آکوردهای فرامرز اصلانی

میدونی دل اسیره اسیره تا بمیره میدونی بدونه تو دلم آروم نگیره میدونی دل تنگه نموده آهنگه تو ولی بیهوده جویم بسی بیهوده گویم به من بگو بی وفا حالا یاره که هستی خزانه عمرم رسید نو بهاره که هستی میخوام برم دور دورا دلم طاقت نداره دست غمه تو دار روزامو میشماره

سفر کردم که یابم بلکه یارم را نجستم یار و گم کردم دیارم را نجستم یار و گم کردم دیارم را از آن روزی که من بار سفر بستم به هر جایی که رفتم در به در هستم به هر جایی که رفتم در به در هستم فراموشم مکن من یار دیرینم

یه دیواره ، یه دیواره ، یه دیواره یه دیواره که پشتش هیچی نداره تو که دیوارو پوشیدن سیه ابرون نمیاد دیگه خورشید از توشون بیرون یه پرندست ،‌یه پرندست ، یه پرندست یه پرندست که از پرواز خود خستست بن و بالشو بستن دست دیروزا نمیاد دیگه حتی به یادش فردا یه روز یه خونه ای بود ک

اگه یه روز بری سفر ، بری ز پیشم بی خبر اسیر رویاها میشم ، دوباره باز تنها میشم به شب میگم پیشم بمونه به باد میگم تا صبح بخون بخونه از دیار یاری چرا میری تنهام میذاری اگه فراموشم کنی ، ترک آغوشم کنی پرنده ی دریا میشم تو چنگ موج رها میشم به دل میگم خاموش بمونه میرم که هر کسی بدونه میرم به سوی اون دیاری که توش منوتنها نذاری

روز های بهانه و تشویش روزگار ترانه و اندوه روزهای بلند و بی فرجام از فغان نگفته ها انبوه روزگار سکوت و تنهایی پی هم انس خویشتن ، گشتن سالخوردن ، به کوچه های غریب تیغ افسوس بر فراغ آوردن من از این خسته ام که می بینم B#7 تیرگی هست و شب ، چرا غی نیست پشت دیوار های تو در ت

صدایم کن صدایم کن صدای تو ترانست نفس های تو در گوشم کلامی عاشقانست اگر از بودن و ماندن بدون عشق دلگیرم صدایم کن به آوازی که من بی عشق می میرم اگر خوابم اگر بیدار اگر مستم اگر هوشیار صدایم کن در آغوشت نگاهم دار کویرم من اگر گلزار اگر هیچم اگر بسیار صدایم کن در آغوشت نگاهم دار

آه اگر روزی نگاه تو مونس چشمان من باشد قلعه سنگین تنهایی چهار دیوارش ز هم پاشد آه اگر دستان خوب تو حامی دستان من باشد، قلعه سنگین تنهایی چهار دیوارش ز هم پاشد قلعه ی تنهایی ما را دیو در بندان خود کرده خون چکد از ناخن این دیوار

بی خبر رفت و دگر از او نیامد نامه ای نه کلامی نه پیامی نه هفت شهر عشق را گشتم به دنبالش ندیدمش به کوچه ای به باغی نه تا که غربت یار من در بر گرفت دل بهانه های خود از سر گرفت گرمی خورشید هم آخر گرفت کلبه ام خاموش شد آتشم افسرد

کو یارم یارم کو نازنین نگارم کو برده او قرارم کو کو شمع شام تارم کو جلوه بهارم کو بی رخش نزارم کو...کو ناز او یک سو غمم یکسو کرده ما را عاشقی جادو هر که را بینم بپرسم کو..کو کو یارم یارم کو نازنین نگارم کو برده او قرارم کو کو شمع شام تارم کو جلوه بهارم کو بی

چون به یاد تو می افتم دیده ام از اشک تر میشه شادی از من میگریزه گریه ام بی اثر میشه وقتی این شعرُ میخونم همش تو در برابرمی میدونم تو هم میدونی که امید آخرمی وقتی چلچله ها میآن از سفر های دورادور از تو می پرسم چو هر یک میکنند از بامم عبور عبور..............عبور عبور..............عب

همه کسم تو هر هوسم تو هم نفسم تو بال و پرم تو همسفرم تو بیش و بسم تو گرمی خانه شور ترانه متن غزل تو شعر و سرودم بود و نبودم قند و عسل تو نغمه ی سازم محرم رازم از روز ازل تو بی تو خموشم با که بجوشم جفت تنم تو خسته و عریان پیش غریبان پیرهنم تو

دستم بگیر دستم را تو بگیر التماس دستم را بپذیر درمانی باش پیش از آنکه بمیرم آوازی باش پرواز اگر نیی همدردی باش همراز اگر نیی آغازی باش تا پایان نپذیرم گلدانی باش گلزار اگر نیی دلبندی باش دلدار اگر نیی سبزینه باش با فصل بد و پیرم از بوی تو چون پیراهن تو آغشته شد جانم با تن تو آغوشی باش تا بوی تو بگیرم لبخندی باش در روز و شب م

دروغه ، روز دوباره یک دروغ دیگره میدونی دام محبت از رهایی بهتره من و تو همیشه کنج غم میمونیم من و تو قدر شادی رو نمیدونیم نه تنها خورشید ما گرمی هاشو از دست میده آسمون فیروزه رنگی هاشو حالا برچیده خدایا این مردم کوکی چی میگن دریغا اینا عاشق نمیشن ... نمیشن

در سکوتی مانده بودم نا امید روزم بلند شبم کوتاه مویم سفید هر چه که بود بیهوده بود رنگی نداشت دفتر عمر ورق میخورد آهنگی نداشت لاکن در آن سکوت گران کسی رسید کسی که جان به جان خسته ام دمید هر چه بد بود از یادم رفت اندازه شدم

یه چکه نیست در این سبو حرفی بزن چیزی بگو دستم بگیر راهم ببر دلخسته ام نازم بخر لالا................... گفتی به من عاشق نشو کین مزرعه بی حاصل است گفتم ببین پندم مده کین ها همه کار دل است لا لا ... در شب تنهایی من اشک بود و شمع و شراب

سفر کردم که یابم بلکه یارم را نجُستم یار و گم کردم دیارم را نجُستم یار و گم کردم دیارم را از آن روزی که من بار سفر بستم به هر جایی که رفتم در به در هستم به هر جایی که رفتم در به در هستم فراموشم مَکُن من یار دیرینه ام بیا خالیست جای تو به بالینَم تو را در خواب های خویش میبینم

الا ا*ی آهوی* وحشی *کجای*ی مرا ب*ا توست چند*ین *آشنای*ی دو تنه*ا و دو سرگردان دو بی *کس دد و د*امت کمین از پیش و از پ*س بیا ت*ا حال یکدیگر بدا*نیم مراد* هم بجوییم ار توان*یم که می‌ب*ینم که این دشت مشو*ش چراگ*اهی ندارد خرم* و خش که خواه*د شد بگویید ای رفی*قان

آدم که یاد گذشته هاش میفته چشمونش از گریه اشک آلود میشه تصویری از روزهای رفته میبینه که در اون هر چهره ای نابود میشه هر پرستویی که به سویی میپره خبر پایون فصلی رو میبره هر گل تازه ای که چشـم باز میکنه به خودم میگم که این نیز میگذره میگذره میگذره

گر تو را بخت یارا نه چندان به کام است ور تو را گوشه ی تیرگی ها مقام است اشک و آهت نبخشد پناهی که دنیای ما را عشق می باید این روزگاران خدا را هرچه خواهی تو از لطف او آرزو کن چاره ی خویش را از دلت جستجو کن دامن دیو افسردگی ها رها کن که باری