آکوردهای ویگن

گل خزان ندیده بهار نورسیده کنون که می روی زین گلــــــزار خدا تو را نگهدار بود طنین آوای تـــــو کنون به گوشم ای یار پیام من تو بشنو خدا تو را نگهدار دو چشم من به ره بـــاشد در آرزوی دیدار مسافر عزیزم

امشب بی تو تنها بنشسته ام گوشه ی غم به یاد با تو بودن می تپد این قلب سردم یاد آن عشق دیرین آن روز و شبهای شیرین هر دو مست شادی و عشق غافل از فردای غمگین یاد آن عشق دیرین آن روز و شبهای شیرین هر دو مست شادی و عشق

مرد سرگردان این شهرم همدمی گمگشته را جویم قصه ها دارد دل تنگم بشنو امشب قصه می گویم یک شب از شبهای تابستان ناشناسی از سفر آمد با نگاه پر غرور خود شعله ها بر دشت جانم زد دور از این دنیای تاریکی ما دو مرغ نغمه خوان بودیم

بر تو و آن خاطر آسوده سوگند بر تو ای چشم گنه آلوده سوگند بر آن لبخند جادویی بر آن سیمای روشن کز چشمان تو افتاده آتش بر هستی من آه آتش بر هستی من عمری هر شب در رهگذارت ماندم چشم انتظارت شاید یک شب بیایی دردا تنهای

امشب شده ام خراب دوباره ساقی بده من شراب دوباره این دنیای بی وفای امروز بی جام شراب صفا نداره بی جام شراب صفا نداره این دنیای بی وفای امروز بی جام شراب صفا نداره بی جام شراب صفا نداره بده شراب نابم بکن مست و خرابم زدم به سیم آخر که مخلص شرابم

مرا ببوس مرا ببوس برای آخرین بار تو را خدا نگهدار که می روم به سوی سرنوشت بهار من گذشته گذشته ها گذشته منم به جستجوی سرنوشت در میان طوفان هم پیمان با قایقران ها گذشته از جان باید بگذشت از طوفان ها

میخواد این دل عشقو بندگی کنه پا به پای لحظه زندگی کنه دل من با غصه درگیر نمیشه مو سپیده اما دل پیر نمیشه هنوزم دل هوس دلبر جونی میکنه نمیدونم چرا احساس جوونی میکنه من و زندگی با هم . دو تایی سازش میکنیم سرنوشت هر چی نوشت . اونو ستایش میکنیم وق

یه شب که آسمون از غم سیه روز و پریشونه یه شب که چشم آهسته توی سبزه میخونه یه شب که مو به مو مسته سرزلفت پریشونه شاید اشکی به یادم بریزه از چشمونت یه شب که تار گیسویت پیچد بر تار گیتارم شاید به گوش تو آید فریاد انتظارم ی

دیدی ای تنها امیدم آنچه که گفتی شنیدم با خیال خاطر تو از همه کس دل بریدم دیدی ای آرام جانم تاکنون وصلت ندیدم گر به من مهری نداری می دهی از چه نویدم یا وفا کن یا جوابم کن بعد از این کمتر عتابم کن سرخوش و مست از شرابم کن همچون

دیدی ای تنها امیدم آنچه که گفتی شنیدم با خیال خاطر تو از همه کس دل بریدم دیدی ای آرام جانم تا کنون وصلت ندیدم گر به من مهری نداری میدهی از چه نویدم یا وفا کن یا جوابم کن بعد از این کمتر عتابم کن سرخوش و مست از شرابم کن همچون دوران گذشته تا به

واسه یه همزبون یه یار خوب و مهربون دنیارو پرسه زدم هرشب وروزبادل وجون همه دنیا رو دیدم تا به اینجا رسیدم که میگم مثل زن ایرونی هیجا ندیدم زن ایرونی تکه خوشکله با نمکه زن ایرونی تکه والا یه دنیا نمکه زن ایرونی تکه خوشکله با نمکه زن ایرونی تکه والا س

ببار ای نم نم باران ببار ای نم نم باران زمین خشک را تر کن سرود زندگی سر کن دلم تنگه دلم تنگه سرود زندگی سر کن دلم تنگه دلم تنگه بخواب, بخواب ای دختر نازم بروی سینه بازم که همچون سینه سازم همش سنگه همش سنگه که همچون سینه سازم همش سنگه همش سنگه لالایی کن مرغک من دنیا فِسانست لالایی کن

ببین که منو تو کجا رسیدیم که بازی کلام نقشی نداره هم آغوشی چشمای منو تو برای حرف زدن جا نمی زاره ببین که منو تو کجا رسیدیم که ساعتها اگه ساکت بشینیم توی چشمون شاعر مسلک هم هزاران حرف پر معنی می بینیم

شکوفه می رقصد از باد بهاری شده سر تا سر دشت سبز و گلناری شکوفه های بی قرار روز آفتابی به صبا بوسه دهند با لب سرخابی ای شکوفه خنده تو جلوه ها دارد آن روی زیبا نظر سوی ما دارد دلداده بلبل دارد سخن ها آراید از ساز و سخن بزم چمن ها پروانه در بزم طرب آمده تنها باد بهاری با بیقراری

مثل تور ماهیا تار دلم ز هم گسسته می خوام بگیرم دامنت با این دو دست پینه بسته دلم میون سینه ات به خون نشسته مثال قایقای پیر تنم شکسته دل ز دستم گله داره من ز دست شکایت نتوانم پیش یارم غم دل کنم حکایت ای اسمون بی ستاره با دل من کن مدارا بر هم نزن دگر دوبا

دختر خانو می‌خوامش خان بدونه منو می‌گیره چیکار کنم آی چیکار کنم اسب ابلق زین کنم ‌تنگ غروب سوار بُشم فرار کنم فرار کنم نه کجا فرار کنم دلُم نمی‌گیره قرار سر راشونو می‌گیرم اگه بیاد صد تا سوار اسب ابلق سم طلا آسته برو می‌ری کجا می‌ترسُم دیوونه بشُم با آدماش جنگ بُکُنم سر بشکنُم

من همان آوازه خوان مردم پاکم هنوز گرچه مشهور جهان خوانی مرا خاکم هنوز قصه ها دارم از آن شبهای شیرین شما قصه ها از ظلمت روزهای غمگین شما قصه صدها رفیق بی ریای میکده گاه باهوش و گهی از پا فتاده می زده این

بی توخاموشم دراین شهرفرنگ توی غربت دل من بازشده تنگ کی میشه باز دوباره شب برسه تاببینم خواب تهرون قشنگ یاد شهرم از دل پنهون نمیشه به خدا هیچ کجا تهرون نمیشه توهمه خوبی و مهری شهر شرقی نجیب آهنگ ظهروغروبت تو گوشم می زنه زنگ وای ای شهر

طوفان در دریا غوغا میکرد بیدادی بر کشتی ها میکرد دست ناخدا بر آسمان هراسان خدا خدا میکرد ناله های جانها زاری و فغانها میشکست آوای طوفان را در میان ناله ها دلداده ای رسوا در قلب امواج طوفان زا بی خبر دست و پا میزد معشوقش را صدا میزد ک

گل پیش روی تو ای گل من دیگر تماشا ندارد گردد خجل گل ز رویت ای جان، این جای حاشا ندارد لبها چو بر خنده می گشایی گویی که خنندد سپیده چشم فلک همچون چشمت ای مه ستاره ای را ندیده گل پیش روی تو ای گل من دیگر تماشا ندارد گردد خجل گل ز رویت ای جان، این جای حاشا ندارد

در حریر گیسوانت دل زمانی خانه می کرد شکوه ها از بی قراری با من دیوانه می کرد با نگاه تو نگاهم روزگاری آشنا بود در سکوت مبهم ما بر جهان فریاد ما بود میشکفت از خنده تو صد چمن گل در خیالم از دو چشم مست تو هر شب می شد افسون شور حالم هر سحر با یادت از خواب چشم خود را می گ

آخر ای محبوب زیبا بعد از آن دیر آشنایی آمدی خواندی برایم قصه تلخ جدا یی مانده ام سر در گریبان بی تو در شبهای غمگین بی تو باشد همدم من یاد پیمانهای دیرین آن گل سرخی که دادی در سکوت خانه پژمرد آتش عشق و محبت در خزان سینه افسرد

تولد تولد تولدت مبارک مبارک مبارک تولدت مبارک تولد تولد تولدت مبارک مبارک مبارک تولدت مبارک لبت شاد و دلت خوش چو بلبل خنده باشی بیا شمعارو فوت کن که صد سال زنده باشی تولد تولد تولدت مبارک مبارک مبارک تولدت مبارک تولد تولد تولدت مبارک

قد و بالای تو رعنا رو بنازم نو گل باغ تمنّا را بنازم تو که با عشوه گری از همه دل میبری منو شیدا میکنی چرا نمیرقصی تو که با موی طلا قدو بالای بلا فتنه بر پا میکنی چرا نمیرقصی ای سبک رقص بلا تو نکن ناز و بیا تو که در رقص طرب شعبده بازی ای گل عشق و صفا مرو

با تو رفتم بی تو باز آمدم از سر کوی او دل دیوانه پنهان کردم در خاکستر غم آن همه آرزو دل دیوانه چه بگویم با من ای دل چه ها کردی تو مرا با عشق او آشنا کردی پس از این زاری مکن هوس یاری مکن توای ناکام دل دیوانه باغم دیرینه ام

بر گیسویت ای جان کمتر زن شانه چون در چینو شکنش دارد دل من کاشانه بگشا ز مویت گرهی چند ای مَه تا بگشایی گرهی شاید زدل دیوانه دل در مویت دارد خانه مجروح گردد چو زنی هر دم شانه در حلقه ی مویت بس دل اسیر است بینم خونین دل این و آن سر هر دندانه

مثال تور ماهی‌ها تار دلم ز هم گسسته می خوام بگیرم دامنت با این دو دست پینه بسته دلم میون سینه ام به خون نشسته مثال قایق‌های پیر تنم شکسته دل زدستم گله داره من ز دست دل شکایت نتــــوانـــــم پیش یارم غم دلم کنم حکایت ای آسمون بی ستاره با دل من کن مدارا برهم م

آسمان چشم او آیینه کیست آنکه چون آیینه با من روبرو بود درد و نفرین درد و نفرین بر سفر باد سرونشت این جدایی دست او بود آه گریه مکن که سرنوشت گر مرا از تو جدا کرد عاقبت دل‌های ما با غم هم آشنا کرد چهره‌اش آیینه کیست آنکه با من روبرو بود

زن زیبا بود در این زمونه بلا خونه ای بی بلا هرگز نمونه، ای خدا زن گل و ماتمه خار و گل با همه زن نا مهربون دشمن جونه دل سرای غمه غم عالم کمه خونه ی دل دمی بی زن نمونه بی دل و دلبرم، بی سر و همسرم شاخه ی بی برم، بی هم زبونم هر که دارد گلی، رقع آب و گلی من بی دل چرا تنها بمو

مهتاب ای مونس عاشقان،روشنایی آسمان ها مهتاب ای چراغ آسمان،روشنی بخش جهان،کو ما هم نزدت چه شبها با او در آنجا بودیم،فارغ ز دنیا لب ها لب ها بودیم با یک دیگر ما ، پیش او تنها بودیم ، مفتون و شیدا ، محو تماشا بودیم مهتاب امشب که پیش تو ام،او رفته و من ماند

سیمین بری گل پیکری آری از ماه و گل زیباتری آری همچون پری افسونگری آری دیوانه ی رویت منم چه خواهی دگر ازمن سرگشتهٔ کویت منم نداری خبر از من هرشب که مه درآسمان گردد عیان دامن کشان گویم به او راز نهان که با من چه‌ها کردی به جانم جفا کردی هم جان و هم جانانه‌ای اما