آکوردهای The ways

شال آن شال سرخ تو موج موج موی تو نرمترین حادثه چه زیباست دور روی تو آفرین به آخرین شاهکار روی تو توی اوج سادگی چه زیباست اندوه تو وای که این واژه ها لالند در گوش تو آه چه بد زخمیه که فردا کیست هم آغوش تو آه که این لعنتی این قرص های افسردگی رنگ به رنگ دوز به دوز به باد داد آرام زندگی

در کناری از خانه‌ی ما اتاقی است سرد و آبی تخت و گیتار کهنه‌ی من عکس یک زن به دیواری زنی زیباروی و خندان یار من بود او دورانی کنون من ماندم و من گیتاری و سیگاری و تنهایی عشق من رفت به تن خاک طعم شب نیست جزبیداری ای عکس خندان بشنو از من خواهم‌ات دید روزگاری

شبی دیدم توی خوابم ته دریا زیر آبم زیر آبها می زنم ساز توی آبها می خونم باز شبی دیدم توی خوابم روی ابرا پیش ماهم ماه و ناهیدمن وخورشیدخداتاصبح مارومی دید شبی دیدم توی خوابم ته دریا زیر آبم زیر آبها می زنم ساز توی آبها می خونم باز

بین سیم های سیاه،زیر آوار و صدا بارش خاکسترا، دریای خون زیر پا کی می تونه که بگـه، اینجا روزی شهر من بود؟ لب بیجون پسر، شعر پــُر خون پدر آویز زن های شهر، پوکه ُ باروت ُ درد کی میتـونه که بگـه ،اینجا روزی شهر من بود؟ خونه و سقف کجاست، کنج و ایوونش کـو؟ میدون شهر کجاست ، برج و تندیـسش کو؟ تـقدیر مرگ این بود، دست بی شرم بلا بود. سینما رویا(ل) کجاست؟ پـپسی سردش کو؟ کوچه خاطره هام ، بوسه گرمت کو؟

از تک تک این نت های بیمار تا لرزش این صدای بیزار از خلوت این کوچه های پر ترس تا هجوم این سایه های بی مغز قاصدک بی همتاست رقص کنان بی پرواست از شروع این لحظه های خاکی تا مرگ آخرین نور باقی از بیستون که نقش کرد فرهاد تا پایکوبی ِ عشقهای آزاد قاصدک بی همتاست رقص کنان بی

یادته اون روزای خوبو یادته اون همه هیاهو یادته اون خنده های از تهِ دل واسمون مهم نبود آبرو یادت میاد از اون قدیما پَرسه هایِ بی هدف تو کوچه ها یادته ایستگاه و بارون یادتـــه نیمکتِ کنجِ میدون یادته یادته ، یادته یادته حالا دیگه گذشته اون روزا زیرِ یک سقفیم اما دورِ دور بزرگ شدیم و قابلِ احترام خنده ها گُم شد زندگی سوت وکور

برفا، نم نم روی گورا سرما توی استخونا روزام، تقویم خط خورده شبهام، در سوگت پژمرده دنیا، جفت دستات پوچه بن بست، آغاز هر کوچه یادت، بوی ناب خونه جای لبهات روی گونه رفتن، پر سوز و افسوسه موندن، اینجا یه کابوسه دنیا، جفت دستات پوچه بن بست، آغاز هر کوچه خواب پرواز روی ابرا دود جنگ و مر

برگای زرد درختای حیاط می ریزن دیوارای کاهگلی رو، جاشون میله کشیدن، اینجا یه مرد تنها،چیزی جز غم ندیده، عکس یه خورشید تاریکو روی زمین کشیده صدای سوت ِ،رو لب ِ یه مردِ خسته سایه های داغ ترس ُ، رو صورتش می بینه با دستاش روی آسمون ، چَنتا ابر کشیده پاهاش می لرزن،خواب از سرش