آکوردهای ابراهیم منصفی

خوشا فصلی که دور از غم همه کس شونه وا شونه دست وا دست سایه وا سایه شو ارفته خونه وا خونه بدو پیشم بدو پیشم بدو ای نوش و مونیشم بدو ای اخرین عشقم دوا دا دل ریشم خزون زرد اون سالون نوبتی تمومن بها

امشو دگه یاروم نَتات یار دگه بی مه ای ناوات گواه مه بَش ستاره بی او غَمم اینی چارَه یادت بیار وختی تَهند تا دَم صحب پیشم تَمُند گَپ مازَ مثل کَموتر زیر گوشُم اواز تَخوند اُنروزُ دگه هیچوَ نتاتن بیهوده آواز اخونم بیهودَه هر شوُ مثل قدیمو سَر راه تو انینُم

ای دل دگه غضه بسن تازنده ای دل بیکسن Dَm هرکه گرفتار خوشن یارون وا دادت نارسن حالا دگه مثل قدیم دل وادلون راهی شونین تنها توئی که عاشقی معنای نفرت نادونی وختیکه شونزده سالته آمیس و دنیا مالته از بس شواسته خاطرت خوب و بد احوالته حالا تو موندی واغمت واغصه ئون و ماتمت

روزُن رَفتَه ، هیچ وَه نِتاتِن چشمُن خَستَه م ، دایم وا راتِن بَختِ سیاهُم ، اَز شُو سیاتِه اَز تو نَگینُم ، کس باوفاتِه دَستُنِ خالیم ، پُر اِنتِظارن توی نِگاهُم ، غم آشِکارن اِی یار دیرین ، اِی زندگُنیم اِی عطر پاکِ فصل جَوُنیم روزُنِ خُبِ پارسال و پیرار وا شیون عِشق ، ما

چَشیای ناز ِمَسْتُشْ ، وَ یَه غَمْزَه خارُم اُشکُ بَخدا که هِسکَه نادِین، چه وَ روزگارُم اُشکُ گَپیای دِلنِشینُش ، وَ خَشی چُن بَرُن دِن وَ لِطافتِ کَلومُش، هَمَه آیه بارُم اُشکُ اِ نَه دستِ سَرنُوشتِن ، که مو اِندِه بی نوا بِم تِه دل مو خار محنت ، گل دست یارُم اُشکُ چُن خُشْ کسی نَنی دِن ، چُن