آکوردهای علیرضا قربانی

نپرس در هوای تو کدام لحظه گم شدم همان همان زمان که رفتی من از شروع ماجرا به انتها رسیده ام نشان به آن نشان که رفتی پس از تو خانه خانه نشد هوایم عاشقانه نشد جنون مرا ندیده گرفتی در آن غروب سرد خزان تو را صدا زدم که بمان ولی تو ناشنیده گرفتی به یک نگاه آشنا تمام هستی مرا گره زدی به تار و پودت

در بیابانی دور که نروید جز خار که نتوفد جز باد که نخیزد جز مرگ خفته در خاک کسی بنشین مرو چه غم کش از نیمه رفته است بگذار تا سپیده بخندد به روی ما بنشین مرو حکایت وقت دگر مگو شاید نماند فرصت دیدار دیگری بنشین مرو هنوز به کامت ندیده ایم بنشین مرو هنوز کلامی نگفته ایم بنشی

من به دستان تو پل بستم به زیباتر شدن از تو میخواهم از این هم با تو تنهاتر شدن از تو میخواهم خودت را مثل باران از بهار از تو میخواهم قرار روزهای بیقرار هیچکس در من جنونم را به تو باور نکرد هیچکس حال منه دیوانه را بهتر نکرد ای که از تو باز هم زلف پریشان خو

درد دل من دواش میدانی تو سوز دل من سزاش میدانی تو من غرق گنه پرده عصیان در پیش پنهان چه کنم پنهان چه کنم‌ که فاش میدانی تو ما دل به غم تو بسته داریم ای دوست درد تو درد تو بجان خسته داریم ای دوست گفتی گفتی که به دلشکستگان نزدیکم ما نیز دل شکسته داریم ای دوست

6 6 6 6 ببند زخم مرا 6 که این پیالهٔ خون دخیل بستن توست ببند زخم مرا که آنچه می‌کشدم 6 غم شکستن توست بدوز بال مرا که پر کشیدن من پل پریدن توست بپرس حال مرا که آخرین نفسم هوای دیدن توست تویی که هم‌ قفسی ببین که من نفسی نمی‌کشم تو اگر به داد من نرسی تویی که هم‌ قفسی ببین که من نفسی نمی‌کشم تو اگر به داد من نرسی 6

مرا به خاطر دل شکسته ام ببخش مرا که از ندیدن تو خسته ام ببخش اگر به انتظار تو نشسته ام هنوز به دیگری اگر که دل نبسته ام ببخش ببخش اگر که با خیال بودن تو زنده ام اگر تو را نبردم از یاد ببخش اگر که از امید دیدن تو گفته ام به آرزوی رفته بر باد تویی تمام ماجرا که رفته ای ولی مرا به حال خود نمیگذاری

روزگار من و مویش به پریشانی رفت یک شب آرام رسید یک شب بارانی رفت 6 یک شب آمد من مجنون به جنون افتادم دل دیوانه ی خود را به نگاهش دادم روزگار من و مویش به پریشانی رفت 6 6 چشم بستم دل مجنون پی لیلا برگشت چشم بستم که دلم سمت تماشا برگشت

بی سر و سامان تو شد شانه ی سرخورده ی من رنگ بزن بر لب این خنده ی دلمرده ی من ساکت تنهایی من حرف بزن با شب من شور تماشایی من شعر بخوان با لب من بـــــــــغض منی آه منی حسرت دلخواه منی دوری و دلتنگ توام زخمی و همراه منی من غم پنهان توام حال پریـــشان توام پلک بزن تـا بپرم مستی چ

تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم چو در این دور خرابم چه کنم دور زمان را تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان ر

بیم است که سودایت دیوانه کند ما را در شهر به بدنامی افسانه کند ما را بهر تو ز عقل و دین بیگانه شدم آری ترسم که غمت از جان بیگانه کند ما را در هجر چنان گشتم ناچیز که گر خواهد زلفت به سر یک مو شانه کند مار زان سلسه ی گیسو منشور نجاتم ده زان پیش که زنجیرت دیوانه کند ما را بیم است که سودایت دیوا

به تو ای دوست سلام دل صافت نفس سرد مرا آتش زد چه کنم با غم خویش که‌گهی بغض دلم می‌ترکد دل تنگم ز عطش می‌سوزد شانه‌ای می‌خواهم که گذارم سر خود بر رویش و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم ولی افسوس که نیست ولی افسوس که نیست دیگر ای باد صبا دست ز بختم بردار خبر از یار

ای داغ از قلب پریشانم چه می خواهی ای جای زخم کهنه از جانم چه می خواهی دریاچه ای خشکیده در آغوش خود دارم باران سرخ از ابر چشمانم چه می خواهی ای وای از این ای وای از این از دست دادنها ای مرگ از جان رفیقانم چه می خواهی آرامشم کو خنده ام اعتمادم کو بی هیچم و دیگر نمی دانم چ

دفتر ماه پر از شعر سپید است پر از تنهایی ای پریزاد غزل کی به غزل می آیی شب من گم شده در کوچه ی بی خوابی ها خواب کن چشم مرا ای نگه رویایی باز هم وعـــــــــده ی فردا دهی و می دانم نیست افسانه ی امروز تو را فردایی آن که در چشم تو رویای مرا زندان کرد

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر شعری غم انگیزم ، از من بگذر سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم بگذشته در آتش همچون روزم غمگین چو پاییزم ، از من بگذر شعری غم انگیزم ، از من بگذر بگـــــــــذار ای بی خبر بسوزم ، چون شمـــعی تا سحر بسوزم ) 2 دیگر ای مه به حال خسته بگذارم ، بگذر

تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردن است روز ستاره تا سحر تیره به آه کردن است از غم خود بپرس کو با دل ما چه میکند این هم اگر چه شکوه ی شحنه به شاه کردن است گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی

تو خنده ی دوری در یاد تو قاصدکی دور از باد من زخمی قبل از مردن من ساکت قبل از فریاد داد از دل من داد ای داد عکسی که پر از رویا بود در خاطره ای تار افتاد عکسی که در آن خندیدم از سینه ی دیوار افتاد داد از دل من داد ای داد ... آمده ام تو به داد دلم برسی

شیرین من بمان مگر این روزگار تلخ فرهاد خسته را به نگاهی امان دهد در زلف شب گره بزن زلف مست را شاید شبم به سوی تو راهی نشان دهد حرفی بزن که عشق به واژه گل کند ما را نصیب دیگر از این زمانه نیست با من از عاشقانه ترین لحظه ها بخوان حتی اگر هوای دلی عاشقانه نیست با من بخوان تا این تران

بی سر و سامان تو شد شانه ی سر خورده من رنگ بزن بر لب این خنده ی دل مرده ی من ساکت تنهایی من حرف بزن با شب من شور تماشایی من شعر بخوان با لب من بغض منی آه منی حسرت دلخواه منی دوری و دلتنگ توام زخمی و همراه منی من غم پنهان توام حال پریشان توام پلک بزن تا بپرم مستی چشمان توام

گفتم این آغــــاز پایان نـــــدارد عشق اگر عشق است آسان ندارد گفتی از پاییز باید ســـــفر کرد گرچه گل تـــــاب طوفان ندارد آنکه لیلا شد در چشم مجنون هم نشینی جز باران ندارد گفتم این آغــــاز پایان نـــدارد عشق اگر عشق اســــت آسان ندارد آن بهاران کــو آن روزگاران کو زیر باران آن حاله پریشان کو باز آن

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می‌درید وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می‌آفرید وقتی زمین ناز تو را در آسمان‌ ها می‌کشید وقتی عطش طعم تو را با اشک‌ هایم می‌چشید من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلی چیزی نمی‌دانم از این دیوانگی و عاقلی یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود وقتی که

کجایی ای که عمری در هوایت نشستم زیر باران ها کجایی اگر مجنون اگر لیلا غریبم در بیابان ها کجایی کجای این شب تاریک به روی ماه در بستی نه میگویی نه میدانم کجا ماندم کجا هستی من آتش بودم اما تو به خاکستر نشستی اگر شب هست و فردا نیست اگر راهی به رویا نیست

مرز در عقل و جنون باریـــک است کفر و ایمان چه به هم نزدیک است عشق هم در دل ما سردرگم مثل ویرانی و بهت مــــــردم گیسویت تعزیتی از رویـا شب طولانی خون تا فردا خون چرا در رگ من زنـجیر است زخم من تشنه تر از شمشیر است مستم از جام تهی حیرانی باده نوشیده شده پنهانــــی عشق تو