آکوردهای کاوه آفاق

عشقمون اندازه ی همدیگه نیست این میون تکلیف ما دوتا چیه اون که باید پا بذاره رو دلش اون که میمونه تک و تنها کیه من که هستم با تمام بودنم با تمام بودنت پیشم بمون عشقمون اندازه ی همدیگه نیست خیلی راهه از زمین تا آسمون از شب تاریک تنهایی من رد شدی مثل عبور ساعقه

من مانده ام با یک سوال با اینکه نیستی تو برام اما چرا من همچنان دیوانه وار می خواهمت تو هر اشاره ات مرا به هر کجایی می برد با لمسِ چند ثانیه ات قلبم یه سال تند می زند ای ساحر ای غارتگر قلب چشمانِ من به سوی توست به من نگاه کن لعنتی من تا کی در انحصارت من تا به کی در انتظار منم هنوز تسخیر تو چه بوده در صدای تو چه بوده راز آن نگاه که کل سلول هام شدند زندانی آن خنده ها ای ساحر..

همه روزی آمدند و روزی رفتند همه روزی ماندند و روزی گذشتن همه بی تو رفتند و تو بی همه رفتی دور خورشید گشتند و تو توی شب خواندی ای وای از این هم همه ی دوران ناکام عمری رفت بی سرانجام ای وای از این هم همه ی دوران ناکام عمری رفت بی سرانجام همه دریات ماندند و تو هرزه در ب

رفتی روز مرد تو رفتی رُز پژمرد تو رفتی طوفان شد دست باد منو چیدُ برد تو رفتی سایه ها رفتند از کوچه ها تو رفتی و بعدِ تو خورشید موند پشت ماه تو رفتی شد سیاه قطره قطره ی لحظه ها تو رفتی در سکوت خوابیدند ساعتا تو رفتی سایه ها رفتند از کوچه ها تو رفتی بعدِ تو خورشید موند پشت ماه تو رفتی روز مرد تو رفتی رُز پژمرد

با تو بدرود اولین و آخرین یار اینه اون لحظه ی معروف که میگن خم میشه دیوار خدا نگه دار زدی اخر دل به دریا دیگه این جاده تمومه ته خطه اسم اینجا با تو بدرود شب بخیر تا بی نھایت دیگه بیدار نمیشی صبح حتی از زنگای ساعت با تو بدرود دیدی خوابیدی چه آروم توی این ھوای سنگین دیگه لالایی نخون

ایران ای ایران.. خاک تو پاک و تویی تو قهرمان یاد تو میهن چو یزدان با ماست نام تو جاری در رگ های ماست ایران ای ایران مرز مغرور ای جاودان وای اگر یک تار ز مویت کم گردد خانه ی دشمن ویران کنیم ویران.. ایران ایران این تن این جان برایت ارمغان ای شکوهت شکوها بر جا ما کنون مجنون تو لیلای ما ایران ایران روشن از تو چراغ آسمان ای که سوزد ز نورت خورشید

با عبور از این خیابون زیر نم نمای بارون تو پیاده رو به یادت از زمین میرم آسمون و مرور خاطرات تک و تنهام با خودم همه کوچه های شهرو پی تو راهی شدم به هوای تو خونمون به خیابون میبرم من از این خواب ناتموم شبی صد دفعه میپرم یه پرانتزی که قلبم تو محاصرت عاشقه با تو موزیک و زندگیم میرسن به معاشقه.. 2(بی تو تاریکو تاریکی بحرانه ، باتو آرومم آرامش باهامه..)

ملودی تو رگ و خون من جاری میشه باز بی تو میخونم درجا میزنم سرسام گرفتم با سکوت روزه فریاد گرفتم ای وای به حال من بی تو تلف شدم پرپر زدم ولی پرواز بلد شدم ملودی آخرین کار من رو کلاویه ها جای نت اشک من حادثه خاطرات تو

دل واژه ی همواره مشکل این دو حرف با من چه ها کرد این دل دل قصه ی کوتاه و کامل چه بلاها سرم آورد این دل دل واژه ی همواره مشکل این دو حرف با من چه ها کرد این دو حرفه ساده ی دل من من دارم ویرونه میشم از درون

در کناری از خانه‌ی ما اتاقی است سرد و آبی تخت و گیتار کهنه‌ی من عکس یک زن به دیواری زنی زیباروی و خندان یار من بود او دورانی کنون من ماندم و من گیتاری و سیگاری و تنهایی عشق من رفت به تن خاک طعم شب نیست جز بیداری ای عکس خندان بشنو از من خواهم‌ات دید روزگاری

تو این لیوان حل کن فلوکستینُ تا شاید حل کرد مشکلات رو زمینُ مشکلات پاها و پوتینُ سردیه دستایه پر چینُ تو این لیوان حل کن فلوکستینُ تا شاید رفت غم میدون مینُ غم مردای اسیرُ سفره های بی یار هفت سینُ تو این لیوان حل کن فلوکستین خاطرات عشقای دیرینُ یاده دوران قدیمُ

سالیان ِ سال توی زیر زمین ها با ترس و لرز واسه آرزوها فریاد زدیم ما روزگار ما همه شک و تردید هی دویدیم هی زدیم تا به اوج رسیدیم از تموم دردا توی سرما و گرما پُلی ساختیم ما از نم زیرزمین ها تا آسمون ها دستای ما خالیه مغرور اما فدا کردیم

باز ... بازم امشب گریه کردم باز ... بازم امشب لب مرگ پای خود را پس کشیدم مردم از بس نه شنیدم تو ... توی این شهر مه آلود اگه حتی یه نفر بود همونم دست منو خوند زد و اون جونمو سوزوند گناهم بودن و بودن پاکی گناهم مثل دیگرون نبودن اسم من بیگانه عریان مردم از بس نه شنیدم

دو سه روزی می شه تنها تو خونه موندم خوابیده ساعت و اما بیدار می مونم کساده بازار منو بیزارم از غم که ای کاش می مردم و این روزارو نمیدیدم از کلنجار خیلی خستم سکوت شده کار من از شیوع قشر خاصی که ژست و عقده ی توأمن وقتی با هر خوبیه من پاسخ بدی بود وقتی با صورت غم میری تو دیوار دود وقتی کینه میشینه رو اجزای قلبت

توی خاطرات بجز تو برگ یاد همه پژمرد آخرین لحظه ی بودن زیر بار غم تو مرد چقد امشب تو سکوتم کوچه باز عطر تو داره بوی یاس و شب و خونه تو رو یاد من میاره یاد تو لالایی میشه واژه ها مثل ستاره ولی تو نیستی و شعرم آسمونش ماه نداره از اشک یاس کوچه ها تا چشم کور از گریه ها با یاد عطر تو زنده ان تا باز

عشق یه شهره که ازت دور نیست هر چقد هم جاده بخواد کش بیاد عشق یه دختر با موهای سیا ست وقتی نشستی تا با ساکش بیاد عشق همینه که نگاهت کنه عشق کنی لرز کنی تب کنی تا اس ام اس میزنه دارم میام پاشی یه تهران رو مرتب کنی عشق یه اهنگه پر از خاطره است

آه ای تو زیبا قدم زنان عابر کوچه ها ای تو زیبا آه ای تو زیبا تو بهترین چهره‌ی شهر ما ای تو زیبا آه ای تو زیبا، تو ساده پوش ساده روی همچو ماه ای تو زیبا آه ای تو زیبا، تو بی رقیب ، دلفریب، دلربا ای تو زیبا آه ای تو زیبا قدم زنان عابر کو

این حال من احوال من تقدیر من تقصیر توست من با خودم در آینه حرفی زدم حرفی درست گفتم وای از دست من از بس که غم اطراف من پس خط زدم تصویرم رو طرحی زدم طرحی که نوست رخ به رخ با من بشو پنهان ز من نشوووو رخ به رخ با من بشو درگیر غم نشوووووو این فال من افعال من تقویم من تقدیم توست من با تو ام ای آینه تصمیم من تصمیم توست چون همچنان هر لحظه ام هر لفظ من افکار توست پس من تو ام از من نترس

صدا همون صدا بود طوفان یاد تو در من تو روی آینه ماتم تصویر تو تو این شهر همراه سایه هاست با من ترسیدن از خاطرات کارم بارون پشت بارون تو کوچه های شهر جاریست افسوس صد افسوس پاییز تو هنوز باقیست امسال دیگه سال نشد ماهی لب مرگ بوسید تو اوج تحویل سال سبزه رو هفت سین پوسید بی تو زمین پریشان

حالا که ازاد و رها پوسیده یاد تو برام حالا که عشق پر زد و رفت برگشته ای حالا چرا حالا که هر تار صدام زخمیه از گذشت هام حالا که مرده نایه من برگشته ای حالا چرا بعد یه عمری ناسزا جدال عشق و احترام حالا که حرمت ها شکست برگشته ای حالا چرا حال که خاموش شبم میراث تو درد برام حالا که عشق پر زد و رفت برگشته ای حالا چرا حالا که هر تار صدام زخمیه از گذشت هام حالا که مرده نایه من برگشته ای حالا چرا بعد یه عمری ناسزا جدال عشق و احترام حالا که حرمت

این کوچه ها بی تو غریبن این کوچه های سرد و دل سنگ ای لامینور زیبای بیدار منو شکستن زیر گیتار این شهر شب با من غریب است اطراف من خالی ز لبخند من همچنان شیداترینم من همچنان شیدای آهنگ لا لا لا لا مینور لامینور ای تو وفادار دیوار کشیدن دور گیتار هی لامینور تنهاترینایی ای بی گناه بر قله دار

بی یار ترین یار خودم من در بستر شبهای خویشم پروانه ی شمع خودم من آدم حوای خویشم این غم بی پایان من را کیست که پایان دهد آخر این من بی سامان من را کیست که سامان دهد آخر این دل پر درد گریان این شب تا ابد هجران این سر پوچ پریشان کیست که درمان دهد آخر؟

بده دستای سردت منم من منجی تو از سرزمینی دور آوردم برای تو راهی از نور بده دستای سردت منم من منجی تو آینه‌ی تابش من شو بیا با من به فردا شدم سوار بر اسب سپیدم بتاز با بال های او بتاز به رویای خود ندارد پایان راه او منم من منجی تو آینه‌ی تابش من شو بیا بیا با من به رویا

حس می کنم حساس شدم نسبت به افراد جدید به حس من شک نکنید لطفا بهم فرصت بدید ای یار من ای جان من من مانده ام برای تو با من بیا قدم بزن بزن برام حرفای نو هرگز به افکار پلید فرصت بیداری ندید تو کل کوچه های شهر هرجا که شد عاشق شَوید با اینکه من دیوانه ام اما مرا از دست ندید تا هی نگی ای وای من دیوانه از قفس پرید آه ای رفیق سالها باید گذشت از دیوارها به شهر من نزدیک شو رسیده نوبت دیدارها

آ*های رفیق احتیاط کن ا*ینجا سایه ها نورو بر*دن تو این شبای مافیا * بره ها گ*رگو خور*دن * من به شهر مشکوکم * به تمامی ک*وچه ها * به تمامی این سکوت * به شبهای م*افیا * ه*مه به من نارو زدن * یک به یک ت*ن به تن * تو سکوت و بی کسی * تویی تنها ی*ار من * من به شهر مشکوکم * * به تمامی ک*وچه ها * به تمامی ای