آکوردهای مهدی یراحی

برگشتم از شب سیاه از آدمک های دروغ از ترس بیهوده شدن از قلب های بی فروغ رو ترانه ساز من زخمی بی ترانگی روی تمام لحظه هام سایه ی سرد خستگی تا اینکه تو رسیدی و من شکفتم از ترانه من شکفتم از صدای زلال بهترین بهانه رنگ خورشیدو تو داری مهربونی مثل بارونی که میباره و میشوره کوچه های قلبمو

یه گوشه ی این شهر یه قصه ی کوتاه یه کوچه ی بن بست کنار یه ایستگاه تنها تو با من همراه ، تنها تو با من همراه دردامو گرفتی تا خوب باشه حالم نذاشتی بگیره هوای خیالم دستات آرامشم داد ، دستات آرامشم داد هیشکی نمیبینه بعد از تو میپاشم پر میشم از خالی دیگه نمیتونم

دارم از سرزمین داغ دیده م از این خاک پر از پرواز میگم هنوزم زیر بارون گلوله س دارم از غربت اهواز میگ هوا هر روز بدتر آب کمتر تمام کار مردم انتظاره مگه میشه نشه کاری واسش کرد واسه خاکی که اینقدر درد داره آخه تا کی واسه حال

قرار بود پاییز برگردی گفتی که حالت باز خوب میشه من تو همون خیابون ایستادم کجایی پس داره غروب میشه میترسم از نگاه این مردم باید نذاری مشتمون وا شه یه جوری پیدا کن منو شاید این آخرینه پاییز من باشه داره زمستون میرسه چرا نمیرسی نگاه من دلواپسه چرا نمیرسی سردمه تو بارون میخوام دستامو ها کنی

قبل ازینکه هم سقف هم باشیم باید میشناختیم همو همو فرق بین رویای من تا تو چقدر سرد کرد خونه مو خونه مو عشقمو با اینکه به چشمات دیدی بازم ازم پرسیدی تو صداقت چشمامو هیچ وقت نفهمیدی با دروغ گفتی که دوسم داری به هر چی دلت خواستی رسیدی تو اما دیوار آرزوهاتو کج چیدی نه من دلواپس توام

چقد موج موهات به دریا میاد ، چقد با تو ساحل تماشاییه سرت رو گذاشتی روی شونه ـَم و چقد حس این لحظه رویای موهاتو نبند و رها کن توو باد ، موهات وقتی که بازه زیباتره کنارت پُر از حس خوشبختی ام ، تو که باشی این زندگی بهتره چشم تو انگیزه ی عاشق شدنو به وجودم داده قلب من از دیدن زیبایی

شال گردن برام میبافی تو اتاقی که سخت دلگیره تو اتاقی که اسمتو میگم شیشه هاشو بخار میگیره تن من توی ظهر تابستون با شب قطب توی یک مرزه وقتی چیزی برام میبافی بدنم بی دلیل می لرزه شال گردن برام میبافی که پیاده برم تو سرما باز جای این شال گردنا یکبار دستتو دور گردنم بنداز شال گردن برام میبافی که پیاده برم تو سرما باز

بارون بود میــــرفتی قلبم با تمام جاده میرفت پاییزو حس کردم تازه فهمیدم سرما نزدیکه لرزیدم برگا ریخت تنهاییم تمام شهرو پر کرد میرفتی میدیدم از دور رو سرت چترا وا میشن میرفتی تا تمام دنیا شاهد سقوط عاشق تو باشه میرفتی با شکستن من انتقام چی رو از خودت بگیری دلتنگی تنهایـــــی مفهوم تمام بودنم شد

خیس میشم با تو هرشب زیر بارونی که نیست دستتو محکم گرفتم تو خیابونی که نیست باشم و عاشقم نباشم کار آسونی که نیست عاشقت میشم دوباره عاشق اونی که نیست من خدایی با تو اینجا از تو میسازم که نیست باید هر شب روی رازی پرده بندازم که نیست تو منو به بند کشیدی توی زندونی که نیست

از فال من تا خواب چشمات ابری و رعد کابوس من گرداب چشمات از این به بعد دیوار درد بی پرده هر شب همخوابمه حسی که برمیگرده هر شب تنها غمه اون خاطرات تقویم ما شد از روزگار هیچ وقت نگفتم اشتباه شد حتی یبار میلاد ما تو جشن بارون کی یادشه کی باورش میشد برامون عادی بشه

من گفته بودم ازم جدا شی دیوونه میشم نگو نگفتی نگو نگفتی نگو نگفتی گفتم تو غربت با دردو حسرت همخونه میشم نگو نگفتی نگو نگفتی نگو نگفتی بغضت دلیل دیوونگیمه گفتم نباشی این زندگیمه نگو نگفتی گفتی بسازم با روزگارم گفتم محاله طاقت بیارم نگو نگفتی دیگه با گریه هم خالی نمیشم

منو انتظارو کابوس تنهایی منو حس اینکه هر لحظه اینجایی دارم آینه ها رو گم میکنم کم کم تو رو هر طرف رو میکنم میبینم نگو از تو چشمام چیزی نمیخونی تو که لحظه لحظه حالم رو میدونی اگه این بهارم برنگردی خونه دیگه چیزی از من یادت نمیمونه

شونه های تو کجاست من به چی تکیه کنم پُره بغضم نمیخوام دوباره گریه کنم شونه های تو کجاست وقتی خسته م از همه وقتی نیستی پیش من ، زندگیم جهنمه به خودم همش میگم نگران حالمی من بهت فکر میکنم ، چرا بی خیالمی شونه های تو کجاست ، شون

چقدر زود یادت رفت که قرار بود هیچ وقت از دلامون دور نیافتیم به شروع این احساس که قرار بود عشق باشه هر دوتامون بله گفتیم بین ما تو اون روزا یه عشق محکم بود شدیم آدم و حوا مثل ما کم بود آدم یه وقتایی بی علت تغییر می کنه فراموش کردم حوا هم آدم بود

شکنجه کن منو چون عاشق شکستنم خودت بکش منو بذار جدا شم از تنم شکنجه کن منو شهید آخرت منم فدای عشق تو تمام عمر بودنم ، حقته شکنجه کردنم من بی تو عاشق شکستنم خودت نگاه کن چرا تو دنیا کسی که باید از عشقت بمیره منم همین یه دنیاست برای یک عمر به پای تو نشستنم بمون کنار من تقاصتو ازم بگیر

دو سه ساله رفته بارونه که میباره یه ریز هیچکی نیست بگه برای جفتمون چایی بریز آخه خندش همه چیز منه بی حوصله بود داره خسته م می کنه زندگی بی همه چیز دو سه ساله رفته و بی خبرم از خوشیا این شکنجه بدتره از همه ی خودکشیا دو سه ساله آسمون گرفته بارون میزنه دو سه ساله ه

وقتی پاییزو کنارت جا گذاشت وقتی که رفت و تورو تنها گذاشت شاید اون موقع بفهمی هیچ وقت هیچکی اندازه من دوست نداشت دوست نداشت کی مثل تو از تمام دنیا منو پابند همین خونه م کرد کی مثل تو دردمو می فهمید کی مثل تو منو دیوونم کرد وقتی بدجوری دلت میگیره وقتی گریه دیگه بی تاثیره کی نوازش می کنه دستاتو کی مثل من بغلت میگیره

یه شب باورامون یه جوری شکستن که فکر کردم حتی خدا قهره با من حالا اشک شوقم دارن می درخشن تو برگشتی تا من ، خدا رو ببخشم چرا از همه آدما میگذری که دنیا رو با من تماشا کنی تو که می تونستی برای خودت یکی بهتر از منو پیدا کنی کجا بودی تو این همه سال درد که من زندگی کردم این مردنو

وقتی که لبخندت ، فقط یه تصویره چیزی نیمبینی چیزی نمیفهمی گریت نمیگیره دیگه نمیشناسی هوای بیرونو خیس میشی اما اصلا نمیفهمی معنی بارونو جنس نگاه تو غریبو مبهمه ترس جدا شدن میون ما کمه کنارمی ولی ، دوری یه عالمه بی حرکت شــــــــــــــــدی ، مثل مج

هوای تو هم جنس آرامشه تو لبخند بزن تا دلم وا بشه تو تنهاییای خودم با خودم یه چجیزی منو سمت تو میکشه فاصله از تو منو داغون میکنه دلم آشوب میشه تا خبری از تو به گوشم میرسه همه چیز خوب میشه خیالتم می تونه حالمو بهتر کنه فقط چشات می تونه حرفمو باور کنه خیالتم می تونه حالمو بهتر کنه کاش حرفمو باور کنه چشمات

بادی که گندم زارو عاشق کرد ماهی که با برکه نمیخوابه ابری که بارونو نبخشیده خورشیدی که دیگه نمیتابه با رفتنت دردام برگشتن مردی که ترکش کردی تنها نیست اما یه چیزِ تازه فهمیدم دنیا بدونِ عشق دنیا نیست حالِ عجیبی دارم این روزا ابری شدم نزدیکِ بارونم چندتا بهارو برنمیگردی چ

همیشه بغض تو دنیام و لرزوند هوای گریه ها مو داری یا نه یه عمره که فراموشت نکردم منو به خاطرت میاری یا نه کسی جات و نمی گیره تو قلبم پناهی غیر آغوشت ندارم صدام و می شنوی این التماس تو تنهایی ولی تنها نذارم همیشه بغض تو دنیام و لرزوند هوای گریه ها مو داری یا نه

اگه من عاشق دیوار بودم ترک میخوردو یک پنجره میشد اگه غمِ چشامو آینه میدید دلش درگیر این منظره میشد اگه تنهاییمو به شب میگفتم همه شهرو برام بیدار میکرد اگه با کوه درد دل میکردم صدامو لااقل تکرار میکرد نشون میدی به من بی اعتنایی تو رو میخوام ولی به چه بهایی شاید با مهربونیِ زیادم خودمو اشتباه توضیح دادم

هر سال تو این لحظه ها حالم همینه انگار که غرق یه حس اضطرابم چند ساعته دیگه درست یک سال میشه یک سال میشه که نمی تونم بخوابم هر سال تو این لحظه ها حالم همینه انگار سرریزم از احساس رسیدن حس می کنم بدجور نزدیکی به خونه وقتی که مردم بوی عیدی گوش میدن

ترانم روی لب هاته صدامو با خودت داری همین خوبه که میدونم واسه من وقت میزاری با موسیقی من گرمی با موسیقی من سردی چقدر زیبا شدی از وقتی شالت رو عوض کردی نگاهت می کنم هربار برام نایابتر میشی نگاهت رو که میدزدی ازم جزابتر میشی چقد خوبه که مغروری چقد خوبه که آرومی کنار اینهمه جزابیت انقدر خانومی

بیا تا پیدا شم تو باش تا من باشم هنوزمی شینم به هوای دیدن تو تو با این دل کندن کجا رفتی بی من بگو نزدیکم به شب رسیدن تو بیا که رها شم از اینهمه درد که صدا شم از این شب سرد که تموم بشه فاصله ها بیا که من از تو خسته ترم که من از من بی خبرم به هوای

این سکوت و این هوا و این اتاق شب به شب به خاطرم میاردت توی این خونه هنوم یه نفر نمیخواد باور کنه نداردت نمیخواد باور کنه تو این اتاق دیگه ما با هم نفس نمیکشیم زیر لب یه عمر میگه با خودش ما که از همدیگه دست نمیکشیم به هوای روز برگشتن تو سر هر راهی نشونه می

زندگیمون حراج شد ، دیروز هر چی بودو نبودو سوزوندیم دیگه چیزی نمونده تو خونه غیر ما که رو دستِ هم موندیم درِ این خونه رو همه بازه آدما از هجوم سرریزن حالِ اون آدمی رو دارم که زندگیشو تو کوچه میریزن هر کی از راه میرسه انگار چیزی از زندگیمو میگیره پیش چشم خودم تو این خونه

یا عشق با من خوب نیست یا سهم من تنهاییه اول ارتباطی ام که آخرش جداییه تو تلخ میخندی به من من خنده رو حس میکنم این آخرای رابطه ست آینده رو حس میکنم تا تو سکوت میکنی دیوار مــیــشه پنجره به سمت در میری منو دلشوره از دست میبره از بغض پر میشم ولی چشمامو میبندم ولی با اینکه خیلی سختمه تو گریه میخندم بری بعد

از راه دوری اومدم کنارت نذار بگن دوباره دیر رسیدم به خاطر من که تمام عمرم به عشق این لحظه نفس کشیدم نفس بکش بذار یه بار دیگه عطر نفسهات تنمو بگیره پاشو میخوام صورتتو ببوسم بغضه که تا نبوسمت نمیره فکر غریبیِ مسافرت باش اینجا کسی رو غیر تو ندارم پاشو اتاقمو نشونم بده بغضمو تو کدوم اتاق ببارم

دارم نابودیِ عشقمو میبینم پیش چشمام داره آب میشه میمیره دیگه دنیا برام غمگینو بی روحه بدون تو دلم آروم نمیگیره دارم میبینم از دست رفتن عشقو دارم مرگ شبو رویا رو میبینم تو دستای تو بود نبض منو عشقم دارم دلتنگی فرداتو میبینم میتونستی بمونی عاشقم باشی مثل من ، من همیشه عاشقت بودم

مرز تو و چشمات روزی که پیدا شه این مرز میتونه مرز جهان باشه هر روز احساسم پیش تو رو میشه تا اسمتو میگم دنیا شروع میشه وقت پرستیدن کی لایق بوده انقدر رویایی کی عاشقت بوده دنیا خرابت شد اینو به کی میگی من عاشقت بودم دنیا رو چی میگی

همینجایـــی که هستی باش از این خونه بری کی شی تو این خونه خودت شادی داری سربـاز کی میشی همینجایــــــی که هستی باش عذابِ رفتنت کم نیست تو حوای کسی میشی که من میدونم آدم نیست تو دل بستی به دریایی که میدونی سرابم نیست نشستی پایِ رویایی که چیزی جز عذابم نیست همینجایی که هستی باش عذابِ رفتنت

من از زندگی تو هوات خستم ازت خستمو باز وابستم نگو ما کجاییم که شب بین ماست خودم هم نمیدونم اینجا کجاست بیا با هوای دلم سر نکن بهت راست میگم تو باور نکن از این فاصله سهممو کم نکن بهت خیره میشم نگاهم نکن تو رنجیدیو دل ندادم بری خودم رو فراموش کردم تو یادم بری

هر جای دنیایی دلم اونجاست من کعبمو دور تو میسازم من پشت کردم به همه دنیا تا رو به تو سجاده بندازم هر روز حسم تازه تر میشه غرق تو میشم بلکه دریا شم بیزارم از اینکه تمام عمر از روی عادت عاشقت باشم گاهی پرستیدن عبادت نیست با اینکه سر رو مهر میذاری گاهی برای دیدن عشقت باید سر از رو مهر برداری

چه چیزا شنیدم از این آدما از اینا که میگن به تو راه نیست به من گفته بودن تو چاهی ولی آخه جایِ دریا ته چاه نیست چه چیزا شنیدم از این آدما از اینا که از کینه ی من پرن از اینا که هر جا دروغی بگن کنارش به اسمت قسم میخورن چه چیزا شنیدم از این آدما از اینا که اسم تو رو میبرن از اینا که با بردنِ آبروت واسه ا

نمیدونی تو این روزا چقدر از زندگی سیرم دارم میمیرم از اینکه تو رفتیو نمیمیرم نمیدونی تو این روزا چقدر یاد تو میوفتم تهِ دنیام نزدیکه نگاه کن کی بهت گفتم کجا باید برم بی تو تویی که قدِ دنیامی که هر جایی رو میبینم نبینم پیش چشمامی برم هر جای این دنیا شبم با بغض دم سازه آخه هر جا یه چیزی

اول شیء احب اشتغل اب سِهرتی ویاك تاخذنی و انا اتغرب الک و ابتعد اهناك لا تنسى انا و گلبی و لا لحظه نسيناك ذوقنی طعم نارک، اخذنی اب هوا دنیاك من تعزف الاوتار خل نکشف الاسرار شربنی کلامک و انا ضامي تنظرنی و احاچیک وانا ارموشي حواليك عبرني حدودك يغرامي

آروم بگیر ای دخترِ تنها این نقشه آخر نقشِ بر آبه از مشرق دلگیر این خونه خاموشی میره نور میتابه دیگه نترس از پچ پچه هاشون آروم بگیر آدمکا خوابن فردا بیادش تازه میفهمن یه عمره که توو قعر مردابن بیرون بیا از پیله ی ابرا خالی شو از شب های دلشوره ابری که دنیاتو سیاه کرده بارون میشه اشکاتو میشوره

این آخرین دفاعمه راضی ام از جُرم خودم از اینکه لحظه یِ فرار عاشق زندان بان شدم این آخرین دفاعمه پیشِ تو اقرار می کنم اگه گناهه عشقِ من دوباره تکرار می کنم بــــا خبرم از آخــرِ هر ضربه یِ نگاه تو من پاک می شم توو تَنِ آغوشِ بی گناهِ تو دری که بستم رو خودم دوباره وا نمیکنم برای بخشیده شدن هرگز دعـــــــا نمیکنـــــــم اَ

نپرس ازم چه مرگمه نمیتونم بفهممت دیگه تو رو گذشته سیلش از سرم فقط شکستم از همه تو هم برو آیینه ی قدی توش یه مرد پاشیده زخمی که زندگی شو قاب کرد و بخشید تا باشه نزدیکتر به اون کسی که عاشقش نبود آسمون بذار برات ببارم و ببین چه فصلی دارم و خاموش بکن ستارم آسمون بذار برات ببارم و ببین

آنجایی نشسته چشمت بر در خواب از تو میپرهیزد دلشوره داری آنجایی آبستن بغضی تلخ گویی که بر پیشانی صد کوره داری میبینم طاقت نداری با من وداع بعد از رفتن چشم تو روشن بوسیدنت را فرصت نداد قحطی ام تعمیدم دادند با رنج سرسختی ام باور کن امشب مصلوب خوشبختی ام با مرگ سرخم بطلا

میحانه میحانه میحانه میحانه غابت شمسنا الحلو ما جانا غابت شمسنا الحلو ما جانا حیک حیک بابا حیک الف رحمه علی بیک هذول العذبونی هذول المرمرونی علی جسر المسیب سیبونی علی جسر المسیب سیبونی میحانه.میحانه عافت عیونی النوم عافت عیونی النوم بعدک حبیبی العین ذبلانه بعدک حبیبی العین ذبلانه لوح القدر مکتوب