Em          B                     Em
از همان روزی که دست حضرت قابیل
Em            C     B         Am
گشت آلوده به خون حضرت هابیل
Em    B                  Em
از همان روزی که فرزندان آدم
B         C            Am
زهر تلخ دشمنی در خون شان جوشید
Em         C                   Em
آدمیت مرده بود گرچه آدم زنده بود
B                    Em
از همان روزی که یوسف را 
Em                C
برادرها به چاه انداختند
Em
از همان روزی که با شلاق و خون
B        
 دیوار چین را ساختند
Em                    Am
آدمیت مرده بود گرچه آدم زنده بود
Em
من که از پژمردن یک شاخه گل
B
از نگاه ساکت یک کودک بیمار
Am
از فغان یک قناری در قفس
C
از غم یک مرد در زنجیر
B  Am    Em
حتی قاتلی بر دار
Em                   Am
اشک در چشمان و بغضم در گلوست
B
وندرین ایام زهرم 
B                  Em       
در پیاله زهر مارم در سبوست
Em                D
مرگ او را از کجا باور کنم
D                 Em
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
C
وای جنگل را بیابان می کنند
D
دست خون آلود را در پیش

 چشم خلق پنهان می کنند
Am          D                 Em 
هیچ حیوانی به حیوانی نمی دارد روا
Am        D             
آنچه این نامردان با جان انسان می کنند
D                   Em
صحبت از پژمردن یک برگ نیست
D
فرض کن مرگ قناری در قفس

 هم مرگ نیست
C
فرض کن یک شاخه گل هم
Am                   
 در جهان هرگز نرست
C                                       B
فرض کن جنگل بیابان بود از روز نخست

در کویری سوت و کور
C                                      Am
در میان مردمی با این مصیبت ها صبور
C                  Am
صحبت از مرگ محبت مرگ عشق
Em             B
گفتگو از مرگ انسانیت است