Am Em Am6 Em

Am

مث برف آروم اومد
E             
ولی یه شومینه هیزم
E     
تو دستاش بود
Am            
یه شال سفید و سیاه گردنش
Em      
یه غم پشت چشمای زیباش بود
Am     
بهم گفت این صندلی خالیه بهش گفتم این 
Em   
صندلی مال تو
  Em                           Am6               
میخواستم بگم اما فرصت نشد چقدر دوست دارم 

غم حالتو
Am           Em          Am       Am6
همون لحن غمگین حرفاش بود که مهمون دنیای 
Em  
 دودیم شد
Em        Am                       Am6      
فقط چاوشی گوش میکرد و من به محسن شدیدا

 حسودیم شد
                                                                 Am      
با دمنوشی که داغ سر میکشید با نسکافه ای که
Em
سفارش نداد
Em        Am              Am6        
با لبخندی که رو لبم زنده کرد نمیشد اصلا دل به 

حرفش نداد
Em             Am                         Am 
چقدر خوش سلیقه بود رفت یه جام عتیقه بود 
Em
رفت
Em                                             Am6 Am
درست یادمه یادمه یادمه ده و ده دقیقه بود رفت
Em                   Am                         Am 
چقدر خوش سلیقه بود رفت یه جام عتیقه بود
Em 
 رفت
Em                                            Am6 Am
درست یادمه یادمه یادمه ده و ده دقیقه بود رفت