آکوردهای همایون شجریان

خوش خرامان میروی‌ خوش خرامان میروی‌ ای جان جان بی‌ من مرو ای حیات دوستان‌ ای حیات دوستان‌ در بوستان بی‌ من مرو ای فلک بی‌ من مگرد و ای قمر بی‌ من متاب ای زمین بی‌ من مرو و ای زمان بی‌ من مرو ‌ ‌‌ ‌‌ ای فلک بی‌ من مگرد و ای قمر بی‌ من متاب ‌ ‌‌ ‌‌ ای زمین

با من امشب زیر باران گریه کن‌ گریه کن گریه کن سر به زانوی خیابان گریه کن‌ گریه کن گریه کن مو به مو پیچ و خم هر کوچه را‌ با خم موی پریشان گریه کن با من امشب زیر باران گریه کن گریه کن سر به زانوی خیابان گریه کن گریه کن مو به مو پیچ و خم هر کوچه را با خم موی پریشان گریه کن یا از اول دل به رویایی نبند‌ دل به رویایی نبند یا بر این رویای ویران گریه کن عشق سلطان است

ای تو نیمه ی دیگرم ای دلیل چشم ترم بنگر نگه تو روی چو مه تو با من چه کرده وصلت به نفسی اینک به تن من جان آورده شده قبله‌ام تن تو تن تو دل و جان من شده وطن تو تو هوای من همه نفس تازه من تو تو بهار من چمن و گل غنچه‌ دهن تو دل و جان من همه طلب و هوس تو شده رویت شده تا گواه من عشقت شد همه نفسم‌

ای همه مستی من‌ ز می نگه تو ای نگه تو زده شرری بر جانم مرو از بر من که صنم دگری جز تو نمیدانم در بر من بنشین گله مکن و بیا‌ که عطش تو به دل من آتش زد تو بگو تو بخوان‌ که سخن تو به دل نغمه دلکش زد در دامت افتادم برده ای از یادم‌ ای جان و جانانه باز آ در غمت جا

داغ تو را جنون کنم دیده ز اشک خون کنم با تن پاره چون کنم جان پدر کجاستی جان پدر کجاستی شعر به خون نشسته ام ساز دل شکسته ام شعر به خون نشسته ام ساز دل شکسته ام سوی من آ که خسته ام سوی من آ که خسته ام جان پدر کجاستی جان پدر کجاستی این دل مبتلا شد

أنا الموجودُ والمعدومُ والمنفيُّ والباقي أنا المحسوسُ والموهومُ والأفعاءُ والراقي يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی يا حی فلا عينٌ ولا بصرٌ ولكنْ سرُّ آماقي ولا أجلٌ ولا عمرٌ

خداوندِ خداوندان اسرار زهی خورشید در خورشید انوار ز عشق حسن تو خوبان مه رو ز عشق حسن تو خوبان مه رو به رقص اندر مثال چرخ دوار اگر خواهی عطای جاودانی ز عالم های باقی ملک بسیار از آن باده که ویرانی هوش است از آن باده که ویرانی هوش است ز شمس حق و دین بستان و هش دار

آواز خوانی در شبم سرچشمه ی خورشید تو یار و دیار و عشق تو سرچشمه ی امید تو ای صبح فروردین من ای تکیه گاه آخرین ای کهنه سرباز زمین جان جهان ایران زمین ای در رگانم خون وطن ای پرچمت ما را کفن دور از تو بادا اهرمن ایران من ایران من ایران من ایران من ای در رگانم خون وطن ای پرچمت ما را کفن

کجاست بارشی از ابر مهربان صدایت که تشنه مانده دلم تشنه مانده دلم در هوای زمزمه هایت تهی ست دستم اگر نه برای هدیه به عشقت تهی ست دستم اگر نه برای هدیه به عشقت آخ چه جای جسم و جوانی که جان من به فدایت به قصه ی تو هم امشب درون بستر سینه هوای خواب

به نام نامی ایران به نام نامی انسان به آیین وفاداران به راه و رسم بیداران دلی دارم پر از خورشید نگاهی روشن از باران نگاهی روشن از باران جز دوست نمیخوانم جز مهر نمیدانم جز عشق نمیخواهم من زاده ی ایرانم جز مهر نمیدانم تویی دلبستگی هایم پناه خستگی هایم به هر جا میروم از ت

ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو تا نرود نفس ز تن پا نکشم ز کوی تو تا نرود نفس ز تن پا نکشم ز کوی تو گر چه به شعله میکشی قلب مرا به عشوه ات بر دو جهان نمیدهم یک سر تار موی تو بر دو جهان نمیدهم یک سر تار موی تو مستی هر نگاه تو به ز شراب و جام می مستی هر نگاه تو

سرنوشت را ، باید از سر ، نوشت شاید این بار ، کمی بهتر نوشت عاشقی را ، غرق در باور نوشت غصه ها را ، قصه ای دیگر نوشت از کجا این ، باور آمد که گفت گر رود سر ، بر نگردد سرنوشت گل بکاریم ، از دل گِل ، گُل برآریم در زمستان ، در بهاران ، زیر باران گل بکاریم ،

گفته بودی که چرا محو تماشای منی آن چنان مات که یک دم مژه برهم نزنی مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود ناز چشم تو، به قدر مژه برهم زدنی امان ای دل من ای خدا ای جان ای دل من ای خدا فغان ای دل من میخواهم و میخواستمت تا نفسم بود میسوختم از حسرت و عشق تو بس

ای آمان از فراغت آمان مردم از اشتیاقت آمان از که گیرم سراغت آمان از که گیرم سراغت آمان آمان آمان آمان هی آمان آمان آمان آمان هی آمان چشم لیلی چو بر مجنون شد دل ز دیدار او پر خون شد خون شد از راه دل بیرون شد خون شد از راه دل بیرون شد آمان آمان آمان هی آمان آمان آمان آمان هی آمان تغییر ریتم به 6/8 عارف و عامی از

مرغ سحر نــاله ســر کــن داغ مرا تــازه تــر کــن زآه شرر بــار این قفس را برشکن و زیر و ز بــــر کــن بلبل پر بسته ز کنــج قفس درآ نغمه ی آزادی نــوع بشر ســرا وز نفسی عرصه ی این خاک توده را پر شرر کن نا له سر کن ظلم ظالم جور صیاد آشیانــــم داده بر باد ای خدا ای فلک ای طبیعت

او میکشد قلّاب را ظن داز بیرون تشن ساقی بیار آن اب را اول مرا سیراب کن وانگه بده اصحاب را من نیز چشم از خواب خوش بر می نکردم پیش از این روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را من نیز چشم از خواب خوش بر می نکردم پیش از این روز فراق دوستان شب خوش شب خوش

چرا رفتی ؟! چرا من بیقرارم به سر سودای آغوش تو دارم نگفتی ماه تاب امشب چه زیباست ندیدی جانم از غم ناشکیباست چرا رفتی؟ چرا من بیقرارم به سر سودای آغوش تو دارم خیالت گر چه عمری یار من بود امیدت گر چه در پندار من بود بیا امشب شرابی دیگرم ده ز مینای حقیقت ساغرم ده

راه امشب می‌برد سویت مرا می‌کشد در بند گیسویت مرا گاه لیلا، گاه مجنون می‌کند گرگ و میش چشم آهویت مرا من تو را بر شانه‌هایم می‌کشم یا تو می‌خوانی به گیسویت مرا زخم‌ها زد راه بر جانم ولی زخمِ عشق آورده تا کویت مرا خوب شد دردم دوا شد، خوب شد دل به عشقت، به عشقت مبتلا شد خوب شد

آهای خبردار مستی یا هشیار خوابی یا بیدار خوابی یا بیدار تو شب سیاه تو شب تاریک از چپ و از راست از دور و نزدیک یه نفر داره جار میزنه جار آهای غمی که مثل یه بختک رو سینه‌ ی من شده‌ ای آوار از گلوی من دستاتُ بردار دستاتُ بردار از گلوی من

نبسته ام به کس دل، نبسته کس به من دل چو تخته پاره بر موج، رها، رها، رها من ز من هر آنکه او دور، چـو دل به سینه نزدیک به من هر آنکه نزدیک، از او جدا ، جدا من نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی که تر کنم گـلویی، به یاد آشنا من

رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده شب مانده است وبا شب تاریکی فشرده کولی کنار آتش رقص شبانه ات کو شادی چرا رمیده آتش چرا فسرده رفت آنکه پیش پایش دریا ستاره کردی چشمان مهربانش یک قطره ناسترده رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده می رفت گرد راهش از دود آه تیره نیلو فرانه در باد پیچیده تاب خورده

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا ابر و باران و من و یار ستاده به وداع من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا ای مرا در ته هر موی به زلفت بندی چه کنی بند ز بندم همه یکبار جدا دیده از بهر تو خونبار شد، ای مردم چشم مردمی کن، مشو از دیده خونبار جدا