آکوردهای علی زند وکیلی

کنار من نیستی مقابلم نباش عاشق ترم‌ نکن توی دلم نباش سنگینی میکنه ‌ غمت روی سینه رفتی و‌ دلتنگم شگرد تو اینه دلم رو میبری کجا رها کنی نمیمیرم اگه برام دعا کنی به دوری از خودت بد عادتم نکن ‌ مثله همه نباش قضاوتم نکن من که نمیتونم

تو ای یارم تو که قلب کویره‌ چشات شیرازه دستات گرمسیره تو بارون عاشقم کردی و رفتی‌ الهی بعد تو بارون نگیره یار منم عاشق و عشقت کوه قافه‌ از عشقت عالمو کردم کلافه تو رفتی بعد تو کابوسم اینه‌ رقیبم جای مو موتو ببافه یار بلایی بلایی تو گوهری یا طلایی

شاید این اولین خواب آرام ماست لحظه ی سرخوش رقص نور و سایه هاست میرقصم در شعله ها با تو پروانه ام سرمستم از عطر تو شادم دیوانه ام میرقصم در شعله ها با تو پروانه ام سرمستم از عطر تو شادم دیوانه ام هرکجا میروی صبر کن بی من مرو با ابد با توام جان من بی تن نرو میرقصم در شعله ها با تو پروانه ام سرمستم از عطر تو شادم دیوانه ام میرقصم در شعله ها با تو پروانه ام سرمستم از

غمگین ترین آهنگ دنیا را اگر جایی شنیدی یا ابر سرگردان غم را بی قرار گریه دیدی آهوی زخمی را اگر از جوی خون بیرون کشیدی دلدارت از عشقت گذشت و همچنان دلداده ماندی مثل مسافرهای خسته در غروب جاده ماندی هر جا شبیه ماهی بر خاکها افتاده ماندی یادی از این غربت نشین تنها

وﻗﺘﻰ ﻣﺮورت ﻣﻰ ﻛﻨﻢ‌ ﺻﺪﺑﺎر ﻋﺎﺷﻖ ﻣﻰ ﺷﻮم ﺣﺘﻰ ﺑﺮای ﻣﺮگ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﻮاﻓﻖ ﻣﻰ ﺷﻮم دﻟﺘﻨﮕﻰ ﺷﺐ ﻫﺎی ﻣﻦ‌ در ﻣﻦ ﻃﻠﻮﻋﻰ ﺗﺎزه ای ﭘﻴﺮاﻫﻦ ﻋﺸﻘﻰ ﻛﻪ ﺑﺮ‌ ﺗﻨﻬﺎﻳﻰ ام اﻧﺪازه ای دﻟﻮاﭘﺴﻰ ﻫﺎی ﻣﺮا از ﻣﻦ ﺑﮕﻴﺮ ای ﻋﺸﻖ دﻳﻮاﻧﮕﻰ ﻫﺎی ﻣﺮا ﮔﺮدن ﺑﮕﻴﺮ ای ﻋﺸﻖ ﻣﻦ از دﻟﻢ دﻳﻮاﻧﮕﻰ را ﭘﺲ ﻧﻤﻰ ﮔﻴﺮم

تمام قطره های پاک باران های‌ غربت را‌ قسم دادم پیامم را برای قاصد شبهای‌ دلتنگی فرستادم نبودی و برای دیدنت هر شب‌ به حال گریه افتادم فقط از زنده بودن لحظه های‌ ناب با تو مانده در یادم همان جایی که دستم را رها کردی‌ نشستم بی تو سرگردان نمی دانی که قلب پرپری‌ با حسرتت جا مانده در باران مرا اندازه ی یک خاطره‌ در گوشه ای از یاد خود بنشان

وطن تنت هزار زخم بی زبان وطن خزان دل نشین عاشقان‌ وطن وطن وطن وطن شکوه مادرانه منی وطن تو اشک بی بهانه ی منی‌ وطن وطن وطن غرور آریایی منی‌ خودم شکسته ام تو نشکنی چکیده بغض تاز چشم های من‌ خودم فدای تو غمت برای من تویی هزار و یک دلیل بودنم‌ به خاکت عاشقانه بوسه میزنم

ﻣﺮا رازﻳﺴﺖ اﻧﺪر دل ﺑﻪ ﺧﻮن دل ﭘﺮورده مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده وﻟﻴﻜﻦ ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻢ راز ﺑﺎ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻢ راز ﭼﻮن ﻣﺤﺮم ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻢ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺎ درد ﭼﻮن درﻣﺎن نمیابم چون درمان نمیابم ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺎ زﺧﻢ‌ ﺗﺤﻤﻞ ﻣﻴﻜﻨﻢ ﺑﺎ زﺧﻢ‌ ﭼﻮن ﻣﺮﻫﻢ نمیبینم

دویدن های من سمت تو هرگز خط پایانی نخواهد داشت نفس افتاده ی در حسرت دیدار تو جانی نخواهد داشت و شعله های آتش همچو قلبم آه سوزانی نخواهد داشت نخواهد داشت تمام عمر من در خلوت و تنهایی شبهای تارم رفت غم عشقت به بیرحمی زمینم زد که نام و اعتبارم رفت به پاییزی ترین باران قسم که فصل گلریز بهارم رفت بهارم رفت من عاشقانه ترین شعر زمان توام که ب

رها کن دیگه غصه هاتو بدون قدر این لحظه هاتو به خدا این روز و شبا برنمیگرده میبازه اونی که پی غصه میگرده کجایی جونم غصه رو ول کن یه لحظه عمرو صرف دل کن تو دلت پاکه مث یک تنگ بلوره تو که شادی خونه ی دل چشمه ی نوره بسه دیگه این ماتمو خدا بسه دیگه این عزا گرفتن نیافریده

من بی تو از مرزای نا آروم دلتنگی به تنهایی گذشتم دنیا نمیفهمه من از دلبستگی های چه دنیایی گذشتم من بغض کردم بعد تو دلبستگی هامو ولی چیزی نگفتم چیزی نگفتم من دفن کردم بعد لبخند تو‌ رویامو ولی چیزی نگفتم چیزی نگفتم این بی تفاوتی این اشک و آه من کار دل توئه یا اشتباه

چه زیبایی دلخوشم که اینجایی وای که میلرزد دلم سمت من که می آیی قفل چشمانم ای پری پریشانم در شلوغی گم نشو ای نشسته در جانم مهربان من جان من فکر من باش بی بهانه در گیسویت گم میشدم کاش مهربان من جان من فکر من باش بی بهانه در گیسویت گم میشدم کاش چه میشد با دل من راه بیایی

دیدم تو خواب وقت سحر شهزاده ای زرین کمر نشسته بر اسب سفید میومد از کوه و کمر میرفت و آتش به دلم میزد نگاهش میرفت و آتش به دلم میزد نگاهش کاشکی دلم رسوا بشه دریا بشه این دو چشم پر آبم روزی که بختم وا بشه پیدا میشه اون که اومد تو خوابم شهزاده رویای من شاید تویی

دلبر جان ای صنم در‌ِّ گران ای صنم رفتنت از جان برد تاب و توان ای صنم تاب و توان ای صنم ای مه شیرین صنم دلبر دیرین صنم می بده امشب از آن دست بلورین صنم دست بلورین صنم شده ام حیران حیران تو بیا در جان درمان صنم گل رخشانی جانی تو بیا لعل درخشان صنم زده ام دل دل

اینترو1 اینترو2 روز اول که می‌‌خندیدی دلمه ز شاخه می‌‌چیدی میون لشکری از خوبا کسی‌ غیر مو نمی‌‌دیدی دلم رنجوره، رفیقم یارم شدم حیرونت اقد نیازارم دلم رنجوره، رفیقم یارم شدم حیرونت اقد نیازارم ولی‌ امروز دلت سنگینه پای حرف مو نمی‌‌شین

از بس که عمری خورده ام بغض گلویم را دریا دلم حالا ببند ای عشق جویم را بی پرده با من باشی مردم نمیدانند تنها حجابت فاش کرده مو به مویم را این چند قطره اشک تو عشق است یا بازی که میبرد این چند قطره آبرویم را من صحبتم با زندگی جز عشق چیزی نیست چون

ای که رفته با خود دلی شکسته بردی این چنین به طوفان تن مرا سپردی ای که مهر باطل زدی به دفتر من بعد تو نیامد چه ها که بر سر من ای خدای عالم چگونه باورم شد آن که روزگاری پناه و یاورم شد سایه اش نماند همیشه بر سر من زیر لب بخندد به مرگ و پرپر من رفتی و ندیدی که بی تو شکسته بال و خسته ام رف

تو آن غمی که خون چکیده در جامت جهنمیست میان قلب آرامت مرا مبر به سرزمین بدنامت به گوشه ی سکوت بی سرانجامت تو آن غمی که خنده بر لبت داری به صورتت نقاب معرفت داری به جز بغض بگو چه در دلت داری بی عشق چگونه امنیت داری ای بی خبر از حال من خون میچکد از بال من

ما از این شهر غریبه بی تفاوت کوچ کردیم از رفیقا زخم خوردیم تا یه روزی برنگردیم خونه مون رو دوشمونه ما یه آه دوره گردیم ما واقعا با هم چه کردیم ما غنیمتهای بی رویای این جنگای سردیم زندگیمون کو ببین ما کشته های بی نبردیم بی خبر از حاله هم آواره ی دنیای دردیم ما واقعا با هم چه ک

بهشتم گم شده بر باد رفته ، صدام کن اسم من از یاد رفته صدام کن بی صدات از دست میرم ، نزار از ترس تنهایی بمیرم دلم آواز کولی وار میخواد ، دلم آغوش گندم زار میخواد من از دلبستگی هام زخم خوردم ، دلم یه عشق بی آزار میخواد خواب دیدم آسمون از چشم ماه افتاده

برگرد عاشقترین هم درد آخر چگونه از خیالت بگذرم برگرد و غمگینم مکن شبها ای آخرین رویا من بی تو از رویای خود تنهاترم تنها تر از اینم مکن مرا بگیر آتشم بزنو جان بده به منو در سپیده ی جان روشن باش مرا ببین ای که بی تو منم بی تو میشکنم ای تمامِ جهان با من باش

رفتی که من در نیمه ی تاریک این سیاره باشم رفتی که مثله سایه ای روی زمین آواره باشم رفتی و جای خالیت را در کنارم حس نکردی رفتی و چیزی از عذابه انتظارم حس نکردی میسوزم اما آتشه عشقه تو خاموشی ندارد میمیرم اما داغه چشمانت فراموشی ندارد

پس از من یاد یک انسان همیشه با تو خواهد بود غم یک روح سرگردان همیشه با تو خواهد بود اتاق پاک قلبت مال من شاید نبود اما پس از من یاد یک مهمان همیشه با تو خواهد بود گل سرخ عزیر من به هر گلخانه ای باشی بدان رویای یک گلدان همیشه با تو خواهد بود تو دستم را نوازش کرده بودی بعد از این حتما تب یک عشق بی پایان همیشه با تو خواهد بود

چو مرغ شب خواندی و رفتی دلم را لرزاندی و رفتی تو اشک سرد زمستان را چو باران افشاندی و رفتی به باغ قصه به دشت خواب سایه ی ابری است در دل مهتاب مثل روح آزرده مرداب دلم را لرزاندی و رفتی چو مرغ شب خواندی و رفتی شنیدی غوغای طوفان را زخواندن واماندی و رفتی سیاه شب لاله افشان

زندگی اینهمه از خاطره گریه نگو زندگی حال خوش پر تپش قلب تو کو میدونم موندنم اینجا خود دیوونگیه مرگ چی داره اگه این همه غم زندگیه منو آخرین آوازم ، زخمی ترین پروازم میسوزمو میسازم ، حالم خوش نیست من تشنه اعجازم ، دارم بهت میبازم هرچی بخندم بازم ، حالم خوش نیست

روسری آبی به جونوم تش آتش زدی آتش به جون مو روز و شو نالون به کوه و دشت تش زنم بر دشت به جون تو تش زنم بر دشت، به جون تو آخ دل زارم اسیرته راه و رفتارم در مسیرته آهوی دلم زبون بسته در چنگ شیرته اسیرته در چنگ شیرته اسیرته خوش اون ساعت یار مهربون که گردی عروس خونمون بیارنت غرق گل زیبا همه دست افشان و کل زنون مه تابون گوهر نابی گل نازک روسری آبی به دشت خشک دل تشنم

تو خنده هات آرامشه رنگ صدات نوازشه چی بین ماست که بین من و عشق قد یه آهم فاصله ای نیست هر اتفاقی رخ بده بازم بین من و تو هیچ گله ای نیست چشمای تو تعریفی از زیبایی بی حد و مرز زیبایی تو فرصت نمیده نگاه من جز تورو ببینه هرجایی باشم هرجا که باشی عوض نمیشم حالم همینه

رفتی از دنیای خاموشم صدایت را گرفتن غصه های کهنه برگشتن و جایت را گرفتن در کجای جاده شب راه تو از من جدا شد در کجای قصه از من دست هایت را گرفتن گرچه شاید روز دیدار تو در تقویم من نیست با نگاهت تا شب جان دادنم همراه من باش من که برگی در پایان پاییزم غریبم

رفیقم چی بگم بارونه حالم مثل اشکای من رو شونه ی تو میترسم سر بزارم روی دستات یهو سقفش بریزه خونه ی تو یه وقتایی چقدر کم میشه مرهم همون وقتا که درد دل زیاده یه وقتایی میخوای دیوونه باشی میبینی توی شهر عاقل زیاده جدایی با جدایی فرق داره یکی با عشق اومد خسته

نمیشناسیم از بس که زخم خورده تنم نمیشناسیم اما منم سلام رفیق سلامتی تو را فریاد میزند آن کس که زخم ریخته چشمش درون جام رفیق میان شعله عشقی که نیست میسوزد شناسنامه یک عهد بی دوام رفیق چو ابرغرش من حکم بغض وباران است رسیده فصل گریه های ناتمام رفیق

غم و غصه توی قلبُم لونه کرده، ای خدا دلُم پر درده، نمی سازه با مُو دنیا دیگه برنمی گردُم به آشیونه، ای خدا کسی چه می دونه غم تنهاییِ دل را خدایا مُو به درگاه تو چی بوده گناهم که باید یا بسوزم و یا بسازُم مُو جَوونُم، آشیونُم شده ویرون غروبه توی کوهستان منم مجنون

آخر قصمه اما قصه ی آخرم این نیست آخرین راهی که باید من ازش بگذرم این نیست آرزوهامو برای خاطراتم دوره کردم کجای خاطره باید پی آرزو بگردم خسته ام از هرچه رسیدن اگه پشتش سفری نیست برکه ی امن و نمیخوام وقتی موج خطری نیست می رسم نه واسه موندن من مسافرم همیشه مثل

از اینجا میروم روزی تو میمانی و فصلی زرد بگو با این خزان آرزوهایم چه خواهی کرد از اینجا می روم شاید همین امروز یا فردا تو خواهی ماند تنها در حصار خشت های سرد ، خشت های سرد از اینجا می روم تا شهر فردا های نامعلوم که آنجا سرنوشتم هر چه پیش آورد پیش آورد از اینجا می روم اینجا کسی آیینه باور نیست که دارد آسمانش سنگ میبار

خدایا عاشقان را با غم عشق آشنا کن ز غمهای دگر غیر از غم عشقت رها کن تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری شکسته قلب من جانا بعهد خود وفا کن خدایا بی پناهم ز تو جز تو نخواهم اگر عشقت گناه است ببین غرق گناهم دو دست دعا فرآبرده ام بسوی آس

یارا تو هم هوایه ما دارا تو هم بشو وفادارا مرا دگر نگهدارا محبوبم جانا به قلبه ما تو سر دارا کنار ما بمان مانا فقط ما بگو جان آتش تر باشا مرا به دامنت گیرا بیار از آن جهان هر روز به یاد ما زلیخا را فقط فقط تو را دارم فقط تویی تو دلدارم به جان تو گرفتارم جانم جان بیا

گلم این روزا چقدر دلوم هوای تو کرده اینقدر خوبی که خدا فقط نگای تو کرده نپرس از حالم نگو چرا خونه خرابی خرابه حاله هر کی نیگای چشای تو کرده وای یار جونیم یاد کارات چراغه دلومه گل مهربونیت تا قیومت تو باغ دلمه دمه غروبو دله تنگو هیچی نداره بی تو رنگو دل قشنگت شده سنگو وای بی تو میگیره دله خونه دلم همیشه بی تو خون دیگه امیدی نمی مونه

آه تو رهایی مثل پروانه ی دیوانه ی پرواز تو صدایی زنده و ساده به زیبایی آواز تو هوایی مثل تصویر همین منظره دلباز باورم کن باید آن خاطره ها زنده شود باز لحظه شیرین قرارم تویی هر چه از آن خاطره دارم تویی دلخوشم از اینکه کنارم تویی عاشقم و دار و ندارم تویی

گل های شمعدانی همه شکلِ تو هستند رنگین کمان را بر سرِ زلفِ تو بستند تا طاقِ ابرویِ بُت من تا به تا شد دردی کشان پیمانه هاشان را شکستند یک چِکه ماه افتاده بر یادِ تو و وقتِ سحر این خانه لبریزِ تو شد شیرین بیان حلوای تَر امشب تمامِ عاشقان را دست به سر کن یک امشبی با من بمان با من سحر کن

تو آمدی از راه در آن شب بی ماه همراه تو دنیا با من قدم میزد تو با منی انگار آرامش دیدار رویای بی تکرار در خواب من بیدار هر شب با تو بیدار بیدارم نه ممکن نیست چشم از تو بردارم هر شب با تو بیدار بیدارم تنها تو را دارم نه ممکن نیست چشم از تو بردارم بیدار بیدارم تو آمدی از راه در آن شب بی ماه

دامن کشان ساقی می‌ خواران از کنار یاران مست و گیسو افشان می‌گریزد در جام می از شرنگ دوری وز غم مهجوری چون شرابی جوشان می بریزد دارم قلبی لرزان ز غمش دیده شد نگران ساقی می‌خواران از کنار یاران مست و گیسو افشان می‌گریزد دارم چشمی گریان به رهش روز و شب بشمارم تا بیاید آخ دارم چشمی گریان به رهش روز و ش

لالا کن دختر زیبای شبنم لالا کن رویه زانویه شقایق بخواب تا رنگ بی مهری نبینی تو بیداریه که تلخه حقایق تو مثله التماس من میمونی که یک شب روی شونه هاش چکیدم سرم گرم نوازشهای اون بود که خوابم برد و کوچش رو ندیدم حالا من موندمو یه کنجه خلوت که از سقفش غریبی چکه کرده تلاطمهای امواج جدایی زده کاشونمو صد تکه کرده

به سوی تو به شوق روی تو به طرف کوی تو سپیده دم آیم مگر تو را جویم بگو کجایی نشان تو گه از زمین گاهی ز آسمان جویم ببین چه بی پروا ره تو میپویم بگو کجایی کــــــی رَوَد رخ ماهت از نــــظرم نــــظرم به غیر نامت کی نام دگر ببرم ببرم اگر تو را جویم حدیث دل گویم بگو کجایی

دیدم تو خواب وقت سحر شهزاده ای زرین کمند نشسته بر اسب سفید می اومد از کوه و کمر می رفت و آتش به دلم می زد نگاهش می رفت و آتش به دلم می زد نگاهش کاشکی دلم رسوا بشه دریا بشه این دو چشم پر آبم روزی که بختم وا بشه پیدا بشه اون که اومد تو خوابم شهزاده ی رویای من شاید تویی