آکوردهای مرجان فرساد

یه گربه سیاه پشت پنجره ام نشسته، به من خیره شده با چشمای زرد کهرباییش بهم میگه، بیا دیگه شاید میخواد دنبالش برم هر جایی که میره ولی انگار از پرسه تو خیابونای شب سیره توی اتاقم جوری راه میره انگار خدای این زمینه تن معصوم و سیاهش روی تختم کش میده انگار میخواد منو مثل ما

ستاره ی زیبای سهیلی آخر چرا دوری از ما خیلی هر دم که میدرخشی شبانه من میشوم بیتاب و دیوانه تو همان لبخندی بر لبانم تو همان اشکی بر دیدگانم تو ای جان جانان بی تو تنها میمانم تو ای جان جانان بی تو تنها می مانم تک برگ سبز باغ انارم

بودنت هنوز مثل بارونه تازه و خنک و ناز و آرومه حتی الان از پشت این دیوار که ساختن تا دوست نداشته باشم اتل و متل بهار بیرونه مرغابی تو باغش میخونه باغِ من سرده همه ی گل هاش پژمرده دونه دونه بارون بارونه بارون بارونه بارون بارونه بارون بارونه دلم تنگه پرتقالِ من گلپر سبز قلبِ زار من منو ببخش

خونه ما دورِ دوره پشت کوههای صبوره پشت دَشتای طلایی پشت صحراهای خالی خونه ماست اونورِ آب اونورِ موجهای بی تاب پشت جنگلای سروه توی رویاست ، توی یه خواب پشت اقیانوسِ آبی پشت باغای گلابی اونور باغای انگور پشت کندوهای زنبور

کاش میشد با رنگ رنگین کمون ساخت کاش میشد از تو یه اسمون ساخت یه اروم ابی پر ابر بهاری که هر وقت دلم خواست اروم اروم بباری کاش میشد با تو مثل خودت بود کاش چشمام مثل چشای خوشگلت بود دوتا ابنبات مشکی الویی یا تمشکی که صد تا برق میزنه مثل میوه ی بهشتی

عشق مثلِ تو قصه ها نیست حتی شبیهِ افسانه ها نیست ما هم یه عمری گول قصه هارو خوردیم واسه هرکی برامون تب نمیکرد مُردیم عشق همون چشمای خسته‌ست همون دستای سرد و پینه بسته‌ست عشق هموووون مِهرِ مادری بود تو طعمِ خوبِ یه ناهارِ سرسری بود