آکوردهای فرهاد مهراد

7 یه شب مهتاب ماه میاد تو خواب منو می‌بره کوچه به کوچه باغ انگوری باغ آلوچه دره به دره صحرا به صحرا اونجا که شبا پشت بیشه‌ها یه پری میاد ترسون و لرزون پاشو می‌ذاره تو آب چشمه شونه‌ می‌کنه موی پریشون 7 یه شب مهتاب ماه میاد تو خواب منو می‌بره ته اون دره اونجا که شبا یکه و

خسته ام از همه خسته از دنیا … آسمان بشنو از قلب من این صدا ای زندگی بیزار از توام ، بیزار از این حالم … بیگانه ام با سیمای تو ، دیوانه ی دنیای تو در هم مشکن زنجیر مرا ، بهتر که شوم رسوا … رفتم که دگر با دست شما ، پنهان شوم از چشم دنیا خسته ام از همه خسته از دنیا … آسمان بشنو از ق

رستنی‌ها کم نیست من و تو کم بودیم خشک و پژمرده و تا روی زمین خم بودیم! گفتنی‌‌ها کم نیست من و تو کم گفتیم مثل هذیان دم مرگ از آغاز چنین درهم و برهم گفتیم دیدنی‌‌ها کم نیست من و تو کم دیدیم بی‌سبب از پاییز جای‌ میلاد اقاقی‌ها را پرسیدی چیدنی‌ها کم نیست من و ت

در روزهای آخر اسفند در نیم‌روز روشن وقتی‌ بنفشه‌ها را با برگ و ریشه و پیوند و خاک در جعبه‌های کوچک چوبین جای می‌دهند در روزهای آخر اسفند در نیم‌روز روشن وقتی‌ بنفشه‌ها را با برگ و ریشه و پیوند و خاک در جعبه‌های کوچک چوبین جای می‌دهند جوی هزار زمزمه‌ی درد و انتظار در سینه می‌خروشد و بر گونه‌ها روان جو

با صدای بی صدا مثل یک کوه بلند مثل یک خواب کوتاه یه مرد بود یه مرد با دستای فقیر با چشمای محروم با پاهای خسته یه مرد بود یه مرد شب با تابوت سیاه نشست توی چشماش خاموش شد ستاره افتاد روی خاک سایشم هم نمیموند هرگز پشته سرش غمگین بود و خسته 4 تنهای تنها

گنجشکک اشی مشی لبه بوم ما نشین بارون میاد خیس میشی برف میاد گوله میشی میوفتی تو حوض نقاشی خیس میشی گوله میشی میوفتی تو حوض نقاشی کی میگیره فراش باشی کی میکشه قصاب باشی کی میپزه آشپز باشی کی می خوره حاکم باشی

زردها بیهوده قرمز نشدند ... قرمزی رنگ نیانداخته بیهوده بر دیوار صبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست صبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست گرته ی روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب بر سر شیشه هر پنجره بگرفته قرار زردها بیهوده ... (من دلم سخت گرفتست ، از این میهمان خانه ی مهمان کش روزش تاریک) 2

یه شب مهتاب ، ماه میاد تو خواب ، منو میبره کوچه به کوچه ، باغ انگوری ، باغ آلــــــــــــــــــــوچه دره به دره ، صحرا به صحرا ، اون­جا که شبا پشت بیشه‌ ها ، یه پری میاد ، ترسونو لرزون پاشو میذاره ، تو آبِ چشمه شونه میکنه ، موی پریشون یه شب مهتاب ، ماه میاد تو خواب ، منو میبره

تو هم با من نبودی مثل من با من و حتی مثل تن با من تو هم با من نبودی آنکه می پنداشتم باید هوا باشد و یا حتی گمان میکردم اینطور باید از خیر خبرچینان جدا باشد تو هم با من نبودی تو هم از ما نبودی آنکه ذات درد را باید صدا باشد و یا با من چنان همسفره شب

توی قاب خیس این پنجره‌ ها عکسی از جمعه‌ ی غمگین میبینم چه سیاهه به تنش رختِ عزا تو چشاش ابرای سنگین میبینم داره از ابر سیاه خون میچکه جمعه‌ ها خون جای بارون میچکه نفسم در نمیاد جمعه‌ ها سر نمیاد کاش میبستم چشامو این ازم بر نمیاد داره از ابر سیاه ...

بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنــــگی بوی تند ماهی دودی وسط سفره نــــو بوی یاس جا نمازه ترمه مادر بــــــزرگ با اینا زمستونو سر میکنم با اینا خستگیمو در میکنم شادی شکستن قلک پول وحشت کم شدن سکه عیدی از شمردن زیاد بوی اسکناس تا نخورده لایه کتاب

شنبه روز بدی بود روز بی‌حوصلگی وقت خوبی که میشد غزلی تازه بگی ظهر یکشنبه‌ ی من جدول نیمه‌ تموم همه خونه‌ هاش سیاه روی خونه جغد شوم صفحه‌ ی کهنه‌ ی یادداشتای من ... گفت دوشنبه روز میلاد منه اما شعر تو میگه که چشم من ... تو نخ ابره که بارون بزنه آخ اگه بارون بزنه ... آخ

تو فکر یک سقفم یک سقف بی روزن یک سقف پابرجا... محکم تر از آهن سقفی که تن پوش هراس ما باشه تو سردی شبها لباس ما باشه... سقفی اندازه قلب من و تو واسه لمس تپش دلواپسی برای شرم لطیف آینه ها واسه پیچیدن بوی اطلسی

هرچند ز کار خود خبر دار نیم بیهوده تماشاگر گلزار نیم در حاشیه ی کتاب چون نقطه ی شک بی کار نیم اگر چه در کار نیم امروز در این شهر چو من یاری نی آورده به بازار و خریداری نی آنکس که خریدار بدو رایم نی وانکس که بدو رای خریدارم نی وانکس که بدو رای خریدارم نی

می بینم صورتمو تو آینه با لبی خسته می پرسم از خودم این غریبه کیه از من چی می خواد اون به من یا من به اون خیره شدم باورم نمی شه هر چی می بینم چشمامو یه لحظه رو هم می ذارم بخودم می گم که این صورتکه م

مرغ سحر نــــاله ســــر کــــن داغ مرا تازه تر کن زآه شرر بار این قفس را برشکن و زیر و زبر کن بلبل پر بسته ز کنج قفس درآ نغمه ی آزادی نوع بشر سرا وز نفسی عرصه ی این خاک توده را پر شرر کن نا له سر کن ظلم ظالم جور صیاد آشیانم داده بر باد

جغد بارون خورده ای ، تو کوچه فریاد میزنه زیر دیوار بلندی ، یه نفر جون میکنه کی میدونه تو دل تاریک شب چی میگذره پای برده های شب اسیر زنجیر غمه دلم از تاریکی ها خسته شده همه ی درها به روم بسته شده من اسیر سایه های شب شدم شب اسیر تور سرد آسمون پا به پای سایه ه