آکوردهای گروه ویز

یادته اون روزای خوبو یادته اون همه هیاهو یادته اون خنده های از تهِ دل واسمون مهم نبود آبرو یادت میاد از اون قدیما پَرسه هایِ بی هدف تو کوچه ها یادته ایستگاه و بارون یادتـــه نیمکتِ کنجِ میدون یادته یادته ، یادته یادته حالا دیگه گذشته اون روزا زیرِ یک سقفیم اما دورِ دور بزرگ شدیم و قابلِ احترام خنده ها گُم شد زندگی سوت وکور

بین سیم های سیاه،زیر آوار و صدا بارش خاکسترا، دریای خون زیر پا کی می تونه که بگـه، اینجا روزی شهر من بود؟ لب بیجون پسر، شعر پــُر خون پدر آویز زن های شهر، پوکه ُ باروت ُ درد کی میتـونه که بگـه ،اینجا روزی شهر من بود؟ خونه و سقف کجاست، کنج و ایوونش کـو؟ میدون شهر کجاست ، برج و تندیـسش کو؟ تـقدیر مرگ این بود، دست بی شرم بلا بود. سینما رویا(ل) کجاست؟ پـپسی سردش کو؟ کوچه خاطره هام ، بوسه گ

برفا، نم نم روی گورا سرما توی استخونا روزام، تقویم خط خورده شبهام، در سوگت پژمرده دنیا، جفت دستات پوچه بن بست، آغاز هر کوچه یادت، بوی ناب خونه جای لبهات روی گونه رفتن، پر سوز و افسوسه موندن، اینجا یه کابوسه دنیا، جفت دستات پوچه بن بست، آغاز هر کوچه خواب پرواز روی ابرا دود جنگ و مرگ و غوغا

از تک تک این نت های بیمار تا لرزش این صدای بیزار از خلوت این کوچه های پر ترس تا هجوم این سایه های بی مغز قاصدک بی همتاست رقص کنان بی پرواست از شروع این لحظه های خاکی تا مرگ آخرین نور باقی از بیستون که نقش کرد فرهاد تا پایکوبی ِ عشقهای آزاد قاصدک بی همتاست رقص ک

شال آن شال سرخ تو موج موج موی تو نرمترین حادثه چه زیباست دور روی تو آفرین به آخرین شاهکار روی تو توی اوج سادگی چه زیباست اندوه تو وای که این واژه ها لالند در گوش تو آه چه بد زخمیه که فردا کیست هم آغوش تو آه که این لعنتی این قرص های افسردگی رنگ به رنگ دوز به دوز به باد داد آرام زندگی