آکورد
بازدید
لایک
بی ستارست آسمون نیمه جونه شهر قلب هر دوتامون بسه دیگه بسه دیگه بینمون هر قصه ای بود غصه ای بود شاد و غمگین اشتباه بود بسه دیگه بسه دیگه دیگه باورت بشه یا نه دلم ازت شکسته رد میخایی که کوبیدی رو این دیوار نشسته قاب عکساتو ببر رد میخاتو ببر روی این دیوار کج ترک زیاده چشماتو ازم بگیر
لب‌های تو با تلخ زبانی سرخ است قند است که با چای رفاقت دارد رک باش بگو هرچه که در دل داری تهران به آلودگی عادت دارد هر آینه‌ای در دل من می‌بینی سنگی بزن و بشکن و بگذر اما هر دانه از این خرد شدن ها یک روز دینار به دینار غرامت دارد یک گله رمیده است در این دل ب
تقصیر منه که یه تنه پای همه کارای تو وامیستم میتونی بذاری بری ببینی بدون تو تنها نیستم حرفامو میگم حالا که امروز و باهاتم و فردا نیستم تقصیر منه اگه به نظر تو بی خود ادامه دادم باهات چقدر آخه آدم میتونه بی چشم و رو باشه یکم آدم باش دنیا رو ببین همونی که عشقمه جدا شدن و یادم داد وسط تاریکیا گم شده بودی همین تازگیا
ﻛﺒﻮﺗﺮ دﻟﻢ از ﻟﺐ ﺑﻮم دﻟﺖ ﻧﻤﻴﭙﺮه ﺑﻴﺨﻮد ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺰﻧﻰ به پرم ﭼﺸﺎت در ﺑﺎغ ﺳﺒﺰه ﺑﻪ وﻟﻠﻪ ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮدت ﺑﻴﺎ درد ﭼﺸﺎت ﺑﻪ ﺳﺮم بیا درد چشات به سرم ﻣﻴﺨﺮم ﻧﺎزﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻘﺪم ﻛﻪ ﺑﮕﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻫﺮﭼﻰ ﺑﺪم ﻛﻪ ﺑﮕﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻳﻌﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﺒﺮم ﺗﻮ رو ﺗﺎ ﺑﺎﻟﺎی اﺑﺮ ﺳﻴﺎه
از فکر بارون اومدم بیرون چون دیگه بارونی نمیپوشم هر کی سراغی از تو میگیره انگار میخوابونه تو گوشم از فکر اینکه مال من باشی از فکر اینکه دیره یا زوده از دست تو دریای فکرم سوخت این راز این آبی پر دوده حتی اگه بی آسمون باشم جنگیده باشم نیمه جون باشم حتی اگه تو آسمون با
ﻛﺒﻮﺗﺮ دﻟﻢ از ﻟﺐ ﺑﻮم دﻟﺖ ﻧﻤﻴﭙﺮه ﺑﻴﺨﻮد ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺰﻧﻰ ﺑﻪ ﭘﺮم ﭼﺸﺎت در ﺑﺎغ ﺳﺒﺰه ﺑﻪ وﻟﻠﻪ ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮدت ﺑﻴﺎ درد ﭼﺸﺎت ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻴﺨﺮم ﻧﺎزﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻘﺪم ﻛﻪ ﺑﮕﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻫﺮﭼﻰ ﺑﺪم ﻛﻪ ﺑﮕﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻳﻌﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﺒﺮم ﺗﻮ رو ﺗﺎ ﺑﺎﻟﺎی اﺑﺮ ﺳﻴﺎه ﺗﻮ ﻓﻘﻄ ﻫﻴﭽﻰ ﻧﭙﺮس و ﺑﻴﺎ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ آره ﺧﻴﻠﻰ زﻳﺎد
رو به روم تویی پشت سرم تویی تنها نقطه امن باورم تویی چیه سر اسم تو که این روزا قسم آخر کافرم تویی اگه پام رسید به صحنت به سرات که میام همه چیو میگم برات صحن و گنبد و مناره حاشیه است کل اعتبار اون حرم تویی از همین دور سلامت میدم از همین دور دلم درگیره
دیوار کجی بودم نزدیک فروپاشی با تکیه ندادن هات آوار ترم کردی عشق آمد و کورم کرد عشق آمد و لالم کرد با عشق مرا کشتی با عشق کرم کردی ما هر دو غمی داریم با هم صنمی داریم ای نم نم باران چه خاکی به سرم کردی هم بغض گلویم هم جو گندم مویم هم هی تاول بی م
داری در میری از چی مگه دنیا قفس نیست قفس معلومه از اسمش دیگه فرار نداره چقدر میجنگی بس نیست مگه دنیا قفس نیست اسیر خاک زندون بودن افتخار نداره قراره چی بمونه از این شاعر تو یادت از این شاعر که تو خاک دلت مزار نداره من از چشم خودم تا نگاهت ریل چیدم که برگردی ولی دیدم چشات قطار نداره
همه ی دل من تخت پادشاهی تو اگه دریای من بشی میشم ماهی تو خودم خواستم که دیوونت بشم تو بی گناهی دوست دارم اینم سند بی گناهی تو مث ابر تو هوای کویری هی میگم الان بارون بگیری اما همینجوری میذاری میری تو عشق منی عشقم بدجوری کم دارمت یه چی دیگه بودی تو واسم با همه فرق داشتی که هنوزم یادمه بدون تو صد و چند سالمه من دلم
حدت همین بود خودت رو باختی چقدر زود من رو بگو میترسیدم رد بدی ردت همین بود گفتی سد میزاری توو رابطه .....سدت همین بود من رو ببخش اگه میخواستمت مصر بودم پای تو وایستم هی میرفتی سمت در داد میزدم سرت میگفتم گاز نده باید ولت میکردم (2)باید تنها میزاشتمت .............................................. مگه عاشق آسمون جول نبودی چرا پیش قدم واسه صلح نبودی تو میخواستی یه کوه محکم باشی پشت سرم میشد اگه شل نبودی عجول بودم
حرفای جدید میزنی عذر و بهونه تا کی؟! نفس کَسیو بگیری مگه زنده میمونه تا کی؟! حرفای جدید می زنی قانونای نانوشته اون آینه رو بده ببینم رو پیشونیم چیا نوشته؟! زیر گوش من میخوندی اِلّا و بِلّا که فقط حال تو با ما خوشه اِلّا و بِلّا هرجا با هم باشیم اونجا خوشه اِلّا و بِلّا تو که خوش باشی یه دنیا خوشه یادته چیا میگفتی؟ زیر گوش من میخ
دو هزار تا راه روشن دو هزار تا چاه تاریک توی چشمای تو حتی از خود خدا دوتا بود تو اتاق آرزوهام هیچی نیست هیچی نمیخوام غیر حال خوبی که با تو فقط تو این اتاق بود هر چقدر چشات قشنگ بود هر چقدر آبی بود مث طعمه های ماهیگیری قلابی بود بهترین عکسی که از خودم دارم جایی بود که از آب درم آوردی با یه طناب درم آوردی عجب آبی بود
حلقه زدن دور حرم حلقه به گوشا مست می ناب توان شراب فروشا کجا بره مست شه هوشیار جز اینجا بنازم این صحنو چه امن و با شکوهه واسه ی این آهو حرم کشتی نوحه کجا پناه بگیره هر بار جز اینجا دل خریدار نداره مارو دریاب این دل ورشکسته خمارو دریاب هرجا میرم خرابه بازار و جز اینجا
شهر از تو خالی و من از تو پر تر از قبل دلتنگم اما یه نمه دلخورتر از قبل تو سفره‌ی قلب من هنوز یه لقمه نون هست نون هست تو این سفره ولی آجر تر از قبل دیوار کشیدم دور لحظه‌های بی تو میگیره دل آدم تو این هوای بی تو هیچی دیگه عین قبلنا مزه نمیده حتی مزه‌ی سیگار بعد چای بی تو دیوار کشیدم دور لحظه‌های بی تو میگیره دل آدم تو این هوای بی تو هیچی دیگه عین قبلنا مزه نمیده
تو میتونی هرکی میخوای باشی اما نمیتونی تو چشم من بد بشی انقد عشق تو تو دلم قد کشیده که محاله از شرم راحت بشی من تورو ول نمیکنم چشات چشمه ی عشقه چشمه روگل نمیکنن تو این روزا که آدما همو ول نمیکنن یه جوری پات نشستم که تورم ذله میکنم تو نمیتونی بشی مال کسی جز من من روانیتم روا نیست که این مزدم باشه که با چشمای خودم ببینم که
یه قلب توو سرمه که مغزمو خورده تو جمجمم انگار یه پیرزن مرده خدا بیامرزه تموم امواتو به تیغ توی گلوم به خار توو چشمام اجازه دادم تا وقتی خودم تنهام گاهی توو چشم و گلوت گپ بزنن با تو یه عمر برای دلم هم پدری کردم هم واسه نون شبش کولبری کردم که باورش نشه باز دوباره حرفاتو خون به دلم کردی بعد ولم کردی هر دفعه زد به سرم تو عاقلم کردی
تو نباشی همه زندگی سر و تهه وارونه واره انقد که ممکنه از زمین به آسمون بارون بباره خبری نیست عزیزم وقتی نیستی تو میدون دیدم دنیای بی تو چه رنگی چه سیاه سفید فرقی نداره کاشکی بیای و دوباره بهم پیله کنی که هیچ پروانه ای شبیه تو نیست چقدر همه چیو یادت میره فوری اصلا انگار یه آدم دیگه شدی کاشکی بیای و دوباره بهم پیله کنی که هیچ پروانه ای شبیه تو نیست چقدر هم
تو گندم زار موهام نگاهت جو میکاره که هر سال مزرعه ام با سال قبلش فرق داره آهای خانوم بارونی با این خاک بیابونی یه کاری کن که حاصلخیز تر باشه تو میتونی یه فنجون چایی با تو شرابه اصلا انگار چقدر جذاب تر میشی میون دود سیگار آهای آقای دریایی من و تو توی تنهایی میتونیم غرق شیم عین شکر تو وسعت چایی اسم تو رو تن شاخه خشک درخت اگه هک بشه گل میده
بعد از تو ضعیف تر از اونم که بتونم رو پام واستم بلد بودم عین تو باشم خودم نمیخواستم کاری کردی ندونم کدوم حرفات دروغن و کدوم راستن ♫ کی از من ساده تر بود و از من بیشتر دوست داشت غرورم عشقم آبروم تو از قصد دست گذاشتی رو سه تاش کی هر جوری میتونست مراقب حالت بود از دور کی
آسمون داره میوفته نربدون داره میوفته کف فنجون ته فالم رد خونه داره میوفته من بدون تو همینم لاشه ی ابر رو زمینم بعد تو روزی یه نقطه از یه نون داره میوفته نون من بریده بی تو به لبم رسیده بی تو هیچ خیابونی تو این شهر دیگه خط نمیده بی تو خیلی از دلم نمونده خاکی از گلم نمونده
دریا یه سالی میشه خشکه چشمام خیلی وقته خیسن یه ساله تو چشمام نهنگا هر شب وصیت مینویسن دریا فراموشی گرفته فکر میکنه مرداب بوده برگرد ثابت کن تمومه این اتفاقا خواب بوده هی تو سرم فکرای نامربوط میگرده من موندم و کلی ن
به کی حرفاتو میزنی بگو من درک میکنم تو چرا جایی بری من تو رو ترک میکنم با یه تصمیم تویه سرت سرم هی داد میزنی من همینجام رو به روت چرا فریاد میزنی با پای خودت اومدی با پای خودت میری نمیفهمی داری از من چیو میگیری میدونستم میری اما نه به این دیری فکر میکردم
mj7 جسمم شناور روی آبه وقتی که روحم غرق میشه توو عمقِ برمودای چشمات کشتیِ نوح هم غرق میشه من کوهی از انگیزه بودم واسه نجات دادنِ تو اما منو بردی توو گرداب جایی که کوه هم غرق میشه ای عشقی که قاتلمی، تو ناخدایِ دلمی نذار از عشقِ تو فاصلم اینهمه دور شه دریا پُره آبه ولی، کفش انگار یه بیابونه نذار واسه منِ دیوونه، خاکِ گور شه
باور میکنم دروغای همیشگیتو چون زندگی زندگی برام نمیشه بی تو مجبورم ازت هیچی به دل نگیرم آره ، همچیم این روزا به تو بستگی داره مجبورم ازت دل بکنم دووم بیارم چون بد تره هر چقد بخوام به رووم بیارم مجبورم عزیزم توام انگار میدونی که منو به خودت همیشه بدهکار میدونی ، مجبورم ( بینِ بد
با هرقدم که داری از من دور میشی حس تنهایی بهم نزدیـــــــــــک میشه تنها ستارم توی هفت تا آسمون بودی بری دنیای من تاریــــــــــک میشه با رفتنت شاید دیگه هیچ وقت نتونم شاد باشم با حسرت یه آرزوی کهنه و پوسیده دارم تو جوونی پیـــــــــــــر میشم هر روز تو زندون تنهایی با ببر تیز دندون غمت درگیـ
کاش میدونستی با زهر چشمت منو به عشقت آلودم کردی پشتم خالی شد وقتی میرفتی وقتی میرفتی نابودم کردی بهم یاد دادی بعد از تو به هیچ قیمتی درگیر نشم دیگه به عشق هیچ کسی راضی به تغییر نشم پای کسی نمونم و پای کسی پیر نشم بهم یاد دادی تنهایی ب
لحظه ی جدایی سخته پشت پا نزن به بختت من برم هیشکی نمیتونه برا تو تکیه گاه شه یکمی تحملم کن قول میدم همه چی مثل قدیم رو به راه شه وعده ی دیدار من و تو به قیامت شده حلقه ی چشمای تو از زنجیر من قطع شده چند روزه نیستی نمیدونم ولی انقدر شده که من بگم دلم برات تنگه
ما رفیقیم درست مثل زخم و نمک و خون و جگر مثل اشک و گونه و تیغ و سپر مثل نعش پسر و دوش پدر قفست را بشکن گرچه قفس من باشم قسمت این بوده که من در صف دشمن باشم من قطارم تو مسافر برو من میبایست تا دم مرگ به روی ریل آهن باشم یک عمر به عشقت غم بسیار کشیدم بر طعنه ی مردم خط انکار کشیدم
گفتی دوستم داری حق با تو بود آره اما تو تعریفت از عاشقی با من زیادی فرق داره پهلوی من با عشق دنیا رو میگشتی غرقت شدم یک عمرتا توبه آرومی پهلوگرفت کشتیت تنهاییام با من همراه ترن تا تو شاید بری حالم بهتر بشه اما تنهاترم با تو خیلی دوست دارم شاید بی
پای من جونیتو هدرنکن دلبر ناز باخت من کافیه تو دیگه به پای من نباز توی قلب مهربونت واسه من خونه نساز توی قلب مهربونت واسه من خونه نساز منه بازنده رو خوب ببین برو تنهام بذار من یه پاییزیم و ولی توچی گل بهار دل به کی بستی عزیزم به منه بی کس وکار دل به کی بستی عز
وقتی میبینم انقد حالت آرومه وقتی پیشت جام خالی نیست با خودم میگم شاید اشتباه کردم اشتباه کردم خیالی نیست عاشقت بودم مست و کورم کرد عشق بیش از حد از تو دورم کرد باورت کردم خدای من بودی کاش فقط یکبار تو جای من بودی زندگی شاید تموم شده واسه من بی تو شایدم مردم نمیدونم بی هوا ش
گفتم دلم دیوونته , گفتی چیکار کنم هست که هست تا اینو گفتی دلم شکست,تااینو گفتی دلممم گرفت دیدی چقدر درگیرتم نتونستم تو گلوت گیر کنم گفتی باید خیلی‌تغییر‌کنم‌همه‌ی جونمو غممم گرفت منو ابریم کردی شدم بارون بی و
دارم از دنیای تلخ و تیره و تار تو میرم من به خاطر تو موندم و به اصرار تو میرم () سقف آرزوم چشات بود اگه چشماتو ببندی زیر آوار تو میرم اگه آرامش تو ازت گرفته بود حضورم دیگه از الان به بعد آروم بگیر که از تو دورم تو هوامو نداشتی خواستم بمونم نذاشتی دوست داشتمت همیشه چه قهر بو
من هر کاری کردم برای تو بود آبرو داری کردم برای تو بود من از وقتی عشق مُرد دیدم دیگه خونه نه جایِ خودم بود نه جایِ تو بود خودت زندگیتو خراب میکنی داری اشتباه انتخاب میکنی هنوزم همونی هنوزم زیادی رو حرفایه مردم حساب میکنی یه روز هر چی داشتم گذاشتم به پات نیومد به چشمات امون از چشات
باید نجات پیدا کنی از من باید بری دنباله آزادی اما به من ای کاش مسیر دریا رو نشون نمیدادی گرفتی ردِ ماه و تا ساحل من موندمو دریای بی ماهی دیروز پیدات شد امشب گُمت کردم چه عشقه کوتاهی چه عشقه کوتاهی طوفان شد و رفتی ترسیدی از مُردن موجا منو سمته ساحل نیاوردن طوفان شد و دیدم غیبت زد و رفت
منو از همه دنیا جدا کردی تو میگفتی باید بشی ماله خودم همه چیمو گرفتی ازم که بری که رها کنی من رو به حاله خودم تو که حسی نداشتی به من واسه چی کاری کردی که حس کنم عاشقمی نمیتونی ببینی که پشت سرت منو آتیشم زدی با چه غمی میتونستی بمونی نخواستی واسه تو ساخته رو حرفات واستی منو واسه خودم نمیخواستی حق داری خب چی بگم میتونستی بشی همه چیزم
بی تعارف بی تو افتادم تو تب و تاب فروپاشی زیر آتیش، تو درگیری یاد می گیری خودت باشی بی خودی چشم انتظار بودم تا میون ما تبانی شه من جهانم توی چشماته نذار بینمون جنگ جهانی شه هرگز مهم نبود برام مرز میون ما کجاست این جنگ لعنتی تهش ویرونه های ما دوتاست این پرچم صلحه ببین چشماتو وا کن رو خودت منو محاصرم نکن اسیر می شی تو خ
بی آن که چیزی یادمان باشد بی آنکه حرفی در میان باشد بگذر ز من بگذار تا تنها یک ماه در این آسمان باشد تقدیر من این است راهی نیست عشقی که گاهی هست گاهی نیست شکی در این که بی گناهی نیست اما ز من دوری کن و بگذر بی آنکه حرفی در میان باشد تو را میبوسم از دور ولی با نا امیدی
همسایه دیوار به دیوارم خوابیدی و من هنوز بیدارم تو ماه سپیدی که نمیتابی من ابر سیاهم که نمیبارم بی ربط ترین آدم دنیامی مربوط ترین عاشق چشماتم من عاشقتم منی که معمولا از آدم بی عاطفه بیزارم از خونه ی من تا تو چقدر راهه دیوار من انقد کوتاهه انقد که وقتی تو خوابیدی معلومه که من
همون بهتر که رفتی همون بهتر که نیستی میموندی با منه دیوونه آخه که چی شه همون بهتر نموندی درست فهمیده بودی تو حق داشتی ی وقتایی ی چیزایی نمیشه تو با من زندگیتو به آتیش میکشیدی باید پر میزدی پرواز میکردی دوباره دوست دارم هنوزم ولی بهتر که رفتی از این هفت آسمون سوت و کور و بی ستاره دلم میخواست باشی با
درون من قبریست که تخت خواب من است من را به جای به خاک به خواب بسپارید تمام مالم را به نیل میبخشم عصای موسی را به آب بسپارید مرا رفیقانم به سخره میگیرند بریده دستم را قلاف شمشیرم زمین اگر گرد است چرا نمیبینم جهان اگر فانیست چرا نمیمیرم به مرگ میخواهم اگرچه یک ساعت د
میسوزونی همه ی حرفامو تو سینمو میری میدونی یه روز خوش بی تو نمیبینمو میری من از این رفتن بی آمدن آزار میبینم تو که چشماتو رو من میبندی من تار میبینم تار میبینم بازم عشق دو پهلوی تو رگ غیرت م