آکوردهای چارتار

مستانه پاشید اسب سیاهی در پنجه ی نور یالی رها را طاووس دشتی آهوی کوهی باور نداری این مُدعا را من ببر صبرم تا لمس دستت سیری نباشد این اشتها را بر صورتت به از گردنت آه عرضی بلندیم در طول کوتاه پیری نباشد اندام ما را آسوده طی کن اندازه ها را بر صورتت به از گردنت آه عرضی بلندیم در طول کوتاه پیری نباشد اندام ما را آسوده طی کن اندازه ها را آلوده تر کن محراب ما را پروا نمانده این بینوا را غلتی غزل شو هم صحبتم شو

از آســـــــمانم... ماتم ببــــــــارد هراس بى تو ماندنم ادامه دارد نمی‌نویــــسم... ترانه بــــــى تو چگونه پرکشد خیال واژه بى تو به لب رسیده جان کجایى ... کجایى که برده طاقتم جدایى باران تویی، به خاک من بزن ... بازا ببین، که بى مه تو من هوای پر زدن ندارم باران تویى، به خاک من بزن

میگدازد سینه من سینه ام آیینه ی من پس کجا جویم تورا من که سرتاسر خموشم مست بی اندازه نوشم پس کجا جویم تورا پس کجا جویم تورا من که شیدا شدنم محو پیدا شدنم عابری گم شده در کوی رها شدنم من که سرتاسر خموشم مست بی اندازه نوشم پس کجا جویم تورا

زیباترین آرزو را چشم تو فهمیده ام از ماجرای شمع و نگاهت پروانه ای چیده ام هر عابری در نگاهش گنجینه ای ورشکست در حال و روز هر آسمانی باریدنی نطفه بست خلقی ترسان از عریانی از بیرنگی از بی نانی خلقی خواب و مستی گوید که هیچ و هیچ و هیچ

پا پس نکش از صید من آهوی زیباااااا لختی بتابان بر رخم آن روی زیبااا تا بودنت باران و نوری توامان است مهمان شعرم هر طرف رنگین کمان است تا بودنت باران و نوری توامان است مهمان شعرم هر طرف رنگین کمان است برگرد و به زیبا شدنت مرا دوباره زیرو رو کن

صدایم را به یاد آر گر آواز غمگینی به پا شد من این شعر گرانم که از ارزان و ارزانی جدا شد من هرچه ام با تو زیباترم بر عاشقت آفرینی بگو تابیده ام من به شعر تنت می خوانمت خط به خط مو به مو بی تو بی شب افروزیِ ماندنت بی تبِ تندِ پیراهنت شک نکن من که

سر بذار روی شونه هام تا بگم آروم از غصه هام تا بگم چی اومد به سرم رفت چرا نازنین دلبرم عیش و شراب و مستی کار ما بود عشق و خدا و هستی یار ما بود اما شد رنگ زمستون نوبهار ما بزم مهر و جنون در دل به پا بود سینه لبریزِ از شور از وفا بود اما غم آمد به قلبم ای خدا چرا سوختم سوختم من از غم دل او پیِ یار دیگری بود که عمر رویای من به سر ر

دور از رویت دور از صدایت شادی نایاب است با این با تو بیگانه ماندن رودم تالاب است چونآن ماهی در تنگ تنگی عمرم بر آب است همراز دلم غمگینم این خواهش آهنگینم ای ماه تابان برگرد در کوچه ی دل پیدا شو با تشنگی ام تنها شو

شاعرترین عاشقت می نگاشت با شعله ات شب حقیقت نداشت لب تر کنی هرچه خواهی شوم دیوانه تا بی نهایت روم می رقصی در یادم از غیر از تو من آزادم چون فریادی در صحرایی یا شب های بی فردایی چون رویایی از بیداری یا تنهایی از دیداری تلخ نکن با من ای یار آیینه رو

چه کنم که به گوش من نرسیده صدای تو منو خلوت عاشقم منو باده فدای تو منو باده فدای تو از من از عاشقت عزم رفتن نکن تو که سینه ی لب به لب از ترانه داری تو که در دل یخ زدن شعله میگذاری تو که قلب حقیقتی در تنت میتپد تو که عطر طراوتی عاشقانه داری

هر گوشه ای از شور آواز من پیدا می شود قصیده ی تو نورِ باورِ پروازِ تا به ناکجا تابیده شد به جام ز دیده ی تو طلوع نگاه ، شروع شراب از مختصاتِ نام توست ایمان من در حلقه ی هندسه ی اندام توست ایمان من در حلقه ی هندسه ی اندام توست نامت از ازل شکفته بر لب نقره می زند رُخِ تو بر شب کاش ا

رهایی تا پَر کشیدن ، جز پیوندت ندارم من رویایی رها تر ، از لبخندت ندارم تا کِی قفس و غم و دلسردی منو عادت شبگردی ، تو بگو آوازه خوانی را ، این سعیِ فانی را در کوچه ات هر شب برپا کردم شاید فقط شاید ، قلبت به رحم آید اما چه بی مرحم برمیگردم به سمتِ

چه می بینی بگو با من چقدر راه مانده تا جاده به شیبِ شب سرازیرم عطش میزاید این باده بگو با من چه می بینی بگو با من، بگو با من چه می بینی، بگو با من دریغا دریغا از عشق در این شام شوم که کوچه می گرید ستاره ها مغموم ترانه بی رونق به کُنج غم محکوم ستاره ها مغموم چه می بینی بگو با من چقدر راه مانده تا جاده به شیبِ شب سرازیرم عطش میزاید این باده بگو با من چ

با تو رسیده ام به شبی ابدی آه ! تو کوچه کوچه مرا بلدی من به جز آبی نگاهت آسمانی نمی شناسم تا تو سرگرم روزگاری از نفس ، بی تو می هراسم رد شو از قاب لحظه هایم دیده شو! عاشقانه تنهاست رهسپارم به سویت اما جاده لبریز سوزِ سرماست مرا باور کنی یا نه تویی پایان ویرانی چه غمگینانه آزادی از آن عهدی که می دانی با تو رسیده ام به شبی ابدی

جاری شو سپردمت به جاده های رها به عمقِ باران به روح آینه ها ماییم و صراحتِ کهنه ی تازه شدن ببین به چشمت زوال خاطره را من و این بی زبانی به راهی بی نشانی فرضم کن ستاره ای بر بامِ ترانه گفتن فرضم کن جوانه ای بیزار از خزانِ خفتن کاش جا نماند از قطارش آرزویت

میگدازد سینه من سینه ام آیینه ی من پس کجا جویم تورا من که سرتاسر خموشم مست بی اندازه نوشم پس کجا جویم تورا پس کجا جویم تورا من که شیدا شدنم محو پیدا شدنم عابری گم شده در کوی رها شدنم من که سرتاسر خموشم مست بی اندازه نوشم پس کجا جویم تورا

صدایم را به یاد آر گر آواز غمگینی به پا شد من این شعر گرانم که از ارزان و ارزانی جدا شد من هرچه ام با تو زیباترم بر عاشقت آفرینی بگو تابیده ام من به شعر تنت می خوانمت خط به خط مو به مو بی تو بی شب افروزیِ ماندنت بی تبِ تندِ پیراهنت شک نکن من که هیچ آسمان هم زمین می خو

باز امشب دلِ من غرقِ گله شد بی تابو بی رمق ، بی حوصله شد دردا که دوری دردا ای آرزوی فردا تو بیا ، تو بیا نداری خبر ز حالِ من نداری که دل به جاده میسپاری سحر ندارد این شبِ تار مرا به خاطرت نگه دار ، مرا به خاطرت نگه دار از من دیگر اثری در آینه نیست پیدا کن تو مرا ای

تفاوتی نمیکند بنفشه با حضور تو ببین که در نگاه من یک شاخه پیداست اثر ندارد این غزل اگر نه در هوای توست که بی صدای پای تو این کوچه تنهاست عذاب بی تو ماندنم ترانه ای نمی شود بمان که هر عبور تو همسوی رویاست مرا به بند غم نده به شکوه پاسخم نده ببین که این شبانه هم بی شوق

آزاد و رهایم یا در بند توام در هر نفسم عاشق لبخند توام آغشته به جانم یا بیگانه شدی یک لحظه ام از خاطر یادم نروی سر تا پا در واهمه ام کابوسی بی خاتمه ام فریادی در همهمه ام سرد و مست و تلخ و تنها تو بگو که همین فردا چه به جز غم ما دارد مگر حنجره مان تا کی تب و تاب صدا دارد ...

آنچه را میپرورانی،پشتِ پیشانی بگو بی نقاب از چهره های،بکرِ پنهانی بگو ای کاش تنهایی نبود این،در کنارم ماندنت جاده می رقصد به سازِ،بی محابا راندنت باد و طوفانی که هم تصمیم کوچت میوزند از تمام رد پاهاشان پشیمان میشوند مانده در خاطر شاخه ام،لحن میوه چیدنت

بر رُخسار هر خورشیدی ، بی لبخندت ابری آمد بی تو در من سروی خم شد ، در چشمانم حصری آمد ای رویای بی تکرارم ، شعر تلخی در سر دارم یادت رد شد ، برگی افتاد از افرایی ایوان پر شد از تنهایی ، بادی خیزید و آرامید برفی آشفته می بارید ، دستان هوا از بویِ تو پوچ برگی افتاد از افرایی ، ایوان پر شد از تنهایی دس

از شبانه های سردو خالی از دروغ و دود این حوالی جستم تا در کامم شعری بروید در من مردی تنها آشفته موید من می روم تا شاید به آخر رساند نگاهم سیاهی را من می روم تا شاید که آخر بیاید کبوتر پناهی را من می روم تا شاید به آخر رساند نگاهم سیاهی را

آه ای تردید رفتن گاهی دامن نگیر آه ای بی ردپایی گاهی از من نگیر آه ای تردید رفتن گاهی دامن نگیر آه ای بی ردپایی گاهی از من نگیر من تا سخن راهی ام من تا سحر در شتابم چون نور از فرط خورشید تاریکی بر نتابم من تا سخن راهی ام من تا در سحر شتابم چون نور از فرط خورشید تاریکی بر نتابم

ﺗﻨﻬﺎ ، ﺗﻮﯾﯽ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﭙﯽ ﺑﻪ ﻧﺒﺾ ﺍﯾﻦ ﺭﻫﺎیی ﺗﻮ ﻓﺎﺭﻍ ﺍﺯ ﻭﻓﻮﺭ ﺳﺎﯾﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎﺯ ﺁی ﮐﻪ ﺟﺰ ﺗﻮ ﺟﻬﺎﻥ ﻣﻦ ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﮐﻪ ﺍﺑﺮ ﻏﻢ ﺑﺒﺎﺭﺩ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﺎﻧﺪﻧﺖ ﺭﺍﻫﯽ نمی شوی ﭼﺮﺍ ﮔﺎﻫﯽ ﺳﺘﺎﺭﻩ ﻫﺪﯾﻪ ﮐﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﺖ ﭘﻮﭺ شب ها ﺷﻤﺮﺩﻩ ﺗﺮ ﺑﮕﻮ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣﺮﻭﻑ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮﻡ ﺍﺯ ﺩﻟﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺁﺷﻮﺑﻢ ﺁﺭﺍﻣﺸﻢ ﺗﻮﯾﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﺍﯼ ﺳﺮ می کشم ، ﺗﻮﯾﯽ

من و تو و زمین،حضوری اتفاقی خطوط خالی از،خمیم و بی تلاقی پُر از شنیدنی ترین،ترانه هائیم ببین اسیر این سکوتِ بد صدائیم می آمیزم با چشمانت از تو در تو بی تو هر حادثه را می جوشاند در من شعری گاهی یادت در،فاصله ها می آمیزم با چشمانت از تو در تو بی تو هر حادثه را

گله کن یار شکیبا، زن زیبا گله کن گله کن ای گل تا لاله فریبا گله کن گله کن، شکوه ی جا مانده از آن سینه بران گله کن آن دل رنجیده تهی بار گله کن روز و شبی می گذرد، در دل تو، در دل من خاطره ای مانده و بس از نگهت، از تب من، از عطش عاشق تن خاطره ای مانده و بس گله کن یار شکیبا، زن زیبا گله کن