آکوردهای رضا یزدانی

در میزنی اما کسی توی اتاقم نیست ‎جز صورتی تنها نقابی بر نقابم نیست ‎در میزنم اما کسی آن سوی میدان نیست ‎جز بی کسی حتی کسی در این خیابان نیست ‎مــی تــرسم ‎از بال هایی که وبال شانه ام هستند ‎می ترسم ‎از میله هایی که ستون خانه ام هستند ‎می ترسم ‎از گریه هایی که مرا غرق خودم کرده ‎می ترسم

من از آینده برگشتم به روز اولین دیدار به طعم اولین گریه به ترس اولین سیگار منو اسم تو برگردوند به عطر اولین نامه به همسایگیمون با هم به کوچه ای که دنیامه دوتا تیله ی تو چشمات‌ منو از درس و مشق انداخت یه کوچه کل تابستون‌ واسه تو بادبادک میساخت من عکس تورو میبردم‌ به جشن نیمکت آخر منو خرداد میترسوند‌

تو همینجا سپری شد‌ روزای دیوونگیمون تو سالنی که میخواست رنگی باشه زندگیمون پرده ی نقره ای انگار یه دریچه به جهان بود 7 هر سکانس عاشقانه واسه ما یه داستان بود سال ها خاطره و فیلم‌ غیر از این مونده برات چی زندگی مارو ساختی پیرمرد آپاراتچی فاصله از ما تا رویا یه قراره یه بلی

توی اوج تنهاییام سر کشید روی بی کسی های من پا گذاشت یه عمر آرزوشو به دل داشتم چقد خوب بود با همه فرق داشت مثل خواب بود یا یه کابوس بود مثل برق اومد مثل باد رفت مثل اونکه بعد از یه عمر زندگی تو و زندگیتو نمی خواد رفت نه درگیر بودیم نه اذیت شدیم نه صحبت نه دعوا فقط رفت که رفت آخه چیزی از بودنش موندنش نفهمیدم اما فقط رفت... که رفت چقد حال و روزم باهاش خوب بود چقد بگذره تا که ی

هر لحظه از نبودنت مث یه تیغه رو گلومه تو نیستی و یادت هنوز نشسته اینجا رو به روم بی تو خونه قطب شمال میشه برام بغضی خسته میپیچه تو رنگ صدام هر ثانیه اوج عذاب وقتی تو نیستی نبودنت نبودنت شبیه مرگه توی خواب میرفتی میمردم از عطر صدای تو که هر آن همراهمه

عشق مثل یه آهنگ روی تکرار یه جای مشت رو دیوار مونده باهام تنهاییمو بی تو بغل میکنم بغضمو حل میکنم تو گریه هام بگو چرا سردی باهام نفس بکش توی هوام نه حقم نبود عشقم واسه تو کم نبود حقم نبود حقم نبود میترسم از آینده ای که شادی از غمی که زیادی بهم میاد از را

قرار رفت تو بودی قطار رفت تو بودی ببین که بعد تو باید به روی ریل بخوابم چه چیز سخت تری هست از انتظار کشیدن و یا عمیق تر از من منی که غرق عذابم بگیر جان و تنم را و دست و پا زدنم را جنون عشق تو آباد که بی تو خانه خرابم دلم پلیست شکسته تمام بار نبودت قطاری از چمدان بود که تکه

تو تمام سهمم از دنیایی خاک تو خونه ی اجدادیمه سندت خورده بنامم دیگه این همون جواز آزادیمه پره زخمه ترکش و خمپارست هر وجب از خاک خوزستانت توی ذهن جنگلا سبز هنوز خاطرات میرزا کوچیک خانت چهل ستونه توئه باعث میشه که نریزه سقف دنیا پایین

تو یک بار رفتی و من صد دفه با یاد تو این جاده رو اومدم هنوزم هوای دلم شرجیه از اون شب که با تو به دریا زدم به این فکر نکردم نباشی و من تحمل کنم زندگیمو یه روز اگه بی تو باشم منو میکشه تو رفتی و دریا نرفتم هنوز با عشق تو دیوونگی میکنم با فکرت دائم زندگی میکنم

تنفس چه قدر سخته وقتی که تو منو جا گذاشتی تو این روزگار خیابون به بن بست شب میرسه رو آسفالت بی منطقی پا نذار تنفس چه قدر سخته وقتی که تو داری توی خوابم قدم می زنی خیالم پر از سربه ترکم نکن تو بی رحم ترین آرزوی منی توی گوش من پر شده از سکوت یه دیو

هی تو که عاقبت دلتنگی موند ازت میری برو فقط فکر منو نکن اینجوری بهتره این زندگی تهش یه جوری میگذره فکر منو نکن من عادت دارم به روزای تلخ من عادت دارم به روزای تلخ حالم اگه بده سیل غم اومده به زندگیم زده دلواپسم نباش تنهام اگه هنوز با بغض

هنوز از دور حواسم به توئه هنوز از دور تو رو میبینم من به چشمای تو ایمان دارم من به خوشبختی تو خوشبینم هنوز از دور حواسم به توئه میدونم از حافظه پاک شدم من نذاشتم تو بیوفتی اما واسه خودم خطرناک شدم من یجوری به تو عادت کردم که محاله بتونم ترک کنم کاری کردم دیگه حتی خودمم نمیتونم خودمو درک کنم فرقی نداره که توو قلب تو میمونه دیگه جای من

با یه چاقو توی کتفم میگذرونم زندگی رو من دارم ادامه میدم خودمو به خاطر تو این لوکوموتیوه کهنه از تو ریلش زده بیرون تو خطه تو و خونه و خیابـــــــون RT شده مثه فیلمای قدیمی همه چی سیاه سفیده حتی رویاهای شخصی حتی خوابای ندیده وقتی همه چی گذشته ا

6 چیزی ندیدم جز خودت وقتی رسیدم به خودم بین تمام آدما چرا شبیه تو شدم 6 تو آسمون چشم تو پرنده ای آزاد بود غیر صدای خنده هات هرچی شنیدم باد بود با تو توی تنهاییام‌ یک چلچراغ روشنه ، روشنه از لحظه ای که دیدمت‌ یک شاخه سوسن ، با منه تو جریان داری که من نبضم هنوزم میزنه

وقتی یه ریز بارون میاد یعنی تو رفتی دلم که هیچی نمیخواد یعنی تو رفتی وقتی همه تنهاییا میپیچه تو من تو شب من نور نمیاد یعنی تو رفتی یعنی تو رفتی یعنی تو رفتی وقتی دلم پر از غمه توی سرم جهنمه شعرامو از حفظن همه یعنی تو رفتی مشغول هر شب مردن

از لحظه ای که دیدمت یه آدم دیگه شدم انقدر عوض شدم برات حالا می ترسم از خودم من از تو که تا زنده ام چیز زیادی نمی خوام من عاشق اینم بگی کسی نیومده به جام وقتی تو گریه می کنی شونه من رو گسله برای دلبردن ازت صبر کنم یا عجله با هر کسی به غیر تو می خوام غریبگی کنم یه جسدم بدون تو باش که زندگی کنم من بی تو بارون میشمو طوفان و سیل و گر

اشکای ماسیده ابری که باریده مردی که صد ساله نخوابیده نزدیک من نشو که برگ ریزونه من ساعتم با مرگ میزونه کابوس هر شبم بغض تو بود و بس گریه که میکنی میوفتم از نفس کشیدی به آغوش اجازه ندادی بمیرم کجایی که بی تو نمیتونم آروم بگیرم دل به خودم بستم از آدما خستم جز

قفل تو شدم بس که دری باز نکردی 6 کنج قفست ماندی و پرواز نکردی من مهر تو را در دلم اندوخته بودم دست تو برید آنچه که من دوخته بودم زخمی هر جنگ من خسته و دلتنگ من دردتر از درد تو قاتل خونسرد تو مرده ی بی گور من وصله ی ناجور من تیشه ی مغرور تو ضربه ی ناسور تو با زخم زبان برسر این شاخه نشستی

حالا که تو کنار من نیستی عاشق و بیقرار من نیستی دشمنی دیگه یار من نیستی دلخوشی ندارم این روزا پر شده دیگه کاسه ی صبرم منو بیرون بیارین از قبرم من همون آسمون بی ابرم دوست دارم ببارم این روزا بیتو غمگین و گیج و بیتابم چند وقته شبا نمی خوابم دیگه تو راه نرو رو اعصابم من خودم بیقرارم این روزا کی می گه تو همیشه باهامی یا همون آدمی که می خوامی تو همون درد بی سرانجامی

بی تعادل مثل باران مثل دلتنگیِ تهران گریه کردم در خیابان بادم و بی ‌سرزمینم قایقی بی‌ سرنشینم من گسل‌ های زمینم آهِ من با تو عجین است جای زخمت نقطه ‌چین است خصلت خنجر همین است تو اگر با هر عذابی شب به شب با غم بخوابی تازه با من بی ‌حسابی غم مرا پیچیده در خود رفتی و بغضم ترک خورد آه از این

من زخم خوردم از کسی که باورش سخته برات حالا که تو کم طاقتی من درد میکشم به جات یه کاری میکنم غمت از این که هست کمتر بشه چرا شبای تو باید با گریه سر بشه با من به فکر رد شدن از اون که زخمیت کرد باش با من به آرامش برس وحشت نکن خون سرد باش تو برو به رویات برس من به همینم دل خوشم من تاشبی که زنده ام کابوس هاتو میکشم

صد فرسخ ازت دورم دنیام شبه هر لحظه حالم مث سربازه دلتنگ لب مرزه کی گفته زمان آسون حل میکنه هر چیزو زنجیر شده پایه این عقربه ها بی تو از دل نمیره اون که از دیده من رفته وقتی میدونم دوریش امروز میشه چند هفته هیچ چیزی نمونده تا دیوونه بشم کم کم اینجوری که یاد تو لولا شده به ذهنم

لحن لبخندش هنوزم مسریه حالت چشماش آدم میکشه مثه یه بیماری بی انتها یه دفعه میاد و کم کم میکشه بس که اسفند تنش بی رحم بود زندگی روی لباش کز کرده بود واسه کشتن چشماش کافی نبود این دفعه موهاشو قرمز کرده بود من تمام زندگیمو ریختم توی مرداب نگاه سرد اون بی زره رفتم به جنگ تن

حالا که سهمم از کل جهان تویی پس مینویسمت چون داستان تویی هر رنگ پرچمت رنگ یه دردته آغوشمو بپوش وقتی که سردته رویای هر شبت کابوس دشمنه بغض خلیج فارس ای کاش بشکنه لب واکن و برام از مثنوی بگو از درد حافظ و از مولوی بگو تو تمام سهمم از دنیایی خاک تو خونه ی اجدادیمه سندت خورده بنامم دیگه این همون جواز آزادیمه

تو هر سخت و آسونی پا به پای توام برای ساخت ایران ،توی شادی و غم تو میدونی ،همراه و هم صدای توام دیگه شدم خسته از غربت دیگه شدم خسته از این غم همه ی شب هامو دلتنگم همه ی روزهامو دلگیرم همه دنیا یه زندونه وقتی که دورم از این خونه میخوام از غصه برگردم شدم از این قصه دیوونه بی هدف به هر طرف ،دنبال یه سراب خ

تو جا زدی تو عشق و من تنها باید تمام راهو برگردم تو از گذشته خاطره داری من با گذشته زندگی کردم تنهاتر از آغاز این برزخ تنهاتر از وقتی شروع کردیم پایان این رابطه غمگین بود ما اشتباهی آرزو کردیم از وقتی فهمیدم کم آوردی بغضم شکست و عشق یادم رفت دلتنگی دنیای منو پر کرد د

چشام بسته اس جهانم شکل خوابه 4 عذابه اضطرابه اضطرابه روبروم دیواری از مه دیواری از سنگ 6 روبروم دیواری از مه دیواری از سنگ بگو بیهوده نیست بگو بیهوده نیست فاصله آب و سراب

یه دقیقه هم شبیه حرفایی که میزنی باش من صدات زدم برادر اگه میتونی تنی باش تو دوراهی رفاقت خون من گردن کی بود اون که خنجر میزد از پشت آخرش دشمن کی بود اون شب که دل کندی بری گذشته بود آب از سرم بغضم شکست اون لحظه که صدات زدم برادرم اون شب که دل کندی بری گذشته بود آب از سرم

زندگی ما شبیه بازیه کافیه قواعد و بلد بشی خوب بودن تا همیشه کافی نیست گاهی وقتا لازمه که بد بشی اونی‌که به قله می‌رسه غمش غم اونکه مونده توی دره نیست وقتی که درخت کوتاه بیاد سر بریدن که گناه اره نیست اگه آدما به هم باختنت تو ولی برنده می‌میری تهش آسمون جون می‌کنه تو بغلت مث یه پرنده می‌میری تهش

از بد سرنوشت و از روزگار زشت من رو ببر بهشت به سحر دلبری سرخوشو بیخیال تو باغ پرتقال در حال اشتغال رقص بندری خورشید سر به زیر دلخواه بی نظیر لطافت حریر آهنگ فولکلور معدن فیروزه تابلوی تو موزه زیربای امروزه کمانچه ی کلهر ما دو تارو جهان مثل دود و تهران ری بن و آبادان گره زده به هم

تموم حس تاریخ توی برق چشات داری شبیه دخترک های رو قلیونای قاجاری شکوه دوره مادی غم تاراج تیموری چقدر نزدیک نزدیکی چقدر از دیگرون دوری شبیه بوی بارون تو غروب تخت جمشیدی یه خورشیدی که از مغرب به این ویرونه تابیدی مرمت کن منو از نو نزار خالی شم از

مثل خاطرات بدکردار تو سرم مثل بوق ممتد شو با خودت جورِ تازه ای تا کن با بدی جور تازه ای بد شو مثل حرفهای بی مخاطب باش تو سرم مثل پنکه میچرخی دم بکش رو اجاق چشم من آب خوش تو گلوی من جا خورد وقتی چشمهای من تو رو دیدن مثل فیلم های بی سرانجامی طی کنم بیخیالیِ چی رو توی این شبای بیخوابی بعد از این زپام های

دنیا شبیه سینماست از وقتی چشم وا میکنی رو به یه پرده ی سفید فقط تماشا میکنی میانو میرن آدما نقش اونا عوض میشه یه روز تماشاچینو یه روز دیگه هنرپیشه یه روز حمید هامونن اسیر شک فلسفی یه روز رضا مارمولکن در میرن از هر طرفی بعضیا زیر پوست شهر درگیر خون بازی میشن مثل

هر شب به یاد تو تنها نشسته ام تا صبح ستاره بارون از ماه جدا شدی در دل به یاد تو گلها دمیده از خون دنیا به جای تو ماند رفتی و تنها صدای تو ماند هر شب ستاره ای سوزد ز داغ تو ای گل کجا دمیدی در دل شکوفه ها روید به باغ تو # ای گل کجا دمیدی

پشت خط قرمز ترانه ها عابر یه شهر گم شده تو دود راویه خاطره های زخمیم پر نوستالژی روزای کبود پر بغضم پر بهت و انتظار انتظاری عبث پوچو محال انتظاره با تو همسفر شدن دوباره میون جاده شمال دلم پره بیا بازم با هم دیگه بریم سفر جای ما اونجا خالیه منو ببر منو ببر

من باید امشب که بارونیه خونه از گریه خالی شم بدون تو دارم با آدمای شهر رفیق تر میشم این آدما انگار مثل خودم هستن حال منو دارن حال منو دارن این چمای لبریز این چشمه های اشک چرانمی بارن؟ چرانمی بارن؟ کجا برم حالم یادم بره یک شب از درد من کم شه گریه ازم دوره

میتونم برای بغضت همه چیمو داده باشم میتونم به خاطر تو از نفس افتاده باشم میتونم دنیا رو حتی با تو نادیده بگیرم تورو یاد من نیاره سمت خاطره نمیرم میرسم به تو هرجوری که هست تو که خندیدی بغض من شکست درد تو آخر درد من میشه آخر این بازی تن ب

کف افکارمو موکت کردم که صدای سرم نره بیرون توی اندازه های یک در یک قد سلول شخصی حلزون طبق ژورنال های سبک جدید واسه کف پوش پارکت مُد بود سر من با موکت آکوستیک شد سبک من برخلاف مارکت بود تو سرم گود میشه این کلمات تو تنِ ژاکتم فرو میرم چند وقته به پیشنهاد طبیب روزه های سکوت میگیرم

ابرای آشفته حرفای ناگفته تو این ترافیک و لبخند نزدیکو ضبطی که میخونه عطری که میمونه تو خاطره هامون من با تو و بارون چشمای تو عشق و جنون داره یک اتفاق نو تازه شدن با تو یک فصل بی تکرار سر سبزی و دیدار از پشت این شیشه بارون شروع میشه با همسفر کردیم از شب گذر کردیم این جاده با تو آسمون داره همراه من باشو با من سفر کن تا همپای هم باشیم تا آخر

دست به دعا بردن من اسمتو آوردن من فایده نداره بس که خطا کرده دلم خدا رهام کرده گلم دوسم نداره اشک من نریز که آبروم نریزه میره از پیش من اونکه عزیزه)2 دست به دعا بردن من اسمتو آوردن من فایده نداره بس که خطا کرده دلم خدا رهام کرده گلم دوسم نداره میره و اما بهش خوبی نکردم ای خدا چر

یه بوم خالی و سفید توی اتاق یخ زده جلوش یه مشت رنگ سیاه با یکی که حالش بده دراز شدم کف اتاق پنجره ها تا ته بازن تو دنیایی که من تووشم خرسا به موشا می بازن می رم سراغ بوم و رنگ شروع می شه دوباره جنگ من و قلم مو باهمیم میون این اتاق تنگ

اینجا تهرونه ، شهر خوشبختی شهر شام و نهار آماده واسه کوچ کرده ها این شهر گوشه گوشه اش ، سعادت آبـاده اینجا تهــرونه ، شهر خوشبختی شهر دربند ، شهر آزادی معنی اختلافو میفهمی وقتی بالای برج میلادی اینجا تهرونــــه ، اینجا تهرونـــــــه اینجا تهرونــــه ، اینجا تهرونـــــــه

اونور این شب کلک منو ترانه تک به تک خونه میساختیم توی باد دریا میریختیم تو الک مسافرای کاغذی رد شده بودن از غبار تو قصه باقی مونده بود شیهه ی اسب بی سوار گفته بودن صد تا کیلید برای ما جا میزارن مزرعه های گندم برای فردا میزارن فردا رسید و خوشه ای تو دست ما باقی نموند

با نگاه تو تازه فهمیدم 4 سر این چشما جونمم میدم تو بخوای از من مرگم آسونه 4 جز تو چی دارم من دیوونه روزگارم سخت روزگارت خوش 4 پرم از این غم غم آدم کش تو با لبخندت دردمو کم کن 4 من پر از حرفم پس شکنجم کن عشقت همه چیز من بود وقت عاشق شدن بود کارم بی تو تمومه جز

ببار برایم تو که هزاران چشمه ی جوشان پشت مردمک هایت پنهان کرده ای ببار برایم اشکهایت همان آب حیاتیست که خضر نوشیدو هنوز در به در جاودانگیست ببار برایم ساعت چشمهایت عجیب با ساعت ابرها کوک است

فریاد از اون حسهای بد حسهایِ پاییزیِ باغ فریاد از اون روز و شبا شب شغال روزِ کلاغ اون سالهای در شتاب اون ساعتای بیقرار اون شبای پر از قفل و اون روزای پر از دیوار میخوابی و بیدار میشی دیگه دنیات اون دنیا نیست حتی حقیقت و رویا اون حقیقت اون رویا نیست شاید بیداری اما یکی تورو خواب میبینه بیدار شدن تو رویاها سبکی سنگین اینه حالا جای کابوسِ مرگ زندگی رو خوا

من تو شب تاریکم به شکست نزدیکم رویاهام کوتاهه تو یه چراغ روشن وسط شبِ من که بدون ماهه من آخرین آوازم خودمو با سازم تو مترو میخونم تو بازی تقدیری ته قصه میری من اینجا می مونم (با دستات منو رد کن از این روزای سیاه راه منو روشن کن فانوس ماه , فانوس ماه) 2

از لاله زار که می گذرم، بغض ترانه می شکنه تو عمق سینم یه نفر یاز زیر آواز می زنه از لاله زار که می گذرم میشم یه بچه بلا عاشق فیلم جفتی و عاشق سیبای طلا از لاله زار که می گذرم الک دولک یادم میاد «محمود سیاه» نمایش «مرد کلک» یادم میاد

یه شب سرد دی ، تو ماشینت تو صدامو شنیدی از رادیو داشتم از گذشته می خوندم ، تو تم مورد علاقه ی تو به عقب می کشوندمت با عشق ، به عقب تر به اولین دیدار خاطره خاطره مرور می کردی همه چیزو ، تا آخرین دیوار خاطره خاطره مرور می کردی روبروت اتفاق بارون بود

هفته بدون تو شروع میشه با شنبه ای که بدتر از مرگه فرقی نداره تو کدوم فصلی دنیای من بی تو پر از برگه یکشنبه رو باید مدارا کرد با خاطراتی که پرم کردن با آدمایی که تو این مدت با حرفاشون دلخورم کردن با هر دوشنبه اشک میریزم کی گفته دیوونگی حد داره

پرواز کن ، رو به فردا آغاز کن ، پنجره های قلبتو یاز کن ، تا خود هم صدایی شعر رهایی ساز کن بین من و تو ، حتی یه آه فاصله نیست پاک کن اشکامو از این گونه های خیس می باره برف پشت برففففف ، روی ماهمون بغض جا میگیرههههه توو صدامون رو به آسمون من

پدر بزرگ هفت سالگیش یادش نیست تو زور خونه صدای فریادش نیست شیرین قصه دیگه تلخ تلخ این همه صخره یکی فرهادش نیست هیشکی نگاشو به صدام ندوخته یه شب پره تو شعله ها نسوخته خفاشا دل سپرده ان به خورشید ترانه ساز ترانشو فروخته (دنیای وارونرو باش رود خونه ها تشنشونه قوت پهلوونامون به تیزیه دشنشونه) عصر فراموشی خاطراته ترانه خون معجزه تو صداته

چی از این بهتر که زخمم میزنی این یعنی هر لحظه تو تنه منی شب خودت زخمامو میبندی برام صبح خودت دوباره خنجر میزنی حاله این روزای خسته مو نبین خیلی ابریم که این بارون شدم وقتی درد تو به جونم میخرم یعنی خیلی وقته که درمون شدم من بمیرم از تو دل نمیکنم تویه این روزای ابری و کبود خودمو ر

دلگیرم از همه، تنهام نزار رفیق دنیام پر از غمه، تنهام نزار رفیق رو زخم من نمک، بیشتر از این نپاش نفس بهم بده، اینجا بده هواش اشکای هرشبم، غیر ارادیه تنها امید من، قولی که دادیه گفتی رفیقمی، تا آخر مسیر حالا تو حقمو از زندگی بگیر افتادم از نفس، بریدم از همه این شهر بعد تو عین جهنمه

رویا به رویا زندگی کردم تو خواب های بی سرانجامت تا هر کجا بهم بگی همراتم تا هرکجا که بگی میخوامت دنیا به غیر از خنده های تو حرفی نداره واسه گفتن سر به هوا که میشی میفهمم چرا هواپیماها میوفتن روزای سختی پیش رومونه من با تو اما مرد این راهم تو قاب دوربینم بمونم امشب من عاشق فیلم های کوتاهم

خاطرات تو که باشه با گذشته بی حسابم تو کدوم صندوق پُسته نامه های بی جوابم جونمو برات میدادم هر چی میگفتی همون بود غمو غصه که نداشتیم دنیا قد کوچمون بود دنیارو بهم میریختم اگه تو لب تر میکردی وقتی آینده عجیبه به گذشته برمیگردی

حوصله ندارم اما همه قصه رو میگم همه قصه رو حتی اونجایی که دوست ندارم بزار صحبت کنیم اینبار جای اینکه بنویسیم راجع به دو جین سوالو یه سری عقده بدخیم میدونم که دیگه مردم مرگ من موقتی نیست این جوار کفن و دفن این صدای لعنتی نیست توی این بحبحه شک وسط این همه بحران خودمو گوشه جاده جا گذاشتم تو اتوبان

خبر بسته بودن جاده از کرج سمت جاده ی چالوس ثبقت یک سمند نقره ای از خودرو کنترل نامحسوس تونل کندوان نگاه توعه که منو میبره به قعر دلت از همین راه پر خطر منو به شهر تو میرسونه این اتوبوس ی ههههههه هههههه ههههههههههه اووووووووووووو

از بس رو کارتن خوابیده از تخت میترسه از عابرای ظاهرا خوشبخت میترسه از کوچه از تنهایی از هر چی تو دنیاشه از گربه های گشنه حتی سخت میترسه چند ساله از هیچ کس دلش پر نیست چند ساله از چیزی نمی رنجه هر روز تو رویاهاش پی نقشه هر شب تو آشغال

بانوی من امشب ترانه سازی کن با این شب وحشی دوباره بازی کن بانوی سرگردون عاشق ترین میشم دور حریم تو دیوار چین میشم قد میکشم تا سیب حوای رویایی بهشت همین دنیاست وقتی تو اینجایی دستامو میبخشم به اعتماد تو چهل ستون میشم امشب برای تو یه اتفاق راه تا شب شکن باشیم پلنگ مغرور

گلدونای توی خونه پوسید تابلوهای روی دیوار کج شد قناری توی قفس دق کرد حتی خودم دیگه با من لج شد وقتی تو رفتی وقتی تو رفتی وقتی تو رفتی وقتی تو رفتی اینجا سرده توام نیستی ، اینجا سرده منم تنهام نمیتابی یخه عمرم ، نمیتابی شبه دنیام وقتی تو رفتی وقتی تو رفتی وقتی تو

بدون تو هیچم یه خالی تو هم تصویری مخدوشم از پازلی مبهم یه اشک بی بغضو یه ابر بی بارون یه درد بی درمون یه زخم بی مرهم بدون تو هیچم یه سایه تو سایه تو خونه ی وحشت بدون همسایه یه پیچک رو دیوار به هیچی نمیپیچم بدون تو هیچم بدون تو هیچم بدون تو هیچم اوجی س

ستاره ها رو خط نزن ستاره ها رو خط نزن پایان جشن گریه شو راهم بده به آسمون بی من نرو با من بمون بی من نرو با من بمون دستاتو میگیرم نرو دستاتو میگیرم نرو من بی تو میمیرم نرو تنها میشم بی تو نرو عاشقتر از این شو نرو عاشقتر از این شو نرو

یه سری حرفای شخصی یه ترانه ی خصوصی مینویسم رو پیانو با یه خودنویس طوسی یه قشون حس منظم مثل یه ارتش محکم پشت تو واستادن اینجا توی این طوسی مبهم عصبی تر از همیشه این روزا خیلی کلافم روحمو میشکافم اینبار تا یکی از نو ببافم ذهن خلاق حقیقت با سلیقم نمیخونه نوسان داره و در من همه چی رنگ جنونه

کافه ی خاطره بازی پرِ از قصه و رویاست همه ی فکرها پریشون بورس خاطره همینجاست آدماش بیدارن اما تو بیداری خواب میبینن چشاتو ببندو گوش کن به صدای خسته ی من یکیشون فکر تئاتر طرفای لاله زاره اون یکی فکر سکانس آخر یه مشت دلاره یکی گیج شعر شاملو وسط دفتر آیدا یکی داغ

نمیدونم چرا یادم نمیاد کجا دستای ما با هم گره خورد چه روزی قلبم از عشق تو لرزید کدوم ما دل اون یکیو برد چرا درگیر احساست شدم من چجوری اولین دیدار رخ داد تو بهمن بود یا نزدیک مرداد نمیدونم چرا یادم نمیاد نمیدونم چرا سرگیجه دارم چرا دستای تو انقدر سرده

نادونی که خنجر میزنه پشت درا سر میزنه همونی که فالگوش وامیسه این درو اون در میزنه میاد بیرون از تو شبا گم میشه حق آدم جون میکنن تو تتنشون مرده ی مرگن همشون تو نگاهشون عشقه و خونه جوبای خشکشون لنگ بارونه سفره هاشون پر از بغضو بی نونه باغچه هاشون پر

احساس میکنم تو رو از پشت این همه سکوت تو کافه بارون میگیره وقتی میشینم رو به روت از راه که میرسی بازم عطرت میپیچه تو هوا فنجونمو پر میکنی از حس طعمی آشنا وقتی نگاهم میکنی خورشید تکراری میشه همینجا روی میزمون رود عسل جاری میشــــه حوا تویی هرجا تو باشی بهشته

بی هیچ اسمی میشه عاشق شد بی هیچ رد آشنا رو خاک من سال ها عاشق شدم بی تو یه حس بی تفسیر وحشتناک من عاشق رفتارهای تو این ترس بی اندازه شیرینم تو عاشق چیزی که پنهونه من عاشق چیزی که میبینم بی هیچ اسمی میشه عاشق شد جادوی این دلدادگی کم نیست

تو تیمارستان عشقت واژه هامو بستری کن شبامو لبریز خورشید روزامو خاکستری کن منو از خودت نرنجون نگو دیوونگی ننگه وقتی با تو باشم ، وقتی با تو باشم حتی دیوونگی هم قشنگه مگه عیبی داره از تو حرف زدن با گلو گلدون بگو کی میخواد بخنده به یه شبگرد غزلخون

از خالی تو در من ، از لحظه های بی عار تاریخ بی تو بودن ، هفت شنبه های بیمار روزای نیمه سوخته ، با بوسه های سیگار مشق نبودن تو ، جریمه های بسیار این لحظه رو نگه دار ، بانوی خوابو بیدار لبریز خنده با تو ، لبریز شعر یغما شال حریر آبی ، تو پرسه های سرما گاهی نگاهی از تو ، گاهی خیالو رویا بوسیدن تن

وقتی زندگیت شده یه زندون وقتی دلگیری از اینو از اون وقتی روزگار ناروزگاره وقتی رو به روت تنها دیواره وقتی تنهاییت قد یه دنیاست وقتی خوشبختی برات یه رویاست وقتی بودنت دردو تکراره از درو دیوار برات میباره تو تنها نیستی یکی باهاته یکی که برق توی چشاته

توی کافه نادری کنج همون میز بلوط دو تا صندلی لهستانی هنوز منتظرن تا منو تو بشینیم گپ بزنیم مثل قدیم شب بشه مشتریا تا آخرین نفر برن ما همیشه اولینو آخرین بودیم عزیز هم تو تابستون داغ هم تو پاییزای سرد تابلوی بسته و باز پشت شیشه درو بعد رفتن ما اون کافه چی وارونه میکرد چشمک ستاره ها رو میشمردیم

یه پیکان قراضه کنار اتوبان داره خواب میبینه یه پیکانِ بی چرخ که بازم تو رویاش پرِ سرنشینه غرورش شکسته به جای چراغاش دو تا حفره مونده کی میدونه اونو زمونه چه جوری تا اینجا کشونده چه راهایی رفته چه روزایی داشته چه چیزایی دیده با ترمز گرفتن چه خطو نشونا رو جاده کشیده عج

دارن یه برجی میسازن با ده هزارتا پنجره میگن که قد برجشون از آسمون بلندتره برای ساختنش هزار هزار درختو سر زدن پرنده های بی درخت از این حوالی پر زدن میگن که این برج بلند باعث افتخار ماس حیف که کسی نمیدونه خونه افتخار کجاس باعث افتخار تویی دختر توی کارخونه که چرخ زنده موندنو دستای تو میچرخونه

تا کی دل من چشم به در داشته باشد ای کاش کسی از تو خبر داشته باشد آن باد که آغشته به بوی نفس توست از کوچه ما کاش گذر داشته باشد هر هفته سرِ خاک تو می آیمو اما این خاک اگر قرص قمر داشته باشد این کیست که خوابیده به جای تو در این خاک از تو خبری چند مگر داشته باشد آن ر

نازنینِ نانوشته‌ ای‌ غزلواژه‌ ی‌ غمگین‌ این‌ سکوت‌ خوشصدا کن‌ با ترانه‌های‌ رنگین‌ ای‌ تو از ستاره‌ سرشار ای‌ شب‌ آواره‌ ی‌ دلتنگ‌ تیرِ آخرین‌ ترکش‌ ای‌ ترانه‌ ی‌ خوش‌ آهنگ کوچِ تو مهتابو خط‌ زد از تو آیینه‌ ی‌ مرداب‌ بی‌ تو تعبیری‌ نداره‌ فصل‌ رویاییِ این‌ خواب‌ این‌ شکست

از حرارت نگاهت گر گرفته تن گیتار با سر انگشتای نازت سیمهای سازمو بشمار سیم می میلاد واژه است توی بطن این ترانه ضربان دل عاشق آخرین شعر شبانه سیم سی سیب نچیدست میوه همیشه نایاب قیمت چشمای حوا چهره ی ممنوع مهتاب سیم سل سلطان آواز توی قصه های دوره برق جادویی فانوس تو شبای سوتو کو

توی کوچه قد کشیدم توی گردو دودو سوزن با شبو دشنه گره خورد همه ی زندگیِ من زندگیِ من یه خیابون سر رام بود که نمیرسید به آخر من فقط هفت تیرِ تنهامو صدا زدم برادر برادر سایه به سایه ی من بود ترس مسمومی همیشه اینجا با گلوله ختم قصه ها نوشته میشه نوشته میشه

کجا گمت کردم تو این شب جاری هنوز میخوابم هنوز بیداری هنوز خوشبینی به سبزی فردا کجا گمت کردم کجای این دنیا ما اهلِ هم بودیم هم شبو هم فانوس کجا گمت کردم کجای این کابوس پشت کدوم ابر بارونی پاییز کجای این هق هق این گریه ی یکریز شاید که برگردی شاید که پیدا شی

چه بلاتکلیف ام وسط این بحرا ن تو کجایی بانو تو کجایی الان من دچار آسم ام این هوا آلودست تو اگه برگردی ماسک اکسیژن هست این هوا آلودست حتی تو شعر کهن تو کجایی الان منبع اکسیژن بی تو هر ویروسی به سرم میچسبه خبر ترحیمم سر کوچه نصبه

کنار طاقچه یه ضبط صوت با چند تا نواره که هر یه دونش واسم هزار تا خاطره داره جازو کلاسیک، واترز و بیتلز، غربیو شرقی رقص پیانو، جادوی سنتور، گیتار برقی یکیشون پر از شعرایی که واست میگفتم یکیو از تو، تو آخرین شب کادو گرفتم بوی عیدیو توپ،

شک میکنم به خواب برف میبارد باد می ایستد باد می ایستد در چشم های باز حیف حیف فرصتی نیست برای آب شدن در آفتاب این خواب می پوشاند دستهای تو را و قلب مرا حیــــف حیــف حیــــف حیف شک میکنم به باد به برف به خواب شک میکنم به زخم، به تیغ، به درد در پایان همین موسیقی در آغاز خواب

روی گرامافون ، چرخیدنِ مهتاب تو سمفونی شب ، آغازِ من در خواب کوچه مشخص نیست ، این روبرو دریاست زیبایی محضه ، حتی خدا اینجاست تو والس میرقصی با موج با مهتاب ، در باد من والس میرقصم کنج اتاق خواب ، در یاد تو مه فرو میریم سال هزارو چند با تو

ادامه بده به لبخند ، به نگاه ، به جشن از همان حرف های ساده بزن مثلا بگو چه روز بدی چه غذای بی نمکی و هوا چه گرفته ست ادامه بده به معجزه به حضور به عطر و از همان کارهای ساده بکن مثلا بیا دگمه پیرهنم را بدوز روزنامه بخوان یا بزن زیر آوازِ بی حوصلگیت اما فقط ادامه بده این روزهای هولناک را بی نمک ، بدون دگمه ، ابری نیستیو

تو بستی چشمتو دنیا پر از تیتراژ پایان شد جهان یه فیلم کوتاه بود که از چشم تو اکران شد من اینجا روی مرز عشق گذرنامه درست کردم خودم رو توی یه پاکت به دنیای تو پست کردم تو شیرازِ نگاه من بهار و سعدی و کافه توی تهرانِ قلب تو یکی لبهامو میبافه

مهتاب تو فانوس ، چالوس تا دریا پوشیدن موجا تو بطنِ یک رویا هم باورو هم پا ، از کافه تا مترو سرگیجه تو رویا با عطرِ اسپرسو از سینما فرهنگ با برف تا دربند دستا گره خورده لبخند در لبخند شب با صدای تو ، شمعو تو و گیتار شبهای بی خوابی ، تاریخِ بی تکرار رقصِ جنون آمیز زیرِ تنِ بارون چشمو دلو بستن رو منطقو قانون لبریزِ شعرِ ن

بیا بازم مثل قدیم با هم دیگه بریم شمال دلم گرفته راضیم به این خیالای محال منو ببر تا آخرِ جاده ی چالوس ببرم تا شیشه ی بارونیِ خیس اتوبوس ببرم تا جای پات رو ماسه ی داغِ متل قو ببرم تا آخرین دلهره ی نگاهِ آهو ببرم منو ببر تا گم شدن تو اون چشای بیقرار تا ساختنِ قصر شنی رو

هنوز عکس فردین به دیوارشه هنوز پرسه تو لاله زار کارشه تو رویاش هنوزم بلیط می خره می گه این چهارشنبه رو می بره تو جیباش بلیطای بازندگی روی شونه هاش کوه این زندگی حواسش تو سی سال پیش گم شده دلش زخمی حرف مردم شده سر کوچه ملی یه مرده یه مرد که سی سال پیش ساعتش یخ زده نمی دونه دنیا چه رنگی شده نمی دو

خمیازه های کش دار سیگار پشت سیگار شب گوشه ای به ناچار سیگار پشت سیگار این روح خسته هر شب جان کندنش غریزیست لعنت به این خود آزار سیگار پشت سیگار پای چپ جهان را با اَره ای بریدند چپ پاچه های شلوار سیگار پشت سیگار در انجماد یک تخت این لاشه منفجر شد پاشیده شد به دیوار سیگار پشت سیگ