آکوردهای هادی پاکزاد

نیمی از یک مترسک با نیمی از یک بدن با هم پیوند خوردهَ ن تا پیکرِ من شُدن کلاغا هر روز از نیمی از من می ترسَن و لاشخورها، شب روی نیمِ دیگه می رقصَن سالهاست من حامی گندم های تو بودم به زندگی برای تو خو کرده وجودم تو ا

وقتی فرسنگ ها دور از من احساس دلتنگی کنی قلب من روز هاست سرد شده از این عشق تقارنی وقتی ساعت ها بعد از این روز های تنهایی داری ذهن من دست کشیده از توهم های تکراری وقتی تمام سلول هات یه آغوش امن میخوان وقتی همه خاطره های لعنتیت به حرف میان ترکم که میکردی نور فانوس های دریا مردن

گ گل پرپر شده تو باد زمستون ریشه کرده تویه سرزمین ویرون پر از گرد و غبار ساقه و برگش سهم اون از آسمون برف و تگرگش ای اسیر سایه های سرد و تاریک میرسه ناله ی شب از دور و نزدیک آبی رویاتو به سیاهی نفروش من نمیذارم بشی اونجا فراموش آه ای گل تشنه من به آسمون رسیدم من نقش خدا رو روی دیوارا کشیدم تا ریشه ی تو اسیره تو خاک آوای شبم می مونه غمناک هنوز از ریا سیاهه آسمون شهر وحشت عمر عشق من تباهه از فریب زر

یک شب سرد، تو خیابون، تو دستات کا میکنی خودتو مقابل دو چشم پیدا میکنی با نگاهت حس مرموزی رو القا میکنی وجودت به وجد میاد، اما حاشا میکنی عشق من تو هر روز، فورم به فورم در تغییر از همه نسیم و طوفان تحت تاثیر من همونم که تورو اینطور ترسیم کردم قلب آزردتو تو آغوشم ترمیم کردم کسی که زخمهای روحتو جراحی کرد شب و روز بی