Am                     E
صدای خش‌خش برگای خزونی
E        Dm           E
توی گوشم ناله می‌کرد، آسمون بغضشو تو
E             Dm               Am
پرده‌ی ابرای سیاهش پاره می‌کرد
Am                                Dm               E
رعدو برق نگاه شهرو با صداش خواب زده می‌کرد
E                                                       Am
زمین ازاینهمه سنگینی باربه روی شونش گله می‌کرد
Am                               G                E
همچنان پای پیاده فارغ از صدای خشم آسمونی
Am                G              E               
 بی‌خیال از ناله‌هاو گله‌های برگای زرد خزونی
G                  
جاده‌های بی‌ کسی رو گم می‌کردم آروم ، آروم
E            F                                     
تن غربت رو می‌شستم زیر قطره‌های بارون
G                      Am         
من به یاد عطر بارون زده‌ی گلای پونه
E                       F                                   
می‌کشیدم پای خستمو تو جاده به هوای بوی خونه
G                                                   Am
وقتی که صدای خونه منو تا آخر جاده می‌کشونه
E                             F                    
این سرابه توی جاده که چشمامو می‌پوشونه