آکوردهای کوروش یغمایی

راه گم کرده و تنها‌ یه شب سرد زمستون سوسوی چراغ راهم‌ چشم گرگای بیابون چشم گرگای بیابون شب و تنها زیر بارون‌ پلک هر پنجره بسته چشماتو وا کن که آفتابه‌ عشق این زائر خسته صبحو ارمغون بیاره شب و تنها زیر بارون‌ پلک هر پنجره بسته

یادم میاد یه روزی گفتم بیا کنارم با من بمون همیشه که همصدا ندارم اما تو رفتی برای همیشه قهر تو سنگ بود دلم یه شیشه من یه پرنده ام تو آسمونی‌ تو شعر پرواز برام میخونی برای هر گل هوای بارون به گوش غنچه صدای بارون یادم میاد یه روزی گفتم بیا کنارم با من بمون همی

پدر ای وجودم از تو قدرت و توان گرفته ای که از دم نفس هات هستی من جان گرفته پدر ای که از تو جاری خون زندگی تو رگ هام ای که از نور دو چشمت نور زندگی به چشمام آه پدر امروز به پاهام دیگه راه رفتنی نیست جز دریغی روی لب هام

5 5 آسمون به اون گپی گوشش نوشته 5 5 هر کی یارش خوشگله جاش تو بهشته 5 5 آی شیرین جونوم آی شیرین عمرم 5 گر بخای بوسوم ندی به زور می سونم 5 گر بخای بوسوم ندی به زور می سونم 5 بلال بلا لم سی خودت لی لی 5 کردی کبابم سی خودت لی لی 5 بلال بلا لم سی خودت لی لی 5 کردی کبابم سی خودت

هر روزی وقتی که خورشید توی بسترش می میره وقتی که غروب دلگیر بی فروغ و سر به زیره وقتی که تموم این شهر سر تا پا شادی و شورند وقتی که با خنده هاشون از غم غروب به دورند دختر دل خسته‌ شب لب پنجره میشینه همدم تنهایی خود مرگ خورشیدو میبینه

تا تو شهر چشمای تو بارون میگیره تو سیل اشکای تو نگام میمیره با ابر سیاه چشمات بارون نم نم میشینه روی گونه هات مثل یه شبنم تو برای شب من یک آبشار مهتابی قصه های یک کتابی تا با شوق پروازه میمونم با تو با شور آوازه میخونم با تو

هاچین و واچین یه پاتو وچین هاچین و واچین یه پاتو وچین هاچین و واچین یه پاتو وچین هاچین و واچین یه پاتو وچین هاچین و واچین یه پاتو وچین هاچین و واچین یه پاتو وچین تاب و تاب خمیر شیشه پر پنیر دست کی بالاست چهارشنبه سوری تاب و تاب خمیر شیشه پر پنیر دست کی بالاست چهارشنبه سوری دو تا نون بیار یه کباب ببر چهارشنبه سوری زنبیلو بیار دو تا نون ببر چهارشنبه سوری بچه سنگ ننداز ب

ﺑﺎل ﭘﺮﻧﺪه ﺷﻜﺴﺖ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﺣﺮﻣﺖ ﺧﻨﺪه ﺷﻜﺴﺖ ﺗﻮ ﻧﺒﻮدی ﺧﻮاب ﺳﺘﺎره ﭘﺮﻳﺪ ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪی ﺗﻮ ﻧﺪﻳﺪی ﭘﺸﺖ ﺷﻴﺸﻪ ﮔﺮﻳﻪ ﻫﺎی ﺗا ﻫﻤﻴﺸﻪ روز ﻣﺮگ آﺷﻨﺎﻳﻰ ﻓﺼﻞ ﺑﻰ رﻧﮓ ﺟﺪاﻳﻰ ﺑﺎد و ﭘﺮﻧﺪه ﺷﺪن ﭼﻪ ﺧﻴﺎﻟﻰ ﻣﺮدن و زﻧﺪه ﺷﺪن ﭼﻪ ﻣﺤﺎﻟﻰ ﺑﻰ ﺗﻮ ﺷﻜﺴﺘﻪ ﺳﻜﻮت ﭼﻪ اﻣﻴﺪی ﭼﻪ اﻣﻴﺪی

لیلا لیلا لیلا لیلا رو بـــردن لیلا لیلا لیلا لیلا رو بـــردن سیاه چشمون بلند بالا رو بردن سیاه چشمون بلند بالا رو بردن ز دست دیده و دل هر دو فریاد ز دست دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بید به دل کنه یاد که هر چه دیده بید به دل کنه یاد لیلا لیلا لیلا لیلا رو بردن لیلا لیلا لیلا ل

غم میون دو تا چشمون قشنگت ، لونه کرده شب تو موهای سیاهت، خونه کرده دو تا چشمون سیاهت مثه شبهای منه سیاهیهای دو چشمت مثه شب های منه وقتی بغض از مژه هام پایین می یاد، بارون می شه سیل غمها آبادیمو ویرونه کرده وقتی با من می مونی تنهاییمو، باد می بره دو تا چشمام بارو

# اگر در آسمانها در ظلمت شب بدرخشد اختری تنها تویی تنها تویی # اینجا تنها نشسته بر گوشه غم فارغ از دگری تنها منم تنها منم ای که با من همصدایی در این غریبی توی یک آشنایی برای من تنها تو شکوه لاله هایی عطر تن پونه ای

درونه یه جنگل که دور از این غوغاست کُنج یه خلوت یه برکه ی تنهاست کناره این برکه که تنها می مونه یه ساقه ی خشکه با یه جوونه من یه ساقه ی خشکم تو تنه سبز جوونه رو تنه چوبیه من چتره موهات سایه بونه جوونه ی خوبم حرفِ تو ترانه من ، بی پناهم تویی آشیانه برای موندنم تویی یک بهانه برای خوابِ من مثل یه شبانه ...من یه ساقه ی

دیگه چیزی نمونده به عید نوروز ننه سرما که رفته بهار توو راهه امروز توو فکر سفره ی نو برای هفت سین واسه پیشواز نوروز تو جشن شیرین یه تنگ ماهی یه شمع روشن با سیب و سکه سفره رو چیدن سبزه رو میزه آینه و شمعدون بالای طاقچه

یک شب گرم و تب آلود آمدی از شهر باران ناگهان از هر جوانه گل برآمد چون چون بهاران ای تو از نسل بهاران ای امید سبزه زاران ای صدایت پاک و معصوم چون سرود چشمه ساران ای نگاه تو همیشه مثل دریا بیکرانه ای بلند گیسوانت خوشترین شعر شبانه ای که نامت در زما

من درختی خشک و خسته غمگین تو صحرا بودم از شکفتن من غریبه بی خبر از دنیا بودم شاخه خشک تن من بر سر باد خزان بود شبای تاریک عمرم از ستاره بی نشان بود تا یک روز از قلب سردم صدای پایی شنیدم این صدای آشنا بود دختر بهار و دیدم تو صدای مهربونش صدای شکفتنم بود

آااااا-آااااا-آاااا-آااااا این منم انسان خاکی ، بی فروغ و غمگنانه بشنو اوای دلم را ، ای تو نور جاودانه ای پناه آخرینم ، درهجوم بی پناهی من به دوش خسته دارم ، بار سنگین گناهی از درون چاه وحشت ، می کشم فریاد حسرت مانده ام سردرگریبان ، من به منزلگاه حیرت

اون کوچه ی رو به خونه مریم تازه جوونه صدای تیک تیک ساعت می خواد تو برگردی خونه یـــــــــــــــه گلای یاس تو گلدون پرستو های رو ناودون گنجشکای تو لونه میخوان تو برگردی خونه یـــــــــــــــه با تو همه فصل بودنم خوبه و شیرینه بی تو همه لحظه های من سرده و غمگینه

اون پرنده مهاجر همیشه عاشق پرواز حالا با بالی شکسته می خونه چه غمگین توی یک هجرت جمعی دست بی رحم یه صیاد اونو از جفتش جدا کرد با تنهایی آشنا کرد نجوای دو جفت عاشق روی شاخه های تنها شعری عاشقانه بود صدای قشنگ بالش تو فضای بیکرانه بهترین ترانه بود

یک شب گرم و تب آلود، آمدی از شهر باران ناگهان از هر جوانه،گل برآمد چون بهاران ای تو از نسل بهاران، ای امید سبزه زاران ای صدایت پاک و معصوم، چون سرود چشمه ساران ای نگاه تو همیشه، مثل دریا بی کرانه ای بلند گیسوانت، خوش ترین شعر شبانه

بلندی موی سیاهت شب یلدا اشکای تو به پاکی آب چشمه ها سپیدی سینه تو برف زمستون چشمای آبی تو مثل یه دریــــــا من از شروع شب در انتظار تو تو یار غیر و من همیشه یار تو بیرون داره میاد شب از تو خونهه ها تو خورشید منی تو هم بیرون بیـــــــــــا

مثل خارم رو زمین، توی صحرا تو مثل بارون تندی، داری سبزم می کنی هی هی هی هی اگه تنهام رو زمین توی شبها تو مثل ماه بزرگی، که نگاهم می کنی هی هی هی هی توی شنزاری خالی اگه بارون نگیره نمی مونه خار تنها توی خشکی می میره چی بگم من تک و تنها وقتی تاریکی میاد

تو دلم شادی دیگه جا نداره هیچکی تنهایی ما رو نداره غمو برپا می کنه دل بشکسته من داره غوغا می کنه تو تن خسته من داره صد پاره می شه دل افسرده من چرا غم پا می گیره، رو تن مرده من

لا لا لا ... لا لا لا ... لا لا لا ... لا لا لا لا لیلا لیلا لیلا لیلا رو بردن سیا چشمون بلند بالا رو بردن ز دست دیده و دل هر دو فریاد که هر چه دیده بینه دل کنه یاد لا لا لا ... لا لا لا ... لا لا لا ... لا لا لا لا لیلا لیلا لیلا لیلا رو بردن سیا چشمون بلند بالا رو بردن

تو رگ خشک درختا درد پاییز می گیره بارون نم نمک آروم روی جالیز می گیره دیگه سبزی نمیمونه همه جا برگای زرده دیگه برگا نمیرقصند رقص پاییز پر درده گرمی دستای من کم شده دستاتو بده دستای سرد منو گرم بکن باد پاییز سرده آفتاب تنبل پاییزی قلبت سرده