آکوردهای همایون شجریان

ابر می بارد و من می شوم از یار جدا چون کنم دل به چنین روز ز دلدار جدا ابر و باران و من و یار ستاده به وداع من جدا گریه کنان، ابر جدا، یار جدا ای مرا در ته هر موی به زلفت بندی چه کنی بند ز بندم همه یکبار جدا دیده از بهر تو خونبار شد، ای مردم چشم مردمی کن، مشو از دیده خونبار جدا

رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده شب مانده است وبا شب تاریکی فشرده کولی کنار آتش رقص شبانه ات کو شادی چرا رمیده آتش چرا فسرده رفت آنکه پیش پایش دریا ستاره کردی چشمان مهربانش یک قطره ناسترده رفت آن سوار کولی با خود تو را نبرده می رفت گرد راهش از دود آه تیره نیلو فرانه در باد پیچیده تاب خورده

نبسته ام به کس دل، نبسته کس به من دل چو تخته پاره بر موج، رها، رها، رها من ز من هر آنکه او دور، چـو دل به سینه نزدیک به من هر آنکه نزدیک، از او جدا ، جدا من نه چشم دل به سویی، نه باده در سبویی که تر کنم گـلویی، به یاد آشنا من

آهای خبردار مستی یا هشیار خوابی یا بیدار خوابی یا بیدار تو شب سیاه تو شب تاریک از چپ و از راست از دور و نزدیک یه نفر داره جار میزنه جار آهای غمی که مثل یه بختک رو سینه‌ ی من شده‌ ای آوار از گلوی من دستاتُ بردار دستاتُ بردار از گلوی من

راه امشب می‌برد سویت مرا می‌کشد در بند گیسویت مرا گاه لیلا، گاه مجنون می‌کند گرگ و میش چشم آهویت مرا من تو را بر شانه‌هایم می‌کشم یا تو می‌خوانی به گیسویت مرا زخم‌ها زد راه بر جانم ولی زخمِ عشق آورده تا کویت مرا خوب شد دردم دوا شد، خوب شد دل به عشقت، به عشقت مبتلا شد خوب شد

چرا رفتی ؟! چرا من بیقرارم به سر سودای آغوش تو دارم نگفتی ماه تاب امشب چه زیباست ندیدی جانم از غم ناشکیباست چرا رفتی؟ چرا من بیقرارم به سر سودای آغوش تو دارم خیالت گر چه عمری یار من بود امیدت گر چه در پندار من بود بیا امشب شرابی دیگرم ده ز مینای حقیقت ساغرم ده

او میکشد قلّاب را ظن داز بیرون تشن ساقی بیار آن اب را اول مرا سیراب کن وانگه بده اصحاب را من نیز چشم از خواب خوش بر می نکردم پیش از این روز فراق دوستان شب خوش بگفتم خواب را من نیز چشم از خواب خوش بر می نکردم پیش از این روز فراق دوستان شب خوش شب خوش

مرغ سحر نــاله ســر کــن داغ مرا تــازه تــر کــن زآه شرر بــار این قفس را برشکن و زیر و ز بــــر کــن بلبل پر بسته ز کنــج قفس درآ نغمه ی آزادی نــوع بشر ســرا وز نفسی عرصه ی این خاک توده را پر شرر کن نا له سر کن ظلم ظالم جور صیاد آشیانــــم داده بر باد ای خدا ای فلک ای طبیعت

ای آمان از فراغت آمان مردم از اشتیاقت آمان از که گیرم سراغت آمان از که گیرم سراغت آمان آمان آمان آمان هی آمان آمان آمان آمان هی آمان چشم لیلی چو بر مجنون شد دل ز دیدار او پر خون شد خون شد از راه دل بیرون شد خون شد از راه دل بیرون شد آمان آمان آمان هی آمان آمان آمان آمان هی آمان تغییر ریتم به 6/8 عارف و عامی از

گفته بودی که چرا محو تماشای منی آن چنان مات که یک دم مژه برهم نزنی مژه برهم نزنم تا که ز دستم نرود ناز چشم تو، به قدر مژه برهم زدنی امان ای دل من ای خدا ای جان ای دل من ای خدا فغان ای دل من میخواهم و میخواستمت تا نفسم بود میسوختم از حسرت و عشق تو بس

سرنوشت را ، باید از سر ، نوشت شاید این بار ، کمی بهتر نوشت عاشقی را ، غرق در باور نوشت غصه ها را ، قصه ای دیگر نوشت از کجا این ، باور آمد که گفت گر رود سر ، بر نگردد سرنوشت گل بکاریم ، از دل گِل ، گُل برآریم در زمستان ، در بهاران ، زیر باران گل بکاریم ،

ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو تا نرود نفس ز تن پا نکشم ز کوی تو تا نرود نفس ز تن پا نکشم ز کوی تو گر چه به شعله میکشی قلب مرا به عشوه ات بر دو جهان نمیدهم یک سر تار موی تو بر دو جهان نمیدهم یک سر تار موی تو مستی هر نگاه تو به ز شراب و جام می مستی هر نگاه تو

به نام نامی ایران به نام نامی انسان به آیین وفاداران به راه و رسم بیداران دلی دارم پر از خورشید نگاهی روشن از باران نگاهی روشن از باران جز دوست نمیخوانم جز مهر نمیدانم جز عشق نمیخواهم من زاده ی ایرانم جز مهر نمیدانم تویی دلبستگی هایم پناه خستگی هایم به هر جا میروم از ت

کجاست بارشی از ابر مهربان صدایت که تشنه مانده دلم تشنه مانده دلم در هوای زمزمه هایت تهی ست دستم اگر نه برای هدیه به عشقت تهی ست دستم اگر نه برای هدیه به عشقت آخ چه جای جسم و جوانی که جان من به فدایت به قصه ی تو هم امشب درون بستر سینه هوای خواب

آواز خوانی در شبم سرچشمه ی خورشید تو یار و دیار و عشق تو سرچشمه ی امید تو ای صبح فروردین من ای تکیه گاه آخرین ای کهنه سرباز زمین جان جهان ایران زمین ای در رگانم خون وطن ای پرچمت ما را کفن دور از تو بادا اهرمن ایران من ایران من ایران من ایران من ای در رگانم خون وطن ای پرچمت ما را کفن

خداوندِ خداوندان اسرار زهی خورشید در خورشید انوار ز عشق حسن تو خوبان مه رو ز عشق حسن تو خوبان مه رو به رقص اندر مثال چرخ دوار اگر خواهی عطای جاودانی ز عالم های باقی ملک بسیار از آن باده که ویرانی هوش است از آن باده که ویرانی هوش است ز شمس حق و دین بستان و هش دار