آکوردهای کاوه یغمایی

من این کوچه ی روشنو یادمه حسِ برگشتنو یادمه همین کافه ی خالی از مشتری همین صندلی های خاکستری یــادمـــــه... تورو رو همین صندلی یادمه من نـدیدم ولی یادمه همین خونه ی خالی و سوت و کور اتاقای تنگ سیاه و نمور یادمــه من انـگـار قبل از این زندگی

باورم کن . من هنوز مترسک باغ جنونم عمریه مسافری و من هنوز غرق سکونم خیلی سخته که بدونم نمیخوام اینجا بمونم داغ میوه های نارس . آتیش انداخته به جونم دست تقدیر تو رو برده، سرنوشتمو میدونم تو میدونی جون باغ و باغبون بسته به جونم یه ه ه اون کلاغی که میگفتی اومده چشمامو برده

با تو از اینجا رد شدم توو همین فصل لعنتی زیر همیـــــــــن بــــــارون به تو ایــنـجـا گــفــتــم دوســت دارم یــادش بـخـیـر دوبـــاره مـــــن دوبـــاره هوای تو دوبــاره پــــایـیــزه خـــرابـــه حـالـم بــــــرای تــــو

بُکش منو هدف بگیر بیا این تن من این تو این حکم تیر بُکش هواتو تو سرم من گلوله هاتو به جونم میخرم با من عذابِ یه سرزمینه نوازشم کــن شکنجم اینه بُکش امون نده به من تو توی قلبمی از تو سینم بزن ببین تا تو بری از تنم شبی یه گلوله به رگم میزنم با من عذاب بُکش عقب نم

توی جاده، تک و تنها یه مسافر توی شب ها کوله بار غم رو دوشش صد هزار قصه تو گوشش نمی دونم که کجا بود نمی دونم که کجا رفت رو تنش گرد مصیبت توی مرداب حقیقت طعم تلخ یه جدایی اونو با غم داده عادت نمی دونم که کجا بود نمی دونم که کجا رفت فقط اینجا رو نمی خواست

از این پرده های سکوت از این لحظه های خودم از این خونه خسته شدم برگرد برگرد از این فکر هر شب تو ازاین حس سرد خودم از این اینه خسته شدم برگرد برگرد چقدر پشت پنجره ها به هوای دیدن تو بشینم تمام شبو بیدار یه یه چقدر با خودم به دروغ بگم برمی گردی یه روز بگم می رسم به شب

یه عکس دسته جمعی هست که لبخنداش کشداره یه اندوه قدیمی هست که با بارون میباره یه کشتی توی ساحل هست که ماهی ها رو بوسیده یه قایق ران پیری هست که رو زخماش خوابیده بجز تو کی تو این شهره که دریا توی چشماشه که حتی ماهیو دریا میتونه عاشقش باشه بجز تو کی تو این شهره که با تقدیر جنگیده که خیل

حرف من حرف خودم نیست حرف خاک ِ حرف ریشه ست حرف دیروز ندیده حرف فردا و همیشه ست صحبت سکوت سرده آدمای توی قابه حرف این صورتکا نیست حرف اونور نقابه حرف تردید یه نسله میون رفتن و موندن بین خوابیدن تا صبح یا دم سحر پریدن یکی باید بگه آخر من و تو کجای ِ کاریم وسط یه را

یادته بهم می گفتی دیگه تنهات نمیذارم پای لحظه هات میشینم رو دلت پا نمیذارم همه حرفات دروغ بود اینو تو چشات نخوندم من ساده فکر میکردم قفل قلبتو شکوندم کاش میدونستم نگاهت یه فریب عاشقانست شعر آشنایی ما پر بغض این ترانست

زخمیه رگباره روح من زندگی کردم کنارت قد یک تیر خوردن من دارم از این زخم میمیرم حاضرم از هر دوتامون انتقامتو بگیرم تمومش کن یا تموم کن این جنونو یا تقاصتو ازم بگیر شکنجم نکن یا کناره من زندگی کن

تو با منی، حس می کنمت همین جا روبروی خودم صداتو می شنوم همه جا یا شاید من دیوونه شدم اگه تو، تو اتاقم نیستی چرا کنار تو می شینم چرا دارم تو رو می بوسم چرا دارم تو رو می بینم من با تو ام عزیزم، اسم منو صدا کن می بینمت کنارم، می بوسمت نگام کن اگه تو، تو اتاقم نیستی چرا هوای تو تو خونه ست چرا ب

بگو این ترانه الان تو رو یاده کی میاره عصره بارونیه تهران تو رو یاده کی میاره بگو یاده کی میوفتی وقتی زخماتو میبینی واسه تجدید یه لبخند رو به روی کی میشینی (D) هر عطــــــــــــــــــر لذت یه زخم کهنس واسه خاطره امضاس (D) هر شــــــــــعر خنده ای عمیق و سرخه مثه تمدید یه رویاس (D) هر حــــــــ

تماشای تو خوش ترین حادثه ست تماشای هر روز تو کارمه واسه من یه منشور داره جهان که کلش فقط دوست دارمه توی خونمون میشه دنیارو دید زمانی که عکست روی دیوارمه یه بغض عجیبی توو لبخندته که دنیا نمیفهمه اون از چیه توو این دوره ای که نفس میکشیم همه خنده های تو تاریخیه تو خود حس عاشق شدنی تو همه اسطوره های منی

بیا با قلب سردرگم با احساسم مدارا کن واسه یک لحظه دنیا رو تو این خونه پیدا کن میخوام برگردم میخوام برگردددددددددددددددم تو امشب با منی با من بیا این زخم و این مرحم تو دریا رو به من دادی من از طوفان نمی ترسم میخوام برگردم میخوام برگردم میخوام از چشمه ی خورشید به فانوس تو برگردم

ی*ه کوچه عاشق د*یوونه های دوره گردش * بود ه*زار تا جای پا ر*وی تن زخمی و سردش * بود چ*شماش از گ*ریه ها و خ*نده های ع*ابرا پر ب*ود د*ل غمگین*ش از ن*امردی های ش*هر دلخور ب*ود ه*مه دور و همه س*رد و همه تسل*یم و بی آز*ار ن*فسگیر ش*ب آه و ش*ب بغض و شب ر*فتن د*لیل حالشو ب*اید بپرسه ا*ز کدوم شبگ*رد