آکوردهای رسول نجفیان

عجب رسمیه رسم زمونه قصه برگ و باد خزو نه می رن آدمها از اونها فقط خاطره ها شون به جا می مو نه کجاست اون کوچه چی شد اون خونه آدمهاش کجان خدا می دو نه بوته یاس بابا جون هنوز گوشه باغچه توی گلدونه عطرش پیچیده تا هفتا خو

شبهای گلوبندک چه ناتمومه همه کنار هم تو قهوه خونه یه استکان چایی از دست صادق خستگی کارو از تن می رونه گپ زدنای تلخ با کل محمد از بی وفایی دوره زمونه آه غم مشتی تو دود سیگار از اون ته های دل به آسمونه شهرا می شه آباد با دستای ما چه جاده ها می سازیم چه قدرا