آکوردهای ناصر عبداللهی

عاشق بودم به نگاه تو ای دلبر عاشق بودم به نگاه تو ای دلبر به اون دو چشم سیاه تو ای دلبر به اون دو چشم سیاه تو ای دلبر زنجیر زلف تو پابند عشقم ایکه زنجیر زلف تو پابند عشقم ایکه پابند صورت ماه تو ای دلبر پابند صورت ماه تو ای دلبر آه از پسینی که غش ا د

این شفق است یا فلق‌ مغرب و مشرقم بگو من به کجا رسیده ام‌ جان دقایقم بگو آیینه در جواب من‌ باز سکوت می کند باز مرا چه می شود‌ ای تو حقایقم بگو جان همه شوق گشته ام طعنه ی ناشنیده را در همه حال خوب من با تو موافقم بگو

در دیگران می جوئی ام‌ اما بدان ای دوست این سان نمی آمیز من‌ حتی نشان ای دوست من در تو گم گشتم مرا در خود صدا می زد تا پاسخم را بشنوی‌ عشق و آسان ای دوست ای دوست ای دوست‌ ای‌ دوست ای دوست در آتش تو زاده شد‌ ققنوس شعر من سردی مکن با این چنین‌ آتش بجان ای دوست گفتی بخوان خواندم

یه روز از همین روزا روی شب پا می ذارم توی قاب لحظه ها عکس فردا می ذارم تا که خوب خوب بشه زخمای دلواپسی عشقو مرهم می کنم روی دلها می ذارم تو وجود آدما حس آشنایی هست مثل حس من و تو اسمشو ما می ذارم عزم آدما بلند روح آدما وسیع عزم آدما بلند روح آدما وسیع توی شعرم واسه شون کوه و دری

وا گل عشقت خدا عین بهارن بندگی سر تا سر لحظه وا لحظه افتخارن زندگی وا گل عشقت خدا عین بهارن بندگی سر تا سر لحظه وا لحظه افتخارن زندگی به فدای تو ببو به فدای تو ببو آیه به آیه ی دلم ای تو صاحب منزل دل ای خدای خُوشکل به فدای تو ببو به فدای تو ببو آیه به آیه ی دلم

همه جا نقش جمال تو اکه گولم خا همه جا وهم و خیال تو اگه گولم خا همه جا جاذبه عشق تو ا که میکشی او که درتو گوشمت خا که بگه گولم خا یه روزی تو کنج اشک دخت عاشق تومدی یه روزی تو عمق خشم مرد صادق تومدی یه روزی هم توی معصومیت اشک یت

با همه ی بی سرو سامانیم باز به دنبال پریشانی ام طاقت فرسودگیم هیچ نیست در پی ویران شدنی آنی ام آمده ام بلکه نگاهم کنی، عاشق آن لحظه ی طوفانیم دلخوشِ گرمایِ کسی نیستم آمده ام تا تو بسوزانیم آمده ام با عطشِ سال ها، تا تو کمی عشق بنوشانیم ماهی برگشته ز دریا شدم تا که بگیری و بمیرانی ام

لبت نه گوید پیداست میگوید دلت آری که این سان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری دلت می آید آیا از زبانی این همه شیرین تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان آری نمیرنجم اگر باور نداری عشق نابم را که عاشق از عیار افتاده در این عصر عیاری چه میپرسی ضمیر شعرهایم کیست آنه من مبادا لحظه

لالای لای لالای لای لالا لالالا لالای لای لالالای لالای لای چی چی وو هه ای لالای لای لالای لای چی چی لالا لالالا لالای لای چی چی لالا لالالا لالای لای چی چی وو بدو بُخون که یار اَتا یمبو صحنه هَموُ شهسوار اَتا یمبو صحنه درد اَجونت در اَبو یمبو صحنه نغمه ی بهار اَتا یمبو صحنه

صدای پاتو میشناسم که مژدهء شکفتنه یه آشتیه دوباره زمونه با دل منه صدای پات صدا که نیست ترانه بهاریه قدم بزار رو قلب من که وقت بی قراریه به دست زندگی بده دوباره دست سردمو رفیق راهمی بذار رو شونه بار دردمو اگه رفیق راهمی بزن به جاده همسفر غبار رو از دلم بگیر سکوت رو از شبم ببر

تو گل خاکسترینی همو شوق پیش ترینی تو گل خاکسترینی همو شوق پیش ترینی همو دل پناه اول جون پناه آخرینی همو دل پناه اول جون پناه آخرینی سوزی که تو ای صدامن از ازل همیشه وامه سوزی که تو ای صدامن از ازل همیشه وامه

عاشق بودم به نگاه تو ای دلبر(2) به اون دو چشم سیاه تو ای دلبر(2) زنجیر زلف تو پابند عشقم میکه(2) پابند صورت ماه تو ای دلبر(2) ملودی آه از پسینه که غشم دلم بند تکه(2) دلم به یک کال مو دل شکر خاشکه(2) عاشق بودم عشق تو حیرونم می کرد(2)

نه صدای پا میاد نه زنگ در نه تلفن صبر من تموم شده دیر نشده کاری بکن دل این کلون در میزنه اما بی صدا دلهره یه عالمه نفس یه آه بی هوا دم به دم یه حرفی باز میاد میشینه تو گَلوم همه جمع میشه واسه وقتی نشستی روبروم نمیشه رو تو حساب کرد مثل آفتاب زمستون

یه روز دلم گرفته بود مثل روزای بارونی از اون هواها که خودت حال و هواشو میدونی اگه بشه با واژه ها حالمو تعریف بکنم تو هم من و شعر منو با همه حست میخونی یه حالی داشتم که نگو یه حالی داشتم که نپرس یه تیکه از روحمو من جایی گذاشتم که نپرس یه جایی که می

منو ببخش که ندیده میگرفتم التماس اون نگاه نگرونو منو ببخش که گرفتم جای دست عاشق تو دست عشق دیگرونو لایق عشق بزرگ تو نبودم خورشید خانم غافل از معجزه ی تو شد وجودم اسیر جادو منو ببخش که درخشیدی و من چشمامو بستم منو بخشیدی و من چشمامو بستم منو ببخش ، منو

از خانه بیرون میزنم اما کجا امشب شاید تو میخواهی مرا در کوچه ها امشب پشتِ ستونِ سایه ها روی درختِ شب میجویم اما نیستی در هیچ جا امشب ای ماجرای شعرو شبهای جنونِ من آخر چگونه سر کنم بی ماجرا امشب میدانم آری نیستی اما نمیدانم بیهوده میگردم به دنبالت چرا امشب هر شب تو را بی جستجو می یافتم

وقتی که تُمدی نگاهت اُمکه عاشقت بودُم تیر نگاهت ایخا تو قلبم لرزی وجودم نارِت زِ یـــادُم اُو لحظه ئـــونی کــه با تو بودُم آتش عشق تو دامن ایزه به تار و پودم اَرِم به صحرا مِه وا خود تو فصل بهارن ارِم تو باغون اَکُنیم گردش که گلعُــــزارِن نارد ز یـــادم اون لحظه اونی که با تو بودم

له لاره لا لالا لاره ...... رلاره لا لا لا لاره رلاره لا لا لا لاره...... ره لاره لا لا ناصريا ... تو كه تا حالا غمت ديده از دنيا خوشي نديده ... از همه كه بدت ديده ناصريا ... از نارفيق پشتت خميده از نارو سينه ات دريده ... از همه كه بدت ديده له لله ل ل ل لله ...... له لله ل ل ل لله

تو رفتی و دل من شب دلواپسی شد تو بهت تلخ غربت اسیر بیکسی شد تو با حس غرورت منو درهم شکستی مث یه بغض سنگین توی صدام نشستی مث یه بغض سنگین توی صدام نشستی بعد تو گریه هامو برای کی بخونم تو جاده چش به راه چه کس باید بمونم واسه من زنده بودن دیگه معنا نداره شب دلتنگی من طعم فردا نداره تو رفتی و د

موا برم تنها بشم تنها فقط وا سایه خو وقت سیاه رفتنن مه خوب افهمم غایه خو دو روز تلخ زندگی قصه درد مردنن امید یکرو زندگی همراه خو وا گور بردنن ایدل دگه گولم مزن مه بشته گولت ناخورم برگشتن اینی ای سفر دنبال خو بی تو نابرم آدم پوچی مثل مه کجا بریت که جاش بشت وآ چه زبونی گپ بزنت تا یکی آشناش بشت

گل برگ گل لالای گل افسانه عشقت قشنگن جونوم تدم چون ای عزیز نجابت وحجبت قشنگن تو قلب گل صد راز اته خدا ادونت صدهاضرافت مه قلبت موا صاف بشت مه روحت موا پاک بشت از آب بگذری تر نبی از زر بگذری کم نبی تو ای گلوم مرجانه ای تو هر دقایق با مه ای تو بهترین همدم مه ای شادت بگ

یه روز از همین روزا روی شب پا میذارم توی قاب لحظه ها عکس فردا میذارم تا که خوب خوب بشه زخمای دلواپسی عشقو مرحم میکنم روی دلهــــا میـــذارم تو وجود آدما حس آشنایی هست مثل حس منو تو اسمشو مــــا میــــذارم عـــزم آدما بلنــــد روح آدما وسیـــع عـــزم آدما بلنــــد روح آدما وسیـــع

توکه تنها یارُمی هِمیشه کنارُمی بِی همی همیشه ای دل بـــی تو جار اَزَنت دل فقط اسیر تون یه اسیر تیر تون هیچ وقت بی دلُم مکن ول که بی خو دار ازنت دل تا با تو آشنا بو بی خو یادی ره بنده عشق شما بو بی خو یادی ره

چشمون تو سِتارَن رو پیشونیت آسمانن اِت زدِن عطر فتنَه که بوی جونِت فُقانن عطر تو بو شُمی با که گوهر قلبُمی با نادونُم چی تو ولله که زندگی مِه بُرد بِی خو با تو هر رو بهارن و دشت دل لاله زارن اگه یک روز نَیِی تو کار دل زارِ زارن برق جومه زری تو مثل صد تا سِتارَن اگه

من خودمم نه خاطره منظره ام نه پنجره من یه هوای تازه ام نه انعکاس پنجره میخوام سکوت کوچه رو ترانه بارون بکنم دلا رو به ضیافت ترانه مهمون بکنم میخوام بگم که این صدا هر چی که هست مال منه شیشه ی رخوت شبُ سنگ ستاره میشکنه خونه من همین وراست ، پیش شما پیاده ها

یه روز از همین روزا روی شب پا میذارم توی قاب لحظه ها عکس فردا میذارم تا که خوب خوب بشه زخمای دلواپسی عشقُ مرهم میکنم روی دل ها میذارم تو وجود آدما حس آشنایی هست مثل حس من و تو اسمشو ما میذارم 2(عزم آدما بلند روح آدما وسیع) توی شعرم واسشون کوه و دریا میذارم کوه و دریا میذارم

ای عشق تو ایمانوم از عشق تو بی جانوم ای مرهم دردانوم جانانه تو نازتکه توم گفت که دلنوازی شه زیور و شه نازی با ما تو مکن بازی جانانه تو نازتکه نازتکه و نازتکه تو به مه گدازت که نازتکه و نازتکه جانانه تو نازتکه توم گو که دلوم خونه دیوانه و مجنونه هر لحظه پریشونه هر لحظه پریشونه جانانه تو نا

دو تا چشم بی تکلّف یه صدای خشک زخمی یه نگاه بی ستاره دو تا دست پینه بسته دو تا پای خردو خسته که دیگه رمق نداره از سر صبح تا دل شب میپیچه صدای گاری تو گوش کر خیابون توی گرما زیر آفتاب توی سرما زیر بارون سر چھارراه دور میدون میخوام از شما بخونم شما که غریبه ھستین پیش چشم آشناھا از ھمیشه تا ھمیشه دستاتون رو ھدیه کردین

دل من یه روز به دریا زدو رفت پشت پا به رسم دنیا زدو رفت پاشنه ی کفش فرارو رو ورکشید آستین ھمتو بالا زدو رفت دل من یه روز به دریا زدو رفت پشت پا به رسم دنیا زدو رفت پاشنه ی کفش فرارو رو ورکشید آستین ھمتو بالا زدو رفت یه دفه بچه شدو تنگ غروب سنگ توی شیشه ی فردا زدو رفت حیوونی تازگی آدم شده بود به سرش ھوای حوا زد

نه صدای پا میاد نه زنگ در نه تلفن صبر من تموم شده دیر نشده کاری بکن دل این کلون در میزنه اما بی صدا دلهره یه عالمه نفس یه آه بی هوا دم به دم یه حرفی باز میاد میشینه تو گَلوم همه جمع میشه واسه وقتی نشستی روبروم نمیشه رو تو حساب کرد مثل آفتاب زمستون میری بی خبر نگفته میشی باز دوباره مهمون

پشت این پنجره ها وقتی بارون میباره وقتی آهسته غروب تو خونه پا میذاره وقتی هر لحظه نسیم توی باغچه ها میاد توی خاک گلدونا بذر حسرت میکاره وقتی شبنم میشینه رو غبار جاده ها وقتی هر خاطره ای تورو یادم میاره وقتی توی آینه خودمو گم میکنم

سراپا اگر زرد و پژمرده ایم ولی دل به پاییز نسپرده ایم چو گلدان خالی لب پنجره پر از خاطرات ترک خورده ایم سراپا اگر زرد و پژمرده ایم ولی دل به پاییز نسپرده ایم چو گلدان خالی لب پنجره پر از خاطرات ترک خورده ایم اگر داغ دل بود ما دیده ایم اگر خون دل بود ما خورده ایم اگر دل دلیل است آورده ایم

بهار بهار ، صدا همون صدا بود صدای شاخه ها و ریشه ها بود بهار بهار ، چه اسم آشنایی صدات میاد اما خودت کجایی وا بکنیم پنجره ها رو یا نه تازه کنیم خاطره ها رو یا نه بهار اومد لباس نو تنم کرد تازه تر از فصل شکفتنم کرد بهار اومد با یه بغل جوونه عیدو اورد از تو کوچه تو خونه

کاشکی مِ یَه مُرغ اَرُم اَ ایی زمین کنده مِبُو کاشکی مِ یَه مُرغ اَرُم اَ ایی زمین کنده مِبُو پَرمَزدَ پرواز مَکِه دوبارَه مِ زندَه مِبُو پرمَکشی تو آسَمُن بالای اَبرُ گُم مِبُو گازی با اُ اَبرُ مَکه یَه بار دِگَه مِ خُم مِبُو بالا مَرَ پر مَزَ

یه زخم کهنه روی بالم یه آسمون که چشم به رام نیست به غیر واژه غریبی چیزی توی ترانه هام نیست حتی یه آیینه پیش روم نیست که اسممو یادم بیاره تنها ترین مسافر شب تو خلوتم پـــا نمیــذاره ازم نخواه با تو بمونم تو هیچی از من نمیدونی اگه بگم راز دلم رو تو هم کنارم نمی

گریه کردم گریه کردم اما دردمو نگفتم تکیه دادم به غرورم تا دیگه از پا نیوفتم گریه کردم گریه کردم چه ترانه بی اثر بود مثل مشت زدن به دیوار اولین فصل شکستن آخرین خدانگهدار من به قله می رسیدم اگه هم ترانه بودی صد تا سد رو می شکستم اگه تو بهانه بودی اگه هم ترانه بودی اگه تو بهانه بودی اگه هم ترانه بودی اگه تو بهانه بودی