آکورد دو صبح
دوئه صبح ، توو وان پُر گلِ رز
سکیه ولی نه اندازه ی رژ سرخِ تو
شرابو وا نکرده شده لخت یهو
تنش یه رازه مثِ ویکتوریا
کی دیگه عاشقته اینطوری آخه
باهات اینطور میخوابه تا خودِ صبح
لا لا لا
هرکی داشت رول خودشو
میزدیم نوک قله کُک
ته خط معنی نداشت
برا دو تا غُد خل تُخس
زمستون تورنتو
برسون خودتو
بزنیم کل کُره دور
دوتا دیگه از ما نیست
تابستون رو برفا لیز
اوو چشم بهم زدیم خطا نیست
کو ؟ فصلا رفت برگا
ریخت زود ، متنفرم از پایی