میکنی دردم تو را می بینم و میلم زیادت میشود هر دم به سامانم نمی پرسی نمیدانم چه سر داری به درمانم نمیکوشی نمیدانی مگر دردم؟ نه راهست اینکه بگذاری مرا بر خاک و بگریزی گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آن دم هم که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم شبی دل را به تاریکی ز زلفت باز می جستم رخت می دیدم و جامی هلالی باز می خوردم کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت نهادم بررهت سر را و جان و دل ف

ما آزموده ایم در این شهر بخت خویش بیرون کشید با ید از این ورطه رخت خویش از بس که دست میگزم و آه میکشم آتش زدم چو گل به تن لخت لخت خویش 5 دوشم ز بلبلی چه خوش آمد که می سرود 5 گل گوش پهن کرده ز شاخ درخت خویش کای دل تو شاد باش که آن یار تند خوی بسیار تند روی نشیند ز بخت خویش گر موج خیز حادثه سر بر فلک زند گر موج خیز حادثه

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم 7 5 هواداران کویش را چو جان خویش تر دارم به کام و آرزوی دل چو دارمــــــــــ خـــــلوتی حاصل 7 5 چه فکر از خبث بد گویان میــــان انجمن دارم sus الـــــــا ای پیر فرزانـــــــــه #5 6 مکــــن عیبم بــــــه مــیـــخانه کـــــــــــــه من در تـــرک پیمانه دلی پیمان شکن دارم 6 #5

الا یا ایها الساقی ادر کاسا وناولها که عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها به بوی نافه ای کاخر سبازان طره بگشاید ز تاب زلف مشکینش چه خون افتاد در دلها به می سجاده رنگین کن گرت پیر مغان گوید که سالک بی خبر نبود ز راه و رسم منزلها شب تاریک و بیم موج و گردابی

عکس روی تو چــــو در آینه جام افتاد عارف از خنده می در طمع خام افتاد حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد این همه نقش در آیینه اوهام افــــــتاد چــــــه کـــند کز پی دوران نرود چــــون پـــــرگار هر که در دایره گردش ایـــام افتـــــــاد من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم اینم از عهد ازل حاصل فرجـــ