آکوردهای علیرضا قربانی

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می‌درید وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می‌آفرید وقتی زمین ناز تو را در آسمان‌ ها می‌کشید وقتی عطش طعم تو را با اشک‌ هایم می‌چشید من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلی چیزی نمی‌دانم از این دیوانگی و عاقلی یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود وقتی که

گفتم این آغــــاز پایان نـــــدارد عشق اگر عشق است آسان ندارد گفتی از پاییز باید ســـــفر کرد گرچه گل تـــــاب طوفان ندارد آنکه لیلا شد در چشم مجنون هم نشینی جز باران ندارد گفتم این آغــــاز پایان نـــدارد عشق اگر عشق اســــت آسان ندارد آن بهاران کــو آن روزگاران کو زیر باران آن حاله پریشان کو باز آن منه آسیمه س

بی سر و سامان تو شد شانه ی سر خورده من رنگ بزن بر لب این خنده ی دل مرده ی من ساکت تنهایی من حرف بزن با شب من شور تماشایی من شعر بخوان با لب من بغض منی آه منی حسرت دلخواه منی دوری و دلتنگ توام زخمی و همراه منی من غم پنهان توام حال پریشان توام پلک بزن تا بپرم مستی چشمان توام

شیرین من بمان مگر این روزگار تلخ فرهاد خسته را به نگاهی امان دهد در زلف شب گره بزن زلف مست را شاید شبم به سوی تو راهی نشان دهد حرفی بزن که عشق به واژه گل کند ما را نصیب دیگر از این زمانه نیست با من از عاشقانه ترین لحظه ها بخوان حتی اگر هوای دلی عاشقانه نیست با من بخوان تا این ترانه را

تو خنده ی دوری در یاد تو قاصدکی دور از باد من زخمی قبل از مردن من ساکت قبل از فریاد داد از دل من داد ای داد عکسی که پر از رویا بود در خاطره ای تار افتاد عکسی که در آن خندیدم از سینه ی دیوار افتاد داد از دل من داد ای داد ... آمده ام تو به داد دلم برسی

تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردن است روز ستاره تا سحر تیره به آه کردن است از غم خود بپرس کو با دل ما چه میکند این هم اگر چه شکوه ی شحنه به شاه کردن است گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی

غمگین چو پاییزم ، از من بگذر شعری غم انگیزم ، از من بگذر سر تا به پا عشقم ، دردم ، سوزم بگذشته در آتش همچون روزم غمگین چو پاییزم ، از من بگذر شعری غم انگیزم ، از من بگذر بگـــــــــذار ای بی خبر بسوزم ، چون شمـــعی تا سحر بسوزم ) 2 دیگر ای مه به حال خسته بگذارم ، بگذر و با دل شکسته بگذارم

* دفتر م*اه پر از شعر سپید ا*ست پر از تنهایی * ای پریز*اد غزل ک*ی به غزل * می آیی شب من گ*م شده در * کوچه ی بی خوابی ه*ا * خواب * کن چشم* مرا ای ن*گه رویایی باز هم و*عـــــــــد*ه ی فردا دهی و م*ی دانم نیست افسانه ی امر*وز تو را فردای*ی * آن که در چ*شم تو رویای مرا * زندان کرد

ا*ی داغ از ق*لب پریش*انم چه می خ*واهی ای جای ز*خم کهنه از ج*انم چه می خواهی دریاچه ای خ*شکیده در آغوش خود دارم ب*اران سرخ * از ابر چشم*انم چه می خ*واهی ا*ی وای از این * ای وای از این از دست داد*نها ا*ی مرگ از جان رفیقانم چه می خ*واهی آرامشم ک*و خنده ام اعتماد*م کو ب*ی هیچم و * دیگر نمی د*انم چه

به تو ای دوست سلام دل صافت نفس سرد مرا آتش زد چه کنم با غم خویش که‌گهی بغض دلم می‌ترکد دل تنگم ز عطش می‌سوزد شانه‌ای می‌خواهم که گذارم سر خود بر رویش و کنم گریه که شاید کمی آرام شوم ولی افسوس که نیست ولی افسوس که نیست دیگر ای باد صبا دست ز بختم بردار خبر از یار نیار

بیم است که سودایت دیوانه کند ما را در شهر به بدنامی افسانه کند ما را بهر تو ز عقل و دین بیگانه شدم آری ترسم که غمت از جان بیگانه کند ما را در هجر چنان گشتم ناچیز که گر خواهد زلفت به سر یک مو شانه کند مار زان سلسه ی گیسو منشور نجاتم ده زان پیش که زنجیرت دیوانه کند ما را بیم است که سودایت دیوانه کند م