آکوردهای هادی پاکزاد

تو هر صبح در من بعد از، بیداری ظاهری به شکل درد حس میشی، جایی اطراف مری یه جایی توی مغزم، به دیوارا میکوبی جایی که نمیرسه، دست هیچ قرص خوبی تا من به خواب برم با، شیمی مصنوعی تو یه حفره تو سرم، کالبدی از تو مونده اعتیاد ذهنی به، عاطفه آلوده گاهی که لبریز از تو، به ارتفاع آغشته ام و نم لیز میخوره از، منحنی های چشمم که روی آب بریزه، چیزایی که نوشتم تو یه حفره تو سرم، کالبدی ا

بهار من سکوته،بنفشه های زرده گرفته بوی حسرت،بهار من چه سرده به چشم من چه تنگه،دنیا بدون چشمات از خون من میجوشه،هنوز همه نفسهات تو مست بوی بارون،آروم و دلشکسته به روح من پس از تو،غبار شب نشسته هوس دوباره زخمی،به پیکرم کشیده جنون و بیقراری،نفس ازم بریده من نا

یک شب سرد، تو خیابون، تو دستات کا میکنی خودتو مقابل دو چشم پیدا میکنی با نگاهت حس مرموزی رو القا میکنی وجودت به وجد میاد، اما حاشا میکنی عشق من تو هر روز، فورم به فورم در تغییر از همه نسیم و طوفان تحت تاثیر من همونم که تورو اینطور ترسیم کردم قلب آزردتو تو آغوشم ترمیم کردم کسی که زخمهای روحتو جراحی کرد شب و روز بی

گ گل پرپر شده تو باد زمستون ریشه کرده تویه سرزمین ویرون پر از گرد و غبار ساقه و برگش سهم اون از آسمون برف و تگرگش ای اسیر سایه های سرد و تاریک میرسه ناله ی شب از دور و نزدیک آبی رویاتو به سیاهی نفروش من نمیذارم بشی اونجا فراموش آه ای گل تشنه من به آسمون رسیدم من نقش خدا رو روی دیوارا کشیدم تا ریشه ی تو اسیره تو خاک آوای شبم می مونه غمناک هنوز از ریا سیاهه آسمون شهر وحشت عمر عشق من تباهه از فریب زر

وقتی فرسنگ ها دور از من احساس دلتنگی کنی قلب من روز هاست سرد شده از این عشق تقارنی وقتی ساعت ها بعد از این روز های تنهایی داری ذهن من دست کشیده از توهم های تکراری وقتی تمام سلول هات یه آغوش امن میخوان وقتی همه خاطره های لعنتیت به حرف میان ترکم که میکردی نور فانوس های دریا مردن

نیمی از یک مترسک با نیمی از یک بدن با هم پیوند خوردهَ ن تا پیکرِ من شُدن کلاغا هر روز از نیمی از من می ترسَن و لاشخورها، شب روی نیمِ دیگه می رقصَن سالهاست من حامی گندم های تو بودم به زندگی برای تو خو کرده وجودم تو ا