آکوردهای سیاوش قمیشی

من فقط عاشق اینم حرف قلبتو بدونم الکى بگم جدا شیم تو بگى که نمیتونم من فقط عاشق اینم بگى از همه بیزارى دوسه روزپیدام نشه تا ببینم چه حالى دارى من فقط عاشق اینم عمرى از خدا بگیرم انقدر زنده بمونم تا به جاى تو بمیرم من فقط عاشق اینم روزایى که با توتن

من میگم منو شکستن چشم فانوسمو بستم تو میگی خدا بزرگه ما امیده به شب من من میگم آخه دلم بود اونکه افتاده به خاکت تو میگی سرت سلامت آیینه ها زلال و پاکه آیینه ها زلال و پاکه اینه که فاصله ها رو نمیشه باگریه پر کرد یکیمون بهار سرخوش یکیمون پاییز پردرد من میگم فاصله مرگه بین دستای تو بامن تو میگی زندگی اینه حاصل عشق تو با من من میگم حالا بسوزم یا که با غصه بسازم تو میگی فرقی نداره من که چیزی نمی بازم من میگم این

تو بارون که رفتی شبم زیر و رو شد یه بغض شکسته رفیق گلوم شد تو بارون که رفتی دل باغچه پژمرد تمام وجودم توی آینه خط خورد هنوز وقتی بارون تو کوچه می باره دلم غصه داره دلم بی قراره نه شب عاشقانس نه رویا قشنگه دلم بی تو خونه دلم بی تو تنگه یه شب زیــر بارون که چشمم به راهه

ای که سیاه چشمات همرنگ روزگارم از دست تو چه روز و چه روزگاری دارم هزار تا وعده دادی نیومدی ما رو کاشتی این دل مهربون و چشم انتظار گذاشتی برای بی وفائی هزار بهونه داری هزار و یک شکایت از این زمونه داری چشم انتظارم نذار تاریک و تارم نزار بیشتر از این غصه رو تو کوله بارم نذار چه روز و روزگاریه وای چه شبهای تاریه

خیلی وقته دیگه بارون نزده رنگ عشق به این خیابون نزده خیلی وقته ابری پرپر نشده دل آسمون سبک تر نشده مه سرد رو تن پنجره ها مثل بغض توی سینه منه ابر چشمام پر اشکه ای خدا وقتشه دوباره بارون بزنه خیلی وقته که دلم برای تو تنگ شده قلبم از دوری تو بدجور دلتنگ شده بعد تو هیچ چیزی دو

ﻣﻦ ﺧﻮش ﺧﻴﺎل ﺳﺎده ﺣـﺎﻻ ﺑـﺎ ﭘـﺎی ﭘـﻴـﺎده دﻧـﺒـﺎﻟﺖ دارم ﻣﻴـﮕﺮدم ﻫﻤﺴﻔﺮ ﺑﺎ ﺷﺐ و ﺟﺎده ﭘﺮم از ﺣﺴﺮت و ﺧﻮاﻫﺶ واﺳـﻪ ﻳﻚ ﻟـﺤﻈﻪ ﻧﻮازش ﻛﻮﻟﻪ ﺑﺎر ﻏﻢ رو دوﺷﻢ رﻫـﺴﭙﺎر ﺷـﻬﺮ ﺳﺎزش ﺗﻮ ﻗﺎﻣﺖ ﺳﻴﺎه ﺷﺐ وﻗﺘﻲ ﺳﺘﺎره ﻣﻴﻤﻴﺮه اﻧـﮕﺎر ﻣﻴـﺨﻮاد ﺑﻬﻢ ﺑﮕﻪ واﺳﻪ رﺳﻴﺪن ﺑﻪ ﺗﻮ دﻳﺮه از ﻣﻦِ ﺧﺴﺘﻪ رو ﺧﻂ رﻓﺘﻦ ﺑﻲ

من از صدای گریه تو به غربت بارون رسیدم تو چشات باغ بارون زده دیدم چشم تو همرنگ یه باغه تو غربت غروب پاییز مثل من از یه درد کهنه لبریز با تو بوی کاهگل و خاک عطر کوچه باغ نمناک زنده میشه با تو بوی خاک و بارون عطر ترمه و گلابدون زنده میشه تو مثل شهر کوچیک من

تو یه تاک قد کشیده پا گرقتی روی سینم واسه پا گرفتن تو عمریه که من زمینم راز قد کشیدن تو عمریه دارم می بینم داری می رسی به خورشید ولی من بازم همینم می زنم چوب زیرساقت واسه لحضه های رستن ریختن آب یر پاهات هی منو شستن و شستن توی سرما و تو گرما واسه تو نجاتم عمری تو هجوم باد وحشی سپربلاتم عمری

صورت عکس تو آلبوم خیسه دوباره خاطرتو بوسیدم این سوال بی جواب و از خودم تا حالا هزار دفعه پرسیدم با کدوم ترانه باز جون می گیره نبض اون حنجره که فیروزه میدونم بدون تو فردای من رنگ خاکستری دیروزه تن تشنه مثل خورشید بی سرزمین تر از باد کولی تر از ترانه بی پرده مثل فریاد

دل هیچکی مثل من غربت اینجا رو نداره دیگه حرفای علاقه همه مردن تو دلم مثل گنجشکای بی لونه و بی جای محله دیگه هیچ جا تو درختا جای من نیست که برم با تو بودن خیلی وقته که گذشته بی تو بودن مثل مهر سرنوشته دیگه اسم تو رو هی زمزمه کردن واسه من نه تو میشه نه فرقی داره بارونه از سر شب همش میب

من همون جزیره بودم خاکی و صمیمی و گرم واسه عشق بازی موجا قامتم یه بستر نرم یه عزیز دردونه بودم پیش چشم خیس موجا یه نگین سبز خالص روی انگشتر دریا تا که یک روز تو رسیدی توی قلبم پا گذاشتی غصه های عاشقی رو تو وجودم جا گذاشتی زیر رگب

پرنده های قفسی، عادت دارن به بی کسی عمرشونو بی هم نفس، کِز می کنن کُنجِ قفس نمی دونن سفر چـــیه، عـــاشقِ در به در کیه هرکی بریزه شادونه، فکر میکنن خـــداشونه یه عمره بی حبیبن، با آسمون غریبن این همه نعمت امـــا همیشه بی نصیبن چه می دونن به چی میگن ستاره چه می دونن دنیا کی ها بهاره

میرم از شهرِ تو با یه کوله بار از خاطره دلِ من مونده پیشت گرچه پاهام مسافره می گذره همراهِ جاده یادِ تو از روی یادم توی راه دریغ از ابری که بباره واسه حالم توی هر گوشه ی این شهر، دارم از عشقِ تو یادی می سوزونه منو یادِ دلی که به من ندادی

آخه من هیچی ندارم که نثار تو کنم تا فدای چشم های مثل بهار تو کنم می درخشی مثل یک تیکه جواهر توی جمع من می ترسم عاقبت یه روز قمارت بکنم من مثل شبهای بی ستاره سرد و خالیم خب می ترسم جای عشق غصه رو یار تو کنم تو مثل قصه پر از حادثه هستی نمی خوام من

خیلی ممنون انقد آسون منو داغون کردی واسه احساسی که داشتم دلمو خون کردی تو که هیچ حسی به این قصه نداشتی واسه چی منو به محبت دوروزه مهمون کردی همه عا لم می دونستن که بری می میرم اما رفتی و همه عالمو حیرون کردی خیلی ممنون واسه هرچی که آوردی به سرم خیلی ممنون ولی من هیچ وقت ازت نمی گذ

تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته جهانی که هر انسانی تو اون خوشبخت خوش بخت جهانی که تو اون پول و نژاد و قدرت ارزش نیست جواب هم صدایی ها پلیس ضد شورش نیست نه بمب هسته ای داره و نه بمب افکن نه خمپاره دیگه هیچ بچه ای پاشو روی مین جا نمیزاره همه ازاد ازادن همه بی درد بی دردن

چندتا عکس یادگاری با یه بغضو چندتا نامه چندتا آهنگ قدیمی که همه دل خوشیا مه آینه ای که رو برومه غرقه تو بهت یه تصویر بارونای پشت شیشه منو تنهایی و تقدیر دست من نیست نفسم از عطر تو کلافه می شه لحظه ای که حسی از تو به دلم اضافه می شه باورم نمی شه اما این تویی که داره می ره

اشکای یخیمو پاک کن درای قلبتو وا کن صدای قلبمو بشنو من چه کردم با دل تو کاشکی تو لحظه آخر عشقو تو نگام میخوندی قلب تو صدامو نشنید رفتی با غریبه موندی اگه یک روز بگم از این حکایت که به تو کردم عادت دلم پیش دلت مونده تو زندون رفاقت رفاقت اگه یک شب برسم به حقایق میشم خدای عاشق می

بارون امشب توی ایوون مثل آزادی تو زندون بی صفا بی تحرک بی ریا بود توی زندون میکنه جون مرد با همت میدون توی فکر رأی فرجام امیره بی سرانجام نداره حتی رفیقی که بگه دردشو درد دیدن و نگفتن بی سرانجام،توی فکرآسمونه که بباره بلکه تو قطره ی بارون بتونه اشک خدا رو هم ببینه نمیدونه حتی اشکم دیگه فایده ای نداره

گریه کن گریه قشنگه گریه سهم دل تنگه گریه کن گریه غروره مرحم این راه دوره سر بده آغاز هق هق خالی کن دلی که تنگه گریه کن گریه قشنگه گریه قشنگه گریه سهم دل تنگه گریه کن گریه قشنگه بذار پروانه احساس دلت رو بغل بگیره بغض کهنه رو رها کن تا دلت نفس بگیره نکنه تنها بمونی دل به غصه ها بدوزی

دو دریچه دو نگاه دو پنجره دو رفیق دو همنشین دو حنجره دو مسافر تو مسیر زندگی دو عزیز دو همدم همیشگی با هم از غروب و سایه رد شدیم قصه ی عاشقی رو بلد شدیم فکر می کردیم آخر قصه اینه جز خدا هیشکی ما رو نمی بینه دو غریبه دو تا قلب در به در دو تا دلواپس این چشمای تر دو تا اسم دو خاطره دو نقطه چین

وقتی که تنگ غروب بارون به شیشه می زنه همه غصه های دنیا توی سینه منه توی قطره های بارون می شکنه بغض صدام دیگه غیر از یه دونه پنجره هیچی نمی خوام پشت این پنجره می شینم و آواز می خونم منتظر واسه رسیدنت تو بارون می مونم زیر بارون انتظارت رنگ تازه ای داره

اﻳﻦ ﻫﻤﻪ دردﺳﺮ، ﻓــــــﺎﻳﺪه ﻧﺪاره دﻳﮕﻪ ﺗﻮ ، ﺗﻮ دﻟﻢ، ﺟـــﺎﻳﻲ ﻧﺪاری دﻳﻮوﻧﻪ، دﻳﻮوﻧﻪ، ﻛﻪ دﻟﺶ ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﻴﺮه ﻣیمونه، ﻣیموﻧﻪ، ﺗﺎ ﻛﻪ از راه در ﻣﻴﺮه ﻛﻲ ﺟﻮابِ دردِ ﺑﻲ درﻣﻮنِ ﻣﻦ ﭘﻴﺪا ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻲ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﺠﺎ ﻣﻴﺸﻪ ﻛﻪ ﻣﻦ آروم ﺑﮕﻴﺮم از ﺗﻤﻮمِ دارِ دنیا ﺗﻮ ﻓﻘﻂ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮدی ﺗﻮ ﻓﻘﻂ دﻟﺨﻮشیِ ﻣﻦ ﺗﻮی زﻧﺪﮔﻲ ﺑﻮدی

توی خونمون به ما میگن فراری توی غربت دم به دم انگشت نگاری دیگه حتی صاحب اون خونه نیستیم بیرون خونه میگن ما تروریستیم وقتی خونه شده بود مثل جهنم ما با ویزای بهشت بریدیم ازهم حالا تو برزخ بد بینی اسیریم نمیتونیم ریشمونو پس بگیریم چاره ای نمونده جز رفتنو رفتن انگار اینو رو پیشونیمون نوشتن

دو دریچه دو نگاه دو پنجره دو رفیق دو همنشین دو حنجره دو مسافر تو مسیر زندگی دو عزیز دو همدم همیشگی با هم از غروب و سایه رد شدیم قصه عاشقی رو بلد شدیم فکر می کردیم آخر قصه اینه جز خدا هیشکی ما رو نمی بینه دو غریبه دو تا قلب در به در دو تا دلواپس این چشمای تر دو تا اسم دو خاطره دو نقطه چین دو تا دور افتاده ی تنها نشین

دل هیچکی مثل من غربت اینجا رو نداره دیگه حرفای علاقه همه مردن تو دلم مثل گنجشکای بی لونه و بی جای محله دیگه هیجا تو درختا جای من نیست که برم با تو بودن خیلی وقته که گذشته بی تو بودن مثل مهر سرنوشته دیگه اسم تو رو هی زمزمه کردن واسه من نه تو میشه نه فرقی داره بارونه از سر شب همش

سکوتم از رضایت نیست دلم اهل شکایت نیست هزار شاکی خودش داره خودش گیر گرفتاره همون بهتر که ساکت باشه این دل جدا از این ضوابط باشه این دل از این بد تر نشه رسوایی ما که تنها تر نشه تنهایی ما که کاره ما گذشته از شکایت هنوز هم بایبندیم در رفاقت میریزه تو خودش دل غصه هاشو آخه هی

تو چشام اشکی نمونده تو دلم حرفی ندارم دیگه وقت رفتنه به سفــــــر دور و درازه انتظار روز برفی تو دلم داغ زده سرما انتظار آفتاب گرم تو دلــــم یــــخ زده امـــــا برف و بوران ابروبارون چیکه چیکه توی ناودون روز ابری روز سرما انتظار روزبرفـــــــــــــــــی اوم اوم اوم

آرزو کن واسه فردا اگه امروزتو چیدن آرزوهاتو بغل کن آرزوهات همه چیتن اگه دنیات رفته از دست ، اگه غمگینی و بی کس آرزو کن که حواسِ یه نفر هنوز به تو هست زندگی همین یه باره ، نزار فرصت بره از دست آرزوهاتو بغل کن ، تا خدا هست زندگی هست یکیو خواستی و رفته ، من میفهمم که چه سخت

با تو حکایتی دگر این دل ما به سر کند شب سیاه قصه را هوای تو سحر کند باور ما نمیشود در سر ما نمیرود از گذر سینه ما یار دگر گذر کند شکوه بسی شنیده ام از دل درد کشیده ام کور شوم جز تو اگر زمزمه ای دگر کنم مقصدومقصودم تویی عشق و معبودم تویی

من به بن بست نرسیدم راهمو کج کردم با تو مشکلی ندارم با خودم لج کردم دنبال راه فرارم از تو نه از اینجا میدونی فایده نداره بسه دیگه رویا تو چرا خسته نمیشی از من دیوونه از منی که شب و روزام مثل هم میمونه تو چرا چیزی نمیگی این خودش کابوس غصه کم کم جون میگیره دل یهو میپوسه

مگذار که یاد ما را طعم تلخ این حقیقت ببرد این حقیقت است که از دل برود هر آنکه از دیده رود بیا برگرد تا خونه از عادتت سیر نشده تا نگام با یک نگاه تازه درگیر نشده بیا تا اومدنت دیر نشده دلها دلگیر نشده تا هنوز فاصله‌مون جوونه و پیر نشده

خوابیدی بدون لالایی و قصه بگیر آسوده بخواب بی درد و غصه دیگه کابوس زمستون نمی بینی توی خواب گل های حسرت نمی چینی دیگه خورشید چهرتو نمی سوزونه جای سیلی های باد روش نمی مونه دیگه بیدار نمیشی با نگرونی یا با تردید که بری یا که بمونی

با هر که سخن گفتم در خود گره ای گم بود چون کرم شبان تابان میتابی و میتابم بر هر که نظر کردم گریان و پریشان بود چون ابر سبک باران می باری و می بارم من درد محبت را هرگز به تو نسپردم این عقده ی دیرین را می دانی و می دانم بر مرثیه ام بنگر نقش رخ خود بینی

بارونو دوست دارم هنوز چون تو رو یادم میاره حس می کنم پیش منی وقتی که بارون میباره بارونو دوست دارم هنوز بدون چتر و سر پناه وقتی که حرف های دلم جا میگیرن توی یه آه شونه به شونه می رفتیم من و تو تو جشن بارون حالا تو نیستی و خیس چشم های من و خیابون

سفر ها رفتم و اما ، دلم راضی نشد هرگز پاهام میرفتن این راه و دلم راضی نشد هرگز نشد قانع که تنهایی ، توو کنج غُصه میسوزه میره آروم یک گوشه ، میمونه تا که میپوسه دلم موند و حواسم رفت ، پیِ این راه طولانی همش غرقِ خودم بودم ، توو این دریای طوفانی منو میب

بی پنجره از دیوار ، اطرافتو پُر کردی اینجا تووی این زندون دنبالِ چی میگردی هر چی که غمه انگار ، سنگین شده رو دوشت کِز کردی و زانوتو میگیری توو آغوشت این عمره توئه داره اینجوری حروم میشه دلتنگی این دنیا مگه آخه تموم میشه تا کِی باید اینجوری درگیرِ خودت باشی با گریه ی بیهوده

اگه تنها موندی با این همه تنهایی و درد اگه هیشکی به دلِ ساده ی تو وفا نکرد نذار تا غُصه بشه ترانه خونِ زندگیت بگیره رنگ اسارت همه ی دلبستگیت جون بکَن توو تنهاییت اینجوری ساده خم نشو به دلت میرزی تو ، بیشتر از اینا کم نشو جون بکَن توو تنهاییت اینجوری ساده خم نشو به دلت میرزی تو ، بیشتر از اینا کم نشو

نشو تسلیم هنوزم میشه سَر کرد میون آتیش و خاکستر و باد هنوز میشه از این روزا گذر کرد هنوز حتی توو این دیوونه آباد مدارا کن شبِ یخ بستگی رو زمستون پشتِ دیوار اتاقه نذار گلای گلدونت بمیرن اگه این آخرین میراثِ باغه نترس و پا به پام از شب گذر کن که خورشید پشتِ پلکات خونه داره

بزن بیرون ببین فصلای سالو بهار و تیر و مردادش مهم نیست پر از زیبایی ذات طبیعت تگرگ و باد بورانش مهم نیست برو از کوچه های شب گذر کن ببین تنهایی هم دنیایی داره خدا همراه شبگردای تنهاست محاله که تورو تنها بذاره بزن بیرون همون وقتای تخلی که دردات گُر میگیرن توی سین

آخ دلم هیشکی کنارت نیست سرکن با خودت زیر و رو شو، دنیا رو زیر و زبر کن با خودت وقتی می بینی خودت داره کلافه ات می کنه از خودت پاشو خودت باشو و سفر کن با خودت هر زمستون پیش از اینکه ریشه پابندت کن شاخه تو بردار و تمرینِ تبر کن با خودت یا بساز و دونه دونه مرگ برگاتو ببین یا بسوز و جنگلی رو شع

من گرفتار سنگینی سکوتی هستم که گویا قبل از هر فریادی لازم است سرما زده و سوزه و پاییز فراری در حسرت روزهای بهاری بق کرده قناری اجاق خونه می سوزه و سرده ببین سرما چه کرده ای وای از اون روزی که گردونه به کام ما نگرده یخ بسته گل گلدون ها ای داد طوفان طبیعت

منو ببخش که حرمت اون همه خاطره شکست منو ببخش که قایق یه زندگی به گل نشست منو ببخش که بودی و این همه سال ندیدمت تنهایی گریه کردی و حتی یه بار نشنیدمت زیباترینِ خاطره پاییز پشت پنجره خواستم بدونی این روزا حال من از تو بدتره صداقت ترانمه بغضی که تویه حنجرست

میشه هیچی رو ندید فقط نگاه کرد روزای مقدس و خوب فدا کرد اما عشق فریاد یک درد عمیقه لبای عشق و نمیشه بیصدا کرد غربت صدای گریم درد بی تو بدونه بیصدا شکستنم صدای شعرای منه مثل خوشبختی تو دوری ازمن اما همیشه طعم گریه های تو تلخی حرفای منه من مصیبت وبا رفتنت شناختم بجای ترانه هام

بوسه باد خزونی، با هزار نامهربونی زیر گوش برگ تنها میگه طعمه خزونی برگ سبز و تر و تازه، رنگ سبزش رو می بازه غرق بوسه های باد و وحشت روزای تازه می کنه دل از درختو، میشه آواره کوچه کوچه ای که یادگار روزای رفته و پوچه می شینه گوشه ی کوچه، چشم به آسمون میدوزه می کنه یاد گذشته

ﻣﻦ ﺑﺮای ﺗﻮ ﻣﻴﺨﻮﻧﻢ ﻫﻨﻮز از اﻳـﻨﻮر دﻳﻮار ‫ﻫﺮﺟﺎی ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻪ ﻫﺴﺘﻲ ‫ﺧـﺎﻃـﺮهﻫﺎﺗـﻮ ﻧـﮕـﻬﺪار‬‬ تو نمیدونی عزیزم حال روزگار مارو توی ذهن آینه بشمار تک تک حادثه هارو ‫ﺧـﻮرﺷﻴـﺪو از ﻣﺎ ﮔﺮﻓـﺘﻦ ‫ﺷﻜﺮ ﺷﺐ ﺳﺘﺎره ﭘﻴﺪاﺳﺖ‬‬ ‫ از ﻧﮕﺎه ﻣﺎ ﺟﺮﻗﻪ ﺻﺪ ﺗﺎ ﻓﺎﻧﻮﺳﻪ، ﻳﻪ روﻳﺎﺳﺖ‬ ‫‬ ﻣﻦ ﺑﺮای

اشکایی که بی هوا رو گونه هام میریزه ابری که از همه ی خاطره هات لبریزه دلی که میخواد بمونه، تنی که باید بره حرفی که تو دلمه، اما ندونی بهتره بیخیاله حرفایی که تو دلم جا مونده بیخیاله قلبی که این همه تنها مونده آخه دنیای تو دنیای دلای سنگیه

روی ﺳﻜﻮی ﻛﻨﺎرِ ﭘﻨﺠﺮه ﻫـﻤـﻪ ﺷـﺐ ﺟـﺎی ﻣـﻨﻪ ﭼﻨﺪ ورق ﻛﺎﻏﺬ و ﻳﻚ دوﻧﻪ ﻗﻠم ﻫـﻤـﻴـﺸـﻪ ﻳـﺎر ﻣـﻨﻪ ﻛﺎﻏﺬای ﺧﻂ ﺧطی از ﻛﻨﺎر در ﺑﺎز ﭘﻨﺠﺮه ﻣﻴـﭙﺮن ﺗـﻮی ﻛـﻮﭼﻪ ﺳـﺮِ ﺣـﺎل از اﻳـﻨـﻜـﻪ آزاد ﺷـﺪن ﻧﻤﻴﺪوﻧﻦ ﻛﻪ اﺳﻴﺮ دل ﺳﻨﮓ ﺑﺎد ﺷﺪن دﻳﮕﻪ ﺑﻴﺪاری ﺷﺐ ﻋﺎدﺗﻤﻪ ﻫﻤﺪم ﺳﻜﻮت ﺗـﻨﻬﺎیی ﻣﻦ ﺗﻴﻚ ﺗﻴﻚِ ﺳﺎﻋﺘﻤﻪ ﺗﻴﻚ, ﺗﻴﻚِ ﺳﺎﻋﺘﻤﻪ ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻣﻮﻧﺪم و ﻳﻚ دوﻧﻪ ورق

ایرونی ساقه و برگ ریشه ساقه از ریشه جدا نمیشه ایرونی ساقه و برگ ریشه ساقه از ریشه جدا نمیشه روزگارمون پاییز میشه اما هیچوقت زمستون نمیشه ایرونی بر قراره همیشه هیچکی مثل ایرونی نمیشه هیچکی مثل ایرونی نمیشه هیچکی مثل ایرونی نمیشه با تمام تلاشی که میشه ساقه از ریشه جدا نمیشه برگهای سبزمون زرد میشه بهارمون زمستون نمیشه ایرونی برقراره همیشه هیچکی مثل ایرونی

لای برگای کتابا دنبال خودت نگرد تو غبارا تو سرابا دنبال خودت نگرد گم نکن خودت را تو دنیای تردید و دروغ زیر آوار نقابا دنبال خودت نگرد باورش کن من تازه رو خود خود توئه اون غریبه که بلای جون تو شده توئه صورتت برام نقابه خودتو نشون بده

پاییز چشم تو وقتی بباره وقتی که ببینم این بارونه بارونه چشم تو وقتی بباره وقتی که ببینم این پاییزه این بارونه ، این پاییزه ، این بارونه که می باره مثل اشک چشات فایده نداره آسمونی تو می دونی این بارونه ، یا پاییزه اما نه بارونه ، نه پاییزه

آینده آینده همیشه آخرِ قصه یکی راهی شده رفته یکی مبهوته و یادِ روزای رفته می افته نه اون که میره می خواد و نه اینکه مونده می خنده شاید اینجوری قسمت بود چی میشه بی تو آینده چی میشه بی تو روزایی که هر لحظه ش یه دنیا بود نمیشه بی تو خندید و نمیشه فکرِ فردا بود

ﻣﻦ و ﻣﺰرﻋﻪ ﻳﻪ ﻋﻤﺮه ‫ﭼـﺸﻢ ﺑﺮاهِ ﻳﻪ ﺑـﻬﺎرﻳﻢ ‫زﻳـﺮ ﺷـﻼق زﻣـﺴﺘـون ‫ﺿﺮﺑﻪﻫﺎ رو ﻣﻲﺷﻤﺎرﻳﻢ ‫ﺗﻮی اﻳﻦ ﺷﺐ ﻏﻴﺮ ﮔﺮﻳﻪ ‫ﻛـﺎر دﻳـﮕـﻪای ﻧـﺪارﻳـﻢ ‫ﻫﺮﻛﻲ ﺧﻮاﺑﻪ ﺧﻮش ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ‫ﻣﺎ ﺑـﻪ ﺑـﻴـﺪاری دﭼـﺎرﻳـﻢ ‫تن اﻳﻦ ﻣﺰرﻋﻪی ﺧﺸﻚ ‫ﺗـﺸﻨﻪی ﺑﺬرِ دوﺑـﺎرﺳﺖ ‫ﺷـﺐ ﭘـﺮ از ﺣﻀﻮرِ ﺗﻠﺦ ‫ﺟ

منم روی زمین تنها ترین خاک خدا هـمه تـنـم در حسرت یه ﺟای پا ﺟزیره ام ﺟزیره ای که همیشه تو غربتم تنهام نذار ای رهگذر من تشنه ی محبتم تو ندیدی چه غریبه ﺟزیره یه خاکه توی آب اسیره همیشه تـو هـراس مرگه که روزی زیر آب نمیره منم تنها ترین جزیره ی روی زمین ت

زندگی یعنی چکیدن همچو شمع از گرمی عشق زندگی یعنی لطافت گم شدن در نرمی عشق زندگی یعنی دویدن بی امان در وادی عشق رفتن و آخر رسیدن بر در آبادی عشق میتوان هر لحظه هر جا عاشق و دلداده بودن پر غرور چون آبشاران بودن اما ساده بودن

من اینا رو فهمیدیم از زندگی به جز مرگ هیچ چیزی اجبار نیست که بین من و آرزو های دور به غیر از خودم هیشکی دیوار نیست من اینا رو فهمیدم از زندگی که با سرنوشت میشه جنگید و برد که جنگیدن و باختن بهتره از اینکه نشست و فقط غُصه خورد

عسل بانو هنوزم پیشه مایی اگر چه دسته تو تو دسته ما نیست هنوزم با توام تا آخرین شعر نگو وقتی واسه عاشق شدن نیست حالا هر جا که هستی باورم کن بدون با یاد تو تنها ترینـــــم هنوزم زیره رگباره ترانه کنار خاطرات تو میشینم عسل بانو عسل گیسو عسل چشم منو یاده خودم بنداز دوباره بذار از ابر سنگین نگاهم بازم بارون دلتنگی بباره عسل

میشه پرنده بشی اما رها نباشی میشه دلت بگیره اسیر غم ها شی حالا که آسمونم دنیای جدیدی نیست ... اونوقت یه جا بشینی محو گذشته ها شی ترسیده باشی از کوچ اوجو ندیده باشی ... واسه یه مشتِ دونه اهلی آدما شی تو سایه ها بمونی درگیر سایه ها شی ... مفهوم زِندگی رو از یاد برده باشی دلت بخواد دوباره از ته دل بخونی ...

وقتی دستام خالی باشه - وقتی باشم عاشق تو غیر دل چیزی ندارم - که بدونم لایق تو دلمو از مال دنیا به تو هدیه داده بودم با تموم بی پناهی - به تو تکیه داده بودم هربلایی سرم اومد - همه زجری که کشیدم همه رو به جون خریدم - ولی از تو نبریدم هرجا بودم با تو بودم - هرجا رفتم تور

زمستون گذشت و بهارون گذشت عطش رد شد و عطر بارون گذشت نه غم موندنی بود و نه سر خوشی چه شیرین چه تلخ ، سخت و آسون گذشت یه روز دل خوشی بود و دل بستگی یه روز با فراغ و دل خون گذشت هم از پنجره خنده شادی و هم از حنجره آه بی جون گذشت چه روز ها که جز بی نیازی نبود چه شب ها که با حسرت نون گذشت سحر شب شد و شب سحر شد چنین طلوع و غروب فراوون گذشت گذشت و به جا موند یه

*طاقت بیار *رفیق طاقت بیار *می شه شنید * خندیدن *دلخواه رو * تو زنده می *مونی رفیق * طاقت بیار *این راه رو * طوفان و پش*ت سر بذار * اون سمت ما *آبادیه * این زمزمه *تو گوشمه * فردا پر از *آزادیه * *طاقت بیار *رفیــــــــــق *دنیا تو مش*ت ماست *طاقت بیار *رفیـــــق *خورشید پش*ت

ای که سیاه چشمات همرنگ روزگارم از دست تو چه روز و چه روزگاری دارم هزار تا وعده دادی نیومدی ما رو کاشتی این دل مهربون و چشم انتظار گذاشتی برای بی وفائی هزار بهونه داری هزار و یک شکایت از این زمونه داری چشم انتظارم نذار تاریک و تارم نزار

چشمای منتظر به پیچ جاده دلهره های دل پاک و ساده پنجره ی باز و غروب پاییز نم نم بارون تو خیابون خیس یادِ تو هر تنگ غروب تو قلب من میکوبه سهم من از با تو بودن غمِ تلخِ غروبه غروب همیشه واسه من نشونی از تو بوده برام یه یادگاریه جز اون چیزی نمونده تو ذهن کوچه های آشنایی پر شده از پاییز تن طلایی

شب شب که میشه تو کوچه ی غم اشک من میشه ستاره من چشامو به ابرا میدم آسمون بارون میباره میخونم آخ که دیگه فرنگیس عشق تو داغونم کرد به کی بگم که چشمات تو غصه زندونم کرد دلم شده دیوونه خدا خودش میدونه کوچه دلش میگیره سکوتشو میشکونه پنجره ها با فریاد میگن کی باز میخونه

قصه منو غم تو قصه گل و تگرگـــــه ترس بی تو زنده بودن ترس لحظه های مرگه ای برای با تو بودن باید از بودن گذشتن سر به بیداری گرفته ذهن خواب آلوده من همیشه میون قاب خالی درهای بسته طرح اندام قشنگت پاک و رویایی نشسته کاش میشد چشام ببینن طرح اندام تو داره

وقتی که دلتنگ میشمو همراه تنهایی میرم داغ دلم تازه میشه زمزمه های خوندنم وسوسه های موندنم با تو هم اندازه میـــــــــــــشه قد هزار تا پنجره تنهایی آواز می خونم دارم با کی حرف میزنم نمیدونم نمیدونم این روزا دنیا واسه من از خونمون کوچیکتره کاش می تونستم بخونم قد هزار تا پنجره طلوع من طلوع من وقتی غروب پر بزنه موقع

ای پرنده مهاجر سفرت سلامت اما به کجامیری عزیزم قفسه تموم دنیا روی شاخه های دوری چه خوشی داره صبوری وقتی خورشیدی نباشه تا همیشه سوت و کوری میگذره روزای عمرت توی جاده های خلوت تا بخوای بر گردی خونه گم میشی تو باغ غربت واسه ما فرقی نداره هر جا باشی

نگو طفلی دل سپرده یه نفر دلش رو برده بگو چون عاشق قلبش تا به حال از غم نمرده میدونی زندگی سخته بار حرف زور زیاده اون کسی برده که قلبش رو به دست غم نداده نگو طفلکی منم من من شهامتم زیاده هیچ کسی هنوز تو دنیا مثل من که دل نداده مثل پرواز پرنده توی قلب آسمون ها

هرگز نخواستم که تو رو با کسی قسمت بکنم یا از تو حتی با خود یه لحظه صحبت بکنم هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت بکنم بگم فقط مال منی به تو جسارت بکنم انقدر ظریفی که با یک نگاه هرزه می شکنی اما تو خلوت خودم تنها فقط مال منی هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت بکنم بگم فقط مال من

پشت قاب شیشه پنجره ای که شب های منو با خود می بره جایی که گذشته هام مثل تصویر از تو قابش می گذره پشت قاب بی نفس مثل اون پرنده که دلش گرفته تو قفس مثل یک حقیقت رفته به باد منو با خود میبره مثل یه رویا توی خواب شهر من من به تو می اندیشم نه به تنهایی خویش از پس شیشه تو را می بینم

میشه نوازشم کنی وقتی گرفته حالم میشه ببندی بالمو آخه شکسته بالم میفهمی چی میگم بهت می بینی خستگیمو میشه بذارم پیش تو چند روزی زندگیمو میشه بشینی پیشم و یه شعر برام بخونی امشب یه کم تنها شدم میشه پیشم بمونی انگار یه بغضی تو گلوم داره شکسته میشه اینجوری که پلکای تو هی باز و بسته میشه

هی بازیگر گریه نکن، ما هممون مثلِ همیم صبحها که از خواب پا میشیم نقاب به صورت می زنیم یکی معلم میشه و یکی میشه خونه به دوش یکی ترانه ساز میشه، یکی میشه غزل فروش کهنه نقابِ زندگی، تا شب رو صورتای ماست گریه های پشتِ نقاب، مثلِ همیشه بی صداست

فرشته اومدی از دور چطوره حال و احوالت یکم تن خسته راهی غباره رو پرو بالت فرشته اومدی از دور ببین از شوق تابیدم می دونستم میای حالا تورو من خواب می دیدم چه خوبه اومدی پیشم تو هستی این یه تسکینه چقدر آرامشت خوبه چقدر حرفات شیرینه فرشته آسمون انگار خلاصس تو دو تا بالت

من اگه هنوز میخونم واسه خاطر دل توست شعر من صدای غم نیست هم صدای حسرت توست عزیزم اگه خزونم واست از بهار میخونم تورو تنها نمیذارم گرچه تنها جا میمونم اگه تو شبای سردت با خودت تنها میشینی من برات میخونم از عشق تا که فردارو ببینی اگه هم صدای اشکی واسه آرزوی برباد من برات میخونم ای گل نوبهارو نبر از یاد همه دل

بهت قول میدم نبینی منو بهت قول میدم سراغت نیام بهت قول میدم عزیز دلم که چشمت نیفته دیگه توو چشام که انقدر اشکام عذابت نده دیگه قسمت روزگارت نشم بهت قول میدم نمونم برم که یک لحظه هم بی قرارت نشم یه بارم نیارم دیگه اسمتو با این بغضی که توو گلوی منه قراره که خوشبخت باشی برو بهت قول میدم دلم نشکنه

کی مهربونیت وگرفت از منه غرقابه درد کی دستای عزیزتو تبر برای ساقه کرد کینه کی یاد توداد تو هم شدی مثل همه از تن گرم عاشقت کی ساخته یک مجسمه نمیشه باورم تویی نه اینکه چمشای تو نیست توطاقتت نبود منو ببینی با چشمای خیس قدتموم دردمن تو داشتی کهنه مرحمی دیروز ب

عجب ای دل عاشق تو هم حوصله داری تو این سینه نشستی هزار تا گله داری یه روز عاشق نوری یه روزی سوت و کوری یه روز مثل حبابی یه روز سنگ صبوری پر از شک و هراسی همیشه بی حواسی پر از حرفی و خاموش یه قصه و فراموش پر از راز نگفته یه کوله بار بر دوش یه بی طاقت خسته به انتظار نشسته

برای روز میلاد تن خود من آشفته رو تنها نذاری برای دیدن باغ نگاهت میون پیکر شبها نذاری همه تنهایی ها با من رفیقن منو در حسرت عشقت نذاری برای روز میلاد تن خود منو دور از دل و دیدت نذاری دلم دلتنگه و مهرت رو میخواد دلم رو در پی غم ها نداری میام تنها توی قلب میشینم منو قلبت رو جایی جا نذاری

مسافر شهر غمی غریبی مثله خودمی تو صورتت پر از غمه غصه داری یه عالمه دوست داری درددل کنی دلت گرفته از همه غریبه توی غربت نگی چی شد محبت بگی میگن دیوونه‌س حرفاش چه بچه‌گونه‌س تقصیر آدما نیست این همه درد دوا نیست آب و نون و نفس کجا اومدی تو قفس توهم مثله همه‌ی ماها سر دو راهی موندیو دلو به دریاها زدی گفتی غ

واسه بی تابی روزای پر از حسرت و اه واسه بی خوابی چشمای ترو خیره براه واسه سنگینی آوار غم تنگه غروب واسه دلگیری بارون تو شب غربت ماه واسه من مرهم زخمم غزل و ترانه شد تب پر شور نوشتن یه شروع تازه شد میخوام قصمو بدونن همه شب زدها قصه غروب پاییز که پر از ستاره شد قصه غروب پاییز که پر از ستاره شد ای که تن دادی به حج

صدای خش‌خش برگای خزونی توی گوشم ناله می‌کرد، آسمون بغضشو تو پرده‌ی ابرای سیاهش پاره می‌کرد رعدو برق نگاه شهرو با صداش خواب زده می‌کرد زمین ازاینهمه سنگینی باربه روی شونش گله می‌کرد همچنان پای پیاده فارغ از صدای خشم آسمونی بی‌خیال از ناله‌هاو گله‌های برگای زرد خ

سفرت سلامت ای یار تو برو خدانگهدار واسه‌ی تو روزای خوب، واسه من غمِ دیدار تو برو خدا به همرات برسی به آرزوهات منم اینجا تک و تنها، دلخوشم به یاد چشمات آرزومه که نگاهت بشه روشن به ستاره بتابه ماه توی شبهات بتابه بازم دوباره هرجایی که پا میذاری، پُره از عاطفه باش

مانده ام در پس دیوار توی‌ این شام دل آزار یاری ام ده ای تناور فانوس شبو نگهدار که راهم تاریک و دوره پرِ خاره بی عبوره آخه تو خودت میدونی که چشات دنیای نوره من برای با تو بودن هر مترسکو شکستم وقتی چشمامو می‌بستم دل به یاری تو بستم ولی تو تنها تر از مندل به تنهایی سپ

گل آویز ایوون شکوفه های گلدون خزون میکنه میری سراغی نمیگیری همه خاطره هامون غم و دلهره هامون یه زندون نفس گیره همش روزای دلگیره تو میری بی خبر من و دل دربه در میمونی پشت سر تو و شوق سفر دل خوش باورم غرق خیاله میمونه منتظر شاید دوباره بره پاییز و سرشه ابر و بارو

منم و شاخ غمی که تو دلم جوونه کرده من و یاد خوبی تو که دلو دیوونه کرده من و رنگ مخمل شب ، من و برق صد ستاره که تو عمق تیرگی ها باز تو رو یادم میاره نباشی تو خاطر من مثه اینکه زندگی نیست مثل اینکه رنگ دریا آبی همیشگی نیست یاد من اگرچه نیستی تو رو با خودم میدونم چشم به راه مهرب

من و تو دوتا پرنده، تو قفس زندونی بودیم جای پر زدن نداشتیم، ولی آسمونی بودیم ابر و باروونو می دیدم، اما دنیامون قفس بود چشم به دور دستا نداشتیم، همینم واسه ما بس بود اما یک روز اونایی که ما رو باهم دوست نداشتن تو رو پر دادنو جاتم، یه دونه آیینه گذاشتن منه خوش باور ساده، فکر میکردم روبرومی

از اینجا تا ته دنیا حصار و میله و دیوار مث کابوس زندونی پر از تنهایی و تکرار عذاب موندن اینجا منو خاکستری کرده به هر گوشه که میچرخی فقط تاریکه و سرده غم پنهون قاب خالی از عکسم رو این دنیای وارونه منم تنها که برعکسم سکوتم رو نمیفهمه در و دیوار این خونه بریده از همه عالم من بد ح

گر حال تو هم چون منه آشفته خراب است گر خواهش دلهای منو تو بی حساب است ای وای به حال هر دوی ما ای وای به حال هر دوی ما

از عذاب* جاده خست*ه نرسید*ه و رسید*ه آهی از س*ر رسیدن نکشید*ه و کشید*ه غم سر*گردونیامو با تو صاد*قانه گفت*م اسمی که ا*سم شبم ب*ود با تو عاش*قانه گفت*م با تنم * زخمی اگه ب*ود بی رمق ب*ود اگه پ*اهام تازه تاز*ه با تو گفت*م اگه کهن*ه بود درد*ام من سرگ*ردون ساده تو رو ص

دلم تنگه ولی اینجا کسی چشم انتظارم نیست همه هستن ولی افسوس اونی که دوست دارم نیست همش حس میکنم انگار رو سینم کوه آواره آخه دلتنگی و غربت یه درد دیگه ای داره برای من که دلتنگم تو هم دردی و هم درمون اگه بودی نمیمردن امید و آرزوهامون تو رفتی و نفهمی

دلم م*ی گیره میری یه جای* دیگه گیری نمی د*ونم ولی ب*ا من چه بد م*ی کنی می*ری می دون*ستم اسیری از این ق*صه تو سیری نمی د*ونی ولی ب*ا من چه بد م*ی کنی می*ری تو ام*یدمو پر د*ادی هدر دادی تو عشق*و پرید*م بیخیال* تو و عشق*ت تو روی*اهامو خشکوندی چه کرد*ی با غرور*م برید*م منم از ف*کر

نگاهی می کنی م*ا رو مگه عاشق ندید*ی تو یا شاید دیدی و رسواترین ع*اشق ندیدی ت*و یا ما م*جنونیم و خونه خراب*ی عالمی د*اره یا عشقت مونده و د*ست از سر ما برنمی د*اره خدای*یش فرقی هم انگار ندار*ه یا اگه داره دل رسوای ما ب*ند کرده و بازم گرفتار*ه اله*ی دلخوشی ب*اشه پ*ناهــــ*ت

ه*وای خانه چه دلگیر می شود گ*اهی ا*ز این زمانه دلم سیر می شود گ*اهی ع*قاب تیزپر دشتهای است*غنا ا*سیر پنجه ی تقدیر می شود گ*اهی ص*دای زمزمه ی عاشقان آز*ادی ف*غان و ناله ی شبگیر می شود گ*اهی ن*گاه مردم بیگانه در دل غ*ربت ب*ه چشم خسته ی من تیر می شود گ*اهی

اگه دلتنگ بهاری اگه سایبون نداری دستامو بهت می دم تا توی باغچه تون بکاری اگه دیگه خسته ای از این همه چشم انتظاری چشمامو بهت می دم تا پشت پنجره بذاری من می خوام هر چی که دارم به تو تقدیم کنم همه ی دلخوشیامو با تو تقسیم کنم همه اعضای تنم تنها از عشق تو پرن اگه سهم تو نباشن به چه دردی می خورن