آکوردهای سینا پارسیان

ما رفیقیم درست مثل زخم و نمک و خون و جگر مثل اشک و گونه و تیغ و سپر مثل نعش پسر و دوش پدر قفست را بشکن گرچه قفس من باشم قسمت این بوده که من در صف دشمن باشم من قطارم تو مسافر برو من میبایست تا دم مرگ به روی ریل آهن باشم یک عمر به عشقت غم بسیار کشیدم بر طعنه ی مردم خط انکار کشیدم هی سوت ک

لحظه ی جدایی سخته پشت پا نزن به بختت من برم هیشکی نمیتونه برا تو تکیه گاه شه یکمی تحملم کن قول میدم همه چی مثل قدیم رو به راه شه وعده ی دیدار من و تو به قیامت شده حلقه ی چشمای تو از زنجیر من قطع شده چند روزه نیستی نمیدونم ولی انقدر شده که من بگم دلم برات تنگه

کاش میدونستی با زهر چشمت منو به عشقت آلودم کردی پشتم خالی شد وقتی میرفتی وقتی میرفتی نابودم کردی بهم یاد دادی بعد از تو به هیچ قیمتی درگیر نشم دیگه به عشق هیچ کسی راضی به تغییر نشم پای کسی نمونم و پای کسی پیر نشم بهم یاد دادی تنهایی باید حالمو آر

با هرقدم که داری از من دور میشی حس تنهایی بهم نزدیـــــــــــک میشه تنها ستارم توی هفت تا آسمون بودی بری دنیای من تاریــــــــــک میشه با رفتنت شاید دیگه هیچ وقت نتونم شاد باشم با حسرت یه آرزوی کهنه و پوسیده دارم تو جوونی پیـــــــــــــر میشم هر روز تو زندون تنهایی با ببر تیز دندون غمت درگیـــــ

باور میکنم دروغای همیشگیتو چون زندگی زندگی برام نمیشه بی تو مجبورم ازت هیچی به دل نگیرم آره ، همچیم این روزا به تو بستگی داره مجبورم ازت دل بکنم دووم بیارم چون بد تره هر چقد بخوام به رووم بیارم مجبورم عزیزم توام انگار میدونی که منو به خودت همیشه بدهکار میدونی ، مجبورم ( بینِ بد و بد

maj7 جسمم شناور روی آبه وقتی که روحم غرق میشه توو عمقِ برمودای چشمات کشتیِ نوح هم غرق میشه من کوهی از انگیزه بودم واسه نجات دادنِ تو اما منو بردی توو گرداب جایی که کوه هم غرق میشه ای عشقی که قاتلمی، تو ناخدایِ دلمی نذار از عشقِ تو فاصلم اینهمه دور شه دریا پُره آبه ولی، کفش انگار یه بیابونه نذار واسه منِ دیوونه، خاکِ گور شه ای

به کی حرفاتو میزنی بگو من درک میکنم تو چرا جایی بری من تو رو ترک میکنم با یه تصمیم تویه سرت سرم هی داد میزنی من همینجام رو به روت چرا فریاد میزنی با پای خودت اومدی با پای خودت میری نمیفهمی داری از من چیو میگیری میدونستم میری اما نه به این دیری فکر میکردم دیگه موندی که

دریا یه سالی میشه خشکه چشمام خیلی وقته خیسن یه ساله تو چشمام نهنگا هر شب وصیت مینویسن دریا فراموشی گرفته فکر میکنه مرداب بوده برگرد ثابت کن تمومه این اتفاقا خواب بوده هی تو سرم فکرای نامربوط میگرده من موندم و کلی نهنگ

آسمون داره میوفته نربدون داره میوفته کف فنجون ته فالم رد خونه داره میوفته من بدون تو همینم لاشه ی ابر رو زمینم بعد تو روزی یه نقطه از یه نون داره میوفته نون من بریده بی تو به لبم رسیده بی تو هیچ خیابونی تو این شهر دیگه خط نمیده بی تو خیلی از دلم نمونده خاکی از گلم نمونده نو

بعد از تو ضعیف تر از اونم که بتونم رو پام واستم بلد بودم عین تو باشم خودم نمیخواستم کاری کردی ندونم کدوم حرفات دروغن و کدوم راستن ♫ کی از من ساده تر بود و از من بیشتر دوست داشت غرورم عشقم آبروم تو از قصد دست گذاشتی رو سه تاش کی هر جوری میتونست مراقب حالت بود از دور کی

تو گندم زار موهام نگاهت جو میکاره که هر سال مزرعه ام با سال قبلش فرق داره آهای خانوم بارونی با این خاک بیابونی یه کاری کن که حاصلخیز تر باشه تو میتونی یه فنجون چایی با تو شرابه اصلا انگار چقدر جذاب تر میشی میون دود سیگار آهای آقای دریایی من و تو توی تنهایی میتونیم غرق شیم عین شکر تو وسعت چایی اسم تو رو تن شاخه خشک درخت اگه هک بشه گل میده

تو نباشی همه زندگی سر و تهه وارونه واره انقد که ممکنه از زمین به آسمون بارون بباره خبری نیست عزیزم وقتی نیستی تو میدون دیدم دنیای بی تو چه رنگی چه سیاه سفید فرقی نداره کاشکی بیای و دوباره بهم پیله کنی که هیچ پروانه ای شبیه تو نیست چقدر همه چیو یادت میره فوری اصلا انگار یه آدم دیگه شدی کاشکی بیای و دوباره بهم پیله کنی که هیچ پروانه ای شبیه تو نیست چقدر همه چیو

یه قلب توو سرمه که مغزمو خورده تو جمجمم انگار یه پیرزن مرده خدا بیامرزه تموم امواتو به تیغ توی گلوم به خار توو چشمام اجازه دادم تا وقتی خودم تنهام گاهی توو چشم و گلوت گپ بزنن با تو یه عمر برای دلم هم پدری کردم هم واسه نون شبش کولبری کردم که باورش نشه باز دوباره حرفاتو خون به دلم کردی بعد ولم کردی هر دفعه زد به سرم تو عاقلم کردی

تو میتونی هرکی میخوای باشی اما نمیتونی تو چشم من بد بشی انقد عشق تو تو دلم قد کشیده که محاله از شرم راحت بشی من تورو ول نمیکنم چشات چشمه ی عشقه چشمه روگل نمیکنن تو این روزا که آدما همو ول نمیکنن یه جوری پات نشستم که تورم ذله میکنم تو نمیتونی بشی مال کسی جز من من روانیتم روا نیست که این مزدم باشه که با چشمای خودم ببینم که

شهر از تو خالی و من از تو پر تر از قبل دلتنگم اما یه نمه دلخورتر از قبل تو سفره‌ی قلب من هنوز یه لقمه نون هست نون هست تو این سفره ولی آجر تر از قبل دیوار کشیدم دور لحظه‌های بی تو میگیره دل آدم تو این هوای بی تو هیچی دیگه عین قبلنا مزه نمیده حتی مزه‌ی سیگار بعد چای بی تو دیوار کشیدم دور لحظه‌های بی تو میگیره دل آدم تو این هوای بی تو هیچی دیگه عین قبلنا مزه نمیده

b حلقه زدن دور حرم حلقه به گوشا مست می ناب توان شراب فروشا b کجا بره مست شه هوشیار جز اینجا بنازم این صحنو چه امن و با شکوهه b واسه ی این آهو حرم کشتی نوحه b کجا پناه بگیره هر بار جز اینجا b دل خریدار نداره مارو دریاب این دل b ورشکسته خمارو دریاب هرجا میرم خرابه بازار و جز

دو هزار تا راه روشن دو هزار تا چاه تاریک توی چشمای تو حتی از خود خدا دوتا بود تو اتاق آرزوهام هیچی نیست هیچی نمیخوام غیر حال خوبی که با تو فقط تو این اتاق بود هر چقدر چشات قشنگ بود هر چقدر آبی بود مث طعمه های ماهیگیری قلابی بود بهترین عکسی که از خودم دارم جایی بود که از آب درم آوردی با یه طناب درم آوردی عجب آبی بود

حرفای جدید میزنی عذر و بهونه تا کی؟! a نفس کَسیو بگیری مگه زنده میمونه تا کی؟! حرفای جدید می زنی قانونای نانوشته اون آینه رو بده ببینم رو پیشونیم چیا نوشته؟! زیر گوش من میخوندی اِلّا و بِلّا که فقط حال تو با ما خوشه اِلّا و بِلّا هرجا با هم باشیم اونجا خوشه اِلّا و بِلّا تو که خوش باشی یه دنیا خوشه یادته چیا میگفتی؟ زیر گوش من میخوندی اِ

حدت همین بود خودت رو باختی چقدر زود من رو بگو میترسیدم رد بدی ردت همین بود گفتی سد میزاری توو رابطه .....سدت همین بود من رو ببخش اگه میخواستمت مصر بودم پای تو وایستم هی میرفتی سمت در داد میزدم سرت میگفتم گاز نده باید ولت میکردم (2)باید تنها میزاشتمت .............................................. مگه عاشق آسمون جول نبودی چرا پیش قدم واسه صلح نبودی تو میخواستی یه کوه محکم باشی پشت سرم میشد اگه شل نبودی عجول بودم

همه ی دل من تخت پادشاهی تو اگه دریای من بشی میشم ماهی تو خودم خواستم که دیوونت بشم تو بی گناهی دوست دارم اینم سند بی گناهی تو مث ابر تو هوای کویری هی میگم الان بارون بگیری اما همینجوری میذاری میری تو عشق منی عشقم بدجوری کم دارمت یه چی دیگه بودی تو واسم با همه فرق داشتی که هنوزم یادمه بدون تو صد و چند سالمه من دلم هنوز ب

داری در میری از چی مگه دنیا قفس نیست قفس معلومه از اسمش دیگه فرار نداره چقدر میجنگی بس نیست مگه دنیا قفس نیست اسیر خاک زندون بودن افتخار نداره قراره چی بمونه از این شاعر تو یادت از این شاعر که تو خاک دلت مزار نداره من از چشم خودم تا نگاهت ریل چیدم که برگردی ولی دیدم چشات قطار نداره برگرد به

دیوار کجی بودم نزدیک فروپاشی با تکیه ندادن هات آوار ترم کردی عشق آمد و کورم کرد عشق آمد و لالم کرد با عشق مرا کشتی با عشق کرم کردی ما هر دو غمی داریم با هم صنمی داریم ای نم نم باران چه خاکی به سرم کردی هم بغض گلویم هم جو گندم مویم هم هی تاول بی مرهم ماندی و ورم

رو به روم تویی پشت سرم تویی تنها نقطه امن باورم تویی چیه سر اسم تو که این روزا قسم آخر کافرم تویی اگه پام رسید به صحنت به سرات که میام همه چیو میگم برات صحن و گنبد و مناره حاشیه است کل اعتبار اون حرم تویی از همین دور سلامت میدم از همین دور دلم درگیره

ﻛﺒﻮﺗﺮ دﻟﻢ از ﻟﺐ ﺑﻮم دﻟﺖ ﻧﻤﻴﭙﺮه ﺑﻴﺨﻮد ﺳﻨﮓ ﻣﻴﺰﻧﻰ ﺑﻪ ﭘﺮم ﭼﺸﺎت در ﺑﺎغ ﺳﺒﺰه ﺑﻪ وﻟﻠﻪ ﻋﺸﻖ ﻳﻌﻨﻰ ﺧﻮدت ﺑﻴﺎ درد ﭼﺸﺎت ﺑﻪ ﺳﺮم ﻣﻴﺨﺮم ﻧﺎزﺗﻮ ﻫﺮ ﭼﻘﺪم ﻛﻪ ﺑﮕﻰ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﻫﺮﭼﻰ ﺑﺪم ﻛﻪ ﺑﮕﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻳﻌﻨﻰ زﻧﺪﮔﻰ ﻣﻴﺒﺮم ﺗﻮ رو ﺗﺎ ﺑﺎﻟﺎی اﺑﺮ ﺳﻴﺎه ﺗﻮ ﻓﻘﻄ ﻫﻴﭽﻰ ﻧﭙﺮس و ﺑﻴﺎ ﻋﺎﺷﻘﺘﻢ آره ﺧﻴﻠﻰ زﻳﺎد