آکوردهای سالار عقیلی

رفتی از شهر رویاهای من همدم باران شده اشک چشمانم کجایی بی تو باز هرورق از این کتاب شد اسیر دست باد قصه عشقم کجایی نقش آن چشم و ابروی کمان حک شده بر روی ماه تا سحر هرشب نشینم منتظر خیره با چشمان خیس تا که باز در آسمان روی ماهت را ببینم امروز ساحل امن کدام قایقی میان طوفان تکیه میزنی تو بر کدام شانه امشب زیر باران چشمت در نگاه کی

آرام ﻛﻦ آﺷﻔﺘﮕﻰ ﻫﺎی ﻣﺮا آراﻣﺸﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﻮ ﻣﻴﺪاﻧﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ دارم ﭼﻪ دردی ﻣﻴﻜﺸﻢ آرام ﻛﻦ اﻳﻦ ﺻﺒﺢ در ﺗﺎرﻳﻜﻰ ﺷﺐ مانده را اﻳﻦ آﻓﺘﺎب ﻧﻴﻤﻪ ﺟﺎن ﺑﻰ ﺗﻮ در ﺗﺐ ﻣﺎﻧﺪه را ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻰ و اﻳﻦ دردﻫﺎ ﺑﺮ ﻣﻦ ﺧﺪاﻳﻰ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﻏﻢ ﻫﺎی ﻏﺮﺑﺖ ادﻋﺎی آﺷﻨﺎﻳﻰ ﻣﻴﻜﻨﻨﺪ ﺑﺎﻳﺪ ﺑﺒﺨﺸﻰ ای ﺧﺪا ﻣﻦ از ﺗﻮ ﻫﻢ

دلتنگی ام را از غزل این یار دیرینم بپرسید دلتنگی ام را از غزل این یار دیرینم بپرسید از هم سپار لحظه های تلخ و شیرینم بپرسید این خنده های بیخودی را بر لبم جدی نگیرید حال مرا از واژه های شعر غمگینم بپرسید باور ندارم از خودی تسلیم بی چون و چرا را

من آسان دلبسته شدم‌ افتادم در دام خودم بشکن دل مرا که ز دل گلایه دارم‌ پی هر بهانه ای برود نمیگذارم یادت باشد از آن تو بود‌ این دل که شکست آه از عشق یادم باشد دلتنگی تو‌ تقدیر من است آه از عشق آه از عشق و غم زیبایش‌ آتش آتش همه دریایش عاشق ماند و دل تنهایش

ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻳﻰ ای وﻃﻨﻢ ﻋﺎﺷﻖ ﺟﺎن ﺑﻪ ﻛﻒ ﺗﻮ ﻣﻨﻢ ﺗﺎج ﺳﺮم ﺑﺎﻟﻮ ﭘﺮم ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻦ از ﻫﻤﻪ دل ﺑﺒﺮم ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻮن ﺟﻮاﻧﺎﻧﻰ‌ آراﻣﺶ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎراﻧﻰ ای ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎﻟﺎ ﺗﻮ اﻳﺮاﻧﻰ ﺧﺎک ﭘﺎک ﭘﻬﻠﻮاﻧﺎﻧﻰ اﻳـــــــﺮان ﺟﺎن ﻣﻦ اﻳـــــــﺮان ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻴﺘﭙﺪ ﻫﻤﭙﺎی دﻟﻴﺮان اﻳـــــــﺮان ﺟﺎن ﻣﻦ اﻳـــــــﺮان ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻴﺘﭙﺪ ﻫﻤﭙﺎی دﻟﻴﺮان ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﺤﻜﻢ ﻋﻬﺪ و

پنهان نکن آن روی ماهت را به دلتنگی دچارم تا نیایی بی قرارم شاید ندانی که شدم رسوا همین دنیا هم آن دنیا بیا در انتظارم 6 زیبا ترین رویای من این سینه شد زندان غم بیا زمستان شده قلبم از دوریت عشق چه بگویم گفتم برایت جان میدهم من همچنان هستم رو حرفم تو نقطه ی پایان این جمله ای که عشقت غم ناتم

لبریزم از بودن تو با اینکه تنها آمدم تا مست چَشم تو شوم عاشق به دنیا آمدم در من تب دیوانگی ست جانِ تو و جانِ خودم از فرطِ این جنون شدم دست به گریبانِ خودم آمده ای تا غم شب را ببری هرچه که دارم تو به یغما ببری در به درت راه به تماشا بکشی تشنه لبم را لب دریا بکشی جای کسی غیر از خودت در قلبِ من یک لحظه خالی نیست

حالا كه نفس میكشم در هوات نخور غصه ماندنم را دگر میخوام صداى خنده هات كنه گوش آسمونو كر نترس جانم كه دستانم جدا شدنی نیست ز دستانت اين عشق بماند تا ابد در قلبت امانت تویی ماهم پریزادم نه یک دل كه صد دل به تو دادم بدان كه در بند تو باشم آزاد آزادم

تو رفتی تا بماند قایقم در گل رها کردی مرا تنها لب ساحل تو در چشمت به من دریا نشان دادی نماندی و مرا دست خزان دادی تو رفتی و جهان یکباره خالی شد تمامت میهمان این حوالی شد تو بردی ابرها را خشکسالی شد ندیدی عاشقت بی تو چه حالی شد بد کرده ای بد کرده ای با من که جانت بوده ام ای ماه انکارم نکن من آسمانت بوده ام با هر صدایی سمت در

ای دل دیوانه دل من لبریز بهانه دل من در خلوت خانه دل من از تنهایی گریه مکن از تنهایی گریه مکن از تنهایی گریه مکن از تیرگی زندگی ام چون سرشار از خستگی ام از عادت دلبستگی ام از تنهایی گریه مکن از تنهایی گریه مکن از تنهایی گریه مکن می آید آن رفته ی من با آغوشی همچو وطن حرف از سرگردانی مزن از تنهایی گریه مکن از تنهایی گریه مکن از تنهایی گریه مکن باید دلگیرم نکنی از دنیا سیرم نکنی چون گریه زن

دوستش میدارم و دردم نمیداند نگار مبتلایش کن به دردم ای طبیبا بی شمار هرچه کردم مهربانی بی وفایی کرد مرا او نمیداند چه آورد بر سرم دیوانه وار او نمیداند چه آورد بر سرم دیوانه وار طاقتم تاب است و گشتم بی تحمل این زمان با شکیب و بی صبور از درد دوری های یار

در فصل بارش سنگ همچو آیینه بمان بر جان دشت تشنه بنویس از عطر بهاران در انتظار فردا شب را سحر کن با کوله باری از نور از شب گذر کن سرمست عاشقانه در خود نظر کن M بشکن در قفس را از تن رها شو درمان درد دردمندان دوا شو از خود دمی برون آ محو خدا شو خورشیدی در جانه تو پنهان

وطنم ای شکوه پابرجا در دل التهاب دورانها کشور روزهای دشوار زخمی سربلند بحرانها ایستادی به جنگ رودررو خنجر از پشت می زند دشمن گویی از ما و در نهان بر ما وطنم پشت حیله را بشکن وطنم ای شکوه پابرجا در دل التهاب دورانها ها ها ها ها ها ها ها ها ها هــــــا ها ها

چه بگویم ، نگفته هم پیداست غم این دل مگر یکی و دوتاست به همم ریخته است گیسویی به همم ریخته است مدت هاست چه بگویم نگفته هم پیداست غم این دل مگر یکی و دوتاست به همم ریخته است گیسویی به همم ریخته است مدت هاست یا برگرد یا آن دل را برگردان

ای گلرخم ای گلرخ من از خزان می ترسم چیزی مــــگو از رفتن با من بمان می ترسم چیزی مگو از رفتن با من بمان می ترســـم پژمرده رویت از چه آشفته مویت از چه ای وای دارم من از این داستان می ترسم چون بلبلی آوازم خاموشی است ای گلـــرخ بی تو من از هر مرغ آوازه خوان می ترسم بی تو من از هر مرغ آوازه خوان می ترسم

6 چه میکشم از دوره ای که باورم سرکوب شد 6 تا بدتری آمد به چشم بد لاجرم محبوب شد من مشتِ در گل مانده ام با ساقه ی دستانِ تو شاید زمین آماده ی یک اتفاقِ خوب شد من عاشقِ چشمِ تو و خوابِ نگاهِ تو شدم چشمانِ تو شرطِ من است مشروطه خواهِ تو شدم با این همه بگذار من بر عشقِ تو

ترسم که به پایان رسد عمر و تو نیایی از داغ جدایی جگرم سوخت کجایی از داغ جدایی جگرم سوخت کجایی بخت من سر گشته گره خورده به مویت وقت است که دگر حلقه ی گیسو بگشایی من ماهی دلتنگ و چشمان تو دریاست زندانی دریای تو را نیست رهایی ما

نه آروم می شم از گریه نه یادت می ره از یادم نمی دونم به این دنیا تقاص چی رو پس دادم بگو پشت کدوم ابری که شب سر در گریبونم که روز از ترس تنهایی پناه سایه می مونه تنهااااا رفتی و بی تووو موجی سرگردانم، دریایم باش دنیا بی تو بیمار است آخر ک

تنها میمانم میدانم میایی با تو آرامم بی ترس ازتنهایی تنها میمانم عاشق تر زخمی تر آرام چون آتش درزیر خاکستر برگردو بیا دلتنگ دیدارم بغض شب تارم من هر چه دارم از تو دارم برگردو بیا آشفته مگذارم دوری و بی تو بیقرارم تویی تویی دنیای من آرامش شبهای من

من که فرزند این سرزمینم در پی توشه ای خوشه چینم شادم از پیشه ی خوشه چینی رمز شادی بخوان از جبینم من که فرزند این سرزمینم در پی توشه ای خوشه چینم شادم از پیشه ی خوشه چینی رمز شادی بخوان از جبینم قلب ما بود مملو از شادی بـــی پــایـــان سعی ما بود بـــهر آبادی ایـــن ســـامـــان