آکوردهای فرهاد

می ‌بینم صورتمو تو آینه با لبی خسته می‌ پرسم از خودم این غریبه کیه از من چی می‌ خواد اون به من یا من به اون خیره شدم باورم نمیشه هر چی می بینم #چشامو یه لحظه رو هم میذارم به خودم میگم که این صورتکه می‌تونم از صورتم ورش دارم می‌ کشم دستمو روی صورتم هر چی باید بدونم دستم میگه منو توی آینه نشون میده میگه این تویی نه هیچ کس دیگه جای پا

گنجشکک اشی مشی لبه بوم ما نشین بارون میاد خیس میشی برف میاد گوله میشی میوفتی تو حوض نقاشی خیس میشی گوله میشی میوفتی تو حوض نقاشی کی میگیره فراش باشی کی میکشه قصاب باشی کی میپزه آشپز باشی کی می خوره حاکم باشی

با صدای بی صدا مثل یک کوه بلند مثل یک خواب کوتاه یه مرد بود یه مرد با دستای فقیر با چشمای محروم با پاهای خسته یه مرد بود یه مرد شب با تابوت سیاه نشست توی چشماش خاموش شد ستاره افتاد روی خاک سایشم هم نمیموند هرگز پشته سرش غمگین بود و خسته تنهای تنها

زردها بیهوده قرمز نشدند ... قرمزی رنگ نیانداخته بیهوده بر دیوار صبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست صبح پیدا شده اما آسمان پیدا نیست گرته ی روشنی مرده ی برفی همه کارش آشوب بر سر شیشه هر پنجره بگرفته قرار زردها بیهوده ... (من دلم سخت گرفتست ، از این میهمان خانه ی مهمان کش روزش تاریک) 2

یه شب مهتاب ، ماه میاد تو خواب ، منو میبره کوچه به کوچه ، باغ انگوری ، باغ آلــــــــــــــــــــوچه دره به دره ، صحرا به صحرا ، اون­جا که شبا پشت بیشه‌ ها ، یه پری میاد ، ترسونو لرزون پاشو میذاره ، تو آبِ چشمه شونه میکنه ، موی پریشون یه شب مهتاب ، ماه میاد تو خواب ، منو میبره

تو هم با من نبودی مثل من با من و حتی مثل تن با من تو هم با من نبودی آنکه می پنداشتم باید هوا باشد و یا حتی گمان میکردم اینطور باید از خیر خبرچینان جدا باشد تو هم با من نبودی تو هم از ما نبودی آنکه ذات درد را باید صدا باشد و یا با من چنان همسفره شب

توی قاب خیس این پنجره‌ ها عکسی از جمعه‌ ی غمگین میبینم چه سیاهه به تنش رختِ عزا تو چشاش ابرای سنگین میبینم داره از ابر سیاه خون میچکه جمعه‌ ها خون جای بارون میچکه نفسم در نمیاد جمعه‌ ها سر نمیاد کاش میبستم چشامو این ازم بر نمیاد داره از ابر سیاه ...

بوی عیدی بوی توپ بوی کاغذ رنــــگی بوی تند ماهی دودی وسط سفره نــــو بوی یاس جا نمازه ترمه مادر بــــــزرگ با اینا زمستونو سر میکنم با اینا خستگیمو در میکنم شادی شکستن قلک پول وحشت کم شدن سکه عیدی از شمردن زیاد بوی اسکناس تا نخورده لایه کتاب با اینا زمستونو

شنبه روز بدی بود روز بی‌حوصلگی وقت خوبی که میشد غزلی تازه بگی ظهر یکشنبه‌ ی من جدول نیمه‌ تموم همه خونه‌ هاش سیاه روی خونه جغد شوم صفحه‌ ی کهنه‌ ی یادداشتای من ... گفت دوشنبه روز میلاد منه اما شعر تو میگه که چشم من ... تو نخ ابره که بارون بزنه آخ اگه بارون بزنه ... آخ اگه ب

تو فکر یک سقفم یک سقف بی روزن یک سقف پابرجا... محکم تر از آهن سقفی که تن پوش هراس ما باشه تو سردی شبها لباس ما باشه... سقفی اندازه قلب من و تو واسه لمس تپش دلواپسی برای شرم لطیف آینه ها واسه پیچیدن بوی اطلسی زیر این سق