آکوردهای میلاد باقری

بی تاب توام به دلم تاب ندارم شب اومد و من خبر از خواب ندارم مستانه بیا که تو را سخت ببوسم لب وا نکنی غزلی ناب ندارم من و این دلِ تنگ تو و این شبِ خوب منو تو آغوشت برسون به جنوب اگه شب کوتاهه تو چشات شب ماس بغل کن دنیامو که دلم رو هواس هراسون بغلم کن تو بارون بغلم کن می خوام دنیا ببینه تو خیابون بغلم کن هراسون بغلم کن تو بارون بغلم کن

بستم بی خبر؛ ما بارِ سفر با درد و حسرت از شهر خودم؛ راهی شدم و رفتم به غربت ای تازه گلم ترکِ تو کنم؛ با چشمِ خون بار گلابتونم… گلابتونم… خدا نگهدار از ناز و ادات… از چشمِ سیات؛ روزم سیاهه سیرم به خدا از عمرِ خودم؛ خدا گواهه میرم به سفر جایی که کسی؛ نشه خبردار گلابتونم… گلابتونم… خدا نگهدار

رود تنها کوه خاموش ابر بارانیه توووووو روز آرامش قبل از شب طوفان تو بوددددد آمدیوووو شهر بهم ریخت از آرامش توووووو آمدی و پس از آن جان همه جان تو بود ووووو آسمان برف دلم گرم به چشمان تو بود گیسوان تو رها باد پریشان تو بود شهر تا شهر خیابان به خیابان همه تووووو دیگر از بعد تو تهران همه تهران تو بود تو بها

مرا خود با تو چیزی در میان هست وگرنه روی زیبا در جهان هست وجودی دارم از مهرت گدازان وجودم رفت مهرت همچنان هست مرا خود با تو چیزی در میان هست منو تو حال خوب خانه بودیم در آن خانه هنوزم آسمانهست از آن نقشی که بر دیوار کندیم دو دل مانده که شعرش یادمان هست مرا خود ب

تو در فتنه از حد به در کردی تو با من ز بد هم بدتر کردی ز سوی نگاه تب آلودت منه تشنه را تشنه تر کردی پس از آرزوها پس از جستجو ها ندانی که ای مه چه ها کردم تو را بینه خوبان جدا کردم صدا را به دل مبتلا کردم ته کوچه نامت صدا کردم خطا کردم ای مه خطا کردم تو را با شبم آشنا کردم