آکوردهای گوگوش

هنوزم دستای گرمت جای امنی واسه گریست ... تو قشنگی مثل بارون من دلم پر از گلایست هنوزم تو این هیاهو توی این بغض شبونه ... منو گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه (پشت پنجره هنوزم چشم به راهت میشینم ... ای که بی تو خودمو تکو تنهــا میبینم) 2 ما دو تا پنجره بودیم گفتی که باید بمیریم ... دیوارا همه خراب شد ولی ما هنوز

تو رو کجا گـــــمت کردم بگـــو کجـای این قصه که حتی جوهر شعرم همینو از تو می پرسه که چی شد اون همه رویا همون قصری که می ساختیم دارم حس می کنم شاید من و تو عشقو نشناختیم من و تو عشقو نشناختیم میون قلبای امروزی ما نمی دونم چرا نمی شه پل بست مث دو ماهی افتاده بر خاک به دو

شب من پنجره ای بی فردا روز من قصه ی تنهایی ها مانده بر خاک و اسیر ساحل ماهی ام ماهی دور از دریا هیچکس با دل آواره ی من لحظه ای همدم و همراه نبود هیچ شهری به من سرگردان در دروازه ی خود را نگشود کولی ام خسته و سرگردانم ابر دلتنگ پر از بارانم کولی ام

بشنو همسفر من از اين قصهء تلخ راه دشوار ای تو تك چراغ اين شب تار اين كه گذشتن از كنار قصه ها نيست اين كه یه تصوير از سقوط آدما نيست ما بی تفاوت به تماشا ننشستيم ما خود درديم اين نگاهی گذرا نيست سفر چه تلخه در امتداد اندوه حس كردن مرگ لحظهء ويرانی كوه همپای هر بغض شكستن و چ

اومدم شبها رو باور نکنم غصه نذاشت اومدم غصه رو باور نکنم شب نمی نذاشت حالا باور بکنم یا که باور نکنم دردی درمون نمیشه کاری آسون نمیشه کوه غصه توی قلبم دیگه ویرون نمیشه می تونست چشمای تو شبها رو روشن بکنه نذاره غم توی دل این قده شیون بکنه توی دل هیچ می دونی غم داره آواز می خونه اینو من میدونم و

ما به هم نمی رسیم مثل خورشیدیم و ماه تن تو خاک بهشت تن من پر از گناه تویی یک روز بهار یار تو خورشید گرم من شبی بی همدمم یک شب سرد و سیاه من به دنبال تو با پای برهنه تو جوون و تازه ای من پیر و کهنه تویی یک مرغ سپید عاشق چشمه و نور

سقف ما هر دو یه سقف دیوارامون یه دیوار آسمون یه آسمون بهارامون یه بهار اما قلبامون دوتا دستامون از هم جدا گریه هامون تو گلو خنده هامون بی صدا نتونستم نتونستم تو رو بشناسم هنوز تو مثل گنگی رمز توی یك كتیبه ای كه همیشه با منی اما برام غریبه ای

به خاطر آور که آن شب به برم گفتی که بی تو ز دنیا بگذرم کنون جدایی نشسته بین ما پیوند یار ی شکسته بینِ ما گریه میکنم با خیال تو به نیم شب ها رفته ای و من بی تو مانده ام غمگین و تنها بی تو خسته ام دل شکسته ام اسیرِ دردم از کنارِ من میروی ولی بگو

این روزا که شهر عشق خالی ترین شهر خداست خنجر نامردمی حتی تو دست سایه هاست وقتی که عاطفه رو میشه به آسونی خرید معنی کلام عشق خالی تر از باد هواست اما من که آخرین عاشق دنیام ماهی مونده به خاک و اهل دریام از همه دنیا برام یه چشمه مونده چشمه ای که قیمت همه نفسهام از همینه

نگاه کن من چه بی پروا چه بی پروا به مرز قصه های کهنه می تازم نگاه کن با چه سر سختی تو این سرما برای عشق یه فصل تازه می سازم یه فصل پاک یه فصل امن و بی وحشت برای تو که یه گلبرگ زودرنجی یه فصل گرم و راحت زیر پوست من برای تو که با ارزشترین گنجی

خوابم یا بیدارم تو با منی با من همراه و همسایه نزدیک تر از پیرهن باور کنم یا نه هرم نفسهاتو ایثار تن سوز نجیب دستاتو خوابم یا بیدارم لمس تنت خواب نیس این روشنی از توست بگو از آفتاب نیست بگو که بیدارم بگو که رویا نیست بگو که بعد از این جدایی با ما نیست اگه این فقط یه خوابه تا ابد بذار بخوابم

تو رو كجا گم ات كردم بگو كجاي اين قصه كه حتي جوهر شعر ام همينو از تو ميپرسه كه چي شد اون همه رويا همون قصري كه ميساختيم دارم حس ميكنم شايد منو تو عشقو نشناختيم ميون قلباي امروزي ما نميدونم چرا نميشه پل بست مثله دو ماهيِ افتاده بر خاك به دور از چشم دريا رفتيم از دست به لطفو حرمت خاطره هامون

آدما از آدما زود سیر میشن آدما از عشق هم دلگیر میشن آدما رو عشقشون پا میذارن آدما آدم و تنها میذارن منو دیگه نمیخوای خوب میدونم تو کتاب دلت اینو میخونم یادته اون عشق رسوا یادته اون همه دیوونگی ها یادته تو میگفتی که گناه مقدسه اول و آخر هر عشق هوس C آدما آی آدمای روزگار چی میمونه از شماها یادگار دیگه از بگو مگو خسته شدم

ای چراغ هر بهانه از تو روشن از تو روشن ی که حرفای قشنگت منو آشتی داده با من منو گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه به هوای دیدن تو پر میگیریم از تو لونه باز میایم که مثل هر روز برامون دونه بپاشی منو گنجشکا میمیریم تو اگه خونه نباشی همیشه اسم تو بوده اول آخر حرفام بس که اسم تو رو خوندم ب

تو از شهر غریب بی نشونی اومدی تو با اسب سفید مهربونی اومدی تو از دشتهای دور و جادههای پرغبار برای هم صدایی همزبونی اومدی تو از راه میرسی پر از گرد و غبار تموم انتظار میاد همرات بهار چه خوبه دیدنت چه خوبه موندنت چه خوبه پاک کنم غبارو از تنت غریبه آشنا دوست دارم بیا

عشق لالایی بارون تو شباست نم نم بارون پشت شیشه هاست لحظه شبنم و برگ گل یاس لحظه رهایی پرنده هاست تو خود عشقی که همزاد منی تو سکوت من و فریاد منی تو خود عشقی که شوق موندنی غم تلخو گنگ شعرای منی وقتی دنیا درد بی حرفی داره تویی که فریاد دردای منی

آهای دختر دریا بازم صبح شده پیدا پاشو چشمهاتو وا کن تو دریا رو نگاه کن میخواد بنشینه خورشید توی مرمر دستت صدف میریزه نم نم از اون چشمهای مستت آهو میگه که قلب تو یه صحراست صحرا میگه دروغ نگو یه دنیاست بارون میگه اشکهای تو یه چشمه ست چشمه میگه دروغ نگو یه دریاست نذار شبنم اشکهات

از این بیراهه ی تردید از این بن بست میترسم من از حسی که بین ما هنوزم هست میترسم ته این راه روشن نیست منم مثل تو میدونم نگو باید برید از عشق نه میتونی نه میتونم نه میتونیم برگردیم نه رد شیم از تو این بن بست منم میدونم این احساس نباید باشه اما هست دارم میترسم از خوابی که شاید هر دومون دیدیم

دلم از غصه داره خون می شه دریاکاری کن غممو مثل موجات بردار تو ساحل خالی کن بیا دریا کاری کن غمارو چاره بکن عمریه ساحل و دریا مثل غم با دل من گفتگشون سر نمیاد اگه روزی یکیشون از هم دیگه دوری کنه مهتاب دیگه در نمیاد موجای دریارو خون آلود زرد نمی کنه فقط دروازه دل رو روی غم وا می کنه

دلم تنگه برای گریه کردن کجاست مادر ، کجاست گهواره ی من همون گهواره ای که خاطرم نیست همون امنیت حقیقی و راست همون جایی که شاهزاده ی قصه همیشه دختر فقیرو می خواست همون شهری که قد خود من بود از این دنیا ولی خیلی بزرگ تر نه ترس سایه بود نه وحشت باد نه من گم می شدم نه یک ک

نگاه میکنم نمیبینم چشم مرا هوای تو پر کرده گوش میکنم نمیشنوم گوش مرا صدای تو پر کرده نگاه میکنم نمیبینم چشم مرا هوای تو پر کرده گوش میکنم نمیشنوم گوش مرا صدای تو پر کرده ای چشم من بدون تو نابینا ای گوش من بدون تو ناشنوا

میگفتی بی تو هیچم با من بمون همیشه نباشی من میمیرم گل بی گلدون نمیشه چه اشتباهی کردم حرفاتو باور کردم چه اشتباهی کردم حرفاتو باور کردم یه روز سردِ پاییز گلدونتو شکستی مثل عروسِ گلها تو گلخونه نشستی بهار میاد دوباره بازم تو رو میارن مثل گل زینتی تو گلخونه میکارن بازم به گلدونت میگی با من بمون همیشه

خوابم یا بیدارم تو با منی با من همراه و همسایه نزدیک تر از پیرهن باور کنم یا نه هرم نفسهاتو ایثار تن سوز نجیب دستاتو خوابم یا بیدارم لمس تنت خواب نیس این روشنی از توست بگو از آفتاب نیست بگو که بیدارم بگو که رویا نیست بگو که بعد از این جدایی با ما نیست اگه این فقط یه خوابه

اون پرنده تو بودی پیرهن ابرو دریدرفتو گم شد توغروب رفتو از همه بریداونکه روی عاشقی طرح دلتنگی کشید جفت پرشکستشوتوی تنهایی ندیدمن اون پرندم گنگ خسته هرپر پاکم روی یک سنگه هر یک پری که رخت تو بود حالا واسه باد رختی قشنگه توی واپسین نفس تویادمی هم پرواز باز تو میتونی فقط باشی ب

ما به هم محتاجیم مثل دیوونه به خواب مثل گندم به زمین مثل شوره زار به آب ما به هم محتاجیم مابه هم محتاجیم ما به هم محتاجیم مثل ما به ادما مثل یک ماهی به آب مثل آدم به هوا ما به هم محتاجیم ما به هم محتاجیم

C. اگه سبزم اگه جنگل اگه ماهی اگه دریا اگه اسمم همه جا هست، روی لب‌ها، تو کتابا اگه رودم رود گنگم، مثل مریم اگه پاک اگه نوری به صلیبم، اگه گنجی زیر خاک واسه تو قد یه برگم، پیش تو راضی به مرگم واسه تو قد یه برگم، پیش تو راضی به مرگم

همصدای خوبم بخون تا بخونم عمر من تو هستی بمون تا بمونم یه جا ابره آسمون یه جا پر از ستاره یه جا آفتابیه آسمون یه جا میباره بی تو اما همه جا ابری و غم گرفتست ابر آسمون یه قطره بارونم نداره تو اگه باشی آسمون صافه غصه ها پشتِ کوه قافه با تو من بهارم بی تو شوره زارم وقتی هستی خوبم

صدای تو بیداری بیشه آواز سبز برگه صدای تو پر وسوسه مثل شب خونیه تگرگه صدای تو آهنگ شکستن بغض یه دنیا حرفه تصویری از آواز صریح قندیل نورو برفه هیشکی مثل تو نبود هیشکی مثل تو نبود هیشکی مثل تو منو باور نکرد هیشکی با من مثل تو توی نقد شب من سفر نکرد هیشکی مثل تو نبود ساده مثل

دیگه نمی گم دوستت دارم می خوام اینو خوب بدونی حالا که همش دروغ می گی دیگه نمی خوام بمونی چطور آخه می تو نی بازم نگاه کنی تو چشمام بگی بی من میمیری ولی بخندی باز به حرفام بدون جای انگشتای تو مونده هنوز رو دستام اون نامه ها یاد اون روزا خیسه دیگه از اشکام دیگه نمی گم دوستت دارم

برای من همین خوبه که با رویات میشینم تو رو از دور میبوسم تو رو از دور میبینم برای من همین خوبه بگیرم رد دنیاتو ببینم هر کجا میرم از اونجا رد شدم با تو همین که حال من خوش نیست همین که قلبم آشوبه تو خوش باشی برای من همین بد بودنم خوبه به اینکه بغضم از چی بود به اینکه تو دلم چی نیست

گریه کنم یا نکنم حرف بزنم یا نزنم من از هوای عشق تو، دل بکنم یا نکنم با این سوال بی جواب، پناه به آینه می برم خیره به تصویر خودم، می پرسم از کی‌ بگذرم یه سوی این قصه تویی‌ یه سوی این قصه منم بسته به هم وجود ما تو بشکنی، من می شکنم نه از تو می ‌شه دل برید نه با تو می ‌شه دل سپرد نه عاشق تو می ‌شه موند

عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو زیباتر ببینم تا من اونقد بخوام زنده بمونم، باهات رویامو تا آخر ببینم عجب جایی به داد من رسیدی تا من دنیارو تنهایی نگردم تو تنها آدمی هستی که هیچ وقت باهاش احساس تنهایی نکردم تا از پیشت میرم دلتنگ میشم، مرورت میکنن هُرم نفسهام به هیشکی جز تو احساسی ندارم، به جز تو از خدا چیزی نمیخوام

با چشمای خودم دیدم که انسان اهل رویا بود که هر لبخند سلامی داشت و دنیا گاهی زیبا بود با چشمای خودم دیدم که مومن دوست کافر شد که گل میترسید از گنجشک و مرد با زن برابر شد خودم دیدم خودم دیدم با چشمای خودم دیدم درختی از تبر ترسید و تا

آسمون ابریه اما دیگه بارون نمی یاد صدای گریه بارون توی ناودون نمی یاد اون که من دوسش دارم از خونه بیرون نمی یاد واسه این دل تنها دیگه مهمون نمی یاد نمی یاد......نمی یاد......نمی یاد تا بدونه جای خالیش تو خونه...........واسه من یه زندونه دیگه اون دوست نداره............واسه من گل بیاره روی موهام بذاره

زندگی با آدماش برای من یه قصه بود توی این قصه کسی با کسی آشنا نبود همه خنجر توی دستو خنده روی لبشون توی شب صدایی جز گریه ی بی صدا نــــبود) 2 نمیخوام مثل همه گریه کنم ... دیگه گریه دلو وا نمیکنه قصه های پشت این پنجره ها ... غمو از دلم جدا نمیکنه قصه ی ماتم من هر چی که بود هر چی که هست

گلی که دستِ تو چیده پیش رومه ... هنوزم بادبادکامون لبِ بومه صدای پات میاد از اون سرِ دالون ... میگی خوبی چی چیه وفا کدومه بین ما هر چی بوده تموم شده ... عشقِ این دوره چه بی دووم شده دستِ سردت میگه اون روزها گذشته ... دیگه عشقو عاشقی از ما گذشته

تو به این معصومی تشنه لب آرومی غرق عطر گلبرگ تو چقد خانومی کودکانه غمگین بی بهانه شادین از سکوتت پیداست که پر از فریادی همه هر روز اینجا از گُلات رد میشن آدمای خوبم این روزا بد میشن توی این دنیایی که برات زندونه جای تو اینجا نیست جات توی گلدونه

عشق زخم عمیقی که هرگز خوب نمیشه عشق یعنی تمومه زندگیت تو آتیشه عشق اشکی که داره بی اراده میریزه عشق باغی که دیگه تا گلوت تو پاییزه عشق مــــــا که عمرمونو پای عاشقی

از تو که حرف می زنم به یاد تو هرچی می گم ترانه می شه باغ بی برگی ما گل می کنه ، دریایی از جوانه می شه همه دریچه ها رو به سپیده شعر آفتابی می خونن بی هراس گزمه های شهر جادو ، شبا مهتابی می خونن ای همه بودنم از تو همه گفتنم از تو وقتی حرف می زنم از تو ، جون می گ

تو نه بارونی ، نه شن باد تو نه مرهمی ، نه فریاد تو نه خسته ای ، نه همپا تو نه از غیری ، نه از ما تو نه بیرون ، نه درونی تو نه ارزون ، نه گرونی تو نه خاکی پوشش گنج نه یه مُهره روی شطرنج تو فقط هستی که باشی تو نه مرگی نه تلاشی تو فقط هستی که باشی

در آن غروب جدایی سرد و سنگین رفتی که بر من بگرید ابر غمگین رفتی که حسرت شکوفد در نگاهم رفتی که سوزد کاشانه من از سوز آهم رفتی و رفتی ولی این قلب خسته باور ندارد عهد من و تو دیگر شکسته شد از تو غمگین چو پاییزی سرگذشتم چشم ستاره بگرید بر سرنوشتم شد از تو غمگین چو پاییزی سرگذشتم

توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرن دو تا خسته دو تا تنها یکیشون تو یکیشون من دیوار از سنگ سیاهه سنگ سردو سخت خارا زده قفل بی صدائی به لبهای خسته ما نمی تونیم که بجنبیم زیر سنگینی دیوار همه عشق منو تو قصه هست قصه دیوار همیشه فاصله بوده بین دستهای منو تو به همین تلخی گذشته ش

میون یه دشت لخت زیر خورشید کویر مونده یک مرداب پیر توی دست خاک اسیر منم اون مرداب پیر از همه دنیا جدام داغ خورشید به تنم زنجیر زمین به پام من همونم که یه روز میخواستم دریا بشم میخواستم بزرگترین دریای دنیا بشم آرزو داشتم برم تا به دریا برسم شبو آتیش بزنم تا به فردا برســــــــــــــــم اولش چشمه بودم زی

تو از کدوم قصه ای که خواستنت عادته نبودنت فاجعه بودنت امنیته تواز کدوم سرزمین تو از کدوم هوایی که از قبیله من یک آسمون جدایی اهل هر جا که باشی قاصد شکفتنی توی بهت و دغدغه ناجی قلب منی پاکی آبی یا ابر نه خدایا شبنمی قد آغوش منی نه زیادی نه کمی منو با خودت ببر ای تو تکیه گاه من

اگه این ماه هنوزم پشت ابره اگه این قصه آهِ من و توست یه جهان عشق در حال تپیدن تو ضمیر ناخودآگاهِ من و توست نازنیـــــــــــــن بی قرار از فریب روزگار خم به ابروت نیار گاهی شاید هر کدوم از یه طرف رفتیمو این همه حادثه رو از چشم هم میدیدیم من و تو پاش بیفته سپر بلای هم میشم واسه هم زندگیمونم میدیم

از کدوم خاطره بر گشتی به من که دوباره از تو رویایی شدم همه ی دنیا نمیدیدن منو من کنار تو تماشایی شدم از کدوم پنجره ی می تابی به شب که شبونه با تو خلوت میکنــم من خدا رو هر شب این ثانیه ها به تماشای تو دعوت میکنم تو هوایی که برای یک نفس خودمو از تو جدا نمیکنم تو برای من خود غرورمــــی من غرورمو رها نمیک

خدا گریه مسافرو ندید دل نبست به هیچ کس و دل نبرید آدما برای دوری از دیار جاده رو برای غربت آفرید جاده اسم منو فریاد میزنه میگه امروز روز دل بر یــــــــــــــد نه کوله باری که پر از خاطره هاست روی شونه های لرزون مـــــــنه از تموم آدمای خوب و بد از تموم قصه های خوب و بد چی برام مونده به جز یه خاطره نقش گ

توی یک دیوار سنگی دو تا پنجره اسیرن دو تا خسته دو تا تنها یکی شون تو یکی شون من دیوار از سنگ سیاهه سنگ سرد و سخت خارا زده قفل بی صدایی به لبای خسته ما نمی تونیم که بجنبیم زیر سنگینی دیوار همه عشق من و تو قصه هست قصه دیدار آها ها آ ها ها آ ها ها ها همیشه فاصله بوده بین دستای من و تو با همین تلخی گذشته

دست من وقت نوشتن شکل اسم تورو داره وقت خوندن صورت من خنده هاتو کم میاره عطر یاسی که تو چیدی ناز صد باغو خریده ماه کامل سر سفره گریه هامو سر کشیده تو چه خوشرنگ و عزیزی مثل یک نت لب گیتار مثل حس شعر تازه حدس یک گل پشت دیوار ای تو دلکوک ای خوش آهنگ تو شنیدنی ترینی من پر از هوای غربت

شب شیشه ی بارون زده آینه ی رویات پشت پس هر پنجره تصویر تو پیداست از تو همه ی خانه ی من شهر تماشاست دنیای من اینجاست همین گوشه ی دنیاست نقش تو را بر شیشه ها نقاش باران می کشد در جاده ها پای مرا تا شهر یاران میکشد باران ببار باران ببار منو به یاد من بیار ببر مرا از این دیار به دست یارم بسپار

تو رو کجا گم ات کردم بگو کجای این قصه که حتی جوهر شعر ام همینو از تو میپرسه که چی شد اون همه رویا همون قصری که میساختیم دارم حس میکنم شاید منو تو عشقو نشناختیم میون قلبای امروزی ما نمیدونم چرا نمیشه پل بست مثله دو ماهیِ افتاده بر خاک به دور از چشم دریا رفتیم از دست به لطفو حرمت خا

برای خواب معصومانه عشق کمک کن بستری از گل بسازیم برای کوچ شب هنگام وحشت کمک کن با تن هم پل بسازیم کمک کن سایه بونی از ترانه برای خواب ابریشم بسازیم کمک کن با کلام عاشقانه برای زخم شب مرهم بسازیم بذار قسمت کنیم تنهاییمونو میون سفره شب تو با من بذار بین من و تو دستای ما پلی باشه واسه از خود گذشتن

شنهای ساحلی کلبه های گلی چشمان باز صدف موجی که تن پوشیده با تور کف هریک در این دریا چون دل عاشقم انتظار تو را دارد بر لبهای قایقرانان نغمه خوان خاموشی کرده آشیان بی تو جانا بازا بــازا با طنین آواز خود با فسونو با ناز خود بار د

داغ یک عشق قدیمو اومدی تازه کردی شهر خاموش دلم رو تو پر آوازه کردی آتش این عشق کهنه دیگه خاکستری بود اومدی وقتی تو سینه نفس آخری بود به عشق تو زنده بودم منو کشتی دوباره زنده کردی دوست داشتم دوسم داشتی منو کشتی دوباره زنده کردی تا تو

با سقوط دستای ما در تنم چیزی فرو ریخت هجرتت اوج صدامو بر فراز شاخه آویخت ای زلال سبز جاری جای خوب غسل تعمید بی تو باید مرد و پژمرد زیر خاک باغچه پوسید فصلی که من با تو ما شد فصل سبز خواهش برگ فصلی که ما بی تو من شد فصل خاکستری مرگ تو بگو جز تو کدوم رود

من کویرم ای خدا با حسرت یک قطره آب یه عمره که دریا رو از دور میبینــم تو سراب بهار برام یه اسمه یه اسمه کهـــــنه تو کتاب حرف من با آسمون چرا میمونه بی جواب خدایــــــا خدایـــــــــــا کویـــرم کویــــــرم بگو ابر بباره میخــــــــوام جون بگیرم اگه بـــــــارون بباره اگه بــــــــــارون بباره

باور کن ، صدامو باور کن صدایی که تلخ و خسته ست باور کن ، قلبمو باور کن قلبی که کوهه اما شکسته ست ، شکسته ست باور کن ، دستامو باور کن که ساقه ی نوازشه باور کن ، چشم منو باور کن که یک قصیده خواهشه وسوسه ی عاشق شدن التهاب لحظه هامه حسرت فریاد کردنه اسم کسی با صدامه

ما دو تا مــــــــــــاهی بودیم توی دریای کبود خالی از اشکهای شور از غم بود و نبود پولکامون رنگ وارنگ روزامون خوب و قشنگ آسمونمون یکی خونمون ی قلوه سنگ خندمون موجهارو تا ابرها می برد وقتی دل گیر بودم اون غصه می خورد تورهای ماهیگیرا وا نمی شود عاشقی تو دریا تنها نمی شد خوابمون مثل صدف پر مروارید نو پر

قصه گوی پیر شهرم بگذرم آرام از کنارم در برم منشین برایت قصه ای دیگر ندارم قصه هایم مرده در من دیگر از افسانه سیرم بر مزار قصه هایم می نشینم تا بمیرم روزگاری آمدی تا در کنار من بمانی کز دل من می گریزد عشق و رویای جوانی رفتی و لبهای من شد گور سرد قصه هایت آمدی تا بار دیگر جان بگیرد غصه هایم این زمان افسرده حالی بی پناهم ای گنه کرده برو من بی گناهم

خواب تو بیدار توام فقط سزاوار توام حافظ اسرار توام بخوان که تکرار توام باد به خانه میرسد گل به جوانه میرسد هق هق شب ترانه ها به عاشقانه میرسد تو ای خود صدا ، صدا بزن مرا ببین دل مرا بزن به دریا من که بریده از منم در عطش رسیدنم به تو چرا نمیرسم چرا چرا نمیرسم بخوان مرا به نام عشق بخوان مرا به نام تو این

یه حرفایی همیشه هست که از عمق نگاه پیداست از اون حرفای تلخی که مثل شعر فروغ زیباست از اون حرفا که یک عمره به گوش ما شده ممنوع از اون حرفای بی پرده شبیه شعری از شاملو از اون حرفا که میترسیم از اون حرفا که باید زد از اون درد دلای خوب از اون حرفای خیلی بد نگفتیو نمیگم ها حقیقت های پنهونی از اون حرفا که میدونم از اون حرفا که میدونی

من آمده ام وای وای ، من آمده ام عشق فریاد کند من آمده ام که ناز بنیاد کند - من آمده ام من آمده ام عشق فریاد کند من آمده ام که ناز بنیاد کند من آمده ام وای ای دلبر من الهی صد ساله شوی ای دلبر من الهی صد ساله شوی در پهلوی ما نشسته همسایه شوی همسایه شوی که دست ب

منو از من نرنجونم از این دنیا نترسونم تمام دلخوشیهامو به آغوش تو مدیونم اگه دلسوخته ای عاشق مثه برگی نسوزونم منو دریاب که دلتنگم مدارا کن که ویرونم نیاد روزی که کم باشم از این دو سایه رو دیوار به این زودی نگو دیره منو دست خدا نسپار یه جایی توی قلبت هست که روزی خونه من بود به این زودی نگو دیره به این زودی نگو بد

تو اون کوه بلندی که سرتا پا غروره کشیده سر به خورشید غریب و بی عبوره تو تنها تکیه گاهی برای خستگی هام تو میدونی چی میگم تو گوش میدی به حرفام به چشم من به چشم من تو اون کوهی پر غروری بی نیازی با شکوهی طعم بارون بوی دریا رنگ کوهی تو همون اوج غریب قله هایی تو دلت فریاد اما بی صدایی تو مثل

ای چراغ هر بهانه از تو روشن از تو روشن ای که حرفهای قشنگت منو آشتی داده با من منو گنجشکای خونه دیدنت عادتمونه به هوای دیدنه تو پر می گیریم ا ز تو لونه باز می آئیم که مثل هر روز برامون دونه بپاشی منو گنجشکا می میریم ، تو اگه خونه نباشی همیشه اسم تو بوده اول و آخر حرفهام

من و تو با همیم اما دلامون خیلی دوره همیشه بین ما دیوار صد رنگ غروره نداریم هیچ کدوم حرفی که بازم تازه باشه چراغ خنده هامون خیلی وقته سوت وکوره من و تو من و تو من و تو هم صدای بی صداییم با هم و از هم جداییم خسته از این قصه هاییم هم صدای بی صداییم نشستیم خیلی شبها قصه گفتیم از قدیما یه عمره وعده ها افتاده از امشب به فردا

در پی آهوی عشق در پی آهوی عشق صیاد آواره شدم تا کجا باید دوید یا رب بیچاره شدم در پی آهوی عشق در پی آهوی عشق صیاد آواره شدم در پی آهوی عشق در پی آهوی عشق صیاد آواره شدم تا کجا باید دوید تا کجا باید دوید یا رب بیچاره شدم من عقابم شاه پره من عقابم شاه پره قله نشین بی شکست

تو از شهر غریب بی نشونی اومدی تو با اسب سفید مهربونی اومدی تو از دشتهای دور و جادههای پرغبار برای هم صدایی همزبونی اومدی تو از راه میرسی پر از گرد و غبار تموم انتظار میاد همرات بهار چه خوبه دیدنت چه خوبه موندنت چه خوبه پاک کنم غبارو از تنت غریبه آشنا دوست دارم بیا

زخمی تر از همیشه از درد دل سپردن سرخورده بودم از عشق در انتظار مردن با قامتی شکسته از کوله بار غربت در جستجوی مرحم راهی شدم زیارت رفتم برای گریه رفتم برای فریاد مرحم مراد من بود کعبه تورو به من داد ای از خدا رسیده ای که تمام عشقی در جسم خال