میون آتیش بازی چشمای تو قدم زدم شاید که باورت بشه معنی عشقو بلدم نگاه تب دارمو تو چشمای تو جا میذارم به خاطر دیدن تو پنجره رو وا میذارم یه معنی تازه میدی به شعر دلسپردگی با تو چه سبز و روشنم بی تو محاله زندگی

پی اسم تو میگشتم ته یک فنجون خالی دنبال یه حرف تازه یه تبسم خیالی فنجونای لب پریده قهوه های نیمه خورده من و عشقی که واسه همیشه مرده دل به عشق تو سپرده فال تو رنگ فریب و گریه های عاشقونست فال من طنین آخرین ترانست رنگ قهوه ای چشمات رنگ خوابه که تا شهر بی نهایت منو برده اونجا که آخر عشقه اونجا که مرز سرابه

اسمم داره یادم میره چون تو صدام نمیکنی حالا که عاشقت شدم تو اعتنا نمیکنی دلتنگتر میشم ولی نشنیده میگیری منو هنوز همه حال تو رو از من فقط میپرسنو با این که با من نیستی دیوونه میشم از غمت اصلا نمیخوام بشنوم که اشتباه گرفتمت داشتن تو کوتاه بود اما همونم کم نبود

چی تو چشاته که تو رو انقد عزیز میکنه این فاصله داره منو بی تو مریض میکنه اینکه نگات نمیکنم یعنی گرفتار توام رفتن همه ولی نترس من که طرفدار توام هر چی سرم شلوغ شد رو قلب من اثر نذاشت بدون تو دنیای من انگار تماشاگر نداشت منو نمیشه حدس زد با این غرور لعنتی هیچوقت نخواستم ببینیم تو لحظه ی ناراحتی میخواستم نبخشمت یکی ازت تعریف کرد

درگیر رویای توام منو دوباره خواب کن دنیا اگه تنهام گذاشت تو منو انتخاب کن دلت از آرزوی من انگار بی خبر نبود حتی تو تصمیمای من چشمات بی اثر نبود خواستم بهت چیزی نگم تا با چشام خواهش کنم درارو بستم روت تا احساس آرامش کنم

کاش میشد از تو دلم حرفامو بیرون بریزم یه شبم اشکامو من تو دامن اون بریزم دل من به این خوشه که یاری مثل اون داره سر حرفش میمونه این دیوونه تا جون داره میخوان این دل خوشی رو ازم بگیرن اگه اون بود نمیذاشت میخوان آتیش بزنن به هستی من اگه اون بود نمی ذاشت اگه اون بود نمیذاشت حال من این جوری باشه

وقتی چشت پاییز میشه باغ دلت گلریز میشه تصویر غم میشینه تو چشم سیاهت وقتی چشت لبریز میشه اشکای تو آویز میشه دونه دونه میچیکه از چشم سیات نمیدونی دل آدم رو چه میشکونی خودت بهتر از هرکی میدونی که بارون پاییز میسوزونه دل آدمارو آی نمیدونی دل آدم رو چه میشکونی خودت بهتر از هرکی میدونی

باورم نمیشه دستات توی دست من نباشن رو در و دیوار خونه گرد تنهایی بپاشه تو همونی که می گفتی تو دنیا هیچ کی مثل من پیدا نمیشه تو همونی که می گفتی قلبم مال تو باشه واسه همیشه باورم نمیشه چشمات بره مال دیگرون شه با غریبه آشنا شه با غریبه مهربون شه تو همونی که می گفتی تو دنیا هیچ کی

دل من سیاس ولی آبی رو خیلی دوس دارم روزای روشن آفتابی رو خیلی دوس دارم با هوای تو توی کوچه های دلواپسی غروب مبهم سرخ آبی رو خیلی دوس دارم با خیاله تو اگه باشه خیالی ندارم شب تا صب گریه و بی تابی رو خیلی دوس دارم میدونم یه روز میای عمریه بی قرارتم انتظار

هوای گریه دارم ، تو این شب بی پناه دنبال تو می گردم دنبال یه تکیه گاه دنبال اون دلی که تنهایی رو می شناسه دستای عاشق من لبریز التماسه هزار و یک شب من پر از صدای تو بود گریه هر شب من فقط برای تو بود هزار و یک شب من پر از صدای تو بود گریه هر شب من فقط برای تو بود

اونکه پشت شیشه شبا سر میذاره میدونه پنجره بین ما دیواره از پشت شیشه ها با رنج بی زبونی میخونه با اشاره حدیث مهربونی پشت این پنجره های بسته ی نامهربون برام از خوبیو از شادی بخون صدای گریه هامون نوای هر شب ماست تو این شب غریبه صدای تو آشناست تو این کویر غربت کسی به فکر ما نیست

میخوام برم پا ندارم میخوام نرم جا ندارم گریه کنم دل ندارم داد بزنم نا ندارم بودنم با تو حرومه دیگه همه چی تمومه آخ که این لحظه چه شومــــــــــه من دلم تنگ میشه تو دلت سنگ میشه نذار این تُنگ بلور بشکنه با این غرور من دلم تنگ میشه تو دلت سنگ میشه نذار این تُنگ بلور بشکنه با این غرور می

چند روزه دلِ دیوونه میگیره همش بهونه آه آتیشم میزنه هر شب جای خالیت توی خونه دلِ من هواتو داره دیگه طاقت نمیاره این این دلِ همیشه گریون مثِ ابرای بهاره کی تورو دوسِت داره قد یه دنیا کی میخواد با تو باشه حتی تو رویا دنباله جای پاهاته روی شن های قشنگو خیس دریا نگو که رفتنِ تو سهم منه دلِ من

رو به روم شب و سیاهی بی کسی پشت سرم نمیتونم که بمونم باید از تو بگذرم دارم از نفس میفتــــــــم تو هجوم سایه ها کاشکی بشکنه دوباره بغض این گلایه ها اون که میشکنه تو چشمـــــــای تو تصویر من گم شدن تو این شب برهنه تقدیر من

من و تو آدم و حوا نبودیم جدا از مردم دنیا نبودیم من و تو با همین مردم نشســــتیم ولی انگار با اینا نبودیم من و تو با همین مردم نشســــتیم ولی انگار با اینا نبودیــــم من و تو تا نفس باشه من و تــــو من و تو تا قفس باشه من و تو من و تو حرفمون حرف هوس نــــیست

یه پنجره با یه قفس یه حنجره بی هم نفس سهم من از بودن تو یه خاطره ست همین و بس تو این مثلث غریب ستاره ها رو خط زدم دارم به آخر میرسم از اون ور شب اومدم یه شب که مثل مرثیه خیمه زده رو باورم میخوام تو این سکوت تلخ نگاتو از یاد ببرم بذار که کوله بارمو رو شونه شب بذارم