آکوردهای حمید حامی

خداحافظ گل لادن، تموم عاشقا باختن ببین هم گریه هام از عشق، چه زندونی برام ساختن خداحافظ گل پونه ،گل تنهای بی خونه لالایی هات دیگه خوابی، به چشمونم نمی شونه یکی با چشمای نازش دل کوچیکمو لرزوند یکی با دست ناپاکش گلای باغچمو سوزوند تو این شبهای تو در تو خدا حافظ گل شب بو

برای بغض گنجیشکای بی خونه یه قطره اشک روی گونه هات بس بو‌د همین باغی که از پژمردنش میگی تو‌ اوج خنده و آزادی بی کس بود هنوز شاید نمیدونی پرستوها نه از سرما که از تنهایی میمیرن به این خاطر همیشه زندگی زیباست که دل ها لحظه ای آروم نمیگیرن من از بی طاقتی ها

ما قرار بود قلبه دنیا رو بلرزونیم پیشه چشم روزگار آتیش بسوزونیم ما قرار بود مچ تقدیرو بخوابونیم عمریه از جاده ها چشم بر نمیدارم سرمو رو شونه ی هیشکی نمیذارم هنوز اندازه ی اون روزا دوست دارم , دوست دارم دوست دارم , دوست دارم دوست دارم هرجا دلت لرزید غم تو چشات لغزید

یه ستاره آرزو کن برایه دستایه سردم برایه من که شبیه آرزوهای تو بودم لحظه ای نوازشم کن وقت گل شدن رسیده هنوزم آغوش امنت بویه یاسو بوسه میـــــده از تو هیچ وقت نمیرنجم از تو که همیشه خوبی از تو که تنها نشونی از یه عشقه بی غروبی

ساده نبود گذشتن از تو برام ساده نبود گذشتن از تو برام ساده نبود کوچ تو از لحظه هام ساده نبود قصه ی بی تو بودن ساده نبود هق هق شب گریه هام چه ساده دل بریدی اشک منو ندیدی خطی رو خاطرات قشنگمون کشیدی اما به انتظار برگشتنت می مونم شب تا سحر به یادت غزل غزل می خونم

این آخرین شامه شمعا رو روشن کن نبضت تو دستامه شمعا رو روشن کن این آخرین شامه با تو سر یک میز این آخرین مهره از آخرین پاییز شمعا رو روشن کن شب دلهره داره باید برم اما عطرت نمی‌ذاره نوازش آخر با آخرین بوسه بعد از تو این شب‌ها تکرار کابوسه این آخرین شامه شمعا رو روشن کن

افتاده دردت تو سرم یه قرص ماه به من بده به من از این خواب سیاه جرئت پاشدن بده، جرئت پاشدن بده مهمون چشمای توام قلبمو پشت در نذار پای فراموشی شب صبحو به خاطرم بیار، صبحو به خاطرم بیار یه کاری کن دلشوره‌هام آروم بگیرن یه کمی واسه یه لحظه‌ هم شده

از تو تکرار همه آینه ها یک نفس شرم ترانه کافیه اگه عاقبت بخیری نفسم حتی تا مرگ صدا منتفیه با تو تا وحشت گریه حتی تا خود شکستن تا رسیدن به تو از من صف به صف معجزه بستن روزی صد بار بگو هستی مثل یک ورد مقدس که سکوته منه بی تو سطر مشکوک ترانه ست جون گرفته از یه دردیم پا رو قانونِ هم

یه روز سیاه یه روز سپید یه روز زرد یه روز غروب غم گرفــته ی سرد یه روز برای تو که شاعرانه س یه روز برای من که بی ترانه س یه روز تویی روزی که شب نمیشه یه روز منم ابری تر از همیشه یه روز منم اسیر خاک تبعید یه روز تویی اونور خواب خورشید تو چشم من تویی که آسمونی تو خواب من

منم عاشق شدم انگار نگاهم گیج و آشفته است سکوت مبهم چشمات پر از حرفای نا گفته است منم انگار دل دادم به دستایی که معصومن به عطر تازه پیچیده میون لحظه های من یه حس خوب بی تکرار یه دنیا خواب و من بیدار بدون حرف و بی انکار منم عاشق شدم انگار ی

چقدر دلگرم من بودی، منی که سرد و یخ بودم منی که ساده می گفتم واسه عاشق شدن زودم چقدر دلگرم من بودی، منه سردرگم بی تاب منی که گم شده بودم توی پس کوچه های خواب چقد عاشق شده بودی یه عشق تلخ و بی فردا تقلای شب و خورشید حقیقت بود یا رویا حقیقت بو

ای وطن به تن تا جان‌دارم پر از شکوه ایثارم. بگو در این دنیا بدون تو کجا سر بگذارم اینک به شیوه ی باران ببار به تربت یاران ایران شکوه ایثار ای‌ ایران تویی همه ی ایمانم صفای تورا من میدانم

کو آشنای شبهای من؟ کو؟ دیروز من کو؟ فردای من کو؟ شهزاده من . رویای من کو؟ کو هم قبیله؟ لیلای من کو؟ وقتی نوشتم عاشقترینم گفتی نمیخوام تو رو ببینم برات نوشتم یه بیقرارم با خنده گفتی دوستت ندارم رو بغض ابرا نامه نوشتم قلبمو مهر نامه گذاشتم

دلخوش باش به فرداهای روشن تیک تاک ساعت ترس رو بشکن هر روزی یه زندگی تازه است حجم عشق همیشه بی اندازه است تا اونور مرزا آسمون از خنده و خوشبختی بخون با هم میشه تا فتح قله ها رفت اینجاست همون جایی که باید دل به دریا زد تا بشکنی این منو که صبح کنی این ش

به خدا گلایه ای نمیکنم اگه از دنیای من پر بکشی اگه مثل همیشه با رفتنت مثل روح از تن من جدا بشی واسه من همین یه جمله کافیه که بگی یه روزی عاشقم بودی بگی تنها لـحـظـه ای دلواپسِ این همه گریه و هق هقم بودی به خدا گلایه ای نمیکنم به خدا گلایه ای نمیکنم

وقتی میخندی ، زندگی زیباست چشمای سردت مثل آسمون ، همرنگ دریاست با تو تکرارِ ، شوق پروازم با تو دنیایی از آسمونو ، آینه میسازم من هم مثل تو ، از شب دلگیرم من هم مثل تو عاشق میمونم ، عاشق میمیرم نگاه کن ، مثل منو تو ، هیچکس عاشق نیست باور کن هم بغضِ من

نبودی نبودم تو هستی که هستم به تو تکیه میدم تو رو میپرستم به تو تکیه میدم تو رو میپرستم به تو تکیه میدم که عاشق ترینی که دلواپس لحظه های زمینی من از تو نگفتم شنیده گرفتی به یادت نبودم ندیده گرفتی نبودی نبودم تو هستی که هستم به تو تکیه میدم تو رو میپرس

تو با این لبای بسته تو با این دل شکسته تو با این بغض قدیمی که پر و بالتو بسته چرا می خندی ستاره چرا می خندی ستاره تو با این سینه ی داغون تو با این فال پریشون تو با این زخمای رنگی توی این شام غریبون چرا می خندی ستاره چرا می خندی ستاره از نگاه این شب خیس دل چرا نمی کنی تو تن چرا به این سیاهی بی گلایه می زنی تو این شب خسته و تاریک واسه تو خونه نمی شه شب رفیق جاده ها نیست موندگاره تا همیشه

دلم گرفت ای هم نفس پرم شکست تو این قفس تو این غبار تو این سکوت چه بی صدا نفس نفس از این نا مهربونی ها دارم از غصه میمیرم رفیق روز تنهایی یه روزدستاتو میگیرم تو این شب گریه میتونی پناه هق هقم باشی

خداحافظ ای ماه دلگیرم خداحافظ که بعد از تو آروم نمی گیرم تو رو به دست خدا سپردم تنهایی و جدایی تقدیر ما بود همراه و عاشقانه از هم گذشتیم افسوس که دنیای ما از هم جدا بود افسوس که غربت ما بی انتها بود خداحافظ رویای شیرینم هنوزم تو نگاه تو فردامو می بینم دلم گرفته فرصت نشد پناهِ

تا کوچ من به تو چیزی نمونده بود وقتی نگاه تو از گریه می سرود با تو چه ساده بود هم آسمون شدن وقتی که آینه ها شعله به شب زدند چیزی نمونده بود تا خواب رازقی تا ناز نسترن تا فصل عاشقی چیزی نمونده بود با تو یکی بشم با تو رها از این آوار گریه شم من مثل تو هنوز باور نمی کنم روزی از این قفس هجرت کنیم به هم باید سفر کنم از پشت پ

لالایی کن بخواب خوابت قشنگه گل مهتاب شب و هزار تا رنگه یه وقت بیدار نشی از خواب قصه یه وقت پا نذاری تو شهر غصه لالایی کم بابا چشماش بیداره مثل هر شب خدا پشت دیواره دیگه بادبادک تو نخ نداره نمی رسه به ابر پاره پاره لالایی کن لالایی کن مامان تنهات نمیذاره دوس

ای بزرگِ موندنی خدانگهدار ای طلایه دارِ روز خدانگهدار رفتنت مرگِ گذشته های ما نیست ای حماسه ی هنوز خدانگهدار ، خدانگهدار کوچه ی ما هنوزم بن بسته اما دیگه تا رودِ بزرگ راهی نمونده خونه این خونه ی ویرون خیلی وقته که منو ما رو به همدیگه رسونده گرمیِ دستِ نوازشگرت ای کاش

قصه ی ما یه سفر بود یه سفر تا خود رویا تا ته یک شب روشن سفری تا خودِ فردا یه طرف گریز از تو یه طرف به تو رسیدن دل سپردن به یه رویا خواب دست تو رو دیدن قصه رو از نو شروع کن من به آخرش رسیدم من تو سادگیِ عشقت غیبت دستامو دیدم من میخوام ساده بمونم تا تو عاشقم بمونی

شبها که بغض می کنی دنیا سکوت می کنه زمان به صفر می رسه زمین سقوط می کنه شبها که بغض می کنی به مرز مرگ می رسم به گریه کوچ می کنم ببین چقدر بی کسم دریایی از آرامشی ، من طرحی از خروش رود زیباترین شعر جهان چشمای غمگین تو بود پشت کدوم ساعت شب درگیر این سفر شدیم چه دیر به هم رسیدیم و بی وقفه

طرح چشماتو کشیدم روی بوم خیس دریا آسمون به گریه افتاد خورشید اومد به تماشا تو قشنگ تر از تموم منظره های جهانی لحظه ها مو تازه کردی با یه عشق ناگهانی وقتی می خندی و آروم گم می شی تو دستای من انگاری کوچه ها گیجه عطر مو های تو می شن

باز یه غروب آشنا رو سایه های بی صدا باز یه غریبه رهگذر نمیدونه میره کجا راهی به فردا نداره پنجره رو کم میاره وقتی به بن بست میرسه یه خط رو دیوار میذاره رو سایه تنها میمونه.. میخواد بره نمیتونه کاشکی میشد بیاد خونه… کدوم خونه بی هم خونه باز یه غروب آشنا رو سایه های بی صدا

مهتاب با شب راه نیومد خزون که کوتاه نیومد چشمات که بارونی شدن ابرا که زندونی شدن اون که غمه بغضمو دید اون که به دادم نرسید رفتو تو خواب قصه مرد حرمت فریادمو برد پرده‌ی آخر تگرگ کوچ تو بود و بغض برگ قصه‌ی عشقی که هنوز دلگیره و ترانه سوز رو آسمونا

زمستون که میشه به یادت می افتم یاد رویاهایی که به تو نگفتم مثه برفایی که میشینن رو شیشه همین جایی انگار زمستون که میشه زمستون که میشه مثه سوز سرما تو رگ هامی انگار یه ها کن رو شیشه واسه آخرین بار واسه آخرین بار زمستون که میشه به یادت می افتم ببین رد بغضم هنوز روی شیشست

تاریکه تاریکم؛ به گریه نزدیکم! تنهاتر از مهتاب؛ تو خواب یه مرداب پیشم بیا کم کم؛ از سایه میترسم دردامو درمون کن؛ آوازو آسون کن… غمگین غمگینم، یه بغض سنگینم تنهاتر از مهتاب تو خواب یه مرداب! دست تو پیدا نیست عطر تو اینجا نیست… با گریه میخونم، بی تو نمیمونم دست تو پیدا نیست عطر تو اینجا نیست… با گریه میخونم

هرگز پشیمون نیستم که عاشقت بودم یه روز یادم نمیره خاطرات من عاشقت هستم هنوز هرگز پشیمون نیستم که لحظه هام با تو گذشت با این که خنده بعد تو به حال و روزم برنگشت مثل یه چشم به هم زدن با این که رفتی زودِ زود یه عمر بودم پیش تو حتی اگه یه لحظه بود

من عاشقت میشم رقصانو دل در مشت باید بدون تو این زنگی رو کشت جهان که میرقصه با من کنار تو من بی قرار تو من غمگسار تو تو روزگار من دارو ندار من جهان که میرقصه باتو کنار من من عاشقت میشم رقصانو دل در مشت باید بدون تو این زندگی رو کشت باید بدون تو دست از زمونه شست جهان که میرقصه با تو کنار من

آورد تو را با خود بادی که ز مشرق بود عطری ز میان برخواست با آمدنت در باد باران به زمین افتاد من مست در آغوشت پنجاه هزار آهو مابین هزاران قو در متن نگاه تو پیدا شده بودند و آغاز شد این میلاد من واله و مدهوشت یک سایه تولد یافت از رقص دو تن در نور خندیدم و خندیدی چرخیدم و چرخیدی در فاصله ای آزاد من سایه

ای همه خواهش من قله ی آرامش من واسه شروع ما شدن اسم منو صدا بزن ای نفس شادی من هوای آزادی من برای در تو گم شدن اسم منو صدا بزن بی تو به هر طرف برم توهمه یک سفرم از همه دنیا بگذرم من از تو که نمیگذرم قلبا همه فولادنو ابرا زمین افتادنو بی تو همه بر بادنو تنها تو میفهمی منو از عمق

غله نبود گندم نبود گریه نبود مردم نبود فانوس و کار و کشت نبود طاووس و مار زشت نبودساده و پوست کنده بگم حتی بهشت بهشت نبود فرشته گفت: آدم چته؟ دلم گرفته می دونی؟ فرشته گفت توی بهشت اونم روزای مهمونی هزاره ی اول خاک گندم و سیب دشنه و تاک حوا میگه چه گندمی آدم میگه کوه طلاست فرشته با خودش میگه بیچاره خیلی مبتلاست فرشته میگه نوش جون حاصل کار و کشتته