آکوردهای مرضیه

هرگز نمیشد باورم‌ این برف پیری بر سرم‌ سنگین نشیند چنین من بودم و دل بود و می‌ ‌ آواز من آوای نی‌ هر گوشه میزد طنین اکنون منم حیران‌ ز عمر رفته سرگردان‌ ای خدای من با این تن خسته‌ هزاران ناله بنشسته‌ در صدای من ای عشق نا فرجام من‌ رفتی کجا‌ ای آرزوی خام من رفتی کجا

از برت دامن کشان رفتم ای نامهربان از من آزرده دل کی دگر بینی نشان رفتم که رفتم رفتم که رفتم از برت دامن کشان رفتم ای نامهربان از من آزرده دل کی دگر بینی نشان رفتم که رفتم رفتم که رفتم از من دیوانه بگذر بگذر ای جانانه بگذر هر چه بودی هر چه بودم

خاطرات عمر رفته در نظرگاهم نشسته در سپهر لاجوردی آتش آهم نشسته ای خدای بی نصیبان طاقتم ده طاقتم ده قبله گاه ما غریبان طاقتم ده طاقتم ده ساغرم شکست ای ساقی رفته ‌ام زدست ای ساقی ساغرم شکست ای ساقی رفته ‌ام زدست ای ساقی در میان طوفان بر

جای آن دارد که چندی هم ره صحرا بگیرم سنگ خارا را گواه این دل شیدا بگیرم مو به مو دارم سخنها نکته‌ها از انجمنها بشنو ای سنگ بیابان بشنوید ای باد و باران با شما همرازم اکنون با شما دمسازم اکنون شمع خود سوزی چو من در میان انجمن گاهی اگر آهی کشد دلها بسوزد گاهی اگر آهی کشد دلها بسوزد یک چنین آتش به‌جان مصلحت باشد همان با عشق خود تنها شود تنها بسوز

به رهی دیدم برگ خزان پژمرده ز بیداد زمان کز شاخه جدا بود چو به گلشن رو کرده نهان در رهگذرش باد خزان چون پیک بلا بود ای برگ ستم دیده ی پاییزی آخر تو ز گلشن ز چه بگریزی روزی تو هم آغوش گلی بودی دلداده و مدهوش گلی بودی ای عاشق شیدا دلداده ی رسوا گویمت چرا فسرده ام در گل نه صفایی باشد نه وفایی جز ستم ز دل نبرده ام آه