آکوردهای رضا حدایقی

به تنهایی این کافه بسته به تنهایی میزای شکسته به من که چند سال روبروی همین صندلی خالی نشسته نگاه میکنی و بارون میباره قدیمارو به یاد من میاره من میبره تا اون روزگاری که پشت هر بهارش باز بهاره مثه موی پریشون شده تو همه دنیام بجز خاکستری نیست برای کافه