Em
ای مردمان ای مردمان
از من نیاید مردمی

                      Am
دیوانه هم نندیشد آن

B
کاندر دل اندیشیده‌ ام

                                                  Em
امروز عقلِ من ز من
یک بارگی بیزار شد

                      Am
خواهد که ترساند مرا

B
پنداشت من نادیده‌ ام

                                                   Em
در دیده ی من اندرآ
وز چشمِ من بنگر مرا

                    Am
زیرا برون از دیده‌ ها

B
منزلگهی بگزیده‌ ام

                                                     Em
من از برای مصلحت
در حبسِ دنیا مانده‌ ام

                       Am
حبس از کجا من از کجا

B
مالِ که را دزدیده ‌ام

                                                                       Em
تو مستِ مستِ سرخوشی
من مستِ بی‌ سر سرخوشم

                       Am
تو عاشقِ خندان لبی

B
من بی‌ دهان خندیده‌ ام

                                                       Em
چندان خواهی درنگر در من
که نشناسی مرا

                      Am
زیرا از آن کم دیده‌ ای

B
من صدصفت گردیده ‌ام

                                                Em
در زخمِ او زاری مکن
دعوی بیماری مکن

                         Am
صد جانِ شیرین داده‌ ام

B
تا این بلا بخریده ‌ام

                                                 Em
پیشِ طبیبش سر بنه
یعنی مرا تریاق ده

                  Am
زیرا در این دامِ نزه

B
من زهرها نوشیده ‌ام
من از برای مصلحت