آکوردهای آرمان گرشاسبی

با من چه کردی که تا نامت را می‌گویم‌ لبهایم می‌سوزد با من چه کردی که تا می‌خوانم صدها نی‌ در نایم می‌سوزد می‌ترسم نفسم دور از نفست در سینه بپوسد دور‌ از منظره ی خندیدن تو آیینه بپوسد آتش گرفتم در قعر دریا‌ 5 امشب دلم را از این جهنم بیرون بیاور 5 تا صبح فردا شاید نمانم اکنون بیاور

از تو گفتم سر به دامان خیابانی که در آن خانه داری از تو گفتم از همین عطری که آغوش من جا میگذاری هرچه در گوش زمین و آسمان گفتم نشد من مگو های دلم را با جهان گفتم نشد از دل جا مانده در آوار تنهایی نگفتم از تو گفتم از تو خواندم از شب بالا بلند گیسوانت عاشقانه گریه کردم تن به تن با خاطرات نگاهانت بی بهانه

بنگر به دل عصیان زده ام از سرکشیش رها شد و رام تو من نفسی بگشا دیوانه مرا در مطلع هر ترانه اش نام تو از روم گم هم نشوم چون چشم دلم تو نام و نشانش بشمارد بیخوابی من درمان بشود تنها در عادت خیالت بگذارم قد زیبایی تو ترانه دارم شعله ات خشکه ز تو زبانه دارم دیدنت پنجره ای که مست دریاست باده این منظره گیراست

عمری به هر کوی و گذر گشتم که پیدایت کنم اکنون که پیدا کرده ام بنشین تماشایت کنم بنشین که با من هر نظر با چشم دل با چشم سر هر لحظه خود را مست از روی زیبایت کنم ای چشم تو شیشه عمر من اغوش تو غربتم با وطن بازی نکن با منو صحنه رو در پرده اخر اتش نزن عمری به هر کوی و گذر

به جز تنت مبادا شقایقی ببویم تو هدیه کن دلی یا رمق به جست و جویم تو بهترین فریبی که از زمانه خوردم تو آخرین کلامی که تا ترانه بردم به جز تنت مبادا شقایقی ببویم تو هدیه کن دلی یا رمق به جست و جویم تو بهترین فریبی که از زمانه خوردم تو آخرین کلامی که تا ترانه بردم تنهایی و تنهایی این عاقبت دل شد بی زمزمه نامت ا

هی بشنو حرفه دلم را بشنو زنگه کلام شاعری که بی نقاب است هی وسط این همه مردن وسط دور عطش همین ترانه مثله اب است ای همه سروده هایم به فدایه خنده ات بجز تو واژه ای ندانم ببین شدم گرفتارت به بوسه ای هوادارت ترانه ای که در پیت قدم نزد اثر ندارد ببین شدم گرفتارت به بوسه ای هوادارت از عاشقا

در کنارت زمستان توانی ندارد آسمان را بگو برف باطل نبارد سرنوشتم در نگاهت هر لحظه با من روبرو بود منو آورگی را به جانم خریدم که فارغ بمیرم مبادا که در حبس دنیای دیوانه منزل بگیرم نترسم من از غرش این زمستان چالاک و باقی من از تو هم گذشتم من از جان گذشتم که روحی پذیرم

من از غمم چنان دل کنده ام که از جنون چنین آکنده ام به راه غم نمی یابد کسی تو را تبسمی حریفی بایدت که از دلش حریقی آیدت به راه غم نمی یابد کسی تو را به دوری ات مرا عادت نده تورا به دستی نمیسپارم من عاشقانه ای ادامه دارم من از غمم چنان دل کنده ام که از جنون چنین آکنده ام به راه غم

سفر نمی روم دگر تورا ندارم آنقدر ز ما فقط رهیست که مانده پشت سر ببر مرا ز خاطرت مرفت اگر ای از من بی خبر شب چرا می کشد مرا تو نشسته ای کجای ماجرا من چنان گریه می کنم که خدا بغل کند مگر مرا عمر همه لحظه ی وداست به صدای پایت آخرین صداست ای گریه ها

شهر من امشب آزرده است من خواب دیدم کودکم مرده است جا ماندم آنجا با دردم نمی‌شود به خواب برگردم نفرین به خواب نیمه دیدن در عدم نالیدن کی پیکرش بردارم کی به خاک بسپارم کی به خاک بسپارم می‌گرید مادر شانه را زخم تبر کشته این خاک نفرینی است رستمی دوباره پسر کشته می‌گرید مادر