آکوردهای سینا سرلک

ای شمعِ روشن دورِ خود پروانه میخواهی در سرزمین عاقلان دیوانه میخواهی هنگام شادی دورِ من خط میکشی اما روزی برای گریه ات یک شانه میخواهی یک شانه میخواهی آه ای غمه دورانِ من آتش زدی بر جانِ من خاکسترم را باد برد آه ای همیشه دورتر از هر کسی مغرورتر ب

سختیای زندگی رو نمیشه آسون گرفت با حلب پاره نمیشه سقفی تو بارون گرفت نون بیار کباب ببر اسم یه بازى بود فقط تو صف شلوغ فقر حتى نمیشه نون گرفت این روزا از رو ندارى عاشق و معشوق میشن من یه لیلى میشناسم مهرشو از مجنون گرفت دختر گل فروش از بس که گلاشو نفروخت کاسه ی گدایى رو به سمت این و اون گرفت

جان منی جان منی جان من آن منی آن منی آن من شاه منی لایق سودای من قند منی لایق دندان من ای رسن زلف تو پابند من چاه زنخدان تو زندان من دست فشان مست کجا میروی پیش من آ ای گل خندان من نور منی باش در این چشم من چشم من و چشمه حیوان من گل چو تو را دید به سوسن بگفت سرو من آمد به گلستان من جان منی جان منی جان من آن منی آن منی آن من شاه منی لایق سودای من قند منی لایق دندان من از دو پراکنده تو چونی بگو زلف تو حال پریشان من دست فشان

همیشه ساده دیدن ها دلیل ساده بودن نیست دلم رو زیر و رو کرده کسی که عاشق من نیست شب دلشوره و لبخند شب بی خود شدن از خود تمام اتفاق این بود که او هم ساده عاشق شد از دل لحظه های نامعلوم عشق تقدیر روشن ما بود از همان روز اولین دیدار آخر این مسیر پیدا بود دل سپردن اگر چه آسان بود عشق است و

همه دنیای من با تو پر از دلشوره ای خوبه نگاهم با تو آروم و جهانم بی تو آشوبه نگو که سهممون از عشق به جز زخمای کاری نیست نترس از روزگاری که آخ به رسمش اعتباری نیست غمگین نشو از رسم این دنیا دنیا یه جای تلخ و شیرینه گاهی پر از لبخندهای ناب گاهی پر از حسای غمگینه گاهی از این راه پر آشوب دلگیری و چشماتو میبندی گاهی پر از آرامشی دلخواه به راه و رسم این د

صدای هیشکی غیر تو به گوشم آشنا نبود تو قلب من به غیر تو برای هیشکی جا نبود چه مرگیه همین که با تو زندگی نمیکنم بزرگترین عذابه اینکه بچگی نمیکنم نذار بگیره عطر تو هوای اون غریبه ها میکن دوست دارن ولی دارم میگم فریبه ها تو گم شدی که گم بشه تموم خنده های من کجا برم بدون تو کجایی بی وف

کاش ای تنها امید زندگی می‌توانستم فراموشت کنم یا شبی چون آتشِ سوزانِ دل در مزار سینه خاموشت کنم کاش چون خوابِ گران از دیده‌ام نیمه‌شب‌ها یادِ رویت می‌گریخت مرغ دل افسرده حال و بسته پر از دیار آرزویت می‌گریخت کاش احساسِ نیازِ دیدنت از وجودم چون وجودت دور بود در دلم آتش نمی‌زد آن نگاه کاش آن شب چشم‌هایم کور بود کاش از باغِ خوشِ رویایِ تو

زیبای لعنتی ماه خجالتی تو اوج اضطراب تو روی شب بتاب ، تو روی شب بتاب بارون که میزنه عطر تو بامنه تو چترتو ... ببند بی دلهره بخند ، بی دلهره بخند وقتی هوا کمه دنیا جهنمه از زندگی نترس یه کوه پشتته وقتش شده بره تردید و دلهره تقدیر روشنه دنیا تو مشتته

گفته بودم بی تو می میرم ولی این بار نه گفته بودی عاشقم هستی ولی انگار نه هر چی گویی دوستت دارم به جز تکرار نیست خو نمی گیرم به این تکرارِ طوطی وار نه تا که پابندت شوم از خویش میرانی مرا دوست دارم همدمت باشم ولی سربار نه قصد رفتن کرده ای تا باز هم گویم بمان بار دیگر می کنم خواهش ولی اصرار نه گه مرا پس می زنی گه باز پیشم می کشی آنچه دستت

وقتی میری تنهامو نمیگیری دستامو به کی بگم وقتی میری داغونم حالمو نمیدونم به کی بگم بعد تو من دردامو غصه های شبهامو به کی بگم بدونه تو میترسم تو حواست نیست اصلا به کی بگم بیا چشام به این درِ بدونه تو نمیگذره شبایی که خرابه حالم کجا برم که بعد تو خیابونای شهر من نگاهتو یاد من نیارن

سرت تو کار خودته با عشق کاری نداری اما همین که میرسه راه فراری نداری شهر من اونجاییه که عطر تو رو داره هواش عشقه فقط قبله ی من چشمایِ تو قبله نماش دیدنه دریای نگاهت آخر رویای منه از کوچه ای که میگذری اون کوچه دنیای منه واسه رسیدنه به تو یه عشقه معمولی کمه تو راه فتح دله تو باید بج

جدایی ام از تو جدایم نکرده هوای تو یک دم رهایم نکرده همیشه امید است در هر جدایی تو هستی اگرچه ندانم کجایی به دریا زدی تا که دریا شوم من تو پنهان شدی تا که پیدا شوم من دلم تا که عاشق شدم بی کران شد کمی خاک بود آسمان آسمان شد

دیگرین ابر بهاری جانه باریدن ندارد این گُلِ خشکیده دیگر ارزشه چیدن ندارد این همه دیوانگی را با که گویم با که گویم آبرویه رفته ام را در کجا باید بجویم پیشه چشمم چون به نرمی میخرامی میخرامی در درونم مینشیند شوکرانه تلخ کامی نام تو چون قصه هر شب مینشیند بر لبِ من

امون از چشم های تو از این زیبای خواب آلود ندیدن کی تورو میخواست ندیدن عاشقت کی بود تحمل یعنی اینکه تو بفهمی معنی دردو نمیدونی چه چیزایی بهم میریزه یه مردو توی موهات غرقم کن تو این امواج طوفانی من از تو عشق میخوام و نوازش‌های طولانی دوباره شونه های تو دوباره های های من چه جای خوبی

غم و درد دل مو بی حسابه خدا دونه دل از هجرت کبابه بنازم دست و بازوی تو صیاد بکش مرغ دلم بالله ثوابه سیاهی دو چشمانت مرا کشت درازی دو زلفونت مرا کشت به قتلم حاجت تیر و کمان نیست خم ابرو و مژگونت مرا کشت ای دل داد و بیداد ای وای

از من چه مانده بعد تو جز ناتوانی ام جز سنگ قبر خاطره روی جوانی ام بی عشق و بی عاطفه و هیچ وعده ای مانده ام چگونه سمت خودت می کشانی ام آن من که آزموده جهان را به عشقِ خویش حالا برای همچو تویی امتحانی ام آن از نبردِ بین تو و اعتماد من

تو نبودی وقتی رو سقف شب دست هیچ کسی چراغی نگرفت وقتی هیچ کسی به غیر از بی کسی بعد تو از من سراغی نگرفت تو ندیدی وقتی چترت رو سر هر کی وا شد سیله بارون میشدم تو قدم که میزدی هر جای شهر من زمینِ اون خیابون میشدم عشق یعنی صد سال دیگه م بهش حسی که داری توی دلت جوونه عشق یعنی همه

هر شب توو خیال نبودت ، سر میکنه این دله سادم ای وای از عمری که پای ، عشقِ ، تو دادم جا مونده توو دست تو قلبم ، عشق تو یه زخمه توو سینم مونده به دلم که دوباره ، تو رو ، ببینم باز ، دل منو دل شوره ، با عکسااااای تو دَر گیرم تو میری و من این روزا ،

وقت آن شد که دلم را بگذارم بروم با تو او را تکو تنها بگذارم بروم به کجا میشود از معرکه ی عشق گریخت گیرم امروز از اینجا بگذارم بروم سرنوشته منه عاشق هم از اول این بود سر دیوانه به صحرا بگذارم بروم همه ی سهمه من از عشق همین شد که گلی گوشه ی خاطره ات جا بگذارم بروم بی غبار آمده ام پی

عشق ، یعنی رویای تو با من ، یعنی تصویرت توو خوااااااااااابم ، یعنی این حال خرااااااااابم عشق ، یعنی هم دَردی و درمان ، کجایی نیمه ی پنهان ، تو شدی عزیز تر از جاااااااااان کجایی؟؟ کجایی؟؟ دلم هواااااتو کرده یه عکسِ ، دوتایی ، مونده ا

من تنها غم دلتنگی شهرم که به روزای غم انگیز رسیده نیستی مثل یه برگم که دوباره به شب اول پاییز رسیده بعد تو گریه پنهون کوچم حال ابری خیابونو ندیدی از همون جا که دلم رفت گذشتی از همون جا که دلم موند بریدی دوستت دارم و ا

از آن کوچه که نگذشتیم با هم از آن باران نم نم که نبارید از آن چتر دوتایی که نداریم از آن مهتاب که بر ما نتابید گذشتم بی تو ای یار قدیمی از آن کافه دنج عاشقانه که هرگز رو به رویم ننشستی از آن قهوه یخ کرده چشمم که با نوشیدنش بیگانه هستی گذشتم ب

ببند چشماتو یک لحظه رو دنیایی که زیبا نیست رو دنیایی که هیچ چیزش شبیه قصه ی ما نیست ببند چشماتو آروم باش چقد غمگین و بی تابی واست لالایی میخونم تو که با گریه میخوابی لا لا لا لا گل بوسه گل چشمام که دلگیره شبا با قصه میخوابه سحر با غصه میمیره لا لا لا لا گل گیسو تو رفتی یادت اینجا بود

عشق آدم برفی و یه دختر کبریت فروشو بید مجنون تو حیاط خونه ی هیزم فروشو میبره آتیش چشمات از دل من عقل و هوشو همه خندیدن به قلبم تو خریدی آبروشو دنیا نخواد لیلی بخواد قصه قشنگه اونکه بخوادت با همه دنیا میجنگه دنیا نخواد لیلی بخواد وقتش رسیده ماهی تو تورم بوی اقیانوسو میده

گفتم رخت ندیدم گفتا ندیده باشی گفتم ز غم خمیدم گفتا خمیده باشی گفتم ز گلستانت گفتا که بوی بردی گفتم گلی نچیدم گفتا نچیده باشی گفتم ز خود بریدم آن باده تا چشیدم گفتا چه زان چشیدی از خود بریده باشی گفتم بکام وصلت خواهم رسید روزی گفتا که نیک بنگر شاید رسی

وقتی تمام من تویی این رد شدن چیست اینقدر معصومانه با من بد شدن چیست وقتی که تنهاتر شدن پایان راه است آواره ی یک راه بی مقصد شدن چیست حالا در این خانه را وا میگذاری داری مرا بیهوده تنها میگذاری میخواهی از من بگذری میدانم اما داری خودت روی خودت پا میگذاری وقتی ب

دوست دارم همه دنیا میدونن خودت اما نمیفهمی نمیدونی چه حال یه پُر بشه چشمات نمیفهمی نمیفهمی نمیفهمی چه عذابیه قورت بدی بغضتو عشقتو بخندونی چی دارم میگم هیچی از این چیزا هیچ وقت نمیدونی نمیدونی گرفتارم به چشمایه تو به دنیای تو دوست دارم زمستونم که رو شونه ی کسی غیرِ تو نمیبارم دوست دارم گرفتارم به

ﮔﻮش ﻛﻦ ای ﺧﺎﻟﻖ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﻫﺎی دﻳﮕﺮی ﻛﻮه ﻣﻦ ای ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎه ﺷﺎﻧﻪ ﻫﺎی دﻳﮕﺮی ﻣﻦ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﻨﺸﻴﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﻰ ﺗﻦ دﻫﻢ ﺑﺎ ﺗﻮ ﻛﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ از ﻣﻰ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی دﻳﮕﺮی ﻫﺮﻛﺠﺎ از ﻣﺴﺘﻰ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺣﺮف ﻣﻴﺰﻧﻢ ﻣﻴﺮﺳﺪ از ﻫﺮ ﻃﺮف ﭘﻴﻤﺎﻧﻪ ﻫﺎی دﻳﮕﺮی ﺗﺎ ﻛﻤﻰ ﭘﺮواز را در ﺧﺎﻧﻪ ام آﻣﻮﺧﺘﻰ ﭘﺮ زدی از ﺑﺎم ﻣﻦ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی دﻳﮕﺮی