آکوردهای کاوه یغمایی

حرفامون تکراریه دلامون تاریک و سرد شونه هام خسته شده زیر بار غم و درد از تموم زندگی یه دل عاشق دارم مثل آیینه روشنه روح سبزه بهارم اما پژمرده شدم هوای تازه میخوام واسه موندنم امید حرفای تازه میخوام چهره ها پشت نقاب دیوارا قد کشیدن میوه های عشقمون نرسیده پوسیدند

خورجین باد پر شده از گلایه تو این روزای سخت و پر کنایه خنده رو با غصه نمیشه نوشت کی میدونه چجوریه سرنوشت بین من و تو پل بی عبوره غربت جاده های سوت و کوره رنگ غریب و ساده فصل ما پناه امن گریه شد آدما خورجین باد پر شده از گلایه تو این روزای سخت و پر کنایه

از کسی اعتقادمون گم نیست نسل ما قهرمان مردم نیست‌ نونمون بی تنور آجر شد نسل ما نسل بوی گندم نیست هی نوشتیمو هی نفهمیدیم قهرمان رمان ما کی بود قهرمان رمان ‌نسلی که بهترین مردش عنکبوتی بود مارو از بچگی سیاه کردن دستمون رو به روی هم بالاست

یه کوچه عاشق دیوونه های دوره گردش بود هزار تا جای پا روی تن زخمی و سردش بود چشماش از گریه ها و خنده های عابرا پر بود دل غمگینش از نامردی های شهر دلخور بود همه دور و همه سرد و همه تسلیم و بی آزار نفسگیر شب آه و شب بغض و شب رفتن دلیل حالشو باید بپرسه

بیا با قلب سردرگم با احساسم مدارا کن واسه یک لحظه دنیا رو تو این خونه پیدا کن میخوام برگردم میخوام برگردددددددددددددددم تو امشب با منی با من بیا این زخم و این مرحم تو دریا رو به من دادی من از طوفان نمی ترسم میخوام برگردم میخوام برگردم میخوام از چشمه ی خورشید به فانوس ت

تماشای تو خوش ترین حادثه ست تماشای هر روز تو کارمه واسه من یه منشور داره جهان که کلش فقط دوست دارمه توی خونمون میشه دنیارو دید زمانی که عکست روی دیوارمه یه بغض عجیبی توو لبخندته که دنیا نمیفهمه اون از چیه توو این دوره ای که نفس میکشیم همه خنده های تو تاریخیه تو خود حس عاشق شدنی تو همه اسطوره های منی

بگو این ترانه الان تو رو یاده کی میاره عصره بارونیه تهران تو رو یاده کی میاره بگو یاده کی میوفتی وقتی زخماتو میبینی واسه تجدید یه لبخند رو به روی کی میشینی ( ) هر عطــــــــــــــــــر لذت یه زخم کهنس واسه خاطره امضاس ( ) هر شــــــــــعر خنده ای عمیق و سرخه مثه تمدید یه رویاس ( )

تو با منی، حس می کنمت همین جا روبروی خودم صداتو می شنوم همه جا یا شاید من دیوونه شدم اگه تو، تو اتاقم نیستی چرا کنار تو می شینم چرا دارم تو رو می بوسم چرا دارم تو رو می بینم من با تو ام عزیزم، اسم منو صدا کن می بینمت کنارم، می بوسمت نگام کن اگه تو، تو اتاقم نیستی چرا هوای تو تو خونه ست

زخمیه رگباره روح من زندگی کردم کنارت قد یک تیر خوردن من دارم از این زخم میمیرم حاضرم از هر دوتامون انتقامتو بگیرم تمومش کن یا تموم کن این جنونو یا تقاصتو ازم بگیر شکنجم نکن یا

یادته بهم می گفتی دیگه تنهات نمیذارم پای لحظه هات میشینم رو دلت پا نمیذارم همه حرفات دروغ بود اینو تو چشات نخوندم من ساده فکر میکردم قفل قلبتو شکوندم کاش میدونستم نگاهت یه فریب عاشقانست شعر آشنایی ما پر بغض این ترانست

حرف من حرف خودم نیست حرف خاک ِ حرف ریشه ست حرف دیروز ندیده حرف فردا و همیشه ست صحبت سکوت سرده آدمای توی قابه حرف این صورتکا نیست حرف اونور نقابه حرف تردید یه نسله میون رفتن و موندن بین خوابیدن تا صبح یا دم سحر پریدن یکی باید بگه آخر من و تو کجای ِ کاریم

یه عکس دسته جمعی هست که لبخنداش کشداره یه اندوه قدیمی هست که با بارون میباره یه کشتی توی ساحل هست که ماهی ها رو بوسیده یه قایق ران پیری هست که رو زخماش خوابیده بجز تو کی تو این شهره که دریا توی چشماشه که حتی ماهیو دریا میتونه عاشقش باشه بجز تو کی تو این شهره که با تقدیر جنگیده

از این پرده های سکوت از این لحظه های خودم از این خونه خسته شدم برگرد برگرد از این فکر هر شب تو ازاین حس سرد خودم از این اینه خسته شدم برگرد برگرد چقدر پشت پنجره ها به هوای دیدن تو بشینم تمام شبو بیدار یه یه چقدر با خودم به دروغ بگم برمی گردی یه روز بگم

توی جاده، تک و تنها یه مسافر توی شب ها کوله بار غم رو دوشش صد هزار قصه تو گوشش نمی دونم که کجا بود نمی دونم که کجا رفت رو تنش گرد مصیبت توی مرداب حقیقت طعم تلخ یه جدایی اونو با غم داده عادت نمی دونم که کجا بود نمی دونم که کجا رفت فقط اینجا رو نمی خو

بُکش منو هدف بگیر بیا این تن من این تو این حکم تیر بُکش هواتو تو سرم من گلوله هاتو به جونم میخرم با من عذابِ یه سرزمینه نوازشم کــن شکنجم اینه بُکش امون نده به من تو توی قلبمی از تو سینم بزن ببین تا تو بری از تنم شبی یه گلوله به رگم میزنم با من عذاب

با تو از اینجا رد شدم توو همین فصل لعنتی زیر همیـــــــــن بــــــارون به تو ایــنـجـا گــفــتــم دوســت دارم یــادش بـخـیـر دوبـــاره مـــــن دوبـــاره هوای تو دوبــاره پــــایـیــزه خـــرابـــه حـالـم بــــــرای تــــو

باورم کن . من هنوز مترسک باغ جنونم عمریه مسافری و من هنوز غرق سکونم خیلی سخته که بدونم نمیخوام اینجا بمونم داغ میوه های نارس . آتیش انداخته به جونم دست تقدیر تو رو برده، سرنوشتمو میدونم تو میدونی جون باغ و باغبون بسته به جونم یه ه ه اون کلاغی که میگفتی اومده چشمامو برده

من این کوچه ی روشنو یادمه حسِ برگشتنو یادمه همین کافه ی خالی از مشتری همین صندلی های خاکستری یــادمـــــه... تورو رو همین صندلی یادمه من نـدیدم ولی یادمه همین خونه ی خالی و سوت و کور اتاقای تنگ سیاه و نمور یادمــه من انـگـار قبل ا