آکوردهای ستار

چشم خمار هزار هزار دیدم صورت زیبا بیشمار دیدم رهزن دل قطار قطار دیدم اما تو بهترین بودی بینظیر آی دلپذیر تو نازنین ترین بودی بینظیر آی دلپذیر حالا که روز به روز عزیزتر میشی آی بینظیر فرصت دوس داشتن و از من نگیر آی دلپذیر گل گلاشون مهر و وفا نداشتن خوب خوباشون با ما صفا نداشتن ناز نازاشون جز ادعا نداشتن تبلی بودن و بجز صدا نداشتن

دو تا دستام مرکبی تموم شعرام خط خطی پیش شما شازده خانوم منم فقیر پاپتی غرورو بردار و ببر دلم می گه دلم می گه غلامی رو به جون بخر دلم می گه دلم می گه شازده خانوم قابل باشم باید بگم به شعر من خوش آمدی خوش آمدی خوش آمدی شازده خانوم چه خاکی و چه بی ریا به منزل خود آمدی خود آمدی خود آمدی

اسم تو بوی همه گل ها رو داره سرخی دونه ی پر خونه اناره کو به کو دنبالتم پای پياده تو با اسب کهرت تند و سواره من که جونمو برات ارزونی کردم بره هامو پای تو قربونی کردم فصل من روز درو کردن من بود پيشکش من واسه تو خرمن من بود روزای خوب شکفتن يادمه

ای همه آرامشم مست و پریشانت نبینم چون شب خاکستری سر در گریبانت نبینم ای تو در چشمان من یک پنجره لبخند شادی همچو ابر سوگوار اینگونه گریانت نبینم ای پر از شوق رهایی رفته تا اوج ستاره در میان کوچه ها افتان و خیزانت نبینم مرغک عاشق

چرا تو جلوه ساز این بهار من نمی شوی چه بوده آن گناه من که یار من نمی شوی بهار من گذشته شاید شکوفه ی جمال تو شکفته در خیال من چرا نمی کنی نظر به زردی جمال من بهار من گذشته شاید تو را چه حاجت نشانه ی من تویی که پا نمی نهی به خانه ی من

تو نيستي و صداي تو ، هواي خوب اين خونه ست صداي پاي عطر گل ، صداي عشق ديونه ست تو از من دور و من دلتنگ ، تو آبادي و من ويرون هميشه قصه اين بوده ، يكي خندون يكي گريون D4 D4 هميشه مثل اين بوده توي يک لحظه ، توي يك ديدار يه زخم از زهره لبخند ، تمام عمر فقط يک بار

در دل کو ه غرور بر سر قله دور قلعه ای از فولاد قد کشیده سوی نور کسی از این همه مرد دستی از این همه دست فاتح قلعه نشد نه به تدبیر و نه زور روح من آن کوه است دلم آن قلعه سخت که ندارد به درون ت ر س شکست

اسم من از یاد تو رفت ای آنکه در آینه ای این چهره ی خسته منم این آه سینه سوز من دیوار سرد فاصله است بین من و هم سخنم فریاد من سکوت تو لب تو باز و بی صدا عروسکی به شکل من غریبه اما آشنا

کنارت رو ابرا قدم می زنم کنار تو دنیا تو مشت منه خیالم چقد راحته وقتی که یه زن مثل یه کوه پشت منه تو اونقد خوبی که حس می کنم خیال کسی مثل من تخت نیست تو آغوشت حس میکنم هیچ کس شبیه من اونقدر خوشبخت نیست می خوام از خدامون یه چیزی بخوام نمی خوام بمیرم

یه روز میدونم بی خبر سرزده از راه میرسی جون خسته از بیدار شب با صبح فردا میرسی وقتی رسیدی خونه ام باز از تو گل بارون میشه صاحب خونه پیش تو نا آشنا مهمون میشه نا آشنا مهمون میشه روز تولد تو میلاد عشق پاک برای شکر این روز پیشونیم به خاک پیشونیم به خاک من سر سپرده هستم تا مرز جون سپردن با یک اشاره تو حاضر برای مردن حاضر برای مردن

منم و یک شناسنامه یک شناسنامه کهنه یک چندتا کاغذ کهنه پای اسم بی ستاره همینه مدرک بودن یک اسم خالی و تنها بعد عمری خونه ساختن بشی آواره دنیا منم و تو که مثل من ساده غربت نشینیم توی این جنگل آهن خودتو تنها می بینی ماییم و یادگاری ها چند تا عکس و ساک پاره باز از اوج به صفر رسیدن خنده دار نیست گریه داره باز از اوج به صفر رسیدن

سلام ای کهنه عشق من که یاد تو چه پا بر جاست سلام بر روی ماه تو عزیز دل سلام از ماست تو یه رویای کوتاهی دعای هر سحرگاهی شدم خام عشقت چون مرا اینگونه می خواهی من آن خاموش خاموشم که با شادی نمی جوشم ندارم هیچ گناهی جز که از تو چشم نمی پوشم

بوی موهات زیر بارون ، بوی گندم زار نمناک ... بوی سبزه زار خیس ، بوی خیس تن خاک جاده های مهربونی ، رگای آبی دستات ... غم بارون غروب ، ته چشمات تو صدات قلب تو شهر گل یاس ، دست تو بازار خوبی ... اشک تو بارون روی ، مرمر دیوار خوبی ای گل آلوده گل من ، ای تن آلوده ی دل پاک

گل پونه گل پونـــــــــه ، دلم از زندگی خونـــه تو این دنیای وارونــــه ، برام هرگوشه زدونه برای مستی و ساقی ، نمونده حرمتی باقی تو هر کوچه برای عشق ، مهیا مونده شلاقی افسوس - افسوس - افسوس گل پونه گل پونـــــــــه ، دلم از زندگی خونـــه کسی جز تو نمی

بانوی من بانوی من تو همه دارو ندارم با من از تنم خودی تر تو تمام کس و کارم تو نهایتی نهایت مثه معراج سپیده تو نفس کشیدن من نفسهایی که بریده شام آخر بی تو شاید شب آغاز باشه میتونه زمین دلیلی واسه پرواز باشه بانوی من بانوی من فصل تو فصل شکفتن

به دلم افتاده امشب که به یاد من نشستی پلک تو سنگین خوابه اما چشماتو نبستی به دلم افتاده امشب که دلت هوامو کرده میون خاطره هامون داره دنبالم می گرده همه خاطره ها رو دوره کن مثل من امشب تو به خواب من تنها نازنین سر بزن امشب همه خاطره ها رو دوره کن مثل من امشب تو به خواب من تنها نازنین سر بزن امشب

اومدی صداتو قربون، اين همه وفاتو قربون ميدونی که جات تو قلب ياره پيش تو دلم بهاره، عاشق روزگاره اما روزگار وفا نداره باز اومدی تو شعر من، درد دلم تازه شده شهر غريب و بی‌صدا، از تو پر آوازه شده اومدی صداتو قربون، اين همه وفاتو قربون ميدونی که جات تو قلب ياره پيش تو دلم بها

این آخرین تلاشمه واسه بدست آوردنت باور کن این قلب و نرو این التماس آخره چقدر می خوای تو بشکنی غرور این شکسته رو هر چی میخوای بگی بگوووووو اما نگو بهم برووو این دل و عاشقش نکن اگه منو دوست نداری راحت بگو اگه می خوای قلبه منو جا بذاری دلم پر از شکایته

بوی موهات زیر بارون، بوی گندمزار نمناک بوی سبزه زار خیس، بوی خیس تن خاک جاده های مهربونی رگای آبی دستات غم بارون غروب ته چشمات تو صدات قلب تو شهر گل یاس دست تو بازار خوبی

مرا زيبا پرستی داده عشق و داده مستی ، رنج هستی برده از يادم ندارم ترسی از غم ، تا که هر دم می رسد عشقش به فريادم چو او را می پرستم درکنار هر که هستم ، نقش سنگم سرد و خاموشم بغير از ياد او هر ياد ديگر در جهان گشته فراموشم تو آنی خدايا که دانی غمم را ،

همسفر تنها نرو بذار تا با هم بریم سرنوشتمون یکی هر دومون مسافریم تازه از راه رسیدیم هنوزم خسته راهم همسفر تنها نرو بذار تا منم بیام سخت دل کندن از این شهر و دلبستگیها موندن از خونه جدا با همه خستگیها جون به لبهام رسیده تا به کی در بدری گرد غربت روتنم که بازم باید بری

ای سفیدا ای سیاها زندگی مال شماها من که تو دنیا غریبم خوش بحال آشناها با همین ای آشناها بی منین ای هم صداها تو دلا تون غم ندارین ای همه از من جدا ها شب به چشماتون قشنگه روزتون رنگ شبا نیست من که قهرم با زمونه عشق من عشق شما نیست با غم بی هم زبونی خونتون میخونه کردم

سیمین بری گل پیکری آری از ماه و گل زیباتری آری همچون پری افسونگری آری دیوانه ی رویت منم چه خواهی دگر ازمن سرگشته کویت منم نداری خبر از من هرشب که مه درآسمان گردد عیان دامن کشان گویم به او راز نهان که با من چه‌ها کردی به جانم جفا کردی هم جان و هم جانانه‌ای اما

مـــــیگم که کاشکـــی شاه بودم شــــاه تو قــــصه ها بــــودم به فــــکر چـــاره ای واسه تــموم آدمـــــا بـــــودم رو پشت بوم خونه ها تموم و گل میکاشتم خونه فقیر و دارا نــــاودون طلــــا میذاشتم نــــاودون طلــــا میذاشتم مـــــیگم که کاشکـــی شاه بودم شــــاه تو قــــصه ها بــــودم به فــــکر چـــاره ای واسه

همسفر تنها نرو بذار تا با هم بریم سرنوشتمون یکی هر دومون مسافریم تازه از راه رسیدیم هنوزم خسته راهم همسفر تنـها نرو بـذار تا منم بیام سخت دل کندن از این شهر و دلبستگیها موندن از خونه جدا با همه خستگیها جون به لبهام رسیده تا به کی در بدری گرد غربت روتنم که بازم باید بری بذار تا خستگی از این تن

چرا تو جلوه سازه ای بهار من نمیشوی چه بوده آن گناه من که یار من نمیشو بهار من گذشته شاید شکوفه ی جمال تو شکفته در خیال من چرا نمیکنی نظر به زردی جمال من بهار من گذشته شاید تو را چه حاجت نشانه ی من تویی که پا نمینهی به خانه ی من چه بهتر آنکه نشنوی ترانه ی من نه قاصدی که از من آرد گهی به سوی تو سلامی

دو تا دستام مرکبی تموم شعرام خط خطی پیش شما شازده خانوم منم فقیر پا پتی غرور و بردار و ببر دلم میگه دلم میگه غلامی رو به جون بخر دلم میگه دلم میگه شازده خانوم قابل باشم باید بگم به شعر من خوش آمدی خوش آمدی خوش آمدی شازده خانوم چه خاکی و چه بی ریا به منزل خود آمدی خود آمدی خود آمدی

میشد از بودن تو عالمی ترانه ساخت کهنه ها رو تازه کرد از تو یک بهانه ساخت با تو میشد که صدا همه جا رو پر کنه تا قیامت اسم ما قصه ها رو پر کنه اما خیلی دیر دونستم تو فقط عروسکی کور و کر بازیچه باد مثل یک بادبادکی دل سپردن به عروسک منو گم کرد تو خودم

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن واین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور گر بهار عمر باشد باز در تخت چمن چتر گل بر سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور دور گردون گر دو روزی به کام ما نگشت دائما یکسان نمامند حال دوران غم مخور یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور کلبه احزان شود روزی گلستان غ